Beste Babette, zondag hadden we natuurlijk lekker naar de laatste Formule 1 race van het seizoen zitten kijken, maar ondertussen was er nog iets gaande in het huishouden. Zoals je misschien al eens had gelezen, krijgen we elke week een voedselpakket thuis. Omdat ik geen zin heb om elke week met volle tassen groente en fruit door de supermarkt te sjouwen, en om onszelf zo te dwingen toch nog een beetje gezond te eten. Wingman vind het allang best, die kan het maanden uithouden met eten dat aan de deur word bezorgd. Om de kosten een klein beetje binnen de perken te houden, laat ik geen kant-en-klaar eten thuis bezorgen, maar een pakket met alle ingrediënten voor 4 maaltijden. Een paar weken terug ben ik overgestapt naar een andere aanbieder. Jarenlang heb ik veel plezier gehad van hello fresh, maar dat er steeds exotische landen op het etiket stonden vermeld bij de plaats van herkomst, ging me (zeker met de boerenprotesten er nog bij) toch wel erg tegenstaan. Ander pakket dus, eten uit de streek met de streekbox. Die op internet meteen doorschakelt naar ekomenu. Ook best, als we maar te eten krijgen en het liefst uit Nederland. Het werkte allemaal net iets anders dan hello fresh, geen enkel probleem, tot ik zondagochtend vroeg werd gewekt door een smsje *smiley die aan het dekbed knaagt* om 7:36 kreeg ik het bericht dat er een pakket rond 13:43 bezorgd zou worden. Ja dat wist ik al, want eerder waren er al 2 mailtjes binnen gekomen van zowel ekomenu als de vervoerder reviva. We hebben gewoon de race zitten kijken, ondertussen was het al 14:43 geweest, nog geen bezorger gezien. Nog eens bij de voor- en achterdeur kijken, misschien had ie de 2 vierkante meter aan tv niet gezien en dacht ie dat we niet thuis waren? Helemaal niks. Mail geopend, track&trace link uitgevogeld, daar zag ik wel de bezorger staan bij Lambertschaag. Urenlang *smiley die achter z’n oor krabt* toch maar eens naar zowel ekomenu als reviva gebeld, maar daar werkt natuurlijk niemand op zondag. Of in ieder geval niet op kantoor. Met een lege koelkast en erg nieuwsgierig wat er met de bezorger zou zijn gebeurd, gingen we op bed.
Om na een uurtje of 3 geslapen te hebben, weer te worden wakker gebeld: rondje strooien *smiley die met z’n ogen rolt* het had geen zin gehad om eerder de weg op te gaan, want net voor middernacht had het nog geregend, en volgens de voorspelling zou het net na middernacht gaan vriezen. Begrijpelijk, maar evengoed wel een kuttijd. Vervolgens liep er bij het schoonmaken met het waterpistool (waar ook niet heel veel meer druk op staat dan bij een speelgoedwaterpistooltje) water vanuit de lekkende aansluiting zo m’n schoen in *smiley die begint te tandenknarsen* toen was ik er wel weer even klaar mee. Ondanks dat het rondje strooien zelf lekker vlot ging, was het gewoon een klotenacht.
Mijn kouwe pootjes heb ik nog een uur lang kunnen opwarmen aan Wingman, toen ging de wekker weer. Zul je altijd zien, lig je eerst een tijd te woelen en net voordat de wekker gaat, lig je heerlijk warm in het perfecte kuiltje met de dekens precies genoeg over je hoofd heen *smiley die de wekker knock out slaat* toch nog maar even snoezen dan. Waarschijnlijk stonden er nog veel mensen thuis de auto schoon te krabben, want eenmaal op pad konden we zonder file naar Amsterdam rijden, om microzand te laden voor Cruquius. Het leek een mooie dag te gaan worden, tot we van de weegbrug af reden, het dimlicht weer aan ging om de weg te zoeken tussen de grote shovels, en er een bolletje mee stopte. Een klein kwartiertje later reden we de openbare weg weer op met de eerste vracht, koeteldekoet achter een containerboer aan *smiley die met z’n ogen rolt* ja hoor, steentje op het raam! Zelfs in het schemerduister was de ster in jouw beglazing te zien. Vervolgens kwamen in de totale paniek terecht op het stort. Er werd zand en grond gebracht door verschillende bedrijven, maar vrijwel alle auto’s waren rood, wat voor nogal wat verwarring zorgde. Ook omdat niet iedereen de weg wist op het werk, of kon vinden in het donker. En dan roept er nog een machinist “ja hierheen!” Ja wat waar hoe dan? Uiteindelijk moesten wij het bos in, gelukkig onder begeleiding van de machinist, want we hadden maar 1 koplamp om het stikkedonker wat op te lichten. Gelukkig werd het daarna al snel licht buiten en konden we de rest van de dag zonder schades volbrengen. Tussendoor nog even met reviva gebeld, het bezorgbedrijf van ekomenu, bij hen was geen pakket binnengekomen, dus konden ze ook niets bezorgen. Na een paar keer proberen kreeg ik uiteindelijk ook ekomenu zelf aan de lijn, zij snapten er niets van maar boden wel hun excuses aan en beloofden het geld terug te storten. Op de radio was er wel goed nieuws over eten, want de overheid heeft een miljoen euro over voor onderzoek naar leefstijl. Het onderzoek word onder andere door TNO gedaan, en daarin word gekeken naar wat eten en bewegen voor invloed heeft op je ziektebeeld. Er zijn veel verschillende diëten (eigenlijk moet je het geen dieet noemen, want dat is maar tijdelijk, maar een verandering van je eetgewoonten), van Middellandse Zee-dieet tot Sonja Bakker tot het Paleo-dieet, en in het onderzoek word gekeken naar wat goed bij je past en wat zou kunnen helpen bij de aandoening die je hebt. Dus de ‘simpele’ dingen als hoge bloeddruk, hoog cholesterol en diabetes, waarvoor je nu nog pilletjes of spuitjes krijgt, kunnen straks dan misschien opgelost worden met het aanpassen van je eetgewoonten. Iets wat eigenlijk al veel langer bekend is, maar omdat het zorgsysteem in Nederland zo verknipt is dat er grote financiële prikkels zijn om mensen voor het minste geringste een pilletje te geven, in plaats van iets langer te praten over wat erachter zou kunnen zitten, zijn we die aloude wijsheden helemaal uit het oog verloren. Een miljoen investeren klinkt als veel geld, maar ik heb echt het vertrouwen dat dit (mits het goed word uitgewerkt natuurlijk, dat is altijd afwachten bij de overheid en aanhangende instanties) op lange termijn nog veel meer zou kunnen besparen. ’s Avonds deden we even niets aan dat hele gezonde gebeuren, want er was geen voedselpakket en ook weinig puf meer om boodschappen te doen, dus zaten we voor de tv met een bordje soep-uit-blik en broodjes met een dikke laag chocopastasmeersel.
Dinsdag mochten we van Schagen naar Agriport rijden, naar de Microsoft. Zoals verwacht waren de machinisten nog niet aanwezig omdat ze nog in een toolboxmeeting zaten, gelukkig reed er een chauffeur mee die er gister ook was geweest, en konden we zo snel een hoekje vinden om de eerste vracht te dumpen. De vracht daarna kregen we weer aanwijzingen van de mannen op het werk. Helaas hadden ze in de schaft weer een toolboxmeeting, waardoor we geen flauw idee hadden wat we met ons zand aan moesten. Ik had wel een machinist horen zeggen dat ie eerder nog niet klaar was voor zand, gokte erop dat ie het nu wel zou zijn en begon te kiepen bij zijn kraan. Tot grote ontsteltenis van de grondwerker, want die wilde wel een vracht hebben, maar geen zand *smiley die wit wegtrekt* hij kwam naar me toe met het bericht dat ze ter no sent nieden *smiley die glazig uit z’n ogen kijkt* of ik ook Inglis spiek? Uhm ja, 1 woord: no! Op veesboek word je doodgegooid met berichten dat Turken, Marokkanen, andersgekleurden en andersoortige buitenlandse gelukzoekers hier gewoon Nederlands moeten praten, en dan zal ik hier op het werk opeens Inglis moeten gaan praten? Be not worried, afkors can I well Inglis, butt come on say! We are not in Amsterdam toch, of what? Voor de afwisseling mocht ik van de planner een vrachtje doen naar ergens anders in Noord Holland, ver buiten de grote stad vandaan. We reden een boerenweggetje op en stopten bij een gespierde stratenmaker om te vragen waar ze dat vrachtje wilden hebben. Aan het accent te horen en de bedrijfsnamen te zien, kwamen veel van de mannen uit andere gedeeltes van Nederland vandaan, maar toch spraken ze wel gewoon Hollands *smiley die opgelucht adem haalt* dus het kan gelukkig nog wel!
Woensdag kon ik gewoon Nederlands praten naar de schoonheidsspecialiste. Onderweg zag ik nog een electrische motor rijden. Nu zijn motorrijders in deze tijd van het jaar al een uitzondering, maar een electrische zie je nog maar weinig op de weg. Erg leuk om te zien hoe langzaam aan het straatbeeld toch begint te veranderen. Met een strak gezicht zat ik later bij Restaurant Die Mami aan tafel voor een gezonde boerenlunch, aardappels groente en vlees, met vla toe, een goede bodem voor de drukke middag, want er moest nog even gewinkeld worden. Wingman kwam er vorige week achter dat we aanstaand weekend nog een Sinterklaasfeestje hebben, en dat daarvoor nog wat kadootjes gekocht moeten worden *smiley die met z’n ogen rolt* dat kon ik vast nog wel even regelen op mijn vrije woensdag. Daarna door naar huis om voor de kostwinner te koken, het inpakken van de kadootjes werd even uitgesteld en gezellig samen eten zat er ook niet in, want ’s avonds mocht ik met mijn mooie koppie en perfecte wenkbrauwen nog een rondje strooien. Om 5 uur kregen we een berichtje dat we om 7 uur op het steunpunt mochten melden, een wat schappelijker tijd dan afgelopen zondag gelukkig.
Kon ik nog een aardige nacht maken, voordat we donderdag weer op pad gingen. Gelukkig hoefden we geen ramen te krabben, maar onderweg van Schagen naar Heerhugowaard zagen we wel een auto te water liggen *smiley die achter z’n oor krabt* vanwege de gladheid? Het was op een nogal vreemde plek en de auto lag niet echt in een uit-de-bocht-gegleden richting. Nouja het was toch niet langs mijn route, dus geen reden om me er druk over te maken. Volgens de ANWB komt volgend jaar dan eindelijk echt de grote doorbraak van electrische auto’s op de particuliere markt *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* er zijn meer modellen beschikbaar, de verschillende types worden al wat minder prijzig en het betekent ook dat daardoor de markt voor tweedehandsjes gaat groeien, waardoor er over een paar jaar ook meer auto’s beschikbaar zijn voor mensen die minder dan 30.000 euro aan een auto kunnen uitgeven. Goed nieuws natuurlijk voor het milieu, alhoewel de uitstoot van vieze stofjes volgend jaar sowieso al een stuk minder word, want burgemeester Remkes van Den Haag heeft laten weten dat de vreugdevuren niet door kunnen gaan. Eindelijk past hij zijn rapport met de titel ‘Niet alles kan’ eens toe op iets wat echt een verschil maakt. Tijdens zo’n vreugdevuur word de lucht meer vervuild dan een paar boeren of auto’s die 130 km/h rijden op de snelweg voor elkaar krijgen. Om nog maar te zwijgen over Scheveningen dat vorig jaar bijna afbrandde door de combinatie van een enorme brandstapel en een stevige inlandse wind. Toch had ik de hele dag het idee dat er al van alles in de fik stond, want er hing een grijze lucht die soms vervaarlijk dicht bij de grond kwam. Ondertussen liet ook Farmers Defence Force weten dat ze rond de Kerstdagen de distributiecentra van supermarkten willen gaan blokkeren. Om mensen te laten weten dat hun eten bij de boeren vandaan komt, om wat bewustwording te creëren zeg maar. Lijkt me een strak plan, hoeven de vrachtwagenchauffeurs, loodsmedewerkers en vakkenvullers ook niet te werken tijdens de feestdagen. Ze gaan nog wel in gesprek met de minister, pas maandag komt er een definitief ja of nee over de actie. Als Remkes vasthoud aan zijn beslissing om de vreugdevuren niet door te laten, geeft dat volgens mij genoeg lucht *smiley die om z’n eigen woordgrap lacht* om de overheid wat te laten toegeven aan de boeren, dus de dreiging van lege supermarkten hoeft geen waarheid te worden.
Vrijdag begonnen we de dag in de file, onderweg naar Purmerend. Wingman waarschuwde me nog dat mijn tijdschema misschien niet helemaal zou gaan kloppen, toen hij me ’s ochtends een lift gaf naar de zaak. Het woei stevig, met wat regen erbij, alle ingrediënten voor een stevige ochtendspits. Uiteindelijk stonden we 5 voor 7, als derde auto in een rij van 3, op het werk. Netjes op tijd dus *smiley die een kushandje doet* dankjewel Wingman voor de tip. Ik had een tochtige pipokeet verwacht, maar er bleek een luxe, verwarmde keet te staan, compleet met een koffie-apparaat dat ook warm water tapte, en zelfs een aangesloten toilet in de keet *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* heerlijk als je zo kan werken! Tijdens de schaft in die gezellige keet kwam het K-woord weer op tafel: koters. Want je krijgt er zoveel voor terug, het geeft zoveel plezier en verrijking in je leven… Nou nee dankje, afgelopen weken heb ik gehoord hoeveel kinderopvang kost, duizenden euro’s *smiley met opengesperde ogen* het kan zomaar oplopen tot een ton. Absurde bedragen, dat kunnen we als benedenmodaal verdienende chauffeurs nooit opbrengen. Ja de overheid biedt dan wel een vergoeding aan, maar veel ouders hebben gemerkt dat de belastingdienst dat zomaar zou kunnen terugdraaien. Jarenlang steeds kleine beetjes geld ontvangen, en dan een brief krijgen dat je van 5 jaar terug nog even het bedrag mag terug betalen. Binnen 14 dagen. Of gespreid over 2 jaar *smiley die begint te schuimbekken* als je een foutje heb gemaakt en je wilt van een paar jaar geleden nog geld terug krijgen, dan is het ‘verjaard’, nu word er van ouders die het al niet breed hebben (waarom zou je anders subsidie aanvragen voor het afstaan van je kinderen?) verwacht dat ze binnen een paar weken duizenden euro’s kunnen ophoesten. Wat zijn we toch een raar land. Maar dan zit je dus in die situatie, huwelijk kapot door de geldzorgen, lijf kapot door de chronische stress, hoe het met de kinderen gaat? Daar heb je geeneens meer tijd voor om bij stil te staan. Helemaal zielig en alleen, want je vrienden zijn stuk voor stuk afgezwaaid omdat je noodgedwongen verjaardagen heb moeten afzeggen bij gebrek aan budget voor kado’s en knappe kleren, dan komt vervolgens de gemeente Rotterdam ook nog eens om de hoek: moet je met 8000 andere zielepieten naar het Eurovisie Songfestival! Omdat de overheid geen geld heeft om jouw kinderen op te vangen, maar wel 12 miljoen kan spenderen aan een liedjesfeest, wil Rotterdam mensen met een kleine portemonnee ook de kans gunnen om eens een avondje naar artiesten van twijfelachtige kwaliteit te kunnen kijken *smiley die met z’n ogen rolt* mijn ogen begon al bijna zeer te doen, zoveel heb ik ermee zitten rollen. Dus als antwoord op de vraag waarom ik niet aan kinderen begin, kan ik met goede argumenten zeggen: nee bedankt, kinderen zijn de geboorte van narigheid, dat laat ik liever aan mij voorbij gaan.
Zaterdag ging de wekker ook weer vroeg, Wingman en ik deden namelijk weer mee aan de Winterrally van Dolf Dekking Driving Events. De start vond plaats bij een autohandelaartje bij Nunspeet. Echter bleek, toen we met onze aftandse herriebak de parkeerplaats opreden, dat het handelaartje nogal wat showponies in het glazen gebouw had staan *smiley die zit te glunderen in z’n tuigje* dikke Fiat 500’s met de 595-toevoeging stonden op de parkeerplaats, we liepen langs een dikke Alfa Romeo Giulia naar de ingang voor de koffie/thee en een gebakje, en werden verrast door verschillende Ferrari’s (waaronder een rode en een gele), Alfa 4C’s in opvallend wit en in volledige racetrim, een 8C met het dak open, Maserati’s, klassieke motoren waar de bijpassende pothelmpjes op lagen, een hoek vol met Abarthjes op basis van de 500 en de 124 Spider, een Aston Martin Rapide (bijna gekocht, maar achterin vond Wingman het iets te krap zitten) en een waanzinnige zo goed als nieuwe Vantage *smiley die begint te kwijlen* er stonden een paar auto’s tussen waar ik bij wijze van spreken het huis op zou willen inruilen, al zou ik dan alsnog een ton moeten bijleggen. Heerlijk om daar eens rond te kunnen neuzen zonder dat er opdringerige verkopers je naar buiten proberen te kijken omdat ze een neus hebben voor mensen die het kunnen betalen, en mensen die het absoluut niet kunnen. Toch wil ik je aanraden om eens bij autobedrijf Wim Prins langs te gaan, al was het maar om een bakkie koffie te doen, te zeggen dat je twijfelt tussen de Straciatella en Quatro Stabilatori en dan even naar het toilet te gaan om er rustig over na te kunnen denken *smiley die zit te grijnzen in z’n tuigje* want het duurde niet lang voordat er een rij ontstond bij het kleinste kamertje in de grote showroom, bij nadere bestudering bleken we op verwarmde douchetoiletten onze laatste pitstop te doen voordat we zouden starten. Dat Dolf en Anita alles tot in de puntjes organiseerden, wisten we al van eerdere rallies en reisjes, maar deze onverwachte verassing overtrof ieders verwachting. Vervolgens gingen we in file door de garage heen, tussen Ferrari’s en dikke Alfa’s die op de brug stonden te wachten op hun onderhoud, om een minuut na elkaar te kunnen starten. Even een stukje door het dorp en daarna de bossen in, zoekend naar witte hekjes en plakkaten op oude gebouwen met gezichten en jaartallen. Met slechts 1 verkeerslicht en ontelbaar veel drempels reden we richting de lunch. Ja en een kleine fout, ergens in een dorpje waar scheve kruisingen vlak achter elkaar opdoken en weggetjes wel of niet doodlopend waren *smiley die aan het stuur knaagt* van die momenten dat de spanning zo hoog oploopt in de auto dat ik bijna twijfels krijg over hoe sterk het huwelijk eigenlijk is. Gelukkig kwamen we zonder ruzie en zelfs met een paar antwoorden op de fotovragen aan bij de lunch. De parkeerplaats stond vol met auto’s die minstens net zo dik waren als de bakken die we eerder in de showroom hadden gezien. Een Aston Martin zie je al niet vaak in het openbaar, vandaag reden er 2 mee, in zachtblauw en hardblauw. Natuurlijk diverse Porsches (waaronder een sjieke donkerblauwe), een aantal trekkers zoals een Audi Q8, Mercedes G-klasse en Land Rover, een BMW Z4 M die blijkbaar ook in rood leverbaar is, eigenlijk zou ik ze alle 54 moeten opnoemen om niemand tekort te doen. Sterker nog, zelfs de begeleiders reden in gepaste voertuigen. Geen Merc A’tje, maar een A met de letters MG eraan geplakt *smiley met natte ogen* het was hartverwarmend om te zien dat er nog steeds liefhebbers zijn die hun schouders ophalen over de geintjes van de overheid en gewoon iets kopen waar ze oprecht blij van worden.
De reis ging verder over mooie wegen ‘door het midden van het land’, door oude dorpjes en over haast uitgestorven slingerwegen, je zou bijna niet geloven dat er nog zulke stukken asfalt te vinden zijn in Nederland. Onderweg zagen we regelmatig mensen in hun tuin staan, geleund op de hark, de auto’s nakijkend. En jongeren die achterstevoren op de fiets zaten, geen idee hoe ze dit maandag op school zouden moeten uitleggen. Het navigeren ging al beter, ik maakte bijna geen fouten meer en zo stonden we al op tijd bij een restaurant waar we vorig jaar hadden zitten lunchen. Nog zo’n grapje van de reisleiding: want daar eindigden we dus niet! De finish, prijsuitreiking en diner vond plaats in een kasteel dat 130 meter verderop lag. We waren er niet helemaal als eerste, hadden een groot gedeelte van de foto-opdrachten gevonden onderweg en weinig omgereden, voor mij was de wedstrijd al geslaagd. Tijd om lekker te borrelen. Voor degene die echt geen afscheid konden nemen van ‘het goede leven’, was er een hotel geregeld op ongeveer 20 minuten rijden vanaf het kasteel. Een grote groep auto’s reed naar een Vergulde Toekan ergens verderop, met taxibusjes werden ze weer terug gebracht. Zoals te verwachten viel, had de organisatie het net iets anders in gedachten dan de planner van het taxibedrijf, maar uiteindelijk kwam iedereen weer terug in het kasteel voor de prijsuitreiking. Er waren serieus mensen die alle foto’s hadden gevonden onderweg, en geen kilometer om waren gereden *smiley die grinnikt* “strebers!” hoorde ik Wingman naast me zeggen. Ja, ook zonder prijs was de dag voor ons helemaal geslaagd. We hadden heerlijk getoerd, het eten bij de lunch en het diner was meer dan lekker (absurd hoe Anita in een gezelschap van meer dan 100 mensen iedereen kan aanwijzen met de opmerking “deze eet vegetarisch” en “deze eet geen vis”), we hebben gezellig gebabbeld met andere liefhebbers, zonder jaloezie of misgunst over de auto of auto’s die iedereen in bezit heeft, de dag was zo mooi dat we al bijna weer waren vergeten hoe indrukwekkend de ontvangst ’s ochtends was. Al met al een gepaste afsluiting van een seizoen vol toerliefhebber-vakanties. In de bar van het hotel ging het feestje nog even verder. Bij de melding “laatste ronde!” werden er nog snel 26 biertjes, 14 wijntjes, 15 cola en een grote portie bittergarnituur besteld *smiley die onderuit hangt in z’n stoel* het was een lange dag geweest, het feest hield een keer op.
Zondag hadden we ons bijna verslapen. Tegen alle verwachting in waren de gordijnen enorm verduisterend, waardoor ik niet al te vroeg wakker was. Om half 11 duwde Wingman mij uit bed met de woorden “het ontbijt gaat zo dicht”, zo kwam het dat we net voor sluitingstijd met gekreukelde gezichten aan tafel zaten met haastig volgeschepte borden. Om ons heen werd nog nagepraat over gisteren en gepraat over auto’s in het algemeen, alsof niemand zin had om naar huis te gaan. Toch moesten we afscheid nemen en terug rijden naar het noorden, want Vader en Moeder hadden bericht gekregen van de goede Sint dat er nog wat kadootjes waren bezorgd. Zo zaten we ’s middags met hele gezin rond een half opgetuigde Kerstboom, terwijl de nichtjes enthousiast de kado’s uitdeelden en meehielpen met uitpakken. Enorm verwend door Sint Nicolaas, en toch wel een klein beetje gaar, zwaaiden Wingman en ik uiteindelijk af om naar huis te gaan *smiley die een kushandje doet* soms heb je niet meer nodig dan een grote pan nasi, een paar gekkigheidjes in pakpapier en de foto’s van het vorige trouwfeest om een gezellige middag te hebben met de familie.
Met die gedachten heb ik dit stukje getypt, en ga ik zo op bed. Het was een druk weekend, maar het heeft ook veel positieve energie gegeven. Slaap lekker allemaal, nog even een paar uurtjes met een grote grijns op je bakkes in bed liggen, voordat de grote boze-mensen-wereld morgen weer aan je deur staat te rammelen. Weltrusten!
 bijna een Aston Martin gekocht){kind=link}