Beste Babette (deel 69) kinderverbod in automusea?


Beste Babette, zoals gezegd was de vakantie begonnen. Eerst eens 2 dagen bijkomen op de bank, daarna vond Wingman het mooi geweest, hij ging maandag de deur uit om wat te studderen. Kon ik mooi een derde dag in mijn badjas op de bank blijven liggen *smiley die zich nog eens uitrekt* kaarsjes aan, niet zozeer voor de knusheid als wel in een poging de gasrekening wat te temperen, kopje thee erbij en lekker boekie lezen. Momenteel ben ik bezig in ‘Het antirimpelcomplex’, over de achterkant van de cosmetica industrie. Iedereen die bij cosmetica denkt aan vrouwen met een dikke laag plamuur op het gezicht om er zo jong en natuurlijk mogelijk uit te zien, en daarom nu willen wegklikken: blijf lezen! Cosmetica is namelijk ook shampoo, douchegel, zonnebrand, crème voor dag, nacht en handen, baardolie en wasmiddelen voor babies. Iedereen gebruikt het, en wat er uit het boek naar voren komt, is ook dat iedereen er ongewild mee te maken heeft. In de PFAS discussie (je weet wel, die verzamelnaam voor 6000 verschillende, chemische stoffen) kwam naar voren dat mensen meer PFAS in hun bloed hebben, dan dat er in de grond mag zitten als je het wilt vervoeren. In cosmetica worden heel veel stoffen met ingewikkelde namen gebruikt, termen als ‘benzeen’, ‘parabenen’, ‘ftalaten’, ‘BPA’ en ‘microplastics’ zijn dan nog de makkelijkste, maar daar zitten nog schrikbarend veel stoffen tussen die de kans op kanker, diabetes, obesitas en verstoringen in de hormonen vergroten. En daarnaast heel veel stoffen waarvan niet duidelijk is aangetoond dat het zeker weten geen kanker veroorzaakt *smiley met opengesperde ogen* en die stoffen zitten niet alleen in de cosmetica die we op onszelf en onze kinderen smeren, het is ook al gevonden in moedermelk en onderzochte stukjes navelstreng. Dat mensen steeds vaker ziek zijn zonder duidelijke oorzaak, dat jongetjes worden geboren met vreemde vergroeiingen aan de geslachtsdelen, komt niet zozeer doordat mensen steeds meer smeren, maar omdat er vreemde stoffen in de cosmetica worden gestopt waarvan niemand precies weet wat die doen op lange termijn. Op korte termijn is het wel bekend: het zorgt voor de houdbaarheid van de middelen, dat het wel vloeibaar blijft maar niet te, zodat je het na een jaar ook nog lekker kunt smeren. Dat het lekker ruikt, verzorgend aanvoelt maar niet urenlang als een plakkerige laag op de huid blijft liggen. Het is bewonderenswaardig wat voor wetenschap er allemaal achter zit. Helaas word die wetenschap ook gebruikt om de feiten over ziekmakers te verdraaien of te verdoezelen. En de Nederlandse overheid laat zich rustig om de tuin en aan het lijntje leiden door zogenaamde onafhankelijke onderzoekscentra, die worden betaald door grote cosmeticamerken of waar mensen werken die ook in de cosmetica hebben gezeten. Er zijn middelen gemaakt op basis van aardolie, je weet wel, dat spul waar iedereen van gruwelt als het op het strand aanspoelt en de vogels besmeurd. Maar ondertussen gebruiken we datzelfde spul (met een ander luchtje eraan) om kleine kindjes mee te wassen en in te smeren. In Denemarken krijgen zwangere vrouwen het licht dwingende advies om tijdens de zwangerschap en de eerste paar levensjaren van de koter bepaalde producten niet te gebruiken, omdat het een klein beetje effect heeft op volwassenen en dus een veel groter effect op aangeboren afwijkingen en de gezondheid van het kind. Nederland kan dat zo 1 op 1 overnemen, googel vertaal eroverheen en klaar, maar de overheid is er te laks voor of word teveel verblind door de ‘onafhankelijke’ gezondheidsadviezen van onderzoeksbureaus. Nu schijnt het wel dat sinds PFAS in het nieuws was, de houten snijplanken niet aan te slepen zijn bij de Blokker, en de pannen met anti-aanbaklaag steeds langer in de schappen blijven liggen, omdat mensen beter weten waar iets uit bestaat en wat voor invloed dat heeft op de gezondheid. Dus er is wel iets gaande waarbij het volk, wanneer het niet van bovenaf word geregeld, zelf het heft in handen neemt om de gezondere keuze te maken. En dat kunnen we ook met cosmetica doen natuurlijk. Iedereen die het een beetje kan schelen, iedereen die van plan is om zwanger te worden en een gezond kind te baren, mensen die chronisch ziek zijn zonder dat doktoren iets kunnen vinden, zou ik het boek van Robin van Wechem aan kunnen raden. Er staan ook luchtiger onderwerpen in hoor. Wist je dat er tot een jaar of wat geleden geen aparte shampoo was voor mannen en vrouwen bijvoorbeeld? Dat er nu druk word gewerkt aan het vernormaliseren van make up gebruik bij mannen? Niet zozeer omdat mannen er knapper van worden (sommige wel), maar omdat er dan gewoonweg meer verkocht kan worden. Terwijl mannenshampoo precies dezelfde samenstelling heeft als vrouwenshampoo van hetzelfde merk, er zit alleen een ander parfum aan toegevoegd *smiley die grinnikt in z’n knuistje* we laten ons voor de gek houden en we genieten er ook nog eens van.

Wil je trouwens morgen boodschappen doen en cosmetica kopen, maar heb je zo even snel geen tijd meer om het boek te lezen, dan staat er op de website van de plastic soup foundation een lijst met merken die geen microplastics in hun producten stoppen. Daarvoor hoef je niet meteen door te rijden naar een geitenwollensokkenwinkel of exclusieve en dure zaken in statige grachtenpanden. Een aantal vind je ook gewoon in de Etos. En als ik toch merken ga noemen: kijk eens naar Weleda, dat is iets duurder dan het huismerk maar heeft wel het groene icoontje van het geen-gebruik-van-microplastics-keurmerk.

Dinsdag ging Wingman weer de deur uit, nu om bij te praten met vrienden, zodat ik weer alleen achter bleef. Geen badjas dit keer maar in de kleren *smiley die zichzelf een schop onder z’n kont geeft* boodschappen doen, grote stapel wasgoed opvouwen, beetje rommelen in het huishouden, dat soort dingen. Voor de Kerst had ik het idee om mijn nagels te lakken in rood en groen, de echte kerstkleuren. Dus werd het bakje met kleurtjesverzameling omgekieperd en uitgespreid *smiley die door een regenboog heen danst* wat een feest! Tot ik erachter kwam dat er wel 3 kleuren rood in de collectie zitten, variërend van ‘hoerig’ tot ‘crematie’, maar geen echte kleur groen. Ja wel Shrekgeelgroen, een beetje een snotkleur, en nog een andere niet natuurlijke kleur groen. Nouja dan maar een beetje experimenteren, rode nagels met kleine sneeuwvlokjes erop. Ik vond het heel wat voor mijn doen *smiley die zit te glunderen*

Woensdag was het Eerste Kerstdag, en verzamelden we met de familie bij Oom in het tuinhuisje. Gebakje, koffie/thee, een uitgebreid assortiment aan kerstkransjes en – koekjes op tafel, lekker bijkletsen over het afgelopen jaar en vooruit kijken naar het nieuwe. Er doken plotseling gemeenschappelijke hobbies op, want ik had aan Sinterklaas een starterspakket haken gevraagd (en gekregen), nu bleek dat Nichtje ook druk aan het punniken en frunniken was. Kon ze mooi wat beginnerstips meegeven. Plannen voor de vakantie en een uitje met de dames werd besproken, het werd zomaar een lange middag. Oom had nog een paar pannen soep en wat broodjes geregeld *smiley die over z’n buik wrijft* dus bleven we nog maar even zitten. Uiteindelijk schoot de dag al aardig op eer we op huis aan gingen.

Gelukkig konden we donderdag uitslapen. Tweede Kerstdag, tweede familie-uitje, dit keer bij Wingmans ouders. Eerst een goedvullende cake met thee, daarvan uitbuiken en vervolgens sarpassio als voorgerecht, gevolgd door kalkoen en een zooitje groente *smiley die zit te glunderen in z’n tuigje* lekker knagen en discussiëren over wat nu wel of niet ‘gaar’ en ‘beetgaar’ is. Na het toetje kwamen de spelkaarten op tafel, nog even een borreltje erbij, maar niet te laat naar huis.

Want vrijdag ging de wekker weer. Het was erg wennen, dus stonden we iets later dan verwacht bij Wingmans Vader op de stoep voor een cultureel dagje uit *smiley die in z’n handen wrijft* een dagje Louwman Museum, lekker bordjes lezen en auto’s kijken. Het tempo lag redelijk gelijk, terwijl de mannen zich vergaapten aan de technische details van de koetsen, kon ik rustig kijken naar wat voor merk en type het was en wat voor noviteiten erin zaten. Het museum was groter dan verwacht, de lunch kwam ook wat later dan verwacht en de sfeer had enigszins te lijden onder het andere publiek. Mensen die foto’s probeerden te maken of pontificaal voor het bordje bleven staan wat je probeerde te lezen, tja, dat is normaal in musea denk ik. Maar die koters *smiley die begint te tandenknarsen* ik snap niet dat kinderen onder een bepaalde leeftijd altijd met korting naar binnen mogen, want ze verstoren niet alleen de sfeer voor mensen die het geduld wel op kunnen brengen om urenlang tussen verschillende auto’s en daaraan gerelateerde memorabilia door te struinen, ze struikelen nog regelmatig over de hekjes tijdens het tikkertje spelen met andere verveelde en vervelende kinderen en zitten met hun vieze bacterieklauwtjes aan auto’s die net iets te dicht langs de afzetting staan. Tip voor mensen die iets met auto’s in het algemeen hebben en/of geïnteresseerd zijn in de geschiedenis van de afgelopen 150 jaar: ga op een dag die niet in een schoolvakantie valt. En ga ook op tijd, want er staat enorm veel uitgestald. Er is een soort terras in de museumroute aangelegd, maar wanneer het een beetje druk is, duurt het eten ook vrij lang.

Na een dagje slenteren, ploften Wingman en ik ’s avonds bij Vader op de bank om nog even na te praten over alle indrukwekkende voertuigen en de ingenieuze technieken die eronder schuil gingen. We zouden daarna nog even bij vrienden langs gaan *smiley die wit wegtrekt* maar voor het zover was, mocht ik eerst opdraven om een rondje te komen strooien. Een collega ingeseind die zo vriendelijk was om mijn strooitrekker alvast te starten *smiley die een kushandje doet* ze hadden geen dag later moeten bellen, zei hij, dan had de starthulp erbij moeten komen. In colonne naar het steunpunt, waar ik niet het totale plaatje goed in de gaten hield en de juiste aanwijzingen gaf, waardoor de shovelmachinist het bakkie niet goed achterop de trekker zette *smiley die achter z’n oor krabt* het bakkie raakte weer los van de trekker, maar het pootje was wel krom, waardoor het er niet meer op kon. De bakkies van de andere trekkers waren langer, dus we moesten even improviseren. Met behulp van een paar grote sleutels, volwassen mannenkracht, een lomp stuk ijzer en een stukje shovel konden we het pootje weer in een enigszins geschikte vorm buigen, zodat we eindelijk de boel konden opbouwen en aan de route beginnen. Ondertussen kwam de eerste auto alweer terug, ook al was dat van korte duur, want het was voor een kleine storing die gelukkig ter plekke verholpen kon worden *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* met vereende krachten, een lekkende kraan op het schoonmaakbordes, complete stroomuitval bij het hele steunpunt en verlengsnoeren die over het pad waren uitgerold, hebben we alle routes volledig en nog enigszins binnen de tijd kunnen strooien. Een mooie gedachte om mee in bed te kruipen.

Zaterdag sliepen we uit. Eigenlijk zoals we de hele week al deden, op de vrijdag na. Pas tegen 11 uur werd ik wakker, in mijn hoofd was er nog genoeg tijd om een wasje en de boodschappen te doen. Wingman dacht echter dat we nog wel bij Opa en Oma op visite konden, voordat we ’s middags hadden afgesproken bij Vriendin. Wederom gingen we dus weer onze eigen weg, om uiteindelijk in de namiddag dan toch samen op de bank te ploffen bij Vriendin. Ongestoord kletsen zonder ruisende telefoonverbinding of werk dat komt storen, lekker babbelen, borrelen en kaarten *smiley die in z’n handen wrijft* hoewel het koud was, leek het erop dat mijn telefoon niet meer zou gaan, dus deden we nog 1 potje. Nog eentje dan. Een laatste om het af te leren. Uiteindelijk was de zondag al begonnen voordat we naar buiten stapten en zagen dat we eerst de auto moesten schoonkrabben voordat we naar huis zouden rijden.

Een paar uurtjes later werd mijn slaap bruut verstoord *smiley met een dodelijke blik* strooien. Tuurlijk. Niet met de warme auto naar de zaak, want de ramen waren alweer dichtgevroren, snel op de fiets door de kou, de handtas met een appeltje voor het ontbijt bungelde aan het stuur. Auto van collega gestart, daarna mijn eigen trekker, nog even aan de spiegels gehangen en op de bullbar gestaan om de ramen weer doorzichtig te maken, en daarna snel naar het steunpunt. Nog niet iedereen was aanwezig, er bleek een vervanger van een collega die tijdens de vakantie van de vaste strooicollega het rondje overnam, een beetje onbereikbaar te zijn. Een andere chauffeur kon na een zoektocht via verschillende telefoonnummers en een ritje langs het huis wel gelokaliseerd worden. Nou is zondagochtend half 7 uur ook geen tijd om wakker te zijn, zeker niet in de frisse buitenlucht. De boel opbouwen ging dit keer met betere aanwijzingen, het rondje ging vlot nu er nog maar weinig auto’s op de weg waren. Kwam goed uit, want samen met een andere collega moest het rondje van de onbereikbare nog gedaan worden. Zout bijladen, TVO’tje mee en weer op pad *smiley die in z’n handen wrijft* voor 200% salaris wil ik gerust nog wel een stukje extra doen. Al met al stond iedereen niet heel lang na elkaar de boel weer schoon te maken en af te bouwen. Dat kostte eigenlijk nog de meeste tijd, want nu de gevoelstemperatuur steenkoud was, stond men liever op de hogedrukspuit te wachten dan met het lekkende waterpistool bij het schoonmaakbordes aan de gang te gaan. Dat het ondertussen licht was geworden, maakte het werk een stuk prettiger. Nog even een kuppesoepje pakken als ontbijt *smiley met openvallende mond* het vooroordeel dat mensen op kantoor liters van die gedroogde-soep-uit-zak wegwerken, werd weersproken door de datum op de zakjes, houdbaar tot halverwege 2019, zelfs 2018 zag ik nog voorbij komen. Gelukkig zitten er nog meer houdbaarheidsstofjes in dan in de cosmetica die ik gebruik, dus weggooien hoeft niet.

Daarna snel naar huis, stukje typen terwijl Wingman nog op bed lag. Hem vervolgens hardhandig wakker maken omdat ik toch echt moest gaan optutten voor de volgende afspraak: een keeztoernooi met de familie *smiley die zit te springen in z’n tuigje* haast haast want als je het eerste rondje mist, kom je nooit in de top 10 en in de prijzen terecht! Gelukkig waren we nog net op tijd voor een rondje koffie/thee met gebak voordat er werd gestart. Het ging er aan sommige tafels fel aan toe, maar er was ook veel ruimte om gezellig te kletsen en te lachen. Na 3 rondjes was er even ruimte om stoom af te blazen, konden de ooms een potje voetballen met de kleine nichtjes, die dat niet allemaal even interessant vonden. Daarna weer de warme kamer in voor het avondeten, vervolgens de prijsuitreiking waarbij ik een tasje met make up binnenharkte en Wingman, die hoger was geëindigd maar nu wel lager in de ranglijst van favoriete neef stond, pikte een mooie theedoek van de prijzentafel. Natuurlijk konden de grapjes over het gebruik daarvan niet achterwege blijven *smiley die grinnikt in z’n knuistje* ondanks alle pret begonnen de eerste gasten toch al af te zwaaien, en na nog een rondje drank liep de kamer aardig leeg. Sommigen moet gewoon weer werken morgen, anderen hadden nog een aardige rit voor de boeg en een enkeling liep al met een telefoon of pieper in de hand vanwege oproepdienst.

Nu nog even het laatste stukje typwerk doen, de foto’s toevoegen en ook dit stukje staat weer onlijn. De laatste van wederom een wervelend jaar, zowel op werk- als privégebied. Vanuit deze positie wens ik iedereen alle goeds voor het nieuwe jaar, in goede gezondheid. Hoewel dat nogal relatief is, want er zullen ongetwijfeld een aantal gezonde mensen zijn die het jaar met een flinke kater beginnen, en een hoop mensen die ziekig zijn maar dolsgelukkig dat ze tegen alle verwachting in aan een nieuw jaar zijn begonnen. Maak er wat moois van, houd het veilig tijdens de jaarwisseling en ook de dagen daarna natuurlijk. Dat je alle goeds mogen bekomen wat je toekomt *smiley die een kushandje doet*

Er horen foto’s bij deze Babette! Deze kun je hier vinden.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *