Beste Babette, het was niet echt fris en fruitig opstaan maandagochtend. Niet alleen lagen Wingman en ik pas laat op bed na Boer Zoekt Vrouw, ik had ook weer lekker veel opgeschept van het Chinese eten dat op tafel stond uitgestald. Dat had als resultaat dat ik lag te knorren als een tevreden mopshondje, en Wingman midden in de nacht nog op zoek moest naar oordoppen. Maar goed, de nacht was voorbij, tijd om aan het werk te gaan *smiley die in z’n handen wrijft* naar de loswal in Hoorn om te laden voor de nieuwbouw ergens langs De Strip. Zelfs in het schemerduister was te zien dat er al flink wat was veranderd, maar nu moesten we in het al bewoonde deel van de nieuwbouw op een parkeerplaats kiepen, want verderop in de wijk waren de mannen nog bezig om wat op te knappen hier en daar. Na dat ene vrachtje konden we verder met de serie van vrachten naar het Holenkwartier, het nieuwbouwproject naast de sauna van Hoorn. We waren de eerste auto op het werk en moesten daarom een spoortje trekken. In de keet word dat vaak gezegd tegen de eerste chauffeur die op pad gaat, en word het figuurlijk bedoeld. Op dit werk moesten we erg letterlijk een spoortje trekken. Zelfs met een stralende zon en een briesje van 30 graden, zou het nog niet gaan stuiven op dit werk, zo vochtig was het.
We slingerden om zandbakens en zachte plekken heen, maar als je vaak genoeg over een stevig spoor rijd, dan word het daar vanzelf ook zacht. Met behulp van een begaafde machinist, wisten de 3 auto’s vrijwel de hele dag op ongeveer de juiste plek te kiepen. Ander spoortje, een paar rijplaatjes op weer een ander spoortje, het was een ware veldslag. Tot de ene hoek zo slecht werd dat ook de shovel er niet meer doorheen kwam. We begonnen met een nieuwe laag over het zompige zand, vooruit over het verse zand en dan net over het randje kiepen, zodat de machinist de vracht kon vlakken voor de volgende auto. Daardoor kwamen we wel verder het terrein in, wat betekende dat we met de neus richting de zachte plekken reden. En zo tegen het einde van de dag ging dat fout *smiley met opengesperde ogen* over het randje en kiepen was geen probleem, maar de natte ondergrond zoog jouw wielen naar beneden en we zakten zo ver in de derrie dat de onderste trede verdween *smiley die diep zucht* met een aardige woei, wat regen en een absurd zachte ondergrond moest ik uit jouw cabine zien te ontsnappen zonder zelf te verzuipen in het drijfzand, terwijl de machinist de vracht achter jou weg schepte, zodat ik de ketting kon aanpikken. Het was even een operatie maar we kwamen eruit *smiley die een kushandje doet* en om te zorgen dat we geen zandvrees zouden krijgen, mochten we nog 1 vrachtje doen voordat we terugkeerden naar de zaak. Die laatste vracht reden we voor de zekerheid wel achterwaarts de baan in, anders zou het wel heel laat worden.
Dinsdag mochten we weer verder op hetzelfde werk. De dag begon droog maar de ondergrond was nog steeds nat, dus gingen we verder met de nieuwe laag. Achter op het terrein lag de eerste laag zand er nog niet eens op, maar omdat de sloten wel al dicht waren gereden met het vloekzand vorige week, bleef daar teveel water staan om veilig te kunnen rondrijden. Vanuit de hoogte zagen we een pokemonjager, die in vakjargon een landmeter heet geloof ik, zoeken naar een zandbaken die was verzopen in het geweld van de zandrace. De man zelf had ook moeite om zijn laarzen weer omhoog te trekken uit de zuiging van het zand, maar toch wist hij een groot gedeelte van het terrein te doorkruisen. Op een enkel kort en heftig buitje na, bleef het de hele dag zonnig en droog, wat het werken wel bevorderde. Na een recordaantal van 27 vrachten toerden we weer terug naar de zaak.
Er was veel nieuws over dode mensen op de radio. Het ging natuurlijk over Corona, maar dat had pas 2700 doden geëist. Interessanter was het nieuws over Katherine Johnson, de Afro-Amerikaanse vrouw die voor de NASA werkte en in de jaren ’60 meehielp aan de lancering van diverse space shuttles. Ze was een wiskundig genie en berekende hoe en wanneer raketten afgeschoten moesten worden zodat ze in een baan rond de aarde konden komen, en ook weer veilig zouden kunnen landen. Een paar jaar geleden is de film Hidden Figures gemaakt, en dat is een echte aanrader. Je ziet niet alleen hoe de wereld was voordat de computer zijn intrede deed, je ziet ook hoe moeilijk het was voor vrouwen (zeker als ze ook nog eens getint waren) om in een bolwerk van vooral blanke mannen te kunnen werken. Enorm respect, niet alleen voor Katherine Johnson maar ook voor haar collega’s, dat ze zich niet lieten wegjagen door de mannen die op hen neerkeken, dat ze hebben doorgezet en daarmee de wereld hebben veranderd. Dat er dankzij hen mensen op de maan zijn geland en weer veilig zijn terug gekeerd, is in dat opzicht bezien slechts een zijstapje in het verhaal. Die vrouw is nu dus op 101-jarige leeftijd overleden.
Woensdag was een wat minder feministische dag. Eerst uitslapen, daarna wachtte het huishouden. De bijkeuken uitmesten waar Herman het konijn los rondloopt. Hij is op zich wel zindelijk en doet zijn behoefte netjes in 1 hoek, maar die hoek word wel steeds groter. Nadat zijn dropjes netjes in de groene bak waren gegooid en hij rondhuppelde in een verblijf met vers zaagsel en hooi, was het tijd om de aanrecht uit te mesten. Afgelopen weekend was er een eitje gesneuveld en ongeveer overal behalve in de pan terecht gekomen. Lekker boenen en vegen dus, want aangekoekt ei is nogal hardnekkig, heb ik nu geleerd. Vervolgens moest ik de deur uit voor boodschappen *smiley met een verbeten gezicht* in de frisse bries trapte ik naar het winkelcentrum en spreidde de boodschappen uit over 7 winkels, in een poging zoveel mogelijk van de lokale middenstand en zo min mogelijk van de grote ketens te steunen. Ja het is een beetje dubbel, want in het dorp zit een Jumbo en eigenlijk moet je daar zoveel mogelijk boodschappen doen, zodat de directeur Frits van Eerd nog meer geld verdient en daarmee zijn hobby beter kan bekostigen. Hij doet niet alleen mee aan races zoals de 24 Uur van Le Mans, hij koopt ook oude raceauto’s en lapt die weer op, waarmee hij cultureel erfgoed rijdend houd. Hulde natuurlijk. Alleen wel jammer dat voedselproducenten zo veel mogelijk worden uitgeknepen om de prijzen zo laag mogelijk te houden. En dan kreeg ik ook nog een kortingspasje in de handen gedrukt, waarmee ik kan sparen voor korting op kaartjes voor dierentuinen en pretparken of gratis boodschappen *smiley die achter z’n oor krabt* betaalt Jumbo dan wel het volle pond aan die dierentuinen, of verkopen zij die kaartjes met verlies? En moet er straks beknibbeld worden op het huisvesten van bijna uitgestorven dieren, omdat er zo nodig wat vrekkige zegeltjesspaarders naar binnen gelokt moeten worden? En die boodschappen die gratis weggeven worden, dat klinkt natuurlijk heel fijn voor gezinnen die krap zitten, maar krijgen de producenten wel hun geld? Of is Jumbo op slinkse wijze bezig om bedrijven naar de financiële afgrond te drijven? Dan bedoel ik niet alleen de boeren, maar bijvoorbeeld ook bierbrouwers en ontbijtkoekenbakkers, die af en toe hun producten uit de schappen zien verdwijnen omdat ze niet akkoord gaan met de lagere prijs die de supermarktgigant afdwingt. Het is zo’n lastige keuze om te maken!
Met 2 volle fietstassen, een boodschappentas voor op het stuur en een kratje bier op de bagagedrager trapte ik terug naar huis, in de hoop het juiste te hebben gedaan.
Donderdag hoefde ik niet tegen de wind in te trappen, in jouw cabine was het windstil toen we wederom naar Hoorn reden. Het begint al bijna op ons vaste werk te lijken. Vandaag zat het tempo er niet lekker in, de trechter raakte een paar keer leeg waarna we met de shovel werden geladen, we kwamen niet lekker in het ritme. Ook onderweg was er oponthoud, want jawel, Dolle Donderdag bij het tankstation *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* mensen die vaker langs de pomp naast de Mercedesdealer rijden, zien dat de prijs op donderdag vaak hetzelfde is als op maandag, maar mensen laten zich nu eenmaal graag foppen. Ook een BMW M3 was in het rijtje aangesloten *smiley die grinnikt in z’n knuistje* je zou denken dat wanneer je zo’n auto kan betalen, je geen stress meer hebt over futiliteiten als brandstofprijzen. Van de andere kant: dat is hoe de rijken rijk blijven, door gewoonweg zo min mogelijk geld uit te geven. Misschien moest de bestuurder ook wel gebruik maken van zulke voordeeltjes, want een M3 is nogal prijzig in aanschaf. Niet zelden zie je BMW’s rijden zonder knipperlichten, omdat de eerste koper van zo’n auto die dure optie gewoonweg niet kan betalen.
Op de radio was er paniek over de electriciteit. Nee niet vanwege electrische auto’s en een wildgroei aan laadpalen die moet gaan plaatsvinden, maar vanwege het internet *smiley die wit wegtrekt* ik had er nooit bij stil gestaan, zo weinig verstand heb ik ervan, maar het schijnt dat alles wat je via internet verstuurd, van belangrijke werkdingen tot een kattenfilmpje in de groeps-watsep met vriendinnen, stroom kost bij een datacenter. En doordat onze honger naar kattenfilmpjes en het digitaliseren van werk groeit, moeten er meer datacenters gebouwd worden, die ook nog eens meer stroom nodig gaan hebben in de toekomst. Er werd een groei van 24% voorspeld, wat er meer gebruikt gaat worden volgend jaar. En het jaar daarna weer, en daarna weer. Al in 2025 gaan we stroom tekort komen voor al dat internetverkeer, en dan werd het overstappen op groene stroom nog even helemaal buiten beschouwing gelaten *smiley met opengesperde ogen* de enige oplossing: internet duurder maken. Niet meer alles onbeperkt opslaan in de klaut, niet meer alles doorsturen naar andere groepen, wat je via watsep ontvangt. Niet meer continu onlijn en bereikbaar zijn, maar alleen op de momenten dat het echt even nodig is. Het zal een grote aderlating worden voor veel mensen, terwijl de boomers grinniken in hun knuistje omdat zij nog gewoon oflijn kunnen leven. Tenminste, zolang ze de foto’s van de kleinkinderen nog kunnen ontvangen via de digitale weg, zodat ze precies weten wat die drabbertjes op vakantie allemaal uitspoken.
In de loop van de dag werden we er meerdere keren op gewezen dat jij knipogend over straat ging. Het bolletje van de linker koplamp had het begeven en gezien de duistere tijd van het jaar, konden we die maar beter even verwisselen. Het was inmiddels de derde keer, dus ik wist al waar de schroefjes allemaal verstopt zaten. We zouden het misschien wel in een kwartiertje kunnen redden *smiley die met een handrembocht de pitbox in rijd* ware het niet dat er nu al een schroefje was dat doordraaide *smiley die met z’n ogen rolt* slechts 1 keertje losgehaald en weer vastgedraaid, en nu al veranderde het sterretje in de kop in een rondje. Met wat hulp van een echte monteur kwam ie los, kon ik de hele unit naar voren draaien en het bolletje wisselen. Even nakijken voordat je alles weer dicht schroeft (al doende leert men…) en een nieuw schroefje erin. Helaas waren die niet op voorraad, dus rijd je nu met een schroefje minder rond. Alles voor de gewichtsbesparing!
Ik had de ijdele hoop dat Wingman had gekookt, aangezien zijn auto al op de oprit geparkeerd stond. Het duurde even voordat het mij te binnen schoot dat hij naar de fysiotherapeut was geweest voor een zere schouder, en hij stond dan ook niet in de keuken, maar onder een warme douche. Als troost haalden we snackdag een dagje naar voren, en zaten we die avond aan de kapsalon.
Vrijdag ging niet de wekker maar de telefoon al vroeg *smiley die zuchtend z’n tuigje aantrekt* strooien! We waren al gewaarschuwd dat de kans aanwezig was, toch valt het elke keer weer tegen als je wakker word gebeld. Snel de tas met eten en een fles water inpakken en op de fiets naar de zaak, om mijn strooitrekkertje op te zoeken. Na het opbouwen van de strooier een TVO’tje mee, Thee Voor Onderweg, tegen de nadorst, rondje strooien op een nog rustige weg, ontbijten met een gedroogde soep uit een zakje en daarna naar de zaak om jou op te zoeken en verder te gaan met het gewone werk.
Alhoewel gewoon niet echt van toepassing was, want we moesten beton laden. Meestal gaat dat in auto’s met zo’n ronddraaiende ton achterop, nu werd het los gestort in een kiepbak. Met gezwinde spoed reden we naar het werk in Julianadorp, in de hoop dat het niet zou uitharden. Het werk bleek echter niet bij Julianadorp te zijn, maar bij Den Helder, waar we vorige week nog aan het frezen waren geweest, en stonden te stoeien in de onderliggende zandbaan. Het was een mooi ritje over de N9, had ik al eens verteld dat ik had meegewerkt aan het omleggen daarvan, langs Schoorldam en de Stolpen? Bij deze dan *smiley die zich nog eens uitrekt* wat een genot om zo over je eigen werk te rijden, zeker als het best goed gelukt is.
Ik had mezelf voorgenomen om niet over het Coronavirus te praten zolang er nog geen 3000 mensen dood zijn. Zoveel Nederlanders zijn er namelijk overleden na de griepepidemie een paar jaar geleden. Jawel, drieduizend mensen in 1 land. Terwijl de teller nu staat op iets van 2800 mensen wereldwijd. Toch kwam het nu wel dichtbij, niet alleen omdat sommige telefoonwinkels uitverkocht raken, niet alleen omdat witgoedwinkels de prijzen van wasmachines en vaatwassers verhogen omdat ze verwachten straks met lege magazijnen te zitten, niet alleen omdat bij bouwmarkten de mondkapjes hard gaan en bij drogisterijen een run op desinfecterende zepen en handgels is ontstaan, maar omdat vandaag bekend werd gemaakt dat het eerste geval van Corona in Nederland was gesignaleerd. Nog voor het einde van de dag dook de tweede patiënt op. Eerst zat het nog onder de rivieren, waar het snel was verspreid dankzij het carnaval waar iedereen samen luidkeels zingt en bacillen de lucht in blaast. Vervolgens kwam het verder naar boven, naar Diemen, net onder Amsterdam *smiley die wit wegtrekt* dat is wel heel dichtbij opeens. Vooral geen reden om te gaan stressen, want stress verlaagt de weerstand waardoor je juist vatbaarder word voor ziektes waarvan slechts 2% van de slachtoffers ook daadwerkelijk overlijd.
Op de radio was een leuke column van Ben van den Burg, iemand die hij kende, kende iemand die in quarantaine moest. Je weet wel, dat je in je hotelkamer of cruisehut word opgesloten tot er meer duidelijk is over wie er wel of niet ziek is. Het was echt een ramp, volgens zijn dochter, dagenlang opgesloten zitten in een kamer *smiley die tegen de muren op klimt* wat een horror! Ben is dan zo’n nuchtere Hollander, want in de kamer is een tv, mensen slepen telefoons, tablets en boeken (of e-readers) mee op vakantie, er is geen reden om je te vervelen. Sterker nog: je wilt niet weten hoeveel geld mensen neertellen voor iets wat ze een ‘retraite’ noemen, waarbij ze dagenlang afgezonderd zijn van de buitenwereld om rustig te kunnen lezen, mediteren, rudimeren, nog meer mediteren en wat yoga-houdingen te oefenen. Nu kregen al die mensen die in quarantaine zitten een gratis retraite. Lekker ontspannen en afstand nemen van het jachtige leven dat buiten de kamer gewoon doorraast. Zo bezien brengt het virus niet alleen een paar doden, maar ook veel tijd voor mensen om even stil te staan bij waar ze nou eigenlijk mee bezig zijn, en daarmee de wereld iets rustiger en mooier te maken *smiley die aan z’n kin krabt* of laat ik me nu teveel meeslepen door de positiviteit van Ben?
Zaterdag werd ook weer een drukke dag. Wingman had met de mannen afgesproken om de motorvakantie te gaan bespreken, ik had met de Zusje en Nichtje afgesproken om met Oma een dagje op pad te gaan. Eerst Wingman bij Vader afgezet, daarna Nichtje opgehaald en vervolgens bij Oma, Tante en Oom theeleuten tot de groep compleet was. We pasten precies met z’n vijven in Oma’s auto en toerden naar Purmerend, waar we in een museum niet alleen meer leerden over de geschiedenis van Purmerend, maar ook over de tekenlessen van meester Parlevliet, die in zijn tijd een nogal opzienbarende manier had om kinderen te leren tekenen. Niet door ze plaatjes na te laten maken, maar door ze juist vanuit zichzelf te laten werken. De geest prikkelen met verhalen, het visualiseren van vormen door ze met de handen in de lucht te tekenen, en daarna het papier zoveel mogelijk vol te tekenen. Want goed tekenen leer je alleen door het veel te doen. In een aparte zaal van het museum hing het vol met tekeningen van leerlingen, een enkeling had zelfs een eigen boek geschreven en zelf de illustraties gemaakt.
Plaatjes kijken maakte hongerig, dus staken we het plein over naar een gezellig eetcafé, waar we even moesten wachten op een vrije tafel voor een groep van vijf. Luxe belegde broodjes en proeverijtjes met toast werden geserveerd, wat een goede bodem lag om nog even een winkeltje in te duiken. Want een vrouwendag is niet compleet als je niet in ieder geval 1 winkel binnen bent geweest *smiley die in z’n handen wrijft* en zo sleepte ik een tas met wol voor het haken en wat interessante boeken mee naar de auto. Bij Oma thuis konden we onder het genot van een kopje thee nog wat napraten. Tante had goed voor de kleine Nichtjes gezorgd, ze hadden zelfs nog een rondje met de pony gereden en waren vol verhalen. Nog een koekje dan, toen was het alweer tijd om richting huis te gaan.
Voor mij betekende dat samen met Zusje naar Vader en Moeder, waar de jongens inmiddels al klaar waren met de vakantiebespreking. Nog even chillaxen en een computerspelletje doen, voordat Moeder binnen zou komen uit de stal vandaan met verse eitjes en melk, en pannenkoeken voor ons ging bakken *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* spek, appels, stroop, poeder- en basterdsuiker, alles kwam voorbij, en alles verdween onder neuzen. Het godenmaal werd afgesloten met een bak ijs, nog 1 borreltje dan, en daarna keerden Wingman en ik weer huiswaarts.
Zondag was het de bedoeling om lekker uit te slapen, en daarna mijn ding op de benedenverdieping te doen terwijl Wingman nog wat verder uit zou slapen. Helaas werkte de waterkoker niet, ging de wasmachine niet aan en kreeg ik ook geen beeld op de computer *smiley die zit te tandenknarsen* mijn hele ochtendritueel stokte na het aansteken van de sfeervol warme kaarsen, er zat niets anders op dan Wingman wakker te maken. Eigenlijk staat daar de doodstraf op, maar in dit uitzonderlijke geval waarbij ook het aquarium stil was gevallen, vond ik dat het wel mocht. Gelukkig is Wingmans telefoon wat nieuwer dan mijnes, en kon hij wel op internet zoeken naar wat er aan de hand was. Een storing die met een halfuurtje weer voorbij was *smiley die met z’n ogen rolt* en ik was net bezig om mijn warme drinkwater en eitjes voor Wingman te koken op het gasstel. Niet in hetzelfde pannetje natuurlijk, je wilt geen stukjes gebarsten ei in je drinkwater. Dus daar zaten we, ’s ochtends vroeg, de ene met de telefoon op schoot, de ander met een boekie, tot opeens het licht aanflitste en het aquarium weer begon te borrelen. Kon ik eindelijk mijn stukje gaan typen en de wasmachine aanzetten, terwijl Wingman het kleine schermpje kon vervangen door het grote scherm aan de muur.
Het leek wel even alsof we zelf ook een retraite hadden gekregen. En wat hebben we ervan genoten *smiley die een wenkbrauw optrekt* voor dat half uurtje dat het duurde. Nu hebben we nog een hele zonnigdag voor ons liggen, tot we vanavond weer overschakelen naar Boer Zoekt Vrouw voordat we het bedje weer opzoeken.
Excuses voor typefouten en grammaticale missers, maar de tv stond dus de hele tijd aan waardoor ik een beetje afgeleid was soms. Ondanks al die slordigheid, wens ik iedereen een fijne zonnigdag *smiley die bloemen strooit* of je nu in quarantaine zit of lekker buiten mag rondlopen.
 Zandrace? Zandoorlog!){kind=link}