Beste Babette (deel 41) apocalyps in Fryslân


Beste Babette, na de vaderdag-barbecue met de hele familie op zondag, was het maandag weer tijd om met jou op pad te gaan. De planner had ons gematst, we hoefden pas om 7:30 te laden *smiley met opengesperde ogen* maar dan wel midden in Amsterdam. Via de A7 daalden we af naar het zuiden, terwijl de verwachtte aankomsttijd in het navigatiesysteem versprong van 7:13 naar 7:25 en weer terug naar 7:18. Het blijft fascinerend op die bijna rechte snelweg met maar weinig op- en afritten, zo sta je stil en zo word je op volle snelheid weer ingehaald alsof je stilstaat. Vanaf de andere kant zou het wat langer stil blijven staan, want in de bocht van de A8 naar de A7 zagen we een auto op z’n dak liggen. Voor diegene een slecht begin van de week, wij konden tegen alle verwachtingen in het werk zonder zoeken vinden. Ergens net uit de Pietheintunnel vandaan links-rechts moesten we korrel laden, dat bij de loswal aan de Vlothaven wegen en dan een straatje verderop in de Westpoort kiepen. Het eerste rondje reden we vol binnendoor omdat het op de Ring A10 vaak druk is voor de Coentunnel. Leeg doken we wel de snelweg weer op *smiley met opgetrokken wenkbrauwen* tot we er na een rondje of 2 achter kwamen dat de Pietheintunnel tegenwoordig verboden is voor vrachtwagens. Later hoorden we, met een beetje gegniffel op de achtergrond omdat de collega en ik blijkbaar nogal van die provinciaaltjes zijn, dat het inrijverbod voor vrachtverkeer al sinds april van kracht is. Die memo hadden we dus even gemist. Nadat we de rest van de dag door de stad waren gehobbeld, mocht jij op de Vlothaven blijven slapen, en reed ik met de collega’s mee terug naar het noorden.

Om dinsdag weer naar Amsterdam te rijden voor hetzelfde rondje. Afgezien van het carpoolen hebben we de hele dag geen snelweg meer gezien, en dus ook geen echte lange file, afgezien van de drukte in de ochtendspits en af en toe een rijtje auto’s voor een open brug. Op de radio waren er wel veel filemeldingen *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* net 1 dag onhollandsch warm weer gehad en je ziet meteen alweer de resultaten van een nachtje slecht slapen, haastig en geprikkeld zijn. Tussen de filemeldingen door werd verteld dat volgens het CBS veel mensen in deeltijd willen werken. Dat bericht hadden we nog niet zo lang geleden ook al eens gehoord. Nu werd er echter ook verteld dat er bij de Belastingdienst nogal een zooitje is gemaakt van de toeslagen die worden betaald aan ouders met kinderen die naar de opvang gaan. Zonder duidelijk opgaaf van redenen is die een paar jaar terug flink verminderd of helemaal gestopt, de ouders die bezwaar aantekenden kregen er geen duidelijk over waarom dan, de minister heeft onlangs opdracht gegeven om alles tot op de bodem uit te zoeken, maar schijnt in de wandelgangen dan weer te hebben gezegd dat niet echt perse alles op tafel moet komen *smiley die in z’n handen wrijft* *smiley die popcorn staat te bakken* alle ingrediënten voor een spannende achterkamertjesthriller waren compleet. Het speelt al sinds 2014 en het lijkt erop dat er nog een volgend seizoen in deze serie zit aan te komen. Daarom snap ik helemaal waarom mensen wat minder willen werken: dat is goedkoper dan beiden voltijd werken en daarnaast nog eens 40 uur per week in de wacht te zitten bij de Belastingdienst om te vragen welke documenten er verder nog ingevuld en opgestuurd moeten worden. Zo in de loop van de dag viel het ons wel op, dat er blijkbaar geen file mag staan in de nieuwe Spaarndammertunnel, of hoe heet het daaro als je langs de Houthavens ondergronds naar dat bruggetje toe rijd? Zodra het even druk was aan de andere kant, ongeacht van welke kant je af kwam, gingen er lampen branden dat er file stond, al dan niet met de waarschuwing van een geopende tunnel erbij, en bleef het verkeer voor de tunnel stil staan *smiley die z’n schouders ophaalt* de temperatuur was al aardig aan het stijgen en met dit weer stond ik liever in de schaduw in de tunnel stil. Desalniettemin deden we een vracht meer dan gisteren en kon jij wederom in Amsterdam blijven logeren.

Woensdag toerde ik in alle vroegte weer samen met dezelfde collega naar Amsterdam toe, voor een derde dag hetzelfde rondje. Helaas kwamen we in de file terecht vanwege een kopstaartbotsing op de linkerbaan van de A7, waardoor het verkeer juist langs het altijd gezellige (lees: drukke) Purmerend vastliep. Daardoor hoorden we de nieuwsberichten een keer vaker dan eigenlijk de bedoeling was. Gisteren werd er melding gemaakt van een man in Amsterdam die was neergestoken, afgelopen nacht was er een plofkraak geweest in de grote stad. Met de deuren op slot kwamen we een kwartiertje later dan eigenlijk de bedoeling was op het werk aan *smiley die zich nog eens uitrekt* waarna we nog een kwartiertje in de wacht konden omdat er een vrachtwagen met een kooiaap wat spullen stond te lossen. De temperatuur begon alweer aardig te klimmen. Meestal is het zo dat het overdag warm is, ’s middags steeds benauwder word en het aan het einde van de dag allemaal lekker ontlaad met een flinke klap onweer. Dit keer begon die verfrissende ontlading al voor de eerste schaft. In een paar minuten tijd veranderde de stad van fladderige zomerkleding en blote huid in diverse tinten, naar dichtgeritste jassen, chagrijnig voorover gebogen over het stuur, terwijl de koplampen van de auto’s de donkere daglucht doorkliefden. Het was 10 uur op een zomerse woensdagochtend, maar het leek wel een herfst-namiddag. Helaas klaarde het weer daarna op en werd het alsnog warm, klam en benauwd. Gelukkig kwam er nog wel een leuk nieuwtje van jouwbuis om de boel een beetje op te fleuren *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* voor alle fans van de make up tutorials, de filmpjes waarin gesponsorde meisjes laten zien hoe je jezelf het beste kan opmaken, is er vanaf deze zomer de mogelijkheid om die make up middels augmented reality op je eigen gezicht te projecteren. Hoef je dus niet meer eerst al die dure smeersels en kleurtjes te kopen, om er vervolgens achter te komen dat het jou toch niet staat. Met die fijne gedachte stuurde ik jou huiswaarts. Na 3 dagen van rennen, vliegen en weer stilstaan in de grote stad, had jij 532 kilometer op de teller staan. Net voordat we thuis waren ging het tanklampje branden en kon ik er weer 289 liter diesel ingooien. Omdat de Pietheintunnel is afgesloten, naar het schijnt vanwege problemen met het wegblazen van uitlaatgassen of iets dergelijks, hebben we 3 dagen door de stad heen gereden en elke kilometer van die ritjes 1,8 liter diesel verstookt *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* gelukkig heb jij een euro6 motor en is het allemaal niet schadelijk voor de luchtkwaliteit.

Donderdag toerden we weer heerlijk rustig over de provinciale wegen in de kop van Noord-Holland. Van de loswal in Schagen naar het windmolenpark rondom Slootdorp. In Amsterdam zagen we soms meer bloot op straat dan in de pornofilmpjes die via watsep rond worden gestuurd, nu moesten we remmen voor een paar wippende zwanen die in hun enthousiast samenzijn de weg over buitelden. Hoewel het al blafheet was en ik de hele week met de airco aan reed, werd er gewaarschuwd voor de eerste echte hittegolf die volgende week ons land zal teisteren. Tegelijkertijd was er de waarschuwing dat bij een heftige hoosbui, die vaak volgen op zo’n droge periode, ongeveer 140.000 huizen en nog eens 76.000 openbare gebouwen zoals scholen en winkels flinke waterschade zullen oplopen. Niet alleen huizen die onder NAP staan, maar ook de panden die in het laagste punt van een stuk bebouwing staan. Door stenen in de tuin te vervangen door gras of bloemenborders, kan het water makkelijker de grond in zakken. Plaats je een regenton, dan heb je daarmee een buffer voor de eerste tientallen liters die van je dak af rollen. En die buffer kun je daarna ook nog eens gebruiken om de tuin te sproeien tijdens de volgende droge periode. Zolang bij ons de garage nog niet staat, hebben wij een wildwaterbaan in de vorm van de fundering in de tuin liggen, dus bij ons zit het voorlopig wel goed. Na het werk mocht jij nog even langs de dokter. Vorige week reed er al een monteur met ons mee om op zijn laptop te kijken wat er allemaal in jouw motorcomputer gebeurde, nu wilde die monteur samen met een nog verder doorgeleerde monteur een rondje met jou toeren. Zusjes en nichtjes van jou zijn geleverd met een systeem dat MAN ‘IJdel Drijving’ noemt, een Nederlandse versie van het Duitse Vergeblich Fahren, wat inhoud dat wanneer je het gaspedaal los laat, de auto met stationair toerental door blijft rollen. Tot de motor smoort tegen een kluffie, boom of een voorganger op. Handig in de file, tenminste, zo word het verkocht, want het gebeurt maar in heel weinig files dat het verkeer precies langzaam genoeg rijd om met stationair toerental t kunnen volgen. Bij jou en een aantal van jouw terreinwaardige zussen is het echter de bedoeling dat je de koppeling zelf intrapt wanneer de bestuurder het gaspedaal los laat. Rijd je vooruit, dan kom je uiteindelijk wel vanzelf tot stilstand, rijd je achteruit dan blijf je hangen in dat IJdel Drijving systeem en moet de chauffeur dus op de rem trappen wanneer ie achteruit de zandbaan in rijd. De monteurs hadden maar een kort rondje nodig om de voorlopige conclusie te maken dat het IJdel Drijving niet helemaal goed uit de computer is weggeschreven, waarna we weer op pad konden *smiley met natte ogen* *smiley die diep zucht* en zo reden we weer langs het winkeldochters-terrein waar jouw voorgangster Shirley nog steeds staat te wachten op een nieuw baasje.

Ja het was je natuurlijk al opgevallen dat ik woensdag wel werkte. Nou, die vrije dag had ik even geruild met de vrijdag. Alhoewel ‘vrij’ de lading niet helemaal dekt, want de wekker rinkelde al redelijk op tijd. Moeder, Zusje en de nichtjes zouden mij op komen halen voor een weekendje weg met de dames, en ik moest nog mijn koffer inpakken en het huis enigszins netjes achterlaten voor Wingman. Het eerste stukje zaten we een beetje krap, maar langs de A7 hadden we met de rest van het gezelschap afgesproken om de personen wat eerlijker over de auto’s te verdelen. Ik kon instappen bij de 2 tantes, Zusje en Oma, waarna we met 9 gezellig babbelende meiden de dijk over toerden naar Fryslân toe. Eerst langs een vriendin van Tante, die een klein boerderijtje in haar tuin had. De nichtjes (en ik) waren verrukt bij het zien van al die konijnen, cavia’s, kleine kippetjes, klein varkentje en kleine ponies met veulentje. Zo schattig! Natuurlijk moesten we ze allemaal even aaien voordat we een rondleiding kregen in de stal waar de grote paarden stonden. Met een paardenaroma om ons heen stapten we weer in de auto om verder te rijden naar het vakantiepark. In plaats van bungalows tussen de bomen, die je in het ruime en landelijke Fryslân zou verwachten, zag dit park eruit als Amsterdam na de Apocalyps *smiley die over straat huppelt* huizen met typische gevels en hoge ramen langs een bijna verlaten straat, uitkijkend op een met gras begroeide wal. Er was bijna niemand op straat en tijdens een rondje wandelen kwamen we langs een vrijwel verlaten speeltuintje, staken we het rustige water over met een pontje zonder pontmeneer (m/v) en liepen we weer terug naar het huisje via een insectenpad, omringd door bloemetjes, bijtjes en watervogels. Na het eten werd er gebadderd, de kleine meiden gingen op bed en de grote meiden bleven nog even in de ruime woonkamer zitten voor een paar uurtjes borrelen en babbelen.

Zaterdag werd er een beetje uitgeslapen, uitgebreid ontbeten en daarna toerden we naar Dokkum. Er bleek een oldtimerdag gaande te zijn, waar we ons konden verlekkeren aan glimmend plaatwerk, voordat we de oude binnenstad opzochten voor een lunch en wat shopwerk. We konden lekker afkoelen bij de ijsfontein, struinden langs een oud kerkje en nuttigden een Bonifatiusburger in de lokale cafetaria. Met boodschappen, nieuwe werkbroeken en glimmende schoenen kwamen we terug in ons grachtenpandje. Omkleden, tas vol met handdoeken en opblaasspullen en door naar het zwembad. De pannekoeken die we daarna kregen voorgeschoteld, waren welverdiend. Met mijn zwoele voorleesstem mocht ik nog een verhaaltje vertellen bij de nichtjes in bed, daarna was het voor hen tijd om te gaan slapen en konden de grote mensen beneden nog een kaartje leggen onder het genot van vele liters thee en een paar borreltjes.

Zondag begon weer met een uitgebreid ontbijt aan de lange tafel. Na een tijdje lezen, puzzelen en koffie drinken werd besloten om een rondje te gaan toeren. Van de flarden van nieuwsberichten hadden we wel iets meegekregen over de warmte die als een verstikkende deken over Nederland werd gelegd, maar hoe warm het boven in Fryslân was, merkten we pas toen we een rondje gingen toeren. De ramen bleven ondanks het windruizen de hele rit open, tot we besloten om ergens een ijsje te gaan halen. De nichtjes lagen te sudderen in hun kinderstoeltje en eerlijk gezegd was het voor de grote meiden ook niet heel erg comfortabel om in een blikken hok onder de verschroeiende zon rond te rijden. Bij toeval kwamen we bij een adventure camp terecht. Dat is Fries voor een boer die zijn schuur had omgebouwd tot klimparcours. In niveaus konden we ons, gezekerd aan een staalkabel, via balkjes en touwlussen verplaatsen van boom naar boom. Die bomen waren ontdaan van schors en voorzien van plateaus waar vandaan Zusje, 2 tantes en ik naar beneden keken en zwaaiden naar de rest van het gezelschap. Het werd uiteindelijk een inspannende middag en na meerdere koele ritjes langs de lange kabelbaan vanuit de nok naar achter in het weiland, werd het tijd om weer in de warme auto te stappen en het huisje op te zoeken. Die avond zaten we aan de pizza en keken we naar een Engelse zender waar alleen maar paardenprogramma’s te zien waren *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* na 3 afleveringen CSI droop langzaam de rest van het gezelschap af, terwijl 1 Tante en ik tot even na middernacht bleven kijken naar dressuurproeven van internationaal Grand Prix niveau.

Om maandag weer met lichte tegenzin uit bed te komen. De laatste ochtend. Zonder sentimenteel te worden de slechtste ochtend, want dan moeten namelijk alle spullen weer verdeeld en opgeruimd worden. De lege ruimte in de tassen, die was ontstaan na het leegdrinken van flessen en het opeten van fruit en snaaiwerk, werd opgevuld met shoptrofeeën. De koffie werd niet in de tuin, maar in een restaurant met uitzicht op de boot naar Ameland genoten. Daarna toerden we toeristisch verder naar Harlingen en iets daar voorbij, waarna we nog een tijdje als echte toeristen rondliepen in het informatiecentrum over de Afsluitdijk. De vakantie werd afgesloten bij de Vergulde Toekan langs de A7 op Noord-Hollands grondgebied, een dame blanche om de laatste dag van de vakantie te vieren, met de belofte om volgend jaar weer te gaan. Eenmaal thuis werd de wasmachine aangezet, vertelde ik Wingman een paar leuke anekdotes over het reisje terwijl ik ondertussen dit stukje typte en stond een gloednieuw airco-apparaat te loeien in de bijkeuken. Wingman en ik hebben de luxe van zo’n apparaat de hele dag op het werk, maar het is niet de bedoeling dat ons laatste huisdier Herman gaat bezwijken in een absurd warme bijkeuken tijdens de aanstaande hittegolf.

Iedereen bedankt voor het opblijven of een goede morgen, veel sterkte met de warmte en blijf vooral kalm. Zusje kwam met een mooie definitie van hittestress: dat je zelf alles langzamer doet, maar er wel vanuit gaat dat iedereen om je heen op hetzelfde tempo door blijft werken. Pas op dat je niet ten prooi valt aan die klamme en benauwde vorm van stress en geniet van het koele briesje in de schaduw.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *