Beste Babette, na een uitgeruste zondag mochten we ons maandag melden bij de loswal in Alkmaar. Er lag een hele routebeschrijving voor ons klaar, zoals we naar Assendelft moesten rijden en op welke tijden we dat niet mochten doen omdat de school dan open of juist weer dicht ging. We waren al eens eerder op dat werk geweest, toen zijn we nog een paar keer over een lange platenbaan naar het werk toe gestuiterd om vervolgens een grote zandvlakte op te rijden. Vanwege slappe grond werd er afscheid genomen van de platenbaan en moesten we via de A9 en afrit Heemskerk langs de golfbaan een boerenweggetje opdraaien. Zo stond het nu dus ook op papier. Voordat ik de uitvoerder te pakken kreeg, stond ik op de grote zandvlakte waar al flink word gebouwd maar geen machine van dat bedrijf te bekennen was *smiley die met z’n ogen rolt* moesten we helemaal niet in de nieuwbouw zijn, vlakbij het schooltje, maar aan het begin van het boerenweggetje, ergens achter op een erf. Elk rondje toerden we via de boerenweggetjes, de A9 en een stukje van de Ring Alkmaar heen en weer. De A9 begint steeds meer op een provinciale weg te lijken, vrachtwagens die niet harder gingen dan 78 km/h, bestuurders van campers en caravans die nog met hun gedachten in de vakantie zitten, lekker vlinders tellen en met een snelheid variërend van 75 tot 85 km/h het werkvolk lopen te irriteren. En dan die Leeghwaterbrug *smiley die op het stuur trommelt* ben je netjes afstand aan het proberen te houden van de auto op de rechterbaan, denkt die op de linkerbaan “ow ik kan er toch niet langs, laat ik maar over de doorgetrokken streep heen gaan en rechts gaan rijden.” *smiley die begint te tandenknarsen* nee mensen, lekker in baksteenformatie blijven rijden, niet inhalen maar ook niet allemaal naar rechts gaan. Neem voor de verandering eens een voorbeeld aan motorrijders. Ook als je weer voorbij de werkzaamheden bent, want dan mag je net als een motorrijder het gas weer opentrekken. Gelukkig was er ook genoeg leuks te zien onderweg. Elk rondje reden we natuurlijk langs de dealer van Jaguar en Land Rover, heerlijke apparaten stonden er voor de deur geparkeerd, al was het nogal zwart-wit allemaal. Aan de andere kant van de A9, bij die nieuwe dealer Renses, stond een lipstickrode Jaguar i-Pace *smiley die zit te glijen in z’n tuigje* heerlijk dat er nog mensen zijn die dat gewoon doen. Rijdende voort kwamen we een Ford Taunus in rallytrim tegen, een Opel Kadett met roze accenten, een klassieke Opel Manta en een wat nieuwere klassieker, de Lexus SC430. Een rijtje vrachtwagens die waarschijnlijk bij elkaar hoorden, want de oude Mercedessen en de Henschel reden netjes op gepaste afstand achter mekaar aan. Verder een Citroën C3 Pluriel Charleston, een Alfa Romeo 4C, Jaguar XK, Aston Martin DB9 en een Caddilac XLR coupe. Het word nu ook weer interessant om naar kentekens te gaan kijken, want op de eerste dag van de week werd ook het eerste kenteken van een nieuwe serie uitgegeven. De combinatie G-001-PP prijkt op een auto die traditiegetrouw aan een goed doel is geschonken, en luidt een nieuwe periode in voor mensen die graag woordgrapjes maken aan de hand van de gele platen die ze onderweg tegenkomen. Na de vrachten voor Assendelft konden we in Alkmaar nog een keer laden voor de sierbestrating in Winkel, zo reden we efficiënt de dag vol.
Dinsdag liet ik je heel inefficiënt een dag in de steek. Ik had wat tijd voor mezelf nodig.
Woensdag kon ik nog wel de deur uit, wat goed uitkwam, want Zusje had gevraagd of ik zin had om met Oma en de Nichtjes mee te gaan de stad in. Oma is jaren geleden met al haar kleindochters een keer de stad in gegaan, om oorbellen te laten schieten. Nu was haar oudste achterkleindochter groot genoeg om die trip te gaan maken. Het is bij een kleindochter eens gebeurd dat ze zo overstuur raakte na het schieten van de ene gaatje, dat ze een tijdlang met 1 oorbel heeft rondgelopen voordat ze de andere durfde te laten zetten. We waren op dat scenario voorbereid *smiley met opengesperde ogen* maar wat er met nu met Nichtje gebeurde, dat had niemand aan zien komen. Stil en verlegen zat ze in de stoel terwijl de verkoopster haar oren schoonveegde en de puntjes tekende. Ze keek een beetje zenuwachtig toen het apparaat tevoorschijn kwam, maar na de harde KLAK gaf ze geen kik *smiley die zit te rillen in z’n tuigje* zelfs ik kon de pijn weer een beetje voelen, van toen dat eerste gaatje, maar zij deed niks, nog geen traantje van schrik. Oma, Zusje en ik stonden er nog verbaasd bij te kijken, toen de verkoopster professioneel overging op de uitleg met de druppels en snoepjes uitdeelde aan de Nichtjes. Daarna nog even langs de visboer om wat voor de lunch te halen, en bij Oma thuis uitgebreid eten met broodjes haring en paling. Al met al een gezellige dag.
Waar ik donderdag ook nog op moest teren, want toen zat ik weer midden in de privé-dingen.
Vrijdag kon ik wel weer met jou op pad snoes. Gisteren werd ik nog wel even aan het werk herinnerd, toen de chef garage belde met nieuws over het data-logsysteem *smiley met kromme tenen* hij was gebeld door de chef garage van de BTS, met goed nieuws en slecht nieuws. Het goede nieuws was dat ik de formulieren netjes en uitgebreid had ingevuld, zodat ze er ook echt wat mee konden *smiley die met z’n ogen draait* helaas was het aansluiten van het knopje niet helemaal goed gegaan, waardoor ze weinig uit de computer konden halen… Ik laat hier even wat ruimte zodat mensen zelf een grapje over MAN kunnen maken terwijl ik nog eens tot 10 duizend tel.
Maar goed, vrijdag dus, weer een dagje op pad. Laden in Heerhugowaard, lossen in Bergen, wat betekende dat we via de Ring Alkmaar reden. Niet over de smalle Leeghwaterbrug, maar over de Huiswaarderbrug aan de andere kant. Daar hangen 2 borden bij, volgens de ene geld er een maximale aslast van 10 ton, wat betekent dat we er met vijfassers en 50 ton overheen mogen denderen. Het andere bordje meldde een maximaal totaalgewicht van 45 ton *smiley die achter z’n oor krabt* dus wat is het nou? De collega’s die voorop reden en het rondje bepaalden, besloten dat we om moesten rijden. Net voor de brug linksaf, dan parallel aan het kanaal richting de binnenstad van Alkmaar rijden, tussen fietsers, wandelaars, toeristen, een nieuw casino, een omgelegd fietspad vanwege werkzaamheden aan een nieuwe fietsbrug en de versleten strepen op het asfalt door, baanden we ons een weg over de andere brug, onder het gemeentehuis door en dan zo snel mogelijk rechtsaf om de drukte weer te ontwijken. Er was kermis, er was kaasmarkt en er was zonnig weer, waardoor alle drukte zo nu en dan ook nog eens werd stilgelegd voor een passerende boot. Erg vlot ging het dus niet, maar gelukkig waren we leeg wel licht genoeg om over de brug te kunnen rijden. Terwijl de mannen op het stort een warme snack regelden voor de schaft, werd op de radio verteld dat het hitteplan weer tevoorschijn zou worden gehaald. We hebben al een hittegolf gehad in Nederland, met uitschieters naar de 40 graden. Daarna kwam de herfst, met regenbuien en stevige wind. Nu komt de zomer nog een keer terug en word het weer blafheet. En dus moeten we weer genoeg blijven drinken, rustig aan doen, opletten dat het ook goed gaat met de zwakkere groepen zoals ouderen, kinderen en zieken, en vooral niet teveel in de zon zitten als het niet nodig is. Klinkt als een aanbeveling voor een dagje netfliks *smiley die in z’n handen wrijft*
Toch moest ik me zaterdag in de zon begeven. Eerst in het schemerduister naar de zaak, om de 10×4 van een collega op te halen, want ik mocht weer een keertje asfalt rijden. In alle vroegte was het al druk bij de garage, ook daar was het hitteplan in werking gesteld. Via een rustige snelweg daalde ik af naar Amsterdam, waar ik werd verrast door een gesloten A8 en Coentunnel *smiley die op het stuur trommelt* verdikkie, gedoe altijd met die wegwerkzaamheden in het weekend. Omrijden via de andere tunnelbuis dan maar, 5 minuten later dan verwacht stonden we voor de poort bij de asfaltmolen. Netjes via de voorgeschreven route reed ik naar Abcoude, waar in het werkvak de uitvoerder al klaar stond om alle auto’s de juiste kant op te wijzen. Het ging lekker vlotjes, tot we leeg waren en de uitvoerder vertelde dat we naar Tiel mochten *smiley die wit wegtrekt* bij de andere asfaltmolen werd wat extra zwart goud gemaakt, want in Amsterdam was er iets stuk ofzo. Tiel! Het werk was even voorbij Amsterdam, dat is voor mij al spannend, maar nu moest ik nog een uur verder rijden. Gelukkig kon ik daar een beetje bijkomen in het gezelschap van de andere chauffeurs, want het plakkerige goedje moest eerst nog gemaakt worden, dus konden we een tijdje in de wacht. Daarna terug, via de parallelbaan de file op de A2 vermeden, helaas was de file op de A9 naar de A2 toe niet te vermijden. Schoorvoetend aansluiten dan maar en zo snel als mogelijk was achter de pylonnen langs het werkvak in. Waar ik vervolgens weer stil kwam te staan, want de catering was net bij de machines aangekomen om tasjes uit te delen *smiley die in z’n handen wrijft* superstrakke timing weer. Daar eenmaal voorbij ging het weer redelijk vlot, en kon ik nog een keer naar Tiel. Het was in de loop van de middag, de files werden al wat minder voor het werkvak, er waren steeds grotere stukken waar we niet overheen mochten rijden, omdat het nieuwe asfalt zonder sporen moest uitharden, het leek erop dat het werk op z’n end zou gaan lopen. Juich echter nooit te vroeg bij asfaltwerk. Na 3 uur wachten bleek dat mijn 10×4 en nog 4 andere auto’s niet meer leeg zouden komen bij de dagploeg, dus werden we doorgeschoven naar de nachtploeg. De overstap van dag naar nacht gaat soms wat rommelig, er gaan mensen weg die hun spullen zo achterlaten en er komen nieuwe mensen bij die geen flauw idee hoe ver het werk is en welke kant ze op moeten werken. Een beetje chaotisch dus. Eenmaal een parkeerplek gevonden, moesten we nog een halfuur wachten voordat de nachtploeg aanwezig zou zijn. Zo rond 8 uur kwam de catering opnieuw langs *smiley die over z’n buik wrijft* dat is wel een voordeel van lang werken. Nadeel was dat de asfaltmannen ook wat te eten kregen, dus duurde het nog iets langer voordat de boel werd opgestart. Op het moment dat de lichten aan gingen, doken ook de chauffeurs van de nachtploeg op, die hun auto’s meteen voor de machines parkeerden. Gelukkig was er een daadkrachtige uitvoerder die ze naar voren stuurde, zodat eerst de dagauto’s met het ondertussen iets afgekoelde asfalt leeg gemaakt konden worden. Hoewel het warm was en we lekker in de zon stonden, waardoor het asfalt niet kouder dan 30 graden kon worden, is dat toch een stuk koeler dan de 140 tot 180 graden waarmee het normaal gesproken verwerkt word. We waren 5 uur wachten en 2 maaltijden verder, iemand had speciaal voor mij alle servetjes uit de voedselpakketten gehaald zodat ik wc-papier had in de dixie, het was een topdag, maar helaas raakte ik dat laatste stukje mijn mojo kwijt *smiley die aan het stuur knaagt* voor de snelle hopper was het goed gegaan, nu stond ik met de wiebelende 10×4 voor de langzame asfaltmachine, en lukte het me niet meer om de boel recht te houden. Gotverdee, ondanks 2 keer opnieuw rechtzetten sneuvelde er weer zo’n kutband. Tyfuszooi. Het begon al te schemeren, maar het geluid was genoeg om te weten wat er achter de auto gebeurde. Snel het laatste beetje eruit kiepen, bak en koppie omlaag, de boel schoonbikken en naar huis toe. Het maximale aantal uren gewerkt, weer geen vuk verdient voor de baas.
Het troostbiertje gisteravond hielp een beetje, ik viel snel in slaap tegen Wingmans warme lijf aan. Al was het natuurlijk overal warm, want de meter in de auto gaf ’s avonds laat nog steeds 24 graden aan. Het schijnt vandaag nog warmer te worden dan gisteren. Ideaal weer om terug te kruipen in m’n schulp, mijn werkzonden te overdenken en zo min mogelijk actief te doen. Nouja, een wassie ophangen in de tuin, want dat droogt nu wel lekker snel. Om nog wat meer tijd in de schaduw te rekken, heb ik ook maar een paar foto’s toegevoegd *smiley die in z’n handen wrijft* bij de MAN zijn ze niet zo handig met computers, maar ik begin het truukje al bijna door te krijgen. Iedereen een rustige zonnigdag, blijf in godesnaam kalm en vergeet niet de was binnen te halen voordat het begint te verschroeien.
Voor een optimale foto-beleving kun je ze hier met Martha haar onderschriften bekijken.
 Nu ook in beeld!){kind=link}