Beste Babette (deel 39) de uitvoerder vond daar wel wat van


Beste Babette, na een maandag in en om het huis om bij te komen van de vakantie, kon ik dinsdag op het gemakkie aan het werk wennen. In Den Helder moest een stukje asfalt eruit gebroken worden, dat ging naar de recycling aan de andere kant van Den Helder, evenals de wegfundatie die eronder zat. Op de terugweg konden we dan meteen een vracht verse korrel meenemen als ondergrond voor het nieuwe stukje asfalt. Terwijl de kraanmachinist door de verschillende lagen heen harkte, pakte ik er een boekie bij. Terwijl de temperatuur buiten weer aardig opliep, raakte ik verzeild in een artikel over klimaatverandering, en dan vooral hoe mensen daar in hun hoofd mee om gaan. Er is een nieuw fenomeen aan het ontstaan: klimaatrouw. Niet alleen fanatieke geitenwollensokken-gekkies, maar ook steeds meer onderzoekers en wetenschappers die zich met milieu, biodiversiteit of de meteorologie bezig houden, gaan in therapie omdat ze het niet meer trekken. Bij rouw, wanneer iemand is overleden, zijn er 5 gemoedstoestanden waar je doorheen gaat. Ontkenning, boosheid, de gebeurtenis kleiner maken dan het is, verdriet en depressie en als laatste acceptatie. Bij klimaatrouw is er iets vergelijkbaars te zien. De ontkenning is overduidelijk bij mensen die zeggen dat wetenschap ook maar een mening is en dat het afgelopen winter nog heeft gesneeuwd, dus het zal wel meevallen met de opwarming van de aarde. Vervolgens worden mensen boos als ze doorkrijgen dat er wel degelijk een probleem is en dat ze zich ‘opeens’ moeten gaan aanpassen. Daarna gaat men in onderhandeling, door bijvoorbeeld minder vlees te eten of de kachel een graad lager te zetten, word de vliegvakantie naar Azië of Amerika gecompenseerd. In de depressieve fase komt het pas echt binnen, de wereld gaat naar de klote terwijl de overheid niks doet, terwijl andere landen afval in zee storten, terwijl presidenten de kolenmijnen open houden, terwijl supermarkten steeds meer en goedkoper vlees willen verkopen. En dan sta je daar, in je kringloopkleding, een dikke trui aan omdat je zo min mogelijk gas wilt gebruiken, herkauwend op een taaie tofuburger, je best te doen om de wereld te redden terwijl iedereen om je heen het geen vuk kan schelen. Snel door naar de volgende fase: acceptatie, aanvaarden dat je dit probleem inderdaad niet alleen op kunt lossen, maar je hebt er in ieder geval wel je best voor gedaan. De wereld gaat nog steeds naar de klote, maar tot die tijd slaap je wel een stuk beter. Een ander artikel ging over de rouw om een overleden moeder, daarin werd duidelijk gemaakt dat de 5 fases niet chronologisch zijn. Zowel bij rouw als klimaatrouw kan je heen en weer geslingerd worden, waardoor je je de ene dag slechter of juist beter voelt dan de andere. In het boekie stond ook een artikel over gewoontes en rituelen, zoals tennisser Nadal die voor het serveren eerst allerlei handelingen doet. In dat artikel stond ook dat een kwart van de volwassenen zichzelf als een serieuze uitsteller ziet, en daar ook regelmatig onder lijdt. Daar linkte ik dan weer het klimaat-artikel aan, want ergens tussen de onderhandelings- en de boze fase zit ik ook boos te zijn op mezelf. Ja er liggen wel zonnepanelen op het huis, maar de garage (en nog meer zonnepanelen) wil nog niet erg opschieten. Dat we eigenlijk het huis moeten isoleren, stellen we uit omdat we nog plannen hebben voor het uitbouwen van de bijkeuken. En waar je onderweg word doodgegooid met electrische auto’s en motoren, daar hebben wij nog 2 auto’s en 2 motoren met een verbrandingsmotor staan. Wat we voor onszelf goedpraten door te zeggen dat we helemaal niet zoveel kilometers maken. Met een drukkende warmte en een zwaar gemoed reden we ’s middags weer terug naar huis.

Om woensdag meteen weer een dag vrij te hebben. Uitgebreid uitslapen was niet te bedoeling, want ik had weer een afspraak met de schoonheidsspecialiste. Sinds een paar weken heeft ze een nieuw apparaat, dat middels een close up foto met verschillende soorten licht de toestand van je bovenste huidlagen analyseert. In een database worden je stippen, vlekjes en droogte vergeleken met die van leeftijdsgenoten, waarna de specialiste een gerichter advies kan geven over wat je zou kunnen smeren om je huid nog beter te kunnen onderhouden. Mijn poriën zijn iets groter dan gemiddeld, daar kan ik niks aan veranderen. Maar omdat mijn huid daardoor iets vetter is dan gemiddeld, zijn er wel crèmes die daar goed of juist slecht op werken. De rimpels die ik inmiddels heb ontwikkeld, bleken in vergelijking met de database heel normaal te zijn voor iemand van mijn leeftijd. En hoewel insmeren tegen de zon vroeger niet echt belangrijk was, bleek de schade nu nog enigszins mee te vallen. Terwijl we doorbabbelden over het innovatieve apparaat, werd mijn gezicht weer een paar jaar jonger gesmeerd en gekneed. Dat de computer nu weet hoe oud ik ben, wil nog niet zeggen dat iedereen op straat dat ook zo moet zien. Met een fris gezicht kon ik bij Vader en Moeder aanschuiven voor de lunch, samen met de nichtjes die op visite waren. ’s Middags toerde ik nog even langs Opa en Oma, daarna werd het wel weer eens tijd om voor Wingman te gaan koken.

Het werd een onrustige nacht. Hoewel het niet heel erg warm was geweest overdag, leek er toch een soort drukkende sfeer te hangen. Die kwam ’s nachts tot uiting in een flinke storm waarbij dikke druppels tegen de ramen werden gegooid. Ik kroop het bed uit om alle ramen, die voor de warmte waren open gezet, weer dicht te doen, terwijl Wingman met oordopjes in lekker bleef doorknorren.

Donderdag toerden we tussen de omgewaaide en doorgezaagde bomen door naar Schagen. We zouden zand rijden naar Slootdorp, maar nog voordat we de eerste vracht hadden gekiept, belde de planner ons op. Er was een auto stuk dus moest er even wat gewisseld worden. Terwijl we van Julianadorp naar Den Helder reden, van Schagen naar Heerhugowaard en van Heiloo naar Anna Paulowna, hoorden we op de radio dat het een chaos was. Een paar mensen moesten naar het ziekenhuis omdat ze in de storm gewond waren geraakt, wegen en sporen lagen bezaaid met bomen en rond Amsterdam was het totale paniek, want door verzakkingen in de grond kon de spitsstrook niet open, waardoor de A10, A1, A2, A4 en A9 lange tijd vol stonden met wachtende auto’s. Er was ook goed nieuws, want bij het opruimen van een omgevallen boom op een schuur, werd een groot drugslab ontdekt. Ondertussen waren wij weer terug in Schagen, waar we konden laden voor Hippolytushoef. Er moest 8 kuub op het aangegeven adres, de rest bij de stratenmaker in depot. Het eerste stukje ging goed, vervolgens bleek het depot niet daar ergens om de hoek te zijn, maar een heel dorp verderop *smiley die aan het stuur knaagt* het liep al tegen vieren, en tegen de verwachting in had de planner nog een ritje voor ons, wat ook betekende dat de loswalmedewerker wat langer moest blijven. Nadat we de rest van de vracht hadden gekiept in een depotje dat zo knus was dat zelfs een gemiddelde Dodge Ram-stratenmakersauto er niet zou kunnen indraaien, raceten we terug naar Schagen, waar we een dikke 12 kuub konden laden. Het was een rommelige nacht geweest, de dag werd alleen maar rommeliger met alle klussies die tussendoor dan ook weer een keer veranderden, en nu stonden we om half 5 nog een halve vracht te laden. In het dorp aangekomen bleek de straat ergens in de nieuwbouw te liggen. Alle bouwvakkers waren al naar huis, alle bouwhekken dicht en de navigatie bleef maar wijzen naar die doodlopende straat ergens achter de betonnen blokken en bouwhekken met grote sloten erop. De uitvoerder nam niet op en ik was er klaar mee. Kutnacht gehad, kutdag gehad, de vracht eindigde netjes in de berm, waar ie niemand in de weg zou liggen *smiley die aan z’n oorlellen trekt* blij dat ik de frustratie van me af had gekiept, reden we richting de zaak. We waren halverwege toen de uitvoerder opeens terugbelde. Die bleek er toch wel wat van te vinden, vooral omdat er al collega’s waren geweest met stenen die wel gewoon op het adres konden komen. Tandenknarsend kwam ik op de zaak aan, waar ik het verhaal nog eens aan de planner uitlegde vanuit mijn perspectief gezien. Vervolgens was Wingman aan de beurt, die ondanks mijn waarschuwing toch vroeg hoe mijn dag was geweest. Bijna was ik weer blij en opgelucht na het vloeken en het praten, tot Wingman zei dat ik gewoon de planner had moeten bellen zodat die het meteen ter plekke had kunnen oplossen *smiley die een witte bloes aantrekt* wat een rotzak, mij nog even in m’n gezicht wrijven dat ik me na een lange dag niet zo moet laten leiden door een boos limbisch systeem, maar gewoon mijn prefrontale cortex wakker had moeten maken en de verantwoording bij een ander neer had moeten leggen. Die avond ging ik nog vermoeider en nog gefrusteerder dan ik ’s middags was geweest, het bed in. Allemaal de schuld van die stomme uitvoerder met zijn stomme telefoon.

Vrijdag mochten we opnieuw naar Slootdorp rijden. De uitvoerder zei aan de telefoon dat we naar hetzelfde stort gingen als gisteren, maar aan de oranje pakkies en zwaailampen te zien, moesten we bij de volgende zijn, een paar 100 meter verderop. Slechte informatie, maar deze uitvoerder nam tenminste zijn telefoon op. Op de radio werd verteld dat er tijdens de Alpe d’HuZes 11,8 miljoen euro was opgehaald voor onderzoek naar kanker. Tijdens de actie gaan vele fietsers, wandelaars en skeeleraars de berg op, om aandacht en geld te krijgen voor een ziekte die in veel verschillende gedaantes bij heel veel mensen opduikt. Er was weer meer geld bij elkaar gedoneerd dan vorig jaar, want steeds meer mensen krijgen zelf of in hun naaste omgeving met kanker te maken, en iedereen wil graag genezen worden. Een paar andere berichten vielen mij ook op. Gister werd er op de radio verteld dat uit een Amerikaans onderzoek is gebleken dat mensen jaarlijks duizenden deeltjes microplastics binnen krijgen, en wanneer je water uit plastic flesjes drinkt, dat nog meer is. Ook was er een interview op de radio met de directeur van Brabant Water. Volgens een jury heeft Brabant het lekkerste kraanwater, maar er moet wel hard gewerkt worden om dat zo te houden. Zaten er vroeger nog resten meststoffen met fosfaten en nitraten in water, nu moeten er ook veel medicijn- en drugsresten uitgehaald worden. De man verzuchtte dat het een stuk makkelijker zou zijn als die middelen er van tevoren al niet in zouden zitten. In de omgeving van IJmuiden was gisteravond een info-avond geweest met de omwonenden en de directie van Tata Steel. Dat er overlast is door stof, licht in de nacht, geluiden en onprettige geuren, was al een tijdje bekend. Tata had al gezegd er binnenkort wat aan te gaan doen, maar onlangs kwam er een rapport van de RIVM naar buiten waarin stond dat de stofwolken ook gevaarlijke stoffen bevatten, vooral voor kinderen. Mensen in de omgeving moeten na het overwaaien van zo’n stofwolk ook alle speeltoestellen schoonmaken en kinderen altijd de handen laten wassen wanneer ze binnen komen. 1 op de 7 kinderen heeft daar geen last van, want die komen nooit buiten om te spelen. Het zijn de ouders die de speelruimtes buiten niet veilig genoeg vinden en de kinderen zoet houden met computerspelletjes. Dat ze hierdoor motorisch niet goed ontwikkelen en dat ze met een tekort aan vitamine D waarschijnlijk vaker ziek zijn wanneer ze ouder worden, lijkt minder erg te zijn. Er is volgens mij geen verband tussen de 2 berichten, want Tata Steel zit in Noord-Holland, omgeven door woonwijken die eruit zien alsof ze worden bevolkt door praktisch opgeleide modaal-en-lager verdieners, terwijl de kinderen met kromme ruggetjes en vierkante ogen volgens het onderzoek veel in Zuid-Holland wonen en theoretisch opgeleide, modaal-en-hoger verdienende ouders hebben. Ook buiten Nederland loopt het niet lekker, want de Middellandse Zee stroomt vol met plastic. Vooral in de toeristische gebieden is er geen houden aan, en word er elke minuut een berg plastic afval ter grote van 30.000 halve literflesjes in zee gegooid. Aan de ene kant strijden we tegen kanker en word er elk jaar meer geld bij elkaar gesprokkeld, aan de andere kant vervuilen we onze speeltoestellen, ons land, ons water, zorgen we slecht voor onze kinderen, kweken we juist een goede voedingsbodem voor allerlei ziektes en dus ook kanker. Net voordat ik in de deprimerende vierde fase van de klimaatrouw kon wegzakken, werd ik afgeleid door de collega’s op de zaak, de biertjes die al koud stonden en de oven die niet op temperatuur wilde komen *smiley die in z’n handen wrijft* *smiley die in de lampen hangt* vrijmibo-tijd!

Zaterdag lag ik opgebaard op de bank. De combinatie van een kleine kater en ongesteld worden, zorgden voor een onprettig gevoel in mijn lichaam. Met de waterkoker op de salontafel en RuPaul’s Drag Race op tv, kwam ik de ochtend door. Wingman bleef wat langer op bed liggen, niet gehinderd door mijn onrustige gewoel. Buiten raasde de wind om het huis, met zo nu en dan een flinke bui. Alle ingrediënten om lekker binnen te blijven, op de bank, onder een kleedje, tv kijken.

Zondag is het weer al een stuk beter. Sterker nog, de was hangt buiten op het rek te drogen. Wingman is buiten aan de gang, bij zijn Vader, ik ga straks nog wat boodschapjes doen en wat in het huishouden rommelen, dan moeten we de dag zien te vullen tot we om 19:00 weer voor de tv kunnen kruipen, om de voorbeschouwing en de Formule 1 race in Canada te zien. De kwalificatie ging al een beetje rommelig, Verstappen bleef lang binnen in Q2 en terwijl hij nog een snel rondje wilde neerzetten, crashte Magnussen waardoor Q2 meteen was afgelopen. Verstappen deed zogezegd een Leclercje en bleef op een tiende plaats hangen. Vettel pakte pole position, gevolgd door Hamilton en teamgenoot Leclerc. Daarachter was het verrassend genoeg het Wybertje van Ricciardo op 4, de Rode Stier van Gasly op 5 en puppyknuffelaar Bottas op 6. Hulkenberg, Norris, Sainz en Magnussen hadden ook allemaal een plek voor Verstappen. Sainz zou misschien nog een gridstraf krijgen vanwege een akkefietje tijdens de training ofzo, de Haas van Magnussen was dan wel door naar Q3 maar was ook helemaal aan bonken, daarvan werd gezegd dat ie waarschijnlijk wel vanuit de pits zou starten. Wat de definitieve startopstelling word en hoeveel coureurs Verstappen moet verschalken met zijn Rode Stier om op het ereschavot te komen, dat zien we vanavond dus. Fijne zonnigdag allemaal en blijf na de race gerust nog even zitten voor de nabeschouwing, morgen is het Tweede Pinksterdag en krijgen we (bijna allemaal) een vrije dag kado.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *