Beste Babette, maandag was het 4 mei, de dag dat we met het hele land stil staan bij de Tweede Wereldoorlog die 75 jaar geleden eindelijk was afgelopen. Dat we denken aan de mensen die voor de vrijheid hebben gevochten, mensen die letterlijk hun leven hebben gegeven, zodat wij kunnen leven zoals we nu leven, in vrijheid en zonder dreiging dat je word opgepakt omdat je tot een bepaalde groep behoort. Het is iets wat we nooit mogen vergeten, daarom heeft de overheid een aantal jaar geleden besloten dat 5 mei eens in de 5 jaar (makkelijk ezelsbruggetje) een nationale vrije dag is. Blijkbaar is 4 mei wat minder belangrijk, die dag staan we stil bij de Nederlanders die zijn overleden. Op 5 mei herdenken we de gevallen Duitsers, vandaar dat er op die dag grote feesten gaande zijn. Alleen dit jaar dus even niet, want herdenken moeten we vanwege corona thuis en in besloten kring doen.
Omdat het toch geen nationale vrije dag was, stonden wij ook niet stil. Sterker nog, het leek zelfs wel druk, zoveel auto’s reden er die dag van het pad af in Winkel. Wij sloten aan achter 4 collega’s in het rondje van Schagen naar Schoorl. Het leek een beetje op water naar de zee dragen, we waren namelijk zand naar de duinen aan het slepen. Of beter gezegd: de duynen *smiley die met z’n ogen rolt* want in de goudkust die zich uitstrekt van Berrrrgen aan Zee naar Schooohhhrrrl, heb je geen simpele duiwnen, maar duynen. We toerden door Schoorl heen, via slingerweggetjes die ideaal lijken voor motortoerritjes maar eigenlijk gewoon de doorgaande weg zijn, om dan plotseling ergens een haag in te duiken wat, als je goed kijkt, ook een straatje blijkt te zijn. Nog een stukje heel rustig aan over straatwerk heen dat zich steeds meer naar onze wielen begon te zetten, langs dure huizen en weilanden met schapen, om daarna de zandbaan in te duiken van het Duyndomein. Zo’n project met recreatiewoningen waar je dan in kan investeren. Uit nieuwsgierigheid even op de website gekeken, leuke huisjes met gestuukte gevels en pannendakjes, of een rieten dakje, het ziet er net wat luxer uit dan een gewone Center Parks bungalow. Het kost ook iets meer, prijzen beginnen bij 316.250 euro, ex BTW incl inventaris, en dan zit je in een 4persoons huisje, zonder sauna, zonder veranda met buitenhaard . De wellneslodge met loungebad, buitenhaard, sauna en buitendouche kan je dan helemaal wel vergeten. Wat een 6persoons huisje kost met al die extra’s, of de 8persoons waarbij je in het souterrain (duur woord voor kelder) 2 slaapkamers en een sauna hebt *smiley met opengesperde ogen* ik durf het geeneens te vragen. Maar ik ben blij dat we de geslaagde zakenmensen nu ook een kans geven om een vakantie te vieren in het mooie Noord-Holland.
Dat er veel mensen een lang weekend vrij waren, omdat ze op de maandag tussen een vrije zondag en dinsdag niet werkten, was goed te zien op de weg. De ochtend begon rustig, maar nadat het zonnetje wat hoger aan de hemel stond, werd het toch wat drukker op de weg. Fietsers, mensen die langs de ijssalon in Schoorl liepen op zoek naar een versnapering, en ook aardig wat auto’s. Zo zagen we 2 Volkswagen Karmann Ghia’s, een klassieke Jaguar, een oude Mercedes cabrio, een vrij nieuwe maar zeer gave Range Rover Evoque cabrio in matgroen, een puntgave Opel Rekord van het eerste type die te koop stond in Schagen, een hele oude Saab, is dat een 96? En een MG B, kleine cabriootjes uit het Verenigd Koninkrijk doen het nog steeds goed in bepaalde kringen. Ondertussen kregen wij het verzoek om een vrachtje extra te doen, want dan zou het werk precies vol raken die dag *smiley die in z’n handen wrijft* natuurlijk willen we dat! Optimaal gebruik maken van de rijtijd, lekker nog 1 laatste rondje door het toeristische Schoorl, zo overdreven laat werd het ook niet, want even voor half 6 zette ik jou weer in het rijtje tussen de andere auto’s.
Zo zaten we die avond op tijd voor de tv om stil te zijn bij de dodenherdenking. Op tijd genoeg om daarvoor nog even het programma Binnenstebuiten te kijken, waarin een kijkje word genomen in aparte woningen en bedrijven. Zo zijn er mensen die in molens wonen, mochten we meekijken op de drijvende boerderij in Rotterdam, en nu zagen we hoe een chefkok met een irritant accent proefde van de tulpen van een biologische bloemenkweker. Als er geen gif overheen word gespoten, dan kun je tulpen gewoon eten. De bol roerbak je met de uien, knoflook en andere groente mee, de bloemblaadjes voeg je later toe als garnering. Dat er tegen het einde van de oorlog bloembollen werden gegeten, was niet uit weelde. Deels kwam het omdat na 4 jaar oorlog voeren (dat verbaasde mij nog het meest) de export naar het Verenigd Koninkrijk op een laag pitje kwam te staan, deels ook omdat er verder weinig eten meer was en mensen creatief moesten zijn om nog iets van maagvulling te krijgen. Was het toen absolute armoe als je aan de bollen zat, 75 jaar later kan het zomaar weer een delicatesse worden. Grappig hoe dingen veranderen in de loop der jaren.
Dinsdag was de Dag van de Vrijheid volgens mijn agenda. Volgens die van de planner ook, dus konden Wingman en ik lekker uitslapen, waarna onze wegen scheidden. Hij stapte op de brommer om een rondje te toeren met zijn nieuwe machine, ik reed langs de lokale bollenboer om wat bossen tulpen te kopen en bij de Opa en Oma’s uit te venten. Lunchen bij Vader en Moeder, zonder tulpenbollen, bedanken met een bosje tulpen, daarna door naar de schoonheidsspecialiste. Niet voor een behandeling, dat mag nog niet, maar mijn voorraad smeersels moest wel weer aangevuld worden. Stiekem ben ik nog even blijven hangen *smiley die z’n hand voor z’n mond slaat* niet verder vertellen, maar we moesten gewoon even bijkletsen. Dat kneden, smeren en scrubben is een luxe dingetje natuurlijk, wat ik eigenlijk nog veel meer miste dan het gefrunnik aan mijn gezicht, was de gesprekken die voerden, wanneer ik op de behandeltafel lag en zij ondertussen met warme doekjes en potjes crème haar ding deed. Heerlijk om weer eens zo’n praatje te hebben. Daarna nog even bij de laatste Oma op het lijstje langs, laatste bosje tulpen eruit gegooid en snel naar huis om nog een beetje op tijd te kunnen eten. Wingman liet weten dat het even anders ging, zijn nieuwe motor had een beetje te lijden gehad onder de rijstijl van de vorige eigenaar, hij liet weten dat ik hem bij de garage op kon halen *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* hoewel hij heel zielig klonk aan de telefoon, was ik erg opgelucht toen hij naast me zat in de auto en vertelde dat het ‘alleen maar’ een versleten koppeling was. Wingman zelf was nog helemaal heel en er zat geen krasje op het lakwerk, alles wat er dan verder stuk kost alleen maar centjes en geen 6 weken ziektewet.
Woensdag konden we dus allebei weer gewoon aan het werk. Samen met jou toerde ik weer naar Hoorn, om verder te gaan bij het Holenkwartier *smiley die in z’n handen wrijft* eigenlijk was het werk al klaar, een hele zandvlakte met overhoogte lag erin. Of beter gezegd: erop. Na een paar weken van meten blijkt dat de ondergrond niet snel genoeg inklinkt, wat zou neerkomen op een jaar vertraging *smiley met opengesperde ogen* die woningen zijn nodig, en snel ook! De komende jaren hebben we een miljoen huizen neer te zetten, dan kan je niet maandenlang gaan zitten kijken naar stokjes die heel langzaam zakken. Een meter zand er bovenop dus, voor meer gewicht en sneller resultaat.
Op de radio werd verteld dat het vandaag de Dag van het Dieet is, wat eigenlijk de anti-dieetdag is, want de dag is een tegenactie op de beelden die we via de media krijgen, dat slank de norm is en dik lelijk en ongezond is. Naar aanleiding van de zelfmoord van een 15jarig meisje jaren geleden, die zichzelf te dik vond, is deze dag in het leven geroepen. Nou moet ik je eerlijk bekennen, dikke mensen vind ik ook lelijk en ik ga er blind vanuit dat ze ook ongezond zijn. Mensen die (letterlijk) stevig in hun schoenen staan, een muffintop hebben, een buik met een lichte bolling, dat maakt mij niet uit, zelfs moobs kan ik wel waarderen. Maar dikke mensen *smiley die met z’n ogen rolt* met X-benen omdat het lijf zo zwaar erop drukt dat de knieën steun zoeken bij elkaar, tenminste dat denk je, want de knieën kan je niet meer zien, die zijn verstopt onder de lubberende bovenbenen. Waar de bovenbenen normaal gesproken zitten, daar hangt de vierde buik overheen als een soort vleesschort. Nee mensen die zo dik zijn hoeven inderdaad niet meer te diëten, die moeten radicaal hun voeding, levensstijl en medicijngebruik aanpassen. Maar misschien heb ik wel iets teveel naar de zender TLC gekeken, waar mensen van 300 kilo zich door 2 gezinsleden moeten laten helpen wanneer ze rechtop willen zitten. Die geen kleding dragen maar een halve rol katoenstof om zich heen gedrapeerd krijgen. Die zuchtend en steunend voor de camera zitten te kijken naar een bakje salade en met een zeer dramatisch deuntje op de achtergrond dan toch weer naar de telefoon grijpen (letterlijk grijpen, want ze moeten eerst een paar keer heen en weer schommelen om zich om te kunnen draaien voordat ze erbij kunnen) om een vette hap thuis te laten bezorgen omdat ze zo zielig zijn. Dat is in Amerika, en aan de blikken van voorbijgangers te zien, wanneer ze dan in een auto worden geladen om naar de dokter te gaan, is het zelfs daar niet helemaal normaal. Ik hoop maar dat het uitzonderingen blijven, want als je zo dik bent, dan ben je wel echt ongezond. En ook niet knap, nee.
Ondertussen ben ik trouwens ook begonnen in het boek Ode aan de E-nummers. Ook daarin staat geschreven dat dik zijn ongezond is *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* ben ik gelukkig niet de enige die er zo over denkt. Maar waar ik nog steeds denk dat eten met zo min mogelijk kunstmatige toevoegingen de oplossing is, daar ziet de schrijfster Rosanne Hertzberger juist geen enkel probleem voor de toevoegingen en E-nummers. Sterker nog: voor gezinnen met weinig inkomen en weinig tijd, omdat de ouders meerdere banen hebben om rond te kunnen komen, zijn kant-en-klaar maaltijden en voorbewerkt eten juist ideaal. Goedkoop, veilig (want anders krijgt het stofje geen E), gezond omdat alle voedingsstoffen erin zitten, en snel klaar omdat het wassen, schillen, snijden en voorgaren al door anderen is gedaan. Ze haalt ook een aantal onderzoeken aan. Zo heeft de universiteit van Harvard een groep mensen 20 jaar gevolgd, en is er over de hele wereld gekeken naar eetgedrag dat per land verschilt. Er is geen relatie te vinden tussen hoe lang mensen in de keuken staan (heel lang als je alles zelf schilt en kookt, heel kort als je alles kant-en-klaar eet) en hoe zwaar de gemiddelde inwoner van het land is. Waar wel duidelijk een causaal verband is, is in de statistieken die laten zien hoeveel frisdrank er word gedronken en hoe zwaar de mensen gemiddeld zijn. In landen waar veel frisdrank word gedronken (Verenigde Staten, Mexico) zijn mensen overduidelijk veel zwaarder en lijden ze vaker aan obesitas, dan in landen waar heel weinig frisdrank word gedronken *smiley de achter z’n oor krabt* met dat in gedachten kun je het beter niet hebben over di-eten maar over di-drinken.
Dankzij de drainage die de vorige keer in het werk was aangelegd, konden we nu mooi doorrijden zonder last te hebben van zompige plekken. Het betekende wel dat de ondergrond lekker droog was en we dus flink gas moesten houden in de sporen die onvermijdelijk altijd optraden wanneer je met 3 auto’s volgas aan het zandracen was. De machinist had de uitdaging nog iets groter gemaakt door ons over de eigen vrachten heen te laten rijden. Omhoog de zandvlakte op, door het droge zand stuiven, dan door de sporen naar boven toe ploegen in het verse zand, waar hier en daar een flinke natte plek in zat, dan vooruit weer van het kluffie af en net voordat de vijfde as helemaal beneden was, de bak achterover gooien *smiley die zit te springen in z’n tuigje* de machinist hoefde zo alleen maar de topjes van de bulten zand vlak te strijken, en wij hadden een mooie uitdaging om elke keer weer door de zware sporen heen te zwoegen zonder stil te vallen. Het tempo raakte er ’s middags wel aardig uit, de trechters raakten leeg en de shovel was druk met allerlei auto’s laden. Na 26 vrachten zand voor het Holenkwartier, konden we in alle rust om 16:05 nog een vrachtje zand laden voor Andijk om de dag af te sluiten.
De werkdag dan, want ’s avonds was er weer een persconferentie van de premier en de tijdelijk minister van Coronese Zaken. Lang verhaal dat alleen maar warriger werd toen er vragen gesteld moesten worden. Er waren allerlei data en getallen, want dan gaan de scholen open, en dan gaan de kapsalons open, en tot dan zijn er zeker weten nog geen grote evenementen, maar als je met 30 man naar een kerkdienst mocht dan mag dat vanaf die datum met maximaal 100 man. Alles natuurlijk met inachtneming van de voorzorgsmaatregelen, handschoenen, mondkapjes, afstand houden, je kent het wel. Ook op donderdag werd er druk over nagepraat, terwijl wij onze rondjes reden naar het Holenkwartier, ging het op de radio over welke presentator wanneer in de kappersstoel zou zitten *smiley die grinnikt in z’n knuistje* wat kunnen mensen toch met weinig tevreden zijn. En de horeca mag weer open, we mogen weer op terrassen zitten vanaf 1 juni. Die datum heb ik dan wel onthouden, want dat is precies Pinkstermaandag, de datum dat eigenlijk de Elfstedentocht verreden zou worden. Maar omdat het lastig afstand houden is wanneer je met 3500 motoren door Friese dorpjes rijd waar iedereen in de voortuin zit te borrelen en te zwaaien, is de rit dit jaar afgelast. Meteen kwamen er vragen waarom de terrassen niet op 29 mei al open mogen, net voor het Pinksterweekend, in plaats van op de laatste dag. De horeca heeft al heel wat zonnige dagen en feestdagen moeten missen, geef ze dan in ieder geval de kans op nog iets van omzet te halen met het Pinksterweekend. Alhoewel dat niet veel zal zijn, want iedereen moet met anderhalve meter afstand plaatsnemen, waardoor restaurants en terrassen nooit helemaal vol kunnen zitten. Het viel meerdere mensen op dat er wel wat meer aandacht was voor de economie, in plaats van alleen maar over de veiligheid en de gezondheid te praten. Al was die datum wanneer de horeca open mag, dus wel een missertje.
Zolang we ons aan de nieuwe regels houden en er voor zorgen dat het aantal besmettingen en het aantal mensen dat 1 iemand besmet dus niet omhoog gaan, mogen we straks weer naar de kapsalon, de schoonheidsspecialiste *smiley die ligt te juichen onder een handdoekje* het terras, het museum en de camping *smiley die zich nog eens insmeert in de schaduw van de luifel* Nederland gaat weer aan de gang, het slot gaat eraf, de economie begint weer te draaien. Want laten we wel wezen: als je het over gezondheid hebt, dan moet je ook rekening houden met al die mensen die nu werkloos en/of met een karig inkomen thuis zitten. Hoe minder mensen te besteden hebben, hoe ongezonder ze worden. Hoewel je dat niet 1 op 1 zo kunt zeggen, want volgens de onderzoeken die Rosanne Hertzberger aanhaalt, geld dat in bijvoorbeeld het Verenigd Koninkrijk wel voor vrouwen (hoe armer, hoe dikker) maar niet voor mannen (hoe meer te besteden, hoe dikker). Er is wel een verband tussen inkomen en gezondheid, dat valt niet te ontkennen, ondanks de verschillen die er in diverse landen en culturen zijn. Als gezondheid op de lange termijn ook belangrijk is, moeten we dus die economie draaiende houden of beter gezegd: mensen aan het werk houden en zorgen dat zo goed als iedereen een inkomen heeft.
Waar wel veel onduidelijkheid over was, waren de mondkapjes. Eerst waren ze niet nodig omdat het voor schijnveiligheid zorgde, en moesten de professionele kapjes bewaard blijven voor het personeel in de zorg. Nu mag je zelf iets naaien dat je voor je gezicht kan houden en word het zelfs verplicht om iets mondkap-achtigs te dragen wanneer je gebruik gaat maken van het openbaar vervoer of het vliegtuig *smiley die met z’n ogen rolt* er is een verschil tussen het aanpassen van adviezen naar aanleiding van onderzoeksresultaten, en compleet het tegenovergestelde gaan verkondigen. Dat laatste is wat het kabinet zojuist heeft gedaan, en dat voedt mijn complottheorie dat het mondkapjes-probleem nooit onder controle is geweest. Het tekort was er al vanaf het begin, dat kan je aan iedereen vragen die in het ziekenhuis werkt, nu komt er iets meer ruimte op de markt en wat meer druk van de inwoners omdat ze zien hoe het in andere landen gaat, en plotseling mogen we, nee moeten we met een dikke sjaal voor ons gezicht de trein of een groot openbaar gebouw binnenstappen. Heel apart allemaal weer.
Op het werk liep het als een geoliede machine. Zo geolied dat we er bijna een lekbakje bij moesten hebben. Net als gister kon Team Masjienissie het weer niet bijhouden, en trok Team Sjouffeurtje de trechter leeg, zodat we weer eindigen onder de shovel *smiley die in z’n handen wrijft* even de administratie bijwerken, vrachtjes tellen, ja hoor weer 26 op het lijstje, lekker gelopen.
Vrijdagochtend zat de trechter weer vol toen we in Hoorn aankwamen *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* weer een dagje Holenkwartier! Ondanks het drukke gebabbel op de bak, kon ik toch nog een paar radioberichten meekrijgen. Zo werd er verteld dat verschillende merken zonnebrandcrème zijn onderzocht, op zich geen nieuws want dat gebeurt al jaren. Nu werd er echter niet gekeken naar hoe schadelijk het was voor de mensen, maar voor de dieren. Stofjes die uit de tube, via de huid en het strand of de douche en de rioolwaterzuivering in het milieu terecht komen, blijken soms toch wel schadelijk te zijn voor kleine visjes. Aangezien we laatst hebben gehoord dat gezondheid het allerbelangrijkste is, zou ik zeggen: meteen uit de schappen halen dat spul! Want die kleine visjes worden door grotere vissen gegeten en verderop in de voedselketen komen die vervuilende stofjes weer op ons bord terecht. Ongezond dus meteen aanpakken die giftige handel.
Laatst werd op het nieuws verteld dat vrouwen nog steeds minder verdienen dan mannen. Het verschil met een aantal jaar geleden word al kleiner, maar is er nog steeds. Geen probleem voor mij, ik ben zo’n loonslaaf die een uurloon krijgt dat in een CAO is afgesproken, dus ik verdien net zoveel als mijn mannelijke collega’s. Nu lijkt er nog iets te zijn dat vrouwen minder krijgen: corona! Als ik het goed heb gehoord, is het officieel nog niet wetenschappelijk vastgesteld, maar volgens mensen die veel in die business zitten, is het aantal mensen dat besmet raakt en het aantal mensen dat komt te overlijden, vaker een man dan een vrouw *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* who’s het zwakke geslacht now, biatsjj!
Ook op het bakkie ging het trouwens over corona. Wel lekker, het rondje is zo kort dat de 3 chauffeurs en de shovelmachinist mekaar bijna het hele stuk van de trechter naar de zandbaan kunnen horen. Zo werd er al snel besloten dat je corona het beste kan treffen bij 6, hooguit 7 graden. Om daarna door te trekken naar 90 graden en uiteindelijk te eindigen met 180 graden *smiley die aan het stuur knaagt* met al die borrelpraat begon ik de vrijmibo nog meer te missen. Of het nou corona zou moeten zijn, zelfs een amstel of een jupiler (bij wijze van spreken dan) zou al fijn zijn, om te kunnen nuttigen met de collega’s samen. Maar omdat we geen religieus gezelschap zijn en met minder dan 100 chauffeurs zijn, zal dat wel moeten wachten tot na 31 juni. Of 17 mei. Of 8 juli. Ik weet het allemaal niet meer.
Zaterdag begon al vroeg, want er moest in de tuin gewerkt worden. Wingman was al een paar dagen ziek *smiley die wit wegtrekt* zo ziek dat hij zelfs thuis moest blijven van de baas. En dan bedoel ik zijn echte baas, niet mezelf. Hij was te ziek om boodschappen te doen, en vrijdagmiddag kon ik geen boodschappen doen, want, nouja, vrijdagmiddag. Dus moest ik zaterdag ochtend op pad. Er waren nog wat amandelstaven over van de Pasen, 1 + 1 gratis, dus je kan wel raden wat voor ‘koek’ we bij de koffie hadden. Wingman had nogal een organisatie op poten gezet, afbellen op de vrijdag was geen optie meer, dus nam hij al snel de functie van uitvoerder op zich. Een beetje vaag aanwijzingen geven, zeggen dat het zo moet, sigaartje opsteken en dan zeggen dat het toch anders moet. Op momenten dat er duidelijke beslissingen moesten worden genomen, bleek hij zich te hebben terug getrokken in de koelte van het ‘kantoor’, terwijl de mannen in de tuin steeds meer kleding uittrokken in een poging de warmte kwijt te raken. Vader, diverse Ooms en Zwager waren lekker aan het studderen in en om de toekomstige garage, ik zorgde ondertussen voor versnaperingen, haalde tussendoor met Oom alvast een grote zak met zand, gooide wat hamburgers en uitjes in de pan en zorgde dat de tafel gedekt was toen het meeste werk erop zat. Nog wat grond eruit, nog wat zand erin, paaltje hier, meetlintje daar, nog een keer met de laser *kale smiley die een witte kat zit te aaien en duivels lacht met z’n pink in z’n mondhoek* nameten, toen was het echt klaar. De ene na de ander zwaaide af, en zo bleven Wingman en ik achter met een flink gat in de tuin en zwaar lijf *smiley die diep zucht* eerst maar eens een tijdje op de bank liggen bijkomen.
Zondag mocht ik weer vroeg op, Wingman bleef thuis om verder uit te zieken en bij te komen van zijn dag als uitvoerder, dus reed ik zonder hem naar Vader en Moeder, waar Zusje, Zwager, Nichtje en Oom ook waren om op gepaste afstand een bakkie te doen, nog een stukje Paas-amandelstaaf te eten en daarna samen een rondje te toeren. We reden richting de kop van Noord-Holland en tijdens de rookpauze zagen we dat er behalve de supermarkt, eigenlijk niks open was. Iets eten was niet perse nodig, maar een toiletbezoek zou wel fijn zijn. Zusje en ik maakten van het moment gebruik om van motor te wisselen. Van een hoge Varadero waar je lekker rechtop op kan zitten, ging ik naar een race-achtige toermachine. Voorover gebogen over het voorwiel, geen stuur maar 2 handvaten die aan de tellers waren geplakt, om m’n voeten op de steppies te krijgen moest ik eerst met de knieën tegen de helm tikken, en dan die wind *smiley die zit te schudden in z’n tuigje* terwijl vliegen mijn helm aanvielen, probeerde ik in mijn jas te blijven zitten en zag ik dat de snelheid was gestegen tot 80 *smiley met opengesperde ogen* 80 kilometer per uur, geen mijlen, zoals op de Varadero. Dat was heel anders rijden dan ik de afgelopen jaren heb gedaan. Omdat we geen etablissement konden vinden voor een pi(t)sstop, reden we kilometers lang door kleine dorpjes met rabberig straatwerk, altijd fijn voor de blaas. Bij een volgende rookstop moest er beslist worden: gaan we nog een rondje verder of op huis aan? Voor Nichtje was het duidelijk: naar de wc, thuis. Zusje wilde wel weer overstappen naar haar eigen motorretje, in dezelfde beweging stapte Zwager op mijn machine en moest ik dus de rit afmaken op zijn hoogzitter. Met een ruitje, gelukkig. Iets minder last van de wind recht op de helm, een tank die een stuk smaller was dan van mijn Varadero dus het zat niet heel verkeerd. Wel jammer dat ik kilometers lang bezig was om de alarmlichten uit te krijgen *smiley die met z’n ogen rolt* dat knopje zit niet zoals bij mijnes naast de linkerduim, nu zat het onder de startknop bij de rechterduim gepositioneerd. Nichtje probeerde af te zwaaien, maar we achtervolgden haar nog een klein stukje, want Vader vond het wel een goed idee om even langs Zusje te gaan. Kon ik mooi even naar de wc terwijl de rest buiten stond te wachten. Inmiddels is Zusje bevallen van een zoon, en hoewel de kraamverzorgster erg schappelijk was en ons wel binnen wilde laten, bleef de rest van het gezelschap buiten staan terwijl ik mijn blaas ledigde. Nog een klein stukje door de stad, met stevige zijwind tussen de landerijen door, toen was de rit alweer voorbij. Oom was afgezwaaid, met Zusje, Zwager en Vader nuttigden we nog een lekker soepje, daarna kon ik terug de wind in om mijn brommer thuis te brengen en te kijken hoe het met Wingman ging.
Die zat lekker rustig op de bank, gelukkig voelde hij zich alweer wat beter. Nu nog even lekker chillaxen, straks de laatste aflevering van Boer Zoekt Vrouw kijken, en dan is ook dit weekend alweer voorbij. Fijne zonnigdag nog voor de komende uurtjes, blijf lekker binnen want het is duidelijk geen weer meer om buiten te zijn, dan kunnen we maandag weer opgefrist en uitgewaaid aan de gang.
 zandrace: Grand Prix van Hoorn){kind=link}