Beste Babette, maandag begon met uitslapen. Pas om half 8 hoefden we onder de asfaltfrees te staan in Westwoud. Tegen de tijd dat ik naar buiten stapte, was het wel al licht maar ook erg fris. Op de radio werd verteld dat de meteorologische zomer is afgelopen, in de loop van de dag merkten we dat het zonnetje zich niet zomaar gewonnen zou geven en konden we in de warmte een boekie lezen terwijl we op onze beurt wachtten. De kleine brokjes asfalt mochten we naar Schagen brengen, waar ze straks weer in de asfaltmolen verdwijnen. Tenminste, dat denk ik. Op de radio kwam een vreselijk bericht voorbij, na miljoenen te hebben geïnvesteerd word nu de stekker alweer uit Hudson’s Bay getrokken. Iedereen die nog in alle rust met 50 tot 70% korting door rekken heen wil graaien, moet haast maken *smiley die op z’n nagels bijt* eind dit jaar is het alweer afgelopen voor het Canadese bedrijf dat het gat van de V&D had moeten opvullen. Eerder heb ik al eens iets verteld over de PAS, het Plan Aanpak Stikstof dat voor problemen zou kunnen gaan zorgen bij de verbouw van het circuit van Zandvoort. Nu kwamen ook de baggeraars samen om de noodklok te luiden. Niet alleen gaan de bedrijven miljoenen aan economische schade oplopen door alle baggerwerken die er nu zijn stilgelegd, ook komt straks de veiligheid in het geding. Rivieren en kanalen die minder diep worden waardoor boten de grond gaan raken, zelfs vast kunnen komen te liggen. Wat te denken van de korte maar hevige regenbuien en het water dat dan moet worden afgevoerd? Dat kan ook nog wel eens penibel worden. Hoewel de PAS wel goed bedoeld was, word de uitvoering ervan steeds meer in twijfel getrokken. De woningbouw heeft er ook onder te lijden. Het uitstellen van onderhoud aan wegen schijnt zelfs al tot doden te hebben geleid. Gelukkig word de weg door Westwoud heen nu wel opgeknapt, zodat het sluipverkeer straks weer lekker door kan rijden.
Dinsdag mochten we weer zand rijden, eerst een paar keer naar Noord Scharwoude en daarna een in kruip-door-sluip-door-wijk in Heerhugowaard. De uitvoerder was blij verrast dat we weer eens langs kwamen, het was alweer een tijd geleden dat we bij hem op het werk waren en hij had nu ook geen leuk zandbaanritje voor ons. Of je daardoor beledigd was, of dat je weer op tijd naar huis wilde, ik weet het niet. Toen ik je na de middagschaft startte, gaf je een grote klap. Tegen de banden en balgen schoppen was niet nodig, de rechterluchtbalg was zo uit elkaar geklapt dat het vrij duidelijk te zien was. Vreemd, want we stonden zo goed als vlak geparkeerd tijdens de schaft. Er zijn ook wel eens luchtbalgen gesneuveld als ik op een werk over een hufterig kluffie heen moest, en daar dan ook nog op heen en weer te manouvreren. Of dat je een afstapje van een stoeprandje of een dikke laag freesasfalt pakt, waarbij de derde as klem komt te zitten en de luchtbalg er tussenuit knijpt. Het geeft een grote klap. Voor jou was dit de eerste keer, en je leek er ook al op te zijn voorbereid. Wanneer de derde as omlaag is, geef je elke paar minuten een pufje lucht, waardoor het metertje op het dashboard even zakt van 12 naar 9 bar. Met de derde as omhoog is er helemaal niks aan de hand. Daardoor konden we nog gewoon de 2 vrachten doen die de planner al in ons systeem had gezet *smiley die in z’n handen wrijft* goed om te weten voor de volgende keer. Op de radio werd mijn aandacht getrokken door het nieuws over de studielening. Tot een paar jaar geleden kreeg je geld als je ging studeren, dat werd toen veranderd naar een lening. Tegen gunstige voorwaarden, dat wel, want je betaalt als student minder rente, kan zelf je maandbedrag instellen, en als je in between jobs zit, hoef je even helemaal niets terug te betalen. Volgens eerdere berichten was de gemiddelde studieschuld al opgelopen tot, ik dacht te herinneren, iets van 30.000 euro. Volgens googel is het bij sommige websites 26.000 euro, anderen hebben het over 60.000 euro. Ongeacht hoe hoog het bedrag is, studenten zitten eraan vast. Als ze naar de bank gaan voor een hypotheek, telt het bedrag ook mee, waardoor ze minder hypotheek krijgen en ze dus nog minder kans hebben op een woningmarkt die al zwaar oververhit is. Wat mij het meeste opviel, was dat juist de partij die toentertijd zo graag dat leningstelsel wilde invoeren, nu voorstelde om het weer af te schaffen en weer terug te gaan naar een studiebeurs-constructie *smiley met grote ogen* gaat het dan echt gebeuren? Dat politici niet stug blijven vasthouden aan slechte plannen die nu eenmaal door moeten gaan omdat ze anders gezichtsverlies lijden omdat ze van mening zijn veranderd, maar dat politieke partijen hardop durven te zeggen dat iets echt niet werkt en dat we het beter zo snel mogelijk weer kunnen veranderen voordat meerdere generaties zich in de schulden moeten werken. Het klinkt haast te mooi om waar te zijn, dus we wachten nog even af of er geen addertje opduikt.
Woensdag kon ik weer uitslapen. Ik had de goede intenties om in de tuin aan de gang te gaan. De voortuin is na het kaalplukken door Moeder en Tante weer langzaam in een woestenij aan het veranderen. Helaas was het tussen de regenbuien door maar kort droog, waardoor ik eigenlijk de hele dag niet naar buiten ben gekomen. Natuurlijk, wel netjes gekookt voor mezelf, fruithapje gemaakt voor de volgende werkdagen, wassie gedraaid en de vorige was opgevouwen. Tussen het netfliksen door had ik evengoed nog een aardig drukke dag.
Donderdag begon met wind en korte maar hevige buien. We reden zand van Hoorn naar Opmeer, waar we achteruit een toekomstige nieuwbouwstraat in moesten rijden. Precies breed genoeg om in 1 keer de zijstraat in te kunnen draaien zonder de stoepbandjes die al gezet waren, helemaal weg te duwen. Ondanks de afleiding van het manoeuvreren in de zandbaan zonder halverwege stil te vallen en op de verkeerde plek te moeten kiepen, was ik met m’n gedachten ook thuis. Stiekem miste ik Wingman best wel. Afgelopen zondag is hij met de mannen op motorvakantie gegaan. Na de tosti’s en de verhalen over Zusjes vrij gezellige feest, reed de groep naar de boot voor een weekje Schotland. Hij is toch een beetje mijn klankbord als het om werksituaties of PR-strategiën gaat. Ach en dan dat gespierde lijf waar ik ’s avonds niet tegenaan kon kruipen, dat was misschien nog wel wat ik het meest miste. Nu kijk ik tijdens het eten naar Orange is the new black, 1 aflevering (misschien 2…), daarna huil ik mezelf in slaap bij een boek over huisdieren en hoe je daar ook om kunt rouwen. In gedachten hoor ik Wingman dan naast me zuchten “als het zo’n jankboek is, waarom ga je dan niet wat leuks lezen?”. Een serie die met doorgestoken kaarten aan elkaar hangt en een boek waardoor ik weer denk aan Reksie, misschien is dat niet de beste combinatie voor een rustig brein, gaan mijn gedachten daarom soms wat met me aan de haal. Toen een collega in de schaft ook nog eens vertelde over wat er gisteravond bij een andere collega was gebeurd, wist ik even helemaal niet meer hoe te doen. Het lijkt de laatste tijd wat surrealistisch in de familie-, vrienden- en collegiale kring. Een ernstig ongeluk, het medisch ABC dat verschillende mensen doorlopen, en de dood. Iedereen weet dat de dood een keertje komt, maar niemand had het zo vroeg verwacht. Het lijkt een dramatisch slechte netfliks-serie. Af en toe een goeje grap, wat zwarte humor en een cliffhanger om de kijkers geboeid te houden. Maar waar blijft die regisseur die “Cut!” roept? Dat de lichten aangaan en de cameraman zuchtend wegloopt voor zijn rookpauze. Dat iedereen weer terug gaat naar de gezapige sleur van ‘thuis’ en ‘normaal’. Die saaiheid die anders altijd zo word verfoeid, tot alles op z’n kop word gezet en je niets liever zou willen dan weer terug te gaan naar de gewone dagelijkse sleur.
Vrijdag was weer een ‘gewone’ dag, het werk ging ‘gewoon’ door. We mochten weer eens grond laden bij een datacenter, dit keer niet bij Microsoft maar bij Googel. Altijd fijn als er bouwplannen zijn die beginnen op een groot en kaal weiland, en dat ze de poorten en paden dan precies breed genoeg maken zodat 2 vrachtwagens mekaar niet kunnen passeren. Geen haast, we zaten toch in een kort rondje naar een weiland ergens verderop. Waar we kwamen via een 80km/h-weg waar een bordje bij stond met een waarschuwing voor hobbels *smiley die loshangt in z’n tuigje* harder dan 65 hoefden we daar niet te rijden, sorry automobilisten, zouden we harder gaan dan moest ik elk rondje alles weer terugleggen in de dashboardvakjes en was er ongetwijfeld weer een luchtbalg gesneuveld, dit keer met een duidelijke reden. Van de mevrouw die bij de uitgang-poort stond, kreeg ik de geheime deurcode van het damestoilet. Dat er overal bordjes hangen dat het een damestoilet is, schijnt voor de mannen niet genoeg te zijn. Er moest een slot op de deur komen omdat ze er een grote bende van maakten *smiley die met z’n ogen rolt* zijn kerels echt zo stom? Nu moeten ze hun behoefte doen op een koude dixie, terwijl ze ook in een soort van verwarmde unit hadden kunnen zitten, met gelegenheid tot handen wassen. Op het nieuws ging het niet zozeer over mannen, maar over kinderen. Of eigenlijk hun ouders. Volgens de tandartsen komen 600.000 kinderen nooit in de stoel te liggen voor een controle. Dat is 1 op de 5 kinderen gemiddeld, maar het schijnt vooral in de grote steden zoals Amsterdam een probleem te zijn. Omdat een slecht gebit vaak leidt tot veel meer ziek-zijn in het latere leven, hebben de tandartsen de zorgverzekeringen opgeroepen tot actie. Blijkbaar is het bij veel ouders niet duidelijk dat kinderen tot 18 jaar gratis langs mogen komen voor de halfjaarlijkse controle. Er is wel een verzekering geweest, die alle klanten een brief stuurde met die informatie. De helft van de aangeschreven gezinnen kwamen vervolgens wel langs met hun kinderen. Het schijnt dat we op Prinsjesdag te horen krijgen dat de zorgverzekering weer 3 euro omhoog gaat, hopelijk kunnen we dat bedrag stabiel houden als er genoeg kinderen nu goed leren poetsen in plaats van later (dure) problemen krijgen. Weet je nog dat het van de week over de PAS ging? Dat de baggeraars in problemen komen? Er is nu uitgezocht dat het niet om enkele duizenden projecten gaat die stil liggen, dankzij het opnieuw lezen van de lastige, lange en onsamenhangende zinnen met moeilijke woorden in het stikstofbeleid, zijn er nu al 18.000 bouwplannen stopgezet. Variërend van kleine binnendoorweggetjes tot grote woningbouwprojecten. 18.000, dat vind ik veel. Aan de andere kant zijn dat 18.000 plekken waar geen extra stikstof word uitgestoten *smiley die applaudisseert* hoezee voor het milieu en hoezee voor de PAS. Haaks op die groene gedachten, stond het bericht dat Brussel zo goed als zeker heeft besloten dat vliegveld Lelystad vluchten mag overnemen van Schiphol. En zoals het er op leek, stond er niet duidelijk en expliciet in dat het aantal vluchten dan niet mag toenemen, wat impliceert dat als dit doorgaat, er in de nabije toekomst nog meer vliegtuigen gaan landen en opstijgen in Nederland *smiley die met een gek hoedje op in de boom hangt* kan iemand daar even een PAS tegenaan gooien? Is er nog een goede doelen stichting die met steun van de belastingdienst een vluchthaven wil sluiten? Noem mij een eikel, maar ik snap er geen vuk meer van. ’s Avonds keek ik Orange is the new black tot ik bijna in slaap viel, daarna las ik nog wat over de dode honden en katten van BN’ers, en was ik weer terug in mijn eigen surrealistische wereld waar het voor mij duidelijker is dan het op de nieuwsberichten word verteld.
Zaterdag kon ik uitslapen, het was de laatste dag alleen en ik wilde nog wat opruimen, zodat Wingman straks alle ruimte heeft om zijn reisspullen in de woonkamer uit te stallen. Tussen de buien door boodschappen doen en een kadootje kopen voor Nichtje, de dag vloog voorbij. De voortuin is vanwege diezelfde buien nog steeds niet gedaan, maar ach, wie weet komt er nog een droge dag volgende week.
Zondag was er geen tijd om te tuinieren. Eerst naar Moeder toe, waar Vader, Oom, Zwager en natuurlijk Wingman de motorvakantie kwamen afsluiten. Sterke verhalen bij de koffie, nog even wat filmpjes kijken en daarna door naar Nichtje, die haar verjaardag vierde. Lang bleven Wingman en ik niet, Nichtje was druk genoeg met haar speelgoed, wij hadden nog wat grote-mensen-dingen te doen. Van een huiskamer vol vrolijke mensen en een tafel vol met kadootjes naar een lange rij bedroefde mensen voor een condoleance. Met een gemengd gevoel kwamen we thuis. Op de bank voor de tv, want er was ook nog Formule 1 in Italië. Wingman was gaar, ik was er met mijn gedachten ook niet helemaal bij, er was een regenrace voorspeld maar het bleef toch droog. Leclerc won voor Bottas en Hamilton, Verstappen was als negentiende gestart en wist nog een achtste plaats binnen te slepen, maar de nabeschouwing hebben we niet eens afgekeken. Yvon komt straks nog op tv met Onze Boerderij, die kijken we morgen wel terug. Nu eerst weer eens tegen dat gespierde lijf aankruipen.
 gemengde gevoelens){kind=link}