Beste Babette (deel 90) grassen is oorlog


Beste Babette, maandag begon de dag alweer vroeg *smiley die in z’n handen wrijft* voor Wingman tenminste, want ik had lekker een weekje vakantie genomen. Terwijl hij aan het zwoegen was voor de baas, lag ik op de bank boekies te lezen en vrouwendingen op tv te kijken. Tussendoor nog wat te eten gemaakt voor mezelf, wassie gedraaid en opgevouwen, ik vond dat ik best goed bezig was geweest. ’s Avonds ook nog eens voor Wingman gekookt, de dag was zomaar voorbij gevlogen.

Dinsdag werd ik echter ook op tijd uit bed geduwd, Wingman had een klusje voor me: hem ophalen bij de garage waar hij zijn auto heen mocht brengen. Daarna terug naar huis, rustig even ontbijten, om vervolgens via de bloemenwinkel naar Vader en Moeder toe te rijden. Afgelopen zaterdag was hun trouwdag, dat was wel een bloemetje waard.

Na de koffie gingen we aan het werk. Vader had al wat land gemaaid en moest nog een paar bunder doen, Wingman mocht met de andere trekker het land in om te schudden, Moeder en ik kregen een hark toebedeeld, om het gras uit de hoekjes vandaan te harken waar je met de trekker niet bij kon komen. Even een paar uurtjes studderen en schudderen, daarna warm eten in Restaurante di Mami, om ’s middags weer verder te gaan. Het leek bijna wel een Hoe Is Het Nu Met… aflevering van Boer Zoekt Vrouw. In gedachten kon je Yvon het land al in zien rijden, met een labradoedel op de bijrijdersstoel van welke aftandse bak ze dan nu weer heeft, om op gepaste afstand naast de trekker te gaan staan en over de ronkende dieselmotor-geluiden heen te schreeuwen “hee! Hoe gaat het nu? Zijn jullie druk bezig?”. Waarna je in de voice over hoort, terwijl de camera langs de trekkers en de koeien schiet, dat Boer en zijn Boerin nog steeds samen zijn. Inmiddels al zoveel jaar getrouwd, dat de kinderen vergeten om hen daarmee te feliciteren. Dochters helpen mee op het bedrijf, en hun partners ook, want grassen is oorlog *smiley die achter z’n oor krabt* zal Yvon dat zeggen? Of zou dat te aanstootgevend zijn? Dan een shot waarin het gezin aan tafel zit, (chocolade)melk drink uit Wiebe van der Zee-mokken, terwijl de labradoedel op de achtergrond rond het kippenhok scharrelt. Zoiets.

Na de middagdienst was er koffie, daarna doken Vader en Moeder de stal in om de koeien te melken, Wingman ging nog even aan de gang op het land, zodat alle gemaaide bunders ook geschud waren. Daarna brood uiten, met (chocolade)melk uit bekers die worden weggegeven als subtiele bedrijfsreclame door vertegenwoordigers en op open dagen van trekkerdealerbedrijven, en totaal geen mooi samenhangend plaatje vormen met de merkloze borden. Met rode armen en een gloeiende nek zat ik die avond thuis voor de tv nog even 1 biertje te doen. Wingman was nog redelijk fris en ongekleurd, dankzij de schaduw in trekkercabine. Maar ook hij viel ’s nachts als een blok in slaap.

Woensdag begon ook weer met koffie, en een werkoverleg. Met een koekje erbij, want die ochtend was er nog even gauw een kalfje geboren *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* de eerste 15 euro alweer verdiend die dag! De machines en werkplekken werden verdeeld, gisteren had Wingman alles geschud en was Vader al begonnen met een gedeelte op de wiers te gooien (wiers is vakjargon voor die smalle stroken gemaaid gras, die vervolgens in de opraapwagen verdwijnen), nu kon Wingman verder gaan met wiersen, terwijl Vader met de opraapwagen het gras dan weer naar het erf sleepte. Alwaar Oom, Vriend en ik stonden te wachten om de boel in een goede vorm te harken. Oom zou met zijn trekkertje over de kuil heen en weer gaan rijden, Vriend en ik mochten kantjes lopen, zodat de kuil ook aan de zijkanten strak aangereden kon worden en het plastic er straks goed op aansluit. Want daar gaat het uiteindelijk om, dat het gras word opgesloten met zo min mogelijk lucht erin, en al helemaal geen gaatjes in het plastic waardoor lucht en regenwater naar binnen komt, want dan gaat de hele boel schimmelen en hebben de koeien weinig te eten van de winter.

Het opzetje maken gaat altijd rustig aan, dus Vriend en ik hadden tijd genoeg om op het terrasje in de schaduw te gaan zitten. Moeder kwam tussendoor nog wat te drinken brengen, voerde de kalfjes en kookte het eten. Die middag was het niet Yvon Jaspers die het erf op kwam rijden hoe het er nu mee gaat, maar Oma *smiley die in z’n handen wrijft* sommige tradities moet je in ere houden, zoals het ijsje dat Oma altijd komt brengen wanneer er hard word gewerkt op het erf. Grassen is oorlog, dan is een koele versnapering altijd welkom.

Al met al vloog de dag voorbij. Ook op de weg was het rustig, de campings waren nog maar mondjesmaat open, dus Vader reed niet steeds in een file van caravans en campers die mekaar probeerden te passeren op een weggetje dat slechts 1 caravan breed is. Het is zo’n boerenweggetje met niet al te veel ruimte, maar wel 9 passeerplekken. En dan heb ik de 3 stoffige dammetjes daar tussendoor niet eens meegeteld. Genoeg reden dus voor toeristen om gewoon door te rijden en er net voorbij een brede plek achter te komen dat er een trekker voor ze staat waar ze niet langs kunnen. Voor een vrouw in het cabrio was het genoeg reden om helemaal uit haar open dak te gaan, zo kwaad was ze dat ze niet achteruit kon rijden, dus moest Vader zijn meterslange combinatie achteruit rijden, zonder daarbij de auto achter hem op te vouwen. Verderop in het dorp, waar de wegen wat ruimer waren, lag een andere uitdaging *smiley met opengesperde ogen* een rotonde! Voor sommige mensen ook nog een lastig fenomeen, want als je aan een rondje begint, waar sla je dan eigenlijk weer af? Zo tegen het einde van de dag was er nog een fietser, die wilde afstappen om de trekker te laten passeren, maar kwam er toen achter hoe smal die berm eigenlijk is langs dat stukje weg. Gelukkig was hij niet ver van zijn bestemming op het vakantiepark vandaan, waar hij het kroos uit zijn haren kon spoelen.

Na de koffie had Vriend afgezwaaid, Vader en Moeder doken de stal in want ja, die koeien melken zichzelf niet, ondanks dat we druk bezig zijn voor hen. Wingman en Oom deden een stoelendans met de trekkers, en ik mocht in m’n eentje de kantjes bijhouden *smiley die met z’n ogen rolt* de hele dag ging het goed, hadden Vriend en ik de boel onder controle, nu vlogen de plukken gras mij opeens om de oren en over het randje. Gelukkig kwam er net voor het eten versterking, Zusje en Zwager waren na een dag werken nog niet moe genoeg, dus sloten ze zich ook aan in deze strijd.

Omdat ze niet voor niks waren gekomen, deed Vader na het avondeten nog even een paar vrachten, zodat iedereen de kans kreeg om wat kantjes te lopen en met een trekker over de kuil te rijden. Het was al 9 uur geweest, eer de laatste vracht werd gelost en we naar binnen gingen om met een biertje de dag af te sluiten.

Hemelvaartsdag is normaal gesproken de dag dat we wakker worden op de camping, met de hele familie ontbijten onder de luifel. Die traditie sloegen we over, we kwamen nu wel met een klein groepje familie bij elkaar om koffie/thee te drinken en te bespreken wat we vandaag zouden doen. Geen markt, pretpark of blotevoetenpad, maar gezellig een dagje grassen. Zusje en Zwager waren er ook nog, er waren 2 verse Ooms opgetrommeld, Wingman en ik konden zo weer aansluiten. In de kampeer-groepswatsep kwamen al berichten voorbij van familieleden die gisteravond buiten op het balkon zaten met een boek en een glas wijn, die op de fiets naar Oma gingen, in plaats van Oma die op de fiets naar de camping zou komen, ontbijten met afbakbroodjes en daarna lekker uitwaaien in de duinen of een groot park. Ondertussen reed Vader eerst nog een paar keer naar het dorp, om daar de laatste vrachten gras weg te halen voordat het echt druk zou worden op de weg. Op het boerenweggetje voor het erf langs, zagen we het aantal fietsers en auto’s ook al toenemen, de nationale vrije dag en het mooie weer zorgden ervoor dat veel mensen er lekker op uit gingen, ondanks dat je nog steeds maar weinig horeca en toiletten onderweg kan vinden. Gelukkig lagen we lekker op schema en bewoog Vader zich als een soort Zen-boeddhist tussen de fietsers en verbaasde automobilisten door *smiley die met z’n ogen rolt* een knipperlicht aan naar links, terwijl ik links in de bocht stil sta om hem te laten passeren? Waarom gaat ie niet gewoon om mij heen? Waarom gaat die trekker niet een stukje de berm in, dan kunnen we mekaar gewoon passeren en hoef ik niet slingerend achteruit te rijden naar die passeerplek 10 meter achter mij *smiley die diep zucht* je kan elke dag 20 minuten mediteren, maar een paar rondjes met Vader meerijden heeft ongeveer hetzelfde effect: blijf maar rustig wachten, want als je boos word gaan ze echt niet sneller aan de kant.

Ondertussen reden Wingman en Zwager met 2 trekkers op de kuil. Door al dat geweld begon de zijkant flink uit te zakken, en moesten er flink wat kantjes vanaf gelopen worden. Tussendoor kwam Moeder met wat te drinken, zodat we in de schaduw even op adem konden komen. Daarna weer door, in de brandende zon, kleine grassprietjes bleven aan mijn ingesmeerde armen en benen plakken, die dankzij al die zonuren de afgelopen dagen aanvoelden als een nieuwe leren broek en jas, zo eentje die nog net iets te strak zit en bij elke beweging aan je hele mouw of broekspijp trekt. Niet veel later kwam Moeder vertellen dat het eten klaar was, en kwam Vader met het bericht dat er nog 1 vrachtje lag *smiley die in z’n handen wrijft* bijna klaar dus!

Nadat we 2 grote pannen macaroni zo goed als leeg hadden gemaakt, gingen we vol goede moed verder. Nog 1 vrachtje, nog een beetje aanrijden en de lange uiteindes wat in elkaar vouwen, dan kan het plastic erop. Als je het zo zegt, valt het allemaal best mee. In het echt was het zo’n 35 graden (volgens het weerstationnetje achter het huis, maar zo voelde het langs de kuil ook), en liep ik met volle emmers over het warme gras tussen 2 ronkende en blazende trekkers door, om zout te strooien voor een betere fermentatie en minder bederf in de kuil. De eerste paar meter van de voor- en achterkant van de kuil werd eraf gehapt en erop gegooid, dat moest nog even goed aangereden worden, en ondertussen liep ik er tussendoor om ook daar genoeg zout te strooien *smileys die in een mierenhoop om elkaar heen krioelen* gelukkig kwam Moeder weer langs met een emmer vol koele frisdranken en ijsjes, even bijkomen en de rug ontlasten in de schaduw onder de bomen. Tante kwam de club versterken, en zij had ook nog 2 Ooms meegenomen. Vele handen maken licht werk, maar al die monden kwamen ook met meningen en goedbedoelde adviezen. Uiteindelijk lukte het om de 3 lagen plastic over de kuil heen te krijgen, zandzakjes rondom te leggen, nog een laag grof dekzeil er overheen om het plastic te beschermen tegen nieuwsgierige vogels, daar weer een laag oude banden overheen om de boel lekker in elkaar te drukken, toen was het echt klaar.

De hekken langs het wandelpad van de koeien konden weer op hun plek, de stroomdraadjes vastgeknoopt, de machines weer terug in de schuur, en iedereen naar binnen voor het avondeten. Vader had samen met Tante de koeien gemolken, Moeder had de tafel gedekt, een paar Ooms waren eerder al afgezwaaid maar nu zaten we toch nog met een klein groepje familie samen te eten. Na de broodjes met gehaktbal en knakworst kwam er op aandringen van Oom, die daartoe werd aangezet door Tante, toch nog een ijssie als toetje *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* je moet er hard voor werken, maar 3 ijsjes in 2 dagen is geen slechte score. Iedereen was gaar, toch een beetje moe, in meer of mindere mate verbrand, dus het duurde niet lang voordat iedereen afzwaaide en Vader en Moeder in een huis achterbleven dat vol lag met plukjes gras, zoutkorrels, zandjes en een grote berg afwas.

Vrijdag eerst maar eens uitslapen, rechttrekken, bankhangen. Dat buitenwerken is wel goed om van de voorraad bodylotions en bodybutters af te komen, ik ben aan het smeren als een malle, maar bepaalde delen van de armen en benen blijven droog en trekkerig aanvoelen. Gelukkig was het al een stuk minder warm en stond er buiten een koel briesje, er kwam zowaar nog een regenbui tussendoor *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* ideaal weer om na het grassen nog wat mest uit te rijden. In de volle zon verbranden de graszoden, en met een regenbuitje erbij zakt het makkelijker weg en word het gras lekker opgefrist en gevoed.

Zaterdag had ik grote plannen: boodschappen doen, tuinieren, dat soort tijdvretende klussen. Om eerlijk te zijn kwam ik niet verder dan boekie lezen, wassie draaien, bankhangen en nog iets uit het voedselpakket koken voor Wingman. We keken een film op netfliks, nog een film, daarna nog een film op tv, die 2 keer zo lang duurt omdat de eerste reclame pas na een uur komt, maar vervolgens komt er elke 10 minuten een blok voorbij waarin je word verleid tot het kopen van bier, eten, lootjes voor een loterij die de lokale middenstand steunt *smiley die met z’n ogen rolt* waarom niet gewoon je spullen kopen bij de lokale middenstand? Oja en tussen al dat eten en die luxeproducten door, worden we ook nog gevraagd om te smsen naar allerlei goede doelen, zodat mensen in sloppenwijken gesteund kunnen worden, kinderen die geen ouders meer hebben, ondervoede kindjes en noem ze allemaal maar op. Niet zo vreemd dat mensen massaal naar netfliks, disnie en videoland gaan kijken, waar enkel reclame word gemaakt voor series en films die je daar kunt kijken. Als je midden in een film zit over een virus dat de mensen van de aarde gaat wegvagen, en een selecte groep wetenschappers en mensen met geld zitten veilig binnen een enorme muur die rondom de stad is gebouwd, terwijl de arme sloebers als een stel lepra-lijders buiten de muur worden gehouden en zo nu en dan finaal overhoop geschoten, dan raak je helemaal uit het verhaal als je tussendoor word gevraagd om 3,50 euro te doneren via een smsje. Uiteindelijk kwam het wel helemaal goed, de mensen met resistente stofjes in het bloed overleefden het avontuur bijna allemaal en begonnen een nieuwe samenleving ergens op een strand, waar ze onder tentdoeken sliepen en ’s avonds bij de kampvuren samen kwamen om te eten en te socializen. Het opblazen van steden om daarna een nieuwe, betere maatschappij te kunnen creëren, klinkt misschien wat overdreven. Een kleine 80 jaar geleden is dat ook meermalen geprobeerd en zijn steden als Guernica, Wielún, Rotterdam, Nijmegen, Belgrado, Bristol, Coventry, Keulen, Warschau, Dresden en Kassel overhoop geschoten en gebombardeerd. De maatschappij is sindsdien volgens mij niet veel beter geworden. Zo hier en daar wel, sommige economieën en groepen profiteerden ervan, maar de wereld als geheel, zelfs als je alleen op dit continent kijkt, is nog steeds een zooitje. Anders zouden we niet worden gevraagd om geld te geven aan mensen die echt niks meer hebben.

De film die we zagen was trouwens Maze Runner: The Death Cure, voor degene die het nu wel graag wil terugkijken. En op netfliks zagen we The wrong Missy (lachen), Williams (over het Formule 1 team en de familie), Life of the party (vrouwenfilm met humor), Dumplin’ (met Jennifer Aniston, maar niet zo grappig als We’re the Millers, deze gaat meer richting The Breakup), iets met boze vogels (Wingman is gek op tekenfilms, ik zie daar soms ook wel een grappig stukje in langs komen) en ondertussen zijn we nog steeds bezig met de serie The Last Kingdom, over wat er in Groot Brittannië gaande is, terwijl Vikings zich afspeelt in Noorwegen en het Nog Niet Verenigd Koninkrijk. Die series moet je niet te snel na mekaar kijken, dan raak je een beetje verward door namen die net niet hetzelfde zijn en verhaallijnen die net iets anders lopen.

Zondag weer uitslapen. Het was nogal koud en het regende, genoeg reden om de boodschappen uit te stellen tot maandag. Of dinsdag. ’s Middags hielp Wingman mij om eindelijk eens over te stappen van telefoon. Van een 6 jaar oude (misschien nog wel ouder) HTC Desire C naar Lexus NG. Van een handzaam formaatje waarmee je met 1 hand een watsep kon versturen en hele menu door kon bladeren, naar zo’n glazen dienblad die je met 2 handen vast moet houden. Er zit zelfs een ‘vind mij’ functie op *smiley die met z’n ogen rolt* alsof je zo’n apparaat kwijt kan raken. Dan is je handtas echt te groot en te vol. Maar goed, in tegenstelling tot wat ik jarenlang had gedacht, stonden de telefoonnummers niet op de simkaart, Wingman moest met de computer en 2 telefoons aan de gang om mijn googelaccount op te snorren en de telefoonnummers over te zetten *smiley die een kushandje doet* wat een kanjer is het toch ook. Om te zorgen dat het geen grote ruzie zou worden, ging ik maar even buiten tuinieren. Het is te hopen dat dit bakbeest ook een jaar of 7 meegaat, want ik heb geen zin om dit gedoe elk jaar opnieuw te moeten doen.

Nu hebben we net het warm eten op, lekker op tijd *smiley die in z’n handen wrijft* kunnen we rustig even uitbuiken voordat we weer naar de Hoe Is Het Nu Met… aflevering van Boer Zoekt Vrouw gaan kijken. Fijne zonnigdag allemaal, wat er nog van over is, dan gaan we morgen weer uitgewaaid en opgefrist aan de gang.

De foto’s die bij dit bericht horen kun je hier vinden.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *