Beste Babette, ken je het verhaal van die chauffeur die naar Bloemendaal reed om te saneren? Nouja, die ging niet. Stonden we vorige vrijdag al op het werk voordat we weg werden gestuurd, op maandag had de uitvoerder zelf alvast een bericht naar de planner gestuurd. Dan maar naar de loswal in Beverwijk en daar wachten op nieuwe opdrachten. Al snel had de planner een paar ritjes voor ons gevonden. Vanaf Beverwijk reden we een paar keer naar Alkmaar, daarna van Vijfhuizen naar Schagen, pauze houden bij de trechter waar we met ons neus in de slagroom vielen, naar de sierbestrating in Uitgeest waar we al een tijd niet meer waren geweest, nog wat rommelen rondom Alkmaar en daarna via Hoogwoud terug naar de zaak. Vrijdag was ook zo’n rommeldag, daar leek toen geen eind aan te komen. Nu stonden we even na vieren alweer op het pad *smiley die z’n schouders ophaalt* met het Hemelvaartweekend op komst hoefden we er niet bang voor te zijn dat het vrijdag wel een latertje zou gaan worden. Ondertussen was er trouwens ook nog goed nieuws voor de verkeersveiligheid, want na een proefperiode met verkeerscamera’s bij de rode kruizen die hier en daar boven de snelweg hangen, gaat eerdaags op de A28 een proef van start waarbij ook daadwerkelijk bekeuringen worden uitgedeeld. Het negeren van een rood kruis boven een rijstrook op de snelweg gaat je dan 240 euro kosten. Natuurlijk werd er meteen al geroepen dat het te weinig is, maar nu de pakkans groter word gaan mensen er evengoed al meer om denken. Een bekeuring hoeft niet perse heel hoog te zijn om te werken, op een paar volhardende verkeersdebielen na stoppen de meeste mensen met regels overtreden wanneer er bij hun zelf of in hun kennissenkring een aantal enveloppen van het CJIB op de mat zijn gevallen. Tenminste dat denk ik, er is maar 1 manier om erachter te komen en dat is afwachten tot er cijfers over de proef naar buiten worden gebracht.
Drie keer is scheepsrecht, zei de planner toen hij ons dinsdag weer naar Bloemendaal stuurde. Die ochtend werden we enigszins verrast door de drukte. Natuurlijk had ik wel wat gehoord over de staking bij het openbaar vervoer, maar daar ’s ochtends niet meer over nagedacht. Tot ik op het scherm van de navigatie keek en 3 kwartier vertraging op de route zag. Een klapband op de A9 bij Akersloot in combinatie met het iets toegenomen aantal auto’s op de weg, zorgde voor een file die langzaam doorgroeide van de snelweg naar de ring Alkmaar. Via een toeristische route vermeden we het begin van de A9, om er verderop bij Uitgeest weer tussen te kruipen. Zonder moeite kropen we de tunnel door bij Beverwijk en slechts 10 minuten later dan er op de bon stond, konden we aanschuiven in de luxe keet die was gesitueerd in een oud verzorgingstehuis. De vervuilde grond moesten we afvoeren naar Beverwijk, wat betekende dat we elk rondje door de tunnel in de A22 moesten. Samen met heel veel andere mensen. Op de radio werd verteld over de treinstations die op een paar verbaasde toeristen na, helemaal verlaten waren. Daar stonden een aantal flinke files tegenover, al dan niet in combinatie met pechgevallen of ongelukken. Het OV was plat gelegd omdat het personeel een beter pensioen wil. Er werd wel over uitgelegd op de radio, maar ik vind zulke onderwerpen met veel haken en ogen altijd lastig te volgen. De staking was netjes van tevoren aangekondigd, Schiphol had een kort geding aangespannen vanwege de veiligheid, waardoor er wel 4 treinen per uur van en naar de vluchthaven reden. Veel bedrijven hadden eerder al gereageerd dat dit een mooi moment zou zijn voor het personeel om eens wat anders te proberen, bijvoorbeeld thuiswerken of carpoolen met een collega. Blijkbaar was die memo niet bij alle werknemers aangekomen, of zijn er gewoon heel veel banen die niet van een afstandje gedaan kunnen worden, waarbij je niet kunt carpoolen en die ook niet zomaar op een ander tijdstip kunnen beginnen. Zoals de examens op scholen bijvoorbeeld, daarvoor moet je nog steeds op een bepaalde tijd op een bepaalde plek zijn, en dan bleek wel dat als je zo alles op een rijtje zet, we eigenlijk in dit land niet meer zonder OV kunnen. Toch was er iets belangrijker dan staken voor een pensioen, iets wat het hele land samenbracht, iets waardoor iedereen toch even stil bleef staan om te luisteren en te huiveren. Er was al bekend gemaakt dat Sinterklaas deze winter aan zou komen in Apeldoorn, nu bleek dat er geen vaarweg rond die stad ruim genoeg is voor de Pakjesboot 12 *smiley die wit wegtrekt* je hoorde het brok in de keel van de nieuwslezer toen hij vertelde dat ook kleine pakjesboten niet zouden passen. Een bulletin later werd melding gemaakt van een vliegveld in de buurt van Apeldoorn, waar Spanish Airo zou kunnen landen, maar dat lag te ver buiten het centrum van de stad *smiley die een witte bloes aantrekt* zal Sinterklaas dan helemaal niet aan komen dit jaar? Er werd nog wat verder gezocht en er schijnt daar nog een stuk rails te liggen, dus het zou zomaar kunnen dat de Goedheiligman dit jaar als een Koreaanse dictator met zijn eigen trein naar ons land reist. Hoeven we ons ook niet meer druk te maken over de verschillende tinten zwart van de Pieten, want met een oude stroomtrein word iedereen die daar in de buurt komt een paar tinten donkerder. Na 7 vrachten grond met asbest was het werk klaar *smiley die in z’n handen wrijft* en konden we er nog even voor gaan zitten, want de bak moest schoon gemaakt worden in Den Helder. Een mooi ritje om de dag en de werkweek mee af te sluiten.
Woensdag was niet alleen mijn vaste vrije dag, het was ook het begin van de vakantie. Na een beetje te hebben uitgeslapen, was het tijd om de spullen in te pakken, laatste boodschappen te doen, auto vol te proppen en naar Stede Broec te rijden. Net voor Enkhuizen linkaf stonden we op de camping, een half veldje was er gereserveerd voor de familie. Een vouwwagen en 2 caravans stonden er al, terwijl er nog wat koffie en thee bij werd gezet, kwam ook de camper aanrijden. Na de koffie met gebak werden er overal pootjes uitgedraaid en tenten in elkaar geritst. Oom en Tante hadden een nieuwe caravan, natuurlijk moest daar even binnen gekeken worden naar alle handige vakjes, hoekjes en kastjes. Geen enkel stukje caravan blijft onbenut. Daarna kon ik de camper van Zwager in om het bed op te maken. Bukkend en vloekend onder al die handige kastjes en vakjes, in een poging om het laken om de matrassen heen te vouwen terwijl je er zelf nog op zit *smiley die rood aanloopt* ach ja, het blijft leuk, dat kamperen. Met 2 setjes ooms en tantes, Neef die met zijn zwangere Vriendin de partytent kwam brengen, Nicht die in de nieuwe caravan in de zithoek sliep en Wingman en ik die bij Zwager in de camper mochten slapen, was de groep voor die dag compleet. Na het opzetten en uitbouwen keken we gniffelend toe hoe de andere mensen op het veldje probeerden hun auto en caravan tegelijk de juiste kant op de krijgen. Blijkbaar stond er een groep alleenstaanden-van-een-bepaalde-leeftijd tegenover ons. Grote auto’s en caravans die werden bestuurd door een enkele man of vrouw, terwijl er aanwijzingen werden geroepen door een ander die een paar uur daarvoor uiteindelijk maar met de mover het veldje over was gereden. We hebben er kostelijk om gelachen, ’s avonds in de partytent bij een romantisch kaarslicht.
De volgende ochtend werden de nog enigszins warme broodjes gebracht door Neef en zijn Vriendin. Hoewel we diverse mogelijkheden hadden bedacht om haar met haar zwangere buik van een luchtbed af te krijgen, sliepen ze toch liever thuis. En namen ze elke dag broodjes mee naar de camping, omdat ze overdag wel wilden kamperen. De activiteiten op Hemelvaartsdag beperkten zich vooral tot het kijken naar het volgende lid van het alleen-reizen-clubje, zonnen, boekie lezen, en na aankomst van Zus, Zwager en de kleine nichtjes helpen met het bed opmaken in de caravan. Het andere Nichtje werd van het treinstation opgehaald, de groep was inmiddels al aardig compleet. Zoals wij ons zaten te verbazen over al die alleenstaanden, zo verbaasden zij zich over onze grote groep, en iedereen die zomaar bij iedereen de tent binnenstapte. Na het trampoline springen, schommelen en klimmen in het klimrek, werden de wandelschoenen weer aangedaan. Die avond aten we in het Roode Hert dat aan de andere kant van de verkeerslichten in het dorp lag, even een paar kilometer de benen strekken. Waar we een opgewaardeerd eetcafé verwachtten, werden we nu verrast met een luxe hotelrestaurant. Er was geen menukaart, voor het voorgerecht mochten we kiezen uit vlees of vis, het hoofdgerecht bestond uit 2 soorten vlees of een mix van 2 vissen. Daarvoor kwam er echter nog een kopje soep voorbij, en tussendoor werden we verrast met een appelijsje. Na het toetje liepen we waggelend weer terug naar de camping om uit te buiken onder de partytent. Waar we nog lang zaten, omdat de kleine nichtjes het veels te gezellig vonden om al naar bed te gaan, zeker met al die pratende mensen binnen gehoorafstand.
Vrijdag begon weer met het broodjesritueel. Een team van 2 personen sneed en belegde de broodjes, die vervolgens werden rondgedeeld. Zo kon iedereen rustig blijven zitten en kreeg toch iedereen genoeg te eten. Het weer werd elke dag een stukje beter en er werd al flink gesmeerd. Toch was er hier en daar al wat rode huid te zien. Om niet te lang stil te blijven zitten in het zonnetje, besloten we met een aantal om het Blotevoetenpad te gaan lopen, waar de camping groots mee adverteerde. Rondom de veldjes was een pad aangelegd van hout, stapstenen, zand, grond en grind, met hier en daar informatie over de omgeving op de appel- en perenbomen die er stonden. Het rondje maakte een paar flinke slingers, waardoor het een stuk langer was dan verwacht. Ook waren er een paar stukken waarbij je door het water moest waadden. De kleine Nichtjes bleven op het droge paadje naast ons mee lopen, terwijl Neef, Zwager, Nicht en ik door het hoge riet zwoegden. Krokodillen, kikkers, een paadje van gesnipperde autoband dat eruit moest zien als hete kolen, rubberen staptegels door de kruidentuin die dankzij het zonnetje aanvoelden als hete kolen, een schreeuwhuisje met een stukje verderop een yoga-bos, het was een dolle bedoening. Al met al hebben we bijna 2 uur werk gehad, voordat we met onze prutpoten weer bij het veldje aan kwamen. Nicht was met haar Vriend en de kleine Neefjes ook even op visite gekomen, maar zwaaiden weer af voordat we naar de volgende activiteit gingen. Die avond was er namelijk gereserveerd in het Pannekoekenstation in Opperdoes. Pannekoeken eten in een restaurant waar de treinen langs het plafond rijden, klinkt ideaal. Gelukkig werden er ook kleurplaten uitgedeeld en was er een grote speelhoek achter in de eetzaal, want dit uitje duurde ook wat langer dan verwacht. Na het ijsje reden we weer terug naar de camping, waar we ons onder de partytent terugtrokken voor koffie en thee, gevolgd door een borreltje. Ook de ouden van dagen hadden mekaar opgezocht, en zoals dat gaat met mensen van een bepaalde leeftijd, converseerden zij op luide toon met elkaar. Er zat voor ons niets anders op dan nog maar een borreltje te nemen en te hopen dat ze eerder zouden gaan slapen dan ons.
Zaterdag werd bij het ontbijt besloten om weer een activiteit te doen: karten. De buitenbaan in Lelystad was al helemaal volgeboekt, gelukkig zat er ook een kartcentrum gewoon een dorpje verderop. In 2 groepen hadden we de baan voor onszelf, 9 rijders en een paar toeschouwers waren er meegegaan, de rest bleef op de camping of ging een stukje wandelen. Gelukkig zat ik niet bij de bloedfanatieke en superlichte Wingman, maar bij Zusje en de 2 Zwagers. Nadat iedereen 2 keer was geweest en alle papieren met de uitslagen waren bekeken, bleek dat Wingman de snelste van onze groep was, en de snelste van de dag *smileys die confetti strooien* en de snelste van de maand. Een van de zwagers was wat minder blij, want hij had exact dezelfde snelste rondetijd als ik, en ook onze gemiddelde rondetijd was tot 2 cijfers achter de komma hetzelfde. Waarom ik dan de tweede snelste tijd van de maand had en hij de derde, werd niet duidelijk. Na een verfrissend drankje splitste de groep zich op, er moesten nog boodschappen gedaan worden voor de barbecue, maar dat hoefde niet perse met zoveel mensen. Terug naar de camping, waar ik vriendelijk aan de buurvrouw vroeg of ze misschien haar auto ergens anders wilde parkeren, zodat de boodschappengroep hun auto op het veldje kon uitladen. Even voor de beeldvorming: de buurvrouw had haar auto in het verlengde van de caravan geparkeerd, waarmee ze de halve inrit van het veldje blokkeerde. De buurman, van hetzelfde reisgroepje, had zijn luifel uitgedraaid en vastgezet met haringen, maar blokkeerde daarmee de andere helft van de inrit. Natuurlijk, het was aardig vol op de parkeerplaats en de mevrouw was ook slecht ter been, maar dat is nog geen reden om de doorgang zo te blokkeren. Mocht er wel een ouwe tang (bijna) dood gaan, dan zou de ambulance er niet eens langs kunnen. De vrouw parkeerde toch haar auto ergens anders, waarna ze meteen een praatje maakte met een reisgenote, die het niet vond kunnen dat wij, met onze jonge benen, haar zo dwongen om een end te moeten lopen. In al die dagen hadden we haar nog maar weinig met de rollator zien lopen, dat er elke dag vanaf het andere veldje een vrouw met een wandelstok in de ene hand en een stoelkussen en blad met koffie, kopje, suiker en melk onder haar andere arm naar de gezamenlijke koffieronde strompelde, was ons wel opgevallen. Luid praten, zielig doen, hoe ouder die mensen worden, hoe asocialer. Voor de afleiding liep ik samen met Zwager naar het nabijgelegen strandje, waar Zusje en de kleine nichtjes waren. Het ene Nichtje had de ander ingegraven, en Zwager en ik probeerden van die bult zand een Formule 1 auto te maken. Dat lukte aardig, helaas kreeg ik daarna het gekke idee om er een regenrace van te maken, een geultje graven van het water naar de auto. Dat viel nog best tegen, vooral omdat er geen eb of vloed was, en het water ook niet uit zichzelf naar de auto toe kwam. Vanuit de boodschappen-ploeg kwam er nog wat versterking bij, waarna het lukte om water rondom de auto te laten stromen *smiley die alles laat vallen en wegloopt* iemand riep ‘bier!’, het zand werd van de handen, voeten en knieën gespoeld, de bolderkar werd ingeladen en in colonne liepen we terug naar de camping. Het aroma van barbecue, gewassen haren en My Little Pony-aftersun kringelde om ons heen voordat iedereen die avond voor de laatste keer zijn of haar bedje op zocht.
Zondag werd er al vroeg begonnen met opruimen, borden en bestek werd uitgezocht en in de juiste bestekla weer terug gelegd, na de broodjes werd er voor de laatste keer gezamenlijk ontbeten en krioelden we als een mierenhoop door elkaar heen. Het koffiedrinken van de oudjes werd bruut onderbroken toen bleek dat wij onze auto’s alleen bij de caravans en vouwwagen konden krijgen als zij allemaal aan de kant zouden gaan. Oja en die ene luifel zouden indraaien *smiley die met z’n ogen rolt* en bij het verlaten van het veldje moest die luidruchtige ouwe tang dan nog even grappig gaan lopen doen tegen ons, begonnen ze luidkeels iets te roepen over de Adria van Oom en Tante, de caravan van Ad en Ria, en dat ze een vent met een Hobby zocht, of een Fendt met een hobby, Wingman liet in ieder geval niet merken dat hij haar leek te horen, waardoor ze het nog luider naar hem begon te roepen terwijl hij het veldje af reed. Een vent zou ze in ieder geval niet meer in deze buurt kunnen vinden, want iedereen had haar al gehoord. De colonne reed naar de parkeerplaats bij het strandje, waar we voor de laatste keer koffie, thee en wat lekkers samen nuttigden, waarna ieder z’n eigen paadje terug reed. Omdat er nog een andere Tante jarig was, doorkruisten Wingman en ik Noord-Holland, van Westfriesland naar de kust, om daar in een warme tuin een bijna smeltend gebakje te eten samen met Zusje en Zwager. Andere Zusje was met de nichtjes bij Vader en Moeder, daar nog even napraten over de vakantie, toen konden we naar huis. Gaar, aangebrand, moe. Hoewel alles op de camping netjes werd bijgehouden, waren we toch blij dat we weer op onze eigen wc konden plaats nemen. Even lekker bankhangen in de koele woonkamer, waar het slechts 26 graden was, ouderwets tv kijken, alvast een wasje draaien, toen was de vakantie echt voorbij.
Maandag was voor het uitslapen, zonder luidruchtige buren of een drukkende warmte onder het half dichtgezakte dakluik. Spullen uitpakken en opruimen, was draaien, boodschappen doen, in de tuin studderen en straks een beetje op tijd te bed, dan kunnen we morgen weer met het werkzame leven beginnen.
 ouwe tangen op de camping){kind=link}