Beste Babette, na een stormachtig weekend stond er maandag nog steeds een stevige woei toen wij op pad gingen. Afgezien van een omgewaaide fiets was er bij ons weinig schade, maar al snel hoorden we op de radio dat er bij verzekeraars veel meer meldingen werden gedaan dan op een gemiddelde maandag. Ook was er een waarschuwing voor de mensen die alweer driftig aan het opruimen waren geslagen, want er lagen veel nesten van eikenprocessierupsen op de grond. Die moet je vooral niet zomaar oppakken, de rupsen zitten er niet meer in, maar de brandharen die jeuk veroorzaken nog wel.
Ondertussen reden wij, schommelend in de vering, naar Cruquius toe. Eerst een vracht zand vanaf Amsterdam, daarna korrel vanaf Vijfhuizen. In de loop van de middag was er korrel genoeg en konden we weer een zandje halen. Even voor 3 uur stonden we die vracht te kiepen en ik vroeg of we nog een rondje konden doen, dan zouden we zo rond 5 voor 4 terug zijn *smiley die zit te springen in z’n tuigje* we gaan natuurlijk geen halve dagen werken. Maar de mannen vonden dat niet nodig, want niemand had zin om zo lang op ons te blijven wachten en vervolgens nog een tijd in de file te moeten staan *smiley die aan z’n kin krabt* wat er precies gebeurde weet ik niet, maar op de een of andere manier trok ik me dit nogal aan. Met de planner geregeld dat we nog een vracht konden halen, omdat de granietboer daar graag van tevoren een mailtje over wil ontvangen, ik wist waar we moesten kiepen, dus er hoefde geen kraan of shovel bij te blijven staan. Nog even de uitvoerder bellen tot hoe laat die op het werk zou blijven, maar er stond een verkeerd nummer bij de opdracht dus daar kwamen we ook niet verder mee *smiley die aan het stuur knaagt* inmiddels was er al zolang overlegd dat we het inderdaad niet meer voor 4 uur zouden redden. Anderhalf uur zitten schaften die dag, en waarom? Om vervolgens om 16:05 op het pad te staan met nog bijna 2 uur rijtijd op de klok.
Dat we bij de zaak aan kwamen rijden, stond mijn kop nog steeds op onweer. Misschien een combinatie van de storm en de hormonale cyclus ofzo, ik weet het niet, eerlijk gezegd raakte ik een beetje onder de indruk van mijn eigen felheid. Die ik een beetje moest zien te temperen toen we zagen dat we al de tiende auto in het rijtje waren, zo rustig was het die dag blijkbaar. Omdat er een paar banden bij jou waren gewisseld wegens spijkertjes in het loopvlak, kon ik mijn agressie nog even kwijt op de grote kliksleutel tijdens het natrekken. Sleutel terug in het sleutelrek, jij terug in het autorek, en ik met een stapeltje bonnen naar de planner *smiley met glimmende ogen* die mij probeerde op te beuren door te zeggen dat er nog een 10×8 bij de garage stond in Wognum, die na een grondige motorrevisie kon worden opgehaald. Lekker even trappen naar de garage toe, daarna met de vrachtwagen van een collega een testritje gemaakt terug naar de zaak, in tegenstelling tot het weer was mijn humeur een heel stuk opgeklaard.
In de garage op de zaak was een collega bezig met sleutelen aan zijn auto, hij had een tijdje thuis gezeten vanwege een bacterie en bloedingen en van die dingen waar je aan dood kan gaan als je er niet op tijd bij bent. Nu stonden we samen te ginnegappen naast zijn auto, en hielp ik hem nog even met het vervangen van de stabilisateuri, of hoe dat onderdeel ook heet. Bijna beschaamd vertelde ik over de kutmiddag die ik had gehad *smiley die met z’n ogen rolt* dat het werk niet zo lekker liep. Dat ik me druk maak is niet erg, nu alleen nog een beetje leren om het in het juiste perspectief te plaatsen…
Dinsdag mochten we weer eens naar de loswal in Hoorn, tijd geleden dat we daar waren geweest. Er was niks veranderd, afgezien van de loswalmedewerker die opeens een baard had *smiley met opengesperde ogen* zo lang waren daar dus al niet geweest! Samen met 2 fijne, jonge snaken mochten we zand laden voor een adres langs een dijkje bij Medemblik. De planner had ons al gewaarschuwd om er geen zandrace van te maken, want het was wel de bedoeling dat we hier de hele dag zouden kunnen rijden. We waren de laatste auto in het rijtje, en nu bleek wel weer waarom ik dat zo fijn vind. Rijdend op een donker dijkje, zagen we beneden ergens de lichten van de kraan. Het idee was om op de dijk linksaf te slaan, maar die bocht was zo krap dat de collega’s al hadden bedacht om achteruit naar beneden te rijden. Dan voor de slagboom langs met een krappe draai het werk op, terwijl de collega manoeuvreerde, keken wij toe naar het verloop van het paadje. Een parkeerplaatsje ging over in weiland, en daar ergens moesten wij dan kiepen. Vervolgens weer omkeren en achteruit naar boven toe, om op het dijkje weer richting loswal te kunnen rijden.
Met de windvlagen en regenbuien erbij, was het fijn dat het snel licht werd, zodat we een beetje konden zien wat de machinist ons probeerde uit te leggen. Storm Ciara bleef wat langer hangen dan in de eerste instantie was voorspeld, en Storm Dennis diende zich al bijna weer aan. Het heeft wel wat, die namen. Volgens onderzoek gaan we ons er meer mee identificeren, als iets een naam heeft, waardoor we meer rekening houden met een storm en de bijbehorende gevaren, dan wanneer die gewoon als een willekeurige storm word omschreven. Het is overgewaaid uit Amerika *smiley die lacht om z’n eigen woordgrap* daar hebben ze nogal een talent om dingen met veel overdreven drama te brengen, dus misschien dat het effect van namen-geven in het nuchtere Europa wat kleiner is.
Het werd wel bijna drama op het werk. Na een paar rondjes kwamen we steeds verder in het weiland, waar een verhard karrespoor bleek te liggen. Het spoor was gemarkeerd met kleine paaltjes, maar hier en daar lag ook nog een put omdat er blijkbaar al wat leidingwerk onder lag. We gingen dus een beetje slingerend naar achteren toe, tot we bij een bocht kwamen waar we haaks om moesten, met in de binnenbocht een kuil met een plas water en aan de buitenkant, precies op de lijn waar de voorwielen zouden draaien, een putdeksel waar we eigenlijk niet overheen moesten rijden. Dus stuurde ik jou met een creatieve slinger de bocht om *smiley die wit wegtrekt* *smiley die strak in z’n tuigje hangt* om vervolgens met 3 wielen aan de linkerkant van het karrespoor terecht te komen, waar het zacht bleek te zijn. Heel erg zacht. De wind liet jouw cabine zachtjes in de vering schommelen en op een metertje naast het raam kabbelde het water tegen het graskantje op. Kwam dat nou dichterbij of leek dat maar zo? Snel de voorwaartse versnelling inschakelen, maar de romig zachte ondergrond had zich als een bloedzuiger aan jouw wielen vast gezogen *smiley met witte knokkels en grote ogen* de kraanmachinist was zo vriendelijk om onze kant op te rupsen, maar door het gehobbel van de ijzeren wielen onder zijn kraan leek het net of we nog verder weg zakten. Snel het dak open, de bak van de kraan in jouw rugzak, tussenbak en sperren er allemaal bij en vol gas uit het gat vandaan *smiley die op een yogamatje gaat liggen* om daarna eerst even een paar keer rustig adem te halen. De collega die precies op dat moment over het dijkje kwam aanrijden, bood zijn reserve-onderbroek aan, en de machinist rupste naar het parkeerplaatsje toe om een paar rijplaten te halen. Daarna door een iets ruimere bocht achteruit, vrachtje kiepen en de volgende halen, alsof er niets was gebeurd *smiley die z’n mouwen opstroopt* ook al heeft mijn stem nog een tijdje bibberig geklonken over het bakkie. Maar dat heeft vast niemand gehoord.
Woensdag zat ik lekker in mijn huisvrouwenbubbel. Uitslapen, beetje trollen op veesboek, boekie lezen op de bank, dat soort dingen. Tot de telefoon opeens ging *smiley die in de gordijnen hangt* Vader en Moeder waren in de buurt, of ik misschien thuis was? Dus stelde ik voor om te komen lunchen. Pas daarna zag ik dat er nog maar 3 sneetjes brood in het zakje in de vriezer lagen. Dus zo zaten we geheel onverwachts te lunchen met pitabroodjes met pindakaas en honing. Na nog een bakkie thee gingen ze weer op huis aan, en kon ik de tafel afruimen en alle dingen die ik haastig opzij had gelegd, weer op tafel uitspreiden. Nog even wat schoonmaken, bijna in slaap vallen tijdens het lezen, puzzeltje maken om wakker te blijven, toen kwam Wingman alweer thuis en kon ik de keuken in om voor mijn kostwinner te koken *smiley die een kushandje doet*
Ik had die dag zo lekker in een bubbel gezeten, dat ik pas ’s avonds op de tv zag dat DWDD ermee gaat stoppen. Wingman heeft dan zo’n kenmerkende manier waarop hij zijn hoofd opzij draait, mij even stilzwijgend aankijkt, weer naar de tv draait en zegt “wist je dat echt niet of maak je een grapje?”. Nee poedelewoepsie, ik had echt nog nergens gelezen dat DWDD ermee gaat stoppen. Dat Marco Borsato is gescheiden merkte ik pas toen er grapjes werden doorgestuurd in de collega-watsep-groep. Guus Meeuwis ook gescheiden? Nee, helemaal gemist. Nee serieus kroeliewoelie, I kid you not, dat wist ik echt niet.
Nu ik dit zo typ, valt het mij wel op dat we de laatste tijd vaak naar spelshows kijken waarin triviale vragen over uiteenlopende onderwerpen worden gesteld *smiley die aan z’n kin krabt* is dat toevallig rond etenstijd op tv, of probeert Wingman mijn kennis een beetje bij te spijkeren?
Over spelshows gesproken: daar hebben we er op zich wel genoeg van toch? Als DWDD straks weg is, kan er dan iemand als Eva Jinek of Humberto Tan op dat tijdstip komen? Eva nodigt mensen uit om bij haar op een oncomfortabele rode bank te komen praten over interessante nieuwsonderwerpen, en Humberto is echt leuk met RTL Late Night, maar beiden worden zo laat uitgezonden dat mensen die ’s ochtends vroeg op moeten, het niet kunnen kijken. Je zou bijna denken dat het expres word gedaan, dat de interessante onderwerpen waar wat uitgebreider over word gesproken, worden bewaard voor mensen die een 9-tot-5 baan hebben. Of voor werklozen, want die hoeven ook niet zo vroeg op.
Donderdag kon ik weer uitslapen, of nouja een beetje dan, want we hoefden pas om half 8 te laden in Hoorn, weer als derde auto in het rijtje. Dit keer niet voor dat adres onder aan de dijk, maar voor een adres op 3 minuten rijden van de trechter af. Volgens de navigatie dan, want in de praktijk bleken we met alle verkeerslichten, drukte bij de loswal en op het industrieterrein in het algemeen, een kleine 20 minuten over een rondje te doen. Soms nog wat langer, want met vochtig zand op een zeiknatte ondergrond, kun je erop wachten tot er een auto vast komt te staan. Nu is ‘vast’ een nogal groot woord, de chauffeur zat niet echt vast, alleen in een zeer lastige positie. De kieper was te scheef gezakt om de bak omhoog te kunnen gooien, maar wegrijden met een volle vracht lukte ook niet meer. Terwijl de shovelmachinist het terrein rondom het braakliggende land wat opruimde, om een nieuw opzetje voor het storten te kunnen maken, probeerden wij de collegachauffeur en zijn auto heelhuids weer op het verharde te krijgen *smiley die z’n mouwen opstroopt* je kon 2 koppelingen ruiken, maar het was gelukt.
Ondertussen was het verderop in de straat ook mis gegaan, want daar knapte een waterleiding. Gelukkig waren we naast een sloopgebouw bezig, waar langs de voorkant een weggetje met parkeerplaatsen was aangelegd, zodat we over eigen terrein om de wegafzetting heen konden. Het was een stukje van niks, maar al met al wel een heel bewerkelijk rondje.
Lekker radio luisteren was er trouwens ook niet bij, want bij HN80 staat een grote zendmast die voor veel ruis zorgt, waardoor ik mijn 2 favoriete zenders amper heb kunnen horen. Gelukkig zijn er meer zenders waar muziek en nieuws op worden afgewisseld. Zo hoorden we dat de bosbranden in Australië eindelijk onder controle zijn *smiley die verdwaasd om zich heen kijkt* bosbranden? Oja dat is ook zo! Die waren er ook nog. Je zou het bijna vergeten. De brandweer werd geholpen door flinke regenbuien om alles te blussen, helaas kwam daarmee weer een ander probleem, want al dat water zorgde voor ondergelopen straten en andere narigheid. Arme koala’s, moeten ze eerst allemaal behandeld worden voor hun brandwonden, gaan ze nu weer kopje onder in het kolkende water. Misschien dat er bij het opnieuw vol planten van het enorme land, rekening kan worden gehouden met dit soort dingen. Bijvoorbeeld door brandgangen tussen de bossen te maken, van die meters brede paden waar niks groeit, zodat het vuur niet (makkelijk) van het ene naar het andere perceel kan overwaaien *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* ow nee wacht even! Dat hadden dierenreddende instanties zoals Greenpeace juist verboden, want in die brandgangen leefden ook allemaal beestjes, dus daar mochten de bosbeheerders dan niet zomaar de zaag of schoffel in zetten. Stom van me…
De dag vloog voorbij. Hoewel we pas om half 8 hoefden te laden, was ik er iets eerder omdat er minder file stond dan verwacht. Toch konden we het met 4,5 uur rijtijd redden tot de tweede schaft, wat betekende dat we niet overal kwartieren, half uren en driekwartieren pauze hoefden te maken, maar dat we het met slechts 2 ouderwetse halve uurtjes konden redden. Mijn humeur was dan ook stukken beter als op maandagmiddag. Bij de loswal konden we tot 4 uur laden, de machinist bleef nog even wachten op de laatste auto, en zo reden om 10 over 4 weg van het werk. Met 21 ritten op de bon en 161 kilometer op de teller stonden we ’s middags zeer voldaan weer op de zaak.
Vrijdag kregen we hetzelfde ritje voorgeschoteld. Voor ons reed een chauffeur die er gisteren ook was, iets later kwam er nog een andere chauffeur bij die eerst een ander ritje mocht doen. Wel zo fijn om de weg te weten als je ergens in het donker heen moet. Of dat de schemering al begint op te trekken als je ergens voor het eerst aankomt. In de dikke laag zand die we gisteren hadden neergegooid, was aardig wat vocht uit de ondergrond getrokken. Niet te dicht op het randje kiepen dus, want dat zandpapje kan zomaar wegzakken onder je wielen. De zandbaan leek wel een golfslagbad, en doordat er ook nog eens vochtig zand werd aangevoerd, kwam op een gegeven moment zelfs de shovel er nog maar moeilijk doorheen. Even een nieuw opzetje maken dus, een paar meter verderop. Het hele stuk braakliggend land moet nog vol, dus op zich maakt het niet uit in welke hoek we nu beginnen. Wel jammer dat er voor die tijd al wat is gewerkt op dat terrein, want er lang een ruggetje grond langs de slootkant. Op zich niet erg, alleen kon het water nu niet weg, zodat het midden op het weiland bleef staan. Laten we positief blijven: de eenden en meeuwen waren er heel blij, en voorlopig zal het daar niet gaan stuiven.
Op het nieuws werd verteld dat de waterschapsbelasting flink omhoog gaat. Niet alleen vanwege de klimaatverandering, ook omdat het dijkonderhoud voorheen door Den Haag werd betaald, en het nu uit een ander potje moet komen *smiley die achter z’n oor krabt* zo erg is het dus niet, we betaalden er voorheen ook al aan mee, al was het toen iets minder duidelijk. Wat ik erger vond, was dat er ook steeds meer geld nodig is om in schoon drinkwater te voorzien. Gisteren zagen we op het nieuws (we kijken niet alleen maar spelshows) dat de Rijn een stuk schoner is geworden, want dankzij een samenwerking tussen de 5 landen waar die rivier doorheen stroomt, zitten er een stuk minder zware metalen en dat soort narigheid in. Helaas is de Rijn wel een stuk viezer geworden, want er worden nog steeds (of steeds meer) chemicaliën in geloosd. En dan heb je nog de toegenomen hoeveelheid medicijngebruik, waardoor er in rioolwater steeds grotere hoeveelheden medicijnresten worden aangetroffen *smiley die licht geeft in het donker* dan maar iets meer betalen zodat we wat schoner drinkwater hebben, anders gaan in de toekomst de zorgkosten nog met veel grotere stappen omhoog.
Naast het werk staat ook een groot bord met reclame voor Het Holenkwartier, waar 300 woningen moeten komen en waar je ‘stoer’ kunt wonen. Bij ‘stoer’ denk ik aan Vikings (misschien ook omdat we die serie momenteel aan het kijken zijn), hout waar de splinters nog aan zitten, roestig ijzer, veredelde hutten tussen het groen waar weer en wind vrij spel op hebben. Een blik op de website liet zien dat het om gewone rijtjeshuizen gaat, en appartementen (die heel stoer als loft worden aangeprezen) in het voormalig Philipsgebouw *smiley aan z’n kin krabt* vandaar dat de slopers in het gebouw naast ons zo druk bezig zijn met de binnenkant eruit te slopen, en niet het hele gebouw plat gooien. Erg stoer zag het er op de foto’s niet uit, gewoon een wijk met hoge maar smalle woningen, en parkeerplaatsen tussen een paar boompjes die in het echt waarschijnlijk niet groot genoeg zijn om de auto’s te kunnen plaatsen die er nu op zijn gefotosjopt. Als ik zie hoe groot het terrein is waar we bezig zijn, en hoe de indeling op de digitale kaart is, zal het wel weer een knusse bedoening worden. Er zal straks ook geen woningnood meer zijn in Hoorn. Eerder waren we al bezig bij de Toren Van Hoorn, dat inmiddels al een groot gebouw is geworden en waar straks veel mensen hun plekje in zullen vinden. In de komende jaren zullen er nog honderden woningen bijkomen in Het Holenkwartier, een wijk die klinkt als een konijnenburcht. Of een ontmoetingsplaats voor homosexuele mannen *smiley die grinnikt in z’n knuistje* het is maar net hoe je hersenen werken. Helaas kon ik niets vinden over de prijzen, wel dat er tussen de honderden woningen en woon-werk-plekken zo’n 80 sociale huurwoningen moeten verrijzen. Maar het is wel fijn om te weten dat we met ons werk straks duizenden mensen onderdak kunnen bieden.
Na 23 vrachten zand was de dag weer voorbij, en had jij wel een likje vet tussen je kleppen verdiend. Weer een werkweek die voorbij is gevlogen.
Zaterdag eerst maar eens uitslapen. Daarna ging Wingman de deur uit om aan z’n auto te knutselen, en bleef ik binnen om alvast wat aan het stukje te typen, wachtend tot de wasmachine klaar zou zijn. Daarna nog even een boodschapje doen *smiley die achter z’n oor krabt* het leek nog mee te vallen met de storm, maar tegenwind met een kratje bier op de bagagedrager, moest ik toch aardig doortrappen om vooruit te komen. Je kon in de tuin al merken dat de wind begon aan te trekken, er kwam wat regen bij, tijd om lekker op de bank te kruipen. Samen met Wingman nog een paar afleveringen van Vikings gezien *smiley met opengesperde ogen* jeetje wat woonden die mensen toentertijd toch stoer!
Zondag begonnen we natuurlijk met zondagsrust. Rustig een wasje draaien terwijl ik nog even mijn nagels lakte. Want na het optutten en het aantrekken van de zondagse kleren, niet het huispak maar de nette kleren, trotseerden Wingman en ik Storm Dennis en reden we naar Oom en Tante, die hun verjaardag vierden. Niet geheel zonder gevaar, want op een gegeven moment regende het zo hard dat je niet verder kon kijken dan een fractie van een seconde. De regen kwam vele malen sneller naar beneden dan dat de ruitenwissers heen en weer konden bewegen.
Daarna konden we lekker op de bank zitten bij de kachel, kletsen over het werk, de storm, aan een hoestende Oma vragen of ze laatst nog bij Chinezen in de buurt is geweest. Voordat iemand gaat zeggen dat je dat tegenwoordig niet meer mag zeggen omdat het discriminerend en/of racistisch is: Oma woont niet ver van de Zaanse Schans, een Oudhollandsche trekpleister waar het vaak op een soort Klein-Azië lijkt, dus zo vreemd zou het niet kunnen zijn dat er daar ergens wat is over gesprongen. Taart, hapjes, soep, broodjes, een telefoon waarmee iedereen even een gekke foto moest maken, er ging van alles over tafel.
Tot de middag bijna voorbij was, en iedereen zo zoetjes aan weer op huis aan ging. Nu nog even lekker thuis bij de kachel zitten, de wind is inmiddels wat gaan liggen maar de regen gaat nog steeds door. De weersvoorspellingen voor morgen zijn niet veel beter, maar ach, dat is morgen pas.
Voor het zover is, allemaal alvast een fijne avond!
: stormschade! Fiets omgewaaid!){kind=link}