Beste Babette, maandag begon de week met een bekend rondje, van de loswal in Schagen naar de nieuwbouw in Heerhugowaard. Voor de gelegenheid hadden we een bijrijder mee, een fijne jonge snaak die misschien ook chauffeur wil worden *smiley die in z’n handjes knijpt* gelukkig zijn er nog steeds jongeren nieuwsgierig naar het vak, anders moeten wij toch wel heel lang door blijven rijden… Na 8 rondjes over provinciale wegen, door industrieterreintjes heen en glijdend over een platenbaan die in de loop van de dag steeds verder onder water kwam te staan, zag hij het wel voor zich dat hij dit werk ook kon doen. Nu alleen nog even zijn rijbewijs halen, dan kon ie zo aan de gang. Helemaal voldaan kwam ik weer thuis en dook ik gemotiveerd de keuken in. Ekomenu en Reviva hadden gisteren wel een voedselpakket bezorgd, niets op aan te merken, alleen bleek ik nu de fout in gegaan te zijn *smiley die met z’n ogen rolt* voor Wingman een zogenaamde keto-maaltijd uitgekozen met een flinke lap bavette (dat komt uit de vang van de koe) erbij, was hij weer niet te spreken over dat bord vol met regenboogpeen en soesterknol. Zulk soort konijnenvoer moest ik zelf maar opeten.
Dus reden we dinsdag met een broodtrommel vol gezonde hap naar Amsterdam. Dit keer zonder file, ondanks dat er een chauffeur niet harder durfde dan 75 km/h *smiley die op het stuur trommelt* de rest van de dag stonden we wel in de file. Het was druk bij de steentjesboer en bij de asfaltboer, wat betekende dat veel auto’s hetzelfde paadje in reden omdat de ingangen naast mekaar lagen. Vervolgens stonden we weer in de file omdat er een stuk of 20 auto’s, als het er niet meer waren, in dezelfde hoek een net iets ander materiaal moesten laden. Tijd genoeg dus om de administratie een beetje bij te werken en een stukje te lezen, voordat we weer aan het ritje naar de Cruquius begonnen. De dag verliep lekker en zonder al te veel strubbelingen. Omdat de planner jou weer in de kop van Noord-Holland nodig had, mochten we als afsluiter nog een vrachtje zand ophalen in Beverwijk en lossen in Alkmaar, mooi op de route.
Zo kwamen we netjes op tijd op de zaak aan voor het avondprogramma *smiley met opengesperde ogen* terwijl jij van je nachtrust stond te genieten, mocht ik aanschuiven in de kantine. Normaal gesproken bevolkt door het technisch personeel dat er zit te schaften, of chauffeurs die niet als eerste thuis willen zijn en aan het einde van de werkdag nog een kopje koffie (of 4) naar binnen werken. Nu was de toko veranderd in een knutselwalhalla, want voor de dames was een kerststukjes-freubel-avond georganiseerd. Beneden in de garage stonden bakken vol met verschillende soorten en kleuren groen, wat uit de heg langs de parkeerplaats was geknipt, en de kantine werd volgestouwd met oase, strokransen, dennenappels, lampjes, glitters, stro en kerstballetjes. Eerst gezellig eten natuurlijk, want na een werkdag lustten de dames wel wat. Een vrijmibo met kaas, worst en knakworstjes in origami was ik wel gewend, nu kwamen er grote schalen met salades op tafel te staan, olijvenbrood met hummus en pesto, en dan was er nog ook nog soep vooraf *smiley die zit te glunderen* het was een stuk uitgebreider dan wat ik zelf doordeweeks op tafel zet. Voordeel ook van een kantine vol met vrouwen, is dat de tafels in tijd van ja en nee zijn afgeruimd, niks op het aanrecht blijft staan maar alles meteen in de vaatwasser verdwijnt, en er op tijd met de activiteit word begonnen, in plaats van eerst een borreltje open te trekken. En er vervolgens achter te komen dat het te laat word om nog wat te gaan doen… Het werd een soort Saving Private Ryan met struikgewas, takken vlogen door de lucht, een paar ogen werden bijna uitgestoken, mesjes en snoeischaren gingen van hand tot hand. In de totale chaos begon ik maar wat takjes in mijn geweekte oase-cirkel te steken (wist ik ook niet, die moet je van tevoren dus even in een bak water leggen). Om mij heen verschenen stapsgewijs opgebouwde en stevig geconstrueerde kerststukken die enkel nog een prijskaartje misten. Ondertussen stond ik te hannesen met een rolletje ijzerdraad om de dennenappels vast te zetten, klimop die hardnekkig bleef kromtrekken de verkeerde kant op en een buurvrouw die mij wees op de kale plekken langs de zijkant. Tijd voor een rookpauze *smiley die met z’n ogen rolt* gelukkig werden er ondertussen ook flessen drank tevoorschijn gehaald, en werd het na een tijdlang stil en geconcentreerd werken toch nog een gezellig kippenhok zoals er stereotypisch van vrouwen word verwacht. De kantine was veranderd in een slagveld, maar waar er op de zaterdag na de vrijmibo nog wel eens wat borrelresten op tafel slingeren, werd de hele boel nu zo opgeruimd dat waarschijnlijk niemand iets door zou hebben de volgende dag. Het blijft mij fascineren hoe anders de dynamiek kan zijn in een groep die vooral uit mannen of vooral uit vrouwen bestaat. Nog even dat flesje rood leegmaken, toen kon iedereen naar huis toe, in de storm, met een lichtgevend kerststukje in de fietsmand.
Woensdag *smiley die zich nog eens uitrekt* even bijkomen van het geheel. Uitslapen, stukje typen over een Kia, wachten tot de zon genoeg naar de panelen was gedraaid om een wasje te draaien, de vorige 4 wasjes maar eens opvouwen, eventjes over veesboek heen struinen en daarna lekker met een boekie op de bank. Het duurde amper een kwartier eer dat de telefoon rinkelde: Wingman, welk stukje van mij was, want dan kon hij dat met de auto thuis brengen. Kon ik meteen de keuken induiken om weer eens wat knaps te koken voor de kostwinner. Aardappel en bietjes uit de oven, met een lapje kalf en wat uitjes erbij, vond ie een stuk beter te doen.
Donderdag mocht ook ik weer gaan kostwinnen. Weer naar Schagen, dit keer om IJsselmeerzand te laden voor Middenmeer. Het was de Dag van de Chauffeur, en collega’s waren druk op zoek naar een BP tankstation waar gratis broodjes bal werden uitgedeeld. Over stereotyperend gesproken *smiley die met z’n ogen rolt* alsof alle supertruckers niets anders eten dan vette gehaktballen op wit brood. Maar die ondertoon kan ook voortkomen uit het feit dat wij geen BP en dus geen gratis eten op onze route tegenkwamen. Op de radio hoorden we wel veel nieuws over die andere trekkerbestuurders: de boeren. Zo waren er 12 boeren die de Rabobank willen aanklagen, omdat zij een grote lening kregen waarvan ze een stal konden gaan bouwen, terwijl de bank wist dat de regels rondom fosfaat zouden gaan veranderen. Nu zitten ze met een grote stal, een grote schuld en te weinig koeien om te melken, dus te weinig inkomen om het plaatje rond te breien. In het oosten van het land is er dan weer wat anders gaande, daar is de muizenplaag inmiddels zo groot dat de oogst serieus in gevaar komt. Een financiële strop, nog bovenop de PAS en Rabo-misère. Overduidelijk een gevolg van monocultuur. Dat is een cultuur waarin 1 soort gewas heel veel voorkomt. Het heeft tot gevolg dat de ene diersoort wegtrekt, omdat ie niet graag in dat soort groen huist, terwijl de andere diersoort er juist lekker vertoeft en zijn natuurlijke vijanden uit het wuivend groen ziet vertrekken. En dat is allemaal de schuld van de consument, want als die niet zo van de koopjes was geweest, hadden boeren genoeg inkomen gehad om te investeren in een paar boerderijkatten om de muizen weg te houden. En om wat boompjes en vlinderstruiken en mini-natuurgebiedjes in het land te maken, zodat de natuurlijke vijanden van de muizen gewoon zouden blijven. Ook in supermarktwereld draaide het om de boeren, want na een suggestieve opmerking dat de distributiecentra misschien geblokkeerd worden in de aanloop naar Kerst, spanden zij nu een kort geding aan om via de rechter af te dwingen dat de winkels nog wel gewoon bevoorraad kunnen worden. Niet alleen om de burger van dienst te zijn, maar vooral ook omdat er in de weken voor Kerst de meeste winst gemaakt word. Terwijl die lege schappen juist goed passen bij het preventieakkoord waar vandaag ook over werd gesproken. Het is een akkoord waarin word vastgelegd dat de overheid (landelijk, regionaal en/of lokaal) meer gaat doen aan het stimuleren van gezond eten en meer bewegen, en tegelijkertijd aanzet om te stoppen met tabak en te minderen met alcohol. Nog afgezien van allerlei verhalen over 1 op de 4 jongeren die te dik is (dikke kinderen blijven hun hele leven lang problemen houden met hun gewicht, de stofwisseling en hormonen zijn van slag, ze maken meer kans op diabetes, hart- en vaatziekten, kanker en versleten gewrichten), de zorgkosten die nu iets van 9 miljard bedragen, en hoeveel er is te voorkomen met het simpelweg aanpassen van de leefstijl, kon ik nu de humor wel inzien van mensen die over mekaar heen buitelen om te roepen dat de overheid niet zo moet betuttelen *smiley die grinnikt in z’n knuistje* alleen het woord al: ‘betuttelen’, heerlijk kneuterig Hollands. Grappig dat iedereen het irritant vind wanneer de overheid iets doet in een poging om ons gedrag te veranderen, terwijl je niemand hoort over reclames die ons gedrag veranderen, door op slinkse wijze in te spelen op ons gemoed, onze kinderen of onze tradities van samenzijn en vreten. Pardon, eten. Wanneer we ons volproppen met suikerrijke ontbijtgranen, frisdrank naar binnen klokken, koekjes kopen omdat K3 of Dora op de verpakking staat, ambachtelijk gebrouwen bockbier in de winkelkar laden of grote hompen vlees in gourmetpannetjes proppen, houden we onszelf voor dat het onze eigen keuze is, totaal niet betutteld of beïnvloed door reclames met actieve en slanke personen die met vrienden lachen en met een aapje in hun rugzak de wereld ontdekken terwijl ze met hun stoere-mannen-vrienden voetbal kijken en met de hele familie samen zijn bij een te netjes aangeklede kerstboom. De overheid zou de boeren dankbaar moeten zijn, ze doen er alles aan om het preventieakkoord te laten slagen, juist door de voedseltoevoer af te sluiten zodat mensen zich niet weer helemaal volproppen met suikers en alcohol. Als de boeren dit doorzetten, hoeven we in januari ook niet al die goede voornemens aan te horen *smiley die met z’n hoofd schud* och guttegut, want dit jaar ga ik echt gezonder eten…
Vrijdag gingen we op hetzelfde ritje verder. Wel fijn, want in het stikkedonker en op het glooiende asfalt was het soms moeilijk aan te voelen of we nu op of naast de verharding reden. Het tempo zat er lekker in, tot er opeens een dieplader verscheen die even een kraan moest lossen. Waarna er ook nog een nieuwe keet werd gebracht. Op een enkelbaans platenbaan met slechts een paar passeerplekken, leverde dat een interessant potje mikado op. Uiteindelijk maakte het over de hele dag weinig uit, we deden net als gister 8 vrachten, alleen waren we nu een half uur eerder leeg. Tijdens het toerwerk tussen de loswal en het weiland waarin we stonden te spelen, werd er op de radio druk gepraat over de verkiezingen in het Verenigd Koninkrijk. Degene die graag een Brexit wil, heeft gewonnen, dus kunnen we in januari dan echt afscheid gaan nemen van Groot Brittannië. Tenminste, als alles door gaat natuurlijk, want in de loop van de dag kwamen er al wat mitsen en maren tevoorschijn. Ook werd er veel gepraat over de klimaattop in Madrid, waar alle staatshoofden van Europese landen bij elkaar waren gekomen om over het milieu te praten. Na een vergadering van 9 uur gisteren, kon vandaag bekend gemaakt worden dat Europa in 2050 netto gezien geen stikstof meer zal uitstoten. Oftewel: het grote kaartspel is begonnen *smiley die in z’n handen wrijft* want als je dus een hoogovens hebt, dan kun je daar een natuurgebied tegenover zetten, en onder de streep niets uitstoten. Polen krijgt trouwens een halfjaar extra, omdat ze hun electriciteit nog uit steenkoolovens halen *smiley die achter z’n oor krabt* voor alle klussen in en om het huis huren we tegenwoordig Polen in, maar zonnepanelen op hun eigen huizen installeren, dat lukt ze niet binnen 30 jaar? Slechte reclame voor de Poolse arbeiders. Ja natuurlijk ging het ook over geld, want het gaat miljarden kosten. Elk jaar weer. Tot aan 2050. Maar als we kijken naar de grote groepen mensen die nu al op zoek zijn naar een andere woonplaats, omdat hun huidige woning in een woestijn of onder water is komen te staan, dan kun je wel zien dat die migratie ook geld gaat kosten. Oorlogen door een tekort aan grond en daarmee ook eten, een bevolking die steeds zieker word omdat schoon drinkwater opraakt en onze darmen de genetisch gemodificeerde groentes niet kunnen verwerken, dat gaat nog veel meer kosten. Word de Green Deal van Europa een zooitje? Ja natuurlijk. Zoveel landen met zoveel verschillende prioriteiten en zienswijzen over wat de beste oplossing is, het word geheid ruzie. Maar er gebeurt in ieder geval iets, en dat is ook lovenswaardig.
Eigenlijk hadden we nog een negende vracht gepland staan, dat kon nog net binnen de tijd. Helaas kwam de planner met een ander bericht, want jij mocht weer een nachtje bij de garage logeren. Dubbel jammer, want juist in de loop van de middag kwam het bericht voorbij dat boeren na hun protestactie in Den Bosch, spontaan naar Eindhoven Airport reden om daar hun standpunt duidelijk te maken *smiley die in z’n handen wrijft* natuurlijk waren de wegen richting het vliegveld al afgezet, want het bericht verspreidde zich sneller dan de trekkers konden rijden. Toch had ik graag nog een tijdje naar de radio geluisterd om te horen hoe de middag zich verder zou voltrekken. Er waren al wat boeren een wegversperring tegen gekomen, daarna zochten ze een andere route, maar tegen die tijd was mijn radioluistertijd afgelopen en ging ik op huis aan. Geen nieuws kijken (zoals ik eigenlijk had moeten doen) maar alvast het stukje typen en wat spullen klaar zetten.
Want zaterdag was druk. Eerst nog even snel een wasje draaien, ondertussen optutten en de laatste spullen in de koffer proppen, daarna was ophangen en naar Moeder toe, die haar verjaardag vierde *smileys die confetti strooien* de Zusjes kwamen ook in de loop van de ochtend, en zo zaten we met een bijna compleet gezin, inclusief de Oma’s en Oom aan de lunch. Soep met een broodje, heel gezellig allemaal, maar ik had nog een activiteit. Wingman was gisteren namelijk al richting Brabant gereden, voor het Mega Trucks Festival, een soort Supertruckers be like… gepoetste vrachtwagens kijken. De stand van stichting Noah4All was snel gevonden, net naast de ingang, en ik werd hartelijk verwelkomd met een Bossche Bol *smiley met slagroom op z’n neus* als je dan toch in die hoek bent, moet je het er ook maar van nemen. De middag schoot al lekker op, dus veel verder dan wat rond de stand drentelen kwam het niet. Tegen 5 uur werden de spulletjes weer opgeruimd en rede we in de file naar het hotel. Wederom een weekendje in de Vergulde Toekan logeren, het kan slechter verkeren. Met een grote groep genoten we van het avondeten, een andere groep in de eetzaal deed vrolijk mee met ons gejuich en gezang, aan beide tafels bleek er een jarige te zijn, dus meerdere malen stak het personeel een toetje met vuurwerk in de fik en zongen we gezamenlijk hiep hiep hoera. Na een afzakkertje in de bar was het mooi geweest, en zocht iedereen z’n bed op. Voor Wingman en mij betekende het dat wij bijna moesten teruglopen naar de Brabanthallen, zo ver weg waren we verstopt. Aan het einde van een kilometerslange gang *smiley die zucht* het lijkt wel alsof we een kruisje achter onze naam hebben, want we slapen in alle hotels ergens op een achteraffie.
Het ontbijtbuffet op zondagochtend maakte een hoop goed, ondanks dat het wat gehaast was. Natuurlijk had ik weer veels te lang voor de spiegel staan knoeien, dus voor de zekerheid aten Wingman en ik ons bakje yoghurt aan een andere tafel. Daarna toerden we weer terug naar de hallen, waar alle auto’s nog stonden te glimmen. Volgens sommigen niet genoeg, want hier en daar kwamen de doekjes en smeersels tevoorschijn om het plaatwerk en de velgen nog wat meer te laten schitteren. Het was een drukke dag, niet alleen scheen er een enorme rij voor de kassa te staan, ook bij de stand van de stichting kwamen veel mensen langs. Het was een vrachtwagenbeurs in het klein, de trekkers van een aantal vrijwilligers stonden voor de stand, kinderen konden zelf een varkentje beschilderen of iets uit de grabbelton graaien, de koffiepot stond non-stop te pruttelen en veel mensen vergaapten zich aan de modelauto’s die waren opgesteld. Om een idee te krijgen van het festival, heb ik ook nog wat rondgelopen. Langs rijen met stralende auto’s, van klassiekers tot de nieuwste modellen, stands van rijscholen en uitzendbureaus, complete minidorpen waarin op afstand bestuurbare vrachtwagens rondreden die werden geladen door kleine kraantjes, een kermis in miniformaat, van ouderwets hout tot lego, een transportband gebouwd van technisch lego waar balletjes doorheen rolden *smiley die zit te glunderen in z’n tuigje* er was zelfs een kinderboerderijtje waar konijnen en cavia’s rondhuppelden! Ouders gooiden hun kinderen over het hekje om zelf rustig rond te kunnen lopen, anderen namen foto’s van de uilen die ernaast zaten. Maar ook als je gewoon ergens ging zitten, was er genoeg te zien. Wat enorm veel verschillende mensen zijn er toch met vrachtwagens bezig. De oudgedienden die, al dan niet met wandelstok, rond sjokten. De gezinnen die hun kleine kinderen maar hadden meegenomen zodat ze onder het mom van ‘gezinsuitje’ toch gewoon over werk konden praten. En natuurlijk de jonge generatie supertruckers, die zich vooral in de hal met Scania’s ophielden en het liefst met de handen in de broekzakken liepen, in een poging hun lichtjes gezwollen leuter te verbergen. Het was een dolle boel, een druk maar gezellig weekend. Van serieuze praat over namen voor varkens tot hilarische dansfilmpjes en het omschrijven van een emulsie aan toe. Maar hoeveel je ook poetst, uiteindelijk blijven vrachtwagens toch vooral werkauto’s. Dus gaan we zo weer te bed om morgen fris en fruitig weer aan de arbeid te kunnen. Slaap lekker allemaal!
 met foto’s van het Mega Trucks Festival!){kind=link}