Beste Babette (deel 95) vakantiefoto’s!

Beste Babette,zoals gezegd moest er zondag een rondje met de motor getoerd worden. Samen met Vader en Oom reden we naar Oom, die het terras naast zijn huisje in het bos voor ons had opengesteld. Ook Zusje, Zwager, Vriend en Vriendin kwamen daarheen. Nog even een bakkie koffie/thee, koekje en op pad. In de schaduw van de bomen was het nog net te doen met de warmte, stilstaan in dorpjes probeerden we tot een minimum te beperken. Onderweg zagen we meer mensen die genoten van het mooie weer en de mooie omgeving. Een lange rij Ferrari’s kwamen we tegen, net als een groep Audi’s, en een toerclubje van Rover, die bestond uit 2 klassieke sedans van het Britse merk. Bij een snackbar onderweg moest er even gestopt worden voor een ijsje, nadat iemand opmerkte dat het ook rond lunchtijd was, bestelden we daar nog een hamburger bij. Wel jammer voor de dames in het gezelschap dat de toiletten waren afgesloten *smiley die diep zucht* voorbijgangers volproppen met eten en drinken, maar ze dan niet naar de wc laten gaan ‘vanwege corona’? Als het zo moet, laat die tent dan maar lekker failliet gaan.

We toerden lekker verder, tot Zwager plotseling uit beeld verdween. Blijkbaar was er een scooter die een fietser had aangereden, maar voordat er gegevens uitgewisseld konden worden, was de man weer op zijn scooter gestapt en verder gereden *smiley die aan het stuur knaagt* Zwager was er nog wel achteraan gegaan, tot de scooter tussen een hekje door vloog waar zijn motor niet zonder schade doorheen zou komen. Ondertussen was de rest van de groep nietsvermoedend doorgereden, stopten we na een paar kruisingen om te bellen, en besloten we toen om het laatste stukje van de route nog af te rijden, terwijl Zwager zijn gegevens aan de politie ter plekke door gaf. Niet veel later zaten we weer op het terras bij Oom, eindelijk naar de wc, veel water drinken en vooral rustig blijven zitten tussen het groen, want dat werkte wel rustgevend. Wat regenspatjes waren het teken om de motorkleding weer aan te trekken, gelukkig bleef het daar ook bij. Iedereen ging een kant op, net voordat ik thuis kwam leek het nog even te gaan regenen, maar gelukkig was ik droog over en kon ik nog een paar uurtjes met Wingman op de bank hangen.

Want maandag vertrok hij alweer vroeg naar zijn werk, en kon ik nog heel eventjes blijven liggen, voordat de rest van de spullen ingepakt moesten worden voor de vakantie *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* damesvakantie! Samen met Moeder, Oma, Zusje en 2 Tantes even een midweekje er tussenuit. Een volle koffer, beautycase en boodschappentas stonden klaar toen Moeder mij op kwam halen, maar toch had ik het gevoel dat ik nog iets vergeten was *smiley die aan z’n kin krabt* onderweg kwam de struik met rode besjes ter sprake in de achtertuin. Oja! Ik zou wat rode besjes meenemen voor de vitamientjes op vakantie. En zelfgemaakte ontbijtkoek, ook vergeten te maken. Weinig tijd voor gehad trouwens, maar dat terzijde. Onderweg pikten we Tante op en daarna gingen we aan de koffie bij Oma, waar ook Tante en Zusje al heen waren gekomen. Omdat de ochtend al lekker opschoot, besloot we meteen maar te lunchen daar. Via een toeristische route langs ‘mijn’ werk bij de kruitfabriek in Muiden, door oude dorpjes met dure huizen, over boerenweggetjes en een pontje waar de 2 auto’s precies op pasten, toerden we naar Bunschoten-Spakenburg. Volgens de kaart was daar een pontje waarmee we naast de ingang van het vakantiehuisjespark zouden uitkomen. Precies op tijd voor het inchecken vanaf 15:00 *smiley die in z’n handen wrijft* helaas bleek het een fietspontje te zijn, en van alle bootjes die in de haven lagen, was er niet 1 geschikt om een auto naar de overkant te brengen. Omkeren, terug naar de grote weg, kortste weg naar de snelweg, het water over en daarna via de officiële route naar het park toe. Waar we konden aansluiten in de file, want vanwege corona moest het inchecken gebeuren zonder lichamelijk contact. Bij eerdere vakanties gebeurde het wel eens dat we van tevoren een envelop kregen met pasjes, waarmee we de slagboom en de deur van het huisje konden openen. Contact met de receptie was er dan niet. Nu stonden jongeren voor hun vakantiewerk naast de auto te vragen naar de naam en het reserveringsnummer, om vervolgens met een mandje aan een lange steel het stapeltje folders en de sleutels van het huisje te overhandigen. Maar goed, we waren binnen.

Even voor de beeldvorming: vroeger, toen Zusjes en ik nog klein waren, zijn we jarenlang naar verschillende Center Parcs op vakantie geweest. Ook de Eemhof met het enorme zwembad, hebben we eerder bezocht. Toen deed het al ietwat oubollig aan, maar voor de kleine kinderen was dat geen enkel probleem. We konden buiten rondjes rennen, er was een kinderprogramma op de tv met de prinsessen en wat andere typetjes die blijkbaar in het park woonden, en natuurlijk dat enorme zwembad waar je in kon verdwalen. Met een wildwaterbaan die gelijk stond aan een bijna-dood-ervaring. Na al die jaren kwamen we nu terug om vanuit de Eemhof de provincie Flevoland te bezoeken, gezellig samen in een ‘cottage’ *smiley die met z’n ogen rolt* wat bij aankomst gewoon dezelfde ‘bungalow’ bleek te zijn als waar we vroeger in bivakkeerden. Het bankstel met de grote geelbruine kussens, die we graag gebruikten om hutten van te bouwen, was vervangen door een exemplaar dat meer leek op een tuinbank, met rode kussens. Waartussen nog een stukje chips lag van een vorige bewoner. In het midden was er nog steeds de keuken met bar, zodat je uitkeek over de eettafel en de zithoek met die grote bank, en de 2 gangen in kon kijken waar de 4 slaapkamers en 2 badkamers waren verstopt. De muren van kaal baksteen waren nu in een frisse kleur geschilderd, de keuken voorzien van een vaatwasser. De enorme tv die in de hoek onder de bar was geplaatst, was vervangen door een modern plat ding, waardoor er ruimte was ontstaan voor een wifi-kastje. De ene badkamer had een bad en een wc, de andere alleen een douche, en net als vroeger besloten we dat de wc bij de voordeur de poepwc zou zijn. Ook wel fijn dat er niks veranderd is, nu vonden we makkelijk allemaal onze eigen plek.

Omdat de auto’s op de parkeerplaats aan de andere kant van het park moesten staan, gingen Moeder en Tante nog even op pad. De restaurants op het park zaten allemaal vol, dus namen ze pizza mee terug naar het huisje *smiley die over z’n buik wrijft* eerste dag niet gekookt, dat begint goed.

Dinsdag konden we lekker uitslapen, daarna uitgebreid ontbijten met z’n allen, om vervolgens naar de Tuinen van Appeltern te gaan. Het is eigenlijk de bedoeling dat je van tevoren een kaartje koopt, zodat ze weten hoeveel mensen er in de tuin zijn en het niet te druk word *smiley die wit wegtrekt* stel je toch eens voor dat mensen te dicht bij elkaar zouden komen in de buitenlucht! In de praktijk blijkt dat als je een kortingskaartje hebt, en iemand met een 65+-pas, dat je dan alsnog gewoon erheen moet rijden om bij de ingang je kaartjes te kopen. Na de koffie-met konden we struinen langs de vele verschillende tuinen. Er waren allemaal vakjes gemaakt waarin hoveniers en tuinarchitecten hun expertise of hun kijk op een bepaald thema lieten zien. Net zoals de kamers die zijn gemaakt in Ikea-winkels, om te laten zien wat je met beperkte ruimte kan doen, zagen we ook hier natuurtuinen, Oosterse invloeden, wadi’s (regenwater opvang op een natuurlijke manier) en speelruimte voor kinderen op een oppervlakte die het gemiddelde rijtjeshuis wel heeft. Er waren kunstenaars en dichters die hun producten hadden verwerkt in een tuinthema, er waren talloze verschillende bloemen en planten waarvan we de naam niet wisten, maar waarvan we eigenlijk wel een stekkie mee naar huis wilden nemen. We deden inspiratie op voor een tuin met een vijver, een tuin met een lastige scheve hoek erin, een moestuin, een tuinhuisje met een groen dak, of juist een strak geheel met beton en ijzer. De Tantes struinden in gedachten al over zolder, om van oud gereedschap, glazen potten, touw, kippengaas, oude handschoenen en een paar stukken hout leuke accessoires te kunnen maken voor de volgende kofferbakmarkt.

Omdat we allemaal wel gaar waren na dat geslenter in de warmte, besloten we weer op huis aan te gaan voordat we alles hadden gezien. Het was nog een uur rijden terug naar het park. En op Tantes tempo nog veel langer. Zusje reed in de voorste auto, ik navigeerde en Oma genoot van het uitzicht. Moeder en de Tantes volgden in de tweede auto, maar net nadat wij waren afgeslagen richting de provinciale weg, reden zij met een handrembocht een erf op, om bij een boerenlandwinkel wat fruit te kopen. Dat Tante niet continu op je bumper zat, wisten we inmiddels wel, nu werd het gat opeens wel erg groot. Na 2 kruisingen toch maar eens gebeld, waar ze nou bleven *smiley die met z’n ogen rolt* moest ik niet alleen Zusje maar ook Tante naar de snelweg toe navigeren. Kruising recht, rotonde links, op een gegeven moment de snelweg op en dan is het 16,5 kilometer tot de volgende afrit. Als je ons binnen die tijd niet kan inhalen, dan heb je gewoon pech, dan zoeken jullie het maar uit *smiley die op het dashboard zit te trommelen* Zusje en ik reden met een iets minder vrolijk humeur verder, Oma wist niet of ze nu bezorgd moest zijn om haar verloren kindjes, of boos op ons omdat we zomaar doorreden en niet op ze wilden wachten, en Tante had uiteindelijk 20 kilometer snelweg nodig om weer in het zich te komen.

Uiteindelijk konden we toch nog bij elkaar aan tafel zitten, op het terras van een restaurant langs de route. Tweede dag ook niet gekookt, dat ging de goede kant op.

Na het eten reden we snel terug naar het park, zwemkleren aan en naar het befaamde zwembad! Volgens het protocol moesten we nu via een nooduitgang naar binnen, de zwemkleren hadden we al aangetrokken onder gewone kleren. We mochten onze tas met droog ondergoed en handdoeken op een stoel op het binnenterras leggen, en daarna de route volgen die was uitgezet langs alle glijbanen en wildwaterbanen *smiley die in z’n handen wrijft* eerst maar even van die hoge glijbaan af, die recht omlaag lijkt te gaan, dan zijn we meteen door. Daarna baantjes trekken in het grote bad, wat nu ook gewoon kon omdat het zo lekker rustig was. Niet veel later doken Moeder en Tantes ook op en gingen we gezamenlijk alle glijbanen langs. En natuurlijk de wildwaterbaan! Minder spannend dan we ons konden herinneren, de lol was er niet minder om. Net als vroeger bij een heuveltje het water proberen tegen te houden om vervolgens gelanceerd te worden door de opgebouwde druk. Alleen waren het nu de moeders en niet de kinderen die dat deden. Met de grote opblaasband door de glijbaan waar je achterstevoren uit komt, en daarna meteen nog een keer omdat er gewoon geen rij staat. Nog een keer door de wildwaterbaan, omdat we wel optimaal gebruik moesten maken van het tijdslot. Tot we uiteindelijk werden verzocht om het zwembad te verlaten. Terug in het huisje bedacht ik me nog iets wat is was vergeten: een huispak om na het douchen lekker op de bank te kunnen kruipen met een boekie, een borreltje en Tante die op zoek was naar het tijdslot van haar favoriete serie.

Het was wel een beetje een spookhuis waar we in zaten. Het maakte niet uit hoe strak je de kraan in de keuken dichtdraaide, steeds begon ie weer te lekken. ’s Avonds voor de tv werden we regelmatig opgeschrikt door harde tikken op de ramen, waarvan we onszelf wijs maakten dat het insecten waren die op het licht af kwamen. Woensdag na de brunch en de koffie vluchtten we dus het huisje uit, weg van al die vreemde geluidjes, naar het Dolfinarium in Harderwijk. Ook daar zijn we als kleine kinderen al eerder geweest, Zusje en ik konden ons nog wel herinneren dat we er de hele dag zoet waren. Al had Tante daar iets andere herinneringen aan, met wc-bezoekjes als de ander net is geweest, bedelen om ijsjes en patat en vervolgens zeggen dat je buikpijn heb, het sjouwen met een rugzak vol broodjes, pakjes drinken en reservekleren, terwijl de kinderen er een sport van maken om in je dode hoek te gaan lopen.

We waren wel een beetje gehaast, want het begon al middag te worden en we wilden natuurlijk wel het hele park zien, inclusief de dolfijnenshow! Wat denk je *smiley die achter z’n oor krabt* als je niet steeds word afgeleid door speeltoestellen, en als je overal door kan lopen omdat het zo rustig is, ben je met anderhalf uur het hele park rond. We zagen het voederen van zeehonden (of zeeleeuwen? Of zeetijgers?), het voederen en de salto’s van de dolfijnen buiten, de dolfijnenshow binnen, het voeren van de zeeleeuwen buiten. Er was zelfs nog tijd om de man die zojuist een anderhalf ton wegende zeeleeuwstier had gevoerd vanachter een stroomdraadje (niet dat ze je meteen opeten, het is meer voor de zekerheid, want het zijn wel roofdieren) een halfuur van z’n werk te houden met allerlei vragen over het paringsgedrag van de dieren. Nog even naar dat onderwater-gebeuren, waar we dolfijnen, kleine garnaaltjes en grote zeeleeuwen zagen zwemmen, daarna konden we rustig richting de uitgang bewegen. Eigenlijk best lekker zo, die coronamaatregelen, zeker met die warmte wil je zo min mogelijk vreemden in je aura hebben.

Er waren ook maar 2 pogingen nodig eer we een restaurant hadden gevonden dat nog plek had voor 6 personen. In het pittoreske Harderwijk zaten we te eten (3 dagen niet gekookt, wat een topvakantie) en om de lokale middenstand optimaal te steunen, haalden we het toetje bij een ijsboer verderop. Om frustraties te voorkomen, hadden Zusje en ik besloten dat zij weer met Moeders auto zou rijden, en ik Tantes auto zou besturen. Zowel de heen- als terugreis gingen een stuk vloeiender, Tante waarschuwde nog wel dat de remmen misschien niet zo heel best meer waren, maar dat weerhield mij er niet van om de ronkende, handgeschakelde mini-MAN door te trekken tot 120 km/h op de teller *smiley die in z’n handen wrijft* even doortrekken tot we weer in Zusjes spiegel reden, en daarna lekker aan de bumper blijven plakken.

Terug in het huisje werd besloten om toch maar eens die fles rosé open te trekken. Lekker bijkomen voor de tv in relatieve koelte, misschien was er nog iets interessants gebeurd? Zoals een persconferentie van Rutte, die liet weten dat dit de laatste persconferentie voor de tv is, wat betreffende de coronacrisis. Natuurlijk hadden we ook al wat vrouwenpraat gehad de afgelopen dag, en we waren tot de conclusie gekomen dat het niet sociaal wenselijk gedrag is om je kinderen ‘kutkinderen’ te noemen. Gek genoeg is het wel ok om extatisch voor de camera van een nieuwszender te vertellen dat het zo fijn is dat de zwembaden open zijn, omdat je kinderen dan eindelijk weer het huis uit kunnen. Met beide opmerkingen word hetzelfde bedoeld, maar bij de ene duurt het wat langer voordat de kinderen snappen dat ze hun ouders eigenlijk gruwelijk in de weg lopen.

Donderdag maakten we er een rustig dagje van. Na het uitslapen, ontbijten en koffie drinken (geen koffie zonder koek, ook al hebben we net gegeten), besloten Moeder en Tantes gebruik te maken van het pontje en naar Bunschoten-Spakenburg af te reizen. Oma, Zusje en ik bleven het huisje bewaken. Alle ramen en de grote schuifpui open, in de hoop dat het niet zo benauwd zou worden. Toch steeg het kwik van de thermostaat naar 28 graden *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* af en toe even naar buiten om te zonnen, maar met een paar minuten voelde je het dan al zo branden dat je snel weer de schaduw opzocht. Voor Moeder en Tantes was het ook nog een heel gedoe. Zittend op een terras wilden ze wat drinken bestellen, maar de serveerster wees hen op een QR-code waarmee ze iets moesten bestellen *smiley die met z’n ogen rolt* de ene heeft geen telefoon, de ander geen telefoon die QR-codes snapt, en de derde had niet genoeg internetbundel om de applicatie omlaag te laden waarmee je dan iets zou kunnen bestellen. Als mensen zoveel moeite moeten doen voor een simpel glas koude frisdrank, ga dan maar gewoon failliet. Uiteindelijk konden ze toch nog gewoon op de ouderwetse manier geholpen worden, zodat ze niet compleet uitgedroogd weer terugkwamen bij het huisje.

Even wat drinken, bijkletsen, omkleden en weer op pad, want die avond gingen we uit eten bij het restaurant aan de rand van het park *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* op het koken van de eitjes na, is er deze vakantie niet gekokkereld, ik kan daar zo van genieten! Aan een grote tafel in het restaurant werd ons drinken en eten op de hoek neergezet, en moesten we het zelf doorgeven. Geen enkel probleem, we waren allang al blij dat het in het restaurant iets minder benauwd was dan in het huisje.

’s Avonds moesten we nog wel even aan het werk. Niet alleen de laatste aflevering van Dertigers kijken, de favoriete serie van Tante, ook de laatste restjes chips en drank moesten opgemaakt worden. Dat lukte niet helemaal, en inmiddels was het al voorbij middernacht, dus begonnen we toch aan poging om te gaan slapen. Op een matras dat in een plastic hoes lijkt te zijn verpakt, liggend tussen synthetische lakens, met de ramen open maar met amper een briesje om iets van de warmte naar buiten te drijven, het was een onrustige nacht voor iedereen. Tante had een vreemde man door het huis zien lopen, in de schemer van het afzuigkaplicht dat we als nachtlampje lieten branden voor Oma. Ik was geen vreemde kerel tegen gekomen, toen ik in het schemerduister naar de wc ging bij de voordeur. Wel schrok ik van Moeder, die naast mij op de kamer lag en me plotseling aantikte. Blijkbaar kon ze ook niet slapen en was ze tegen me aan het praten, maar dat hoorde ik niet dankzij de oordopjes, die bijna vacuüm waren gezogen in het oorzweet. Het was een helse nacht, en iedereen was stiekem blij toen het weer ochtend was.

Ook al was dat de laatste ochtend. Het aankleden, opruimen en ontbijten liepen grotendeels door mekaar heen. Alle restjes brood, crackers en beleg zoveel mogelijk opmaken, nog 4 keer alle kastjes en plankjes controleren, of we echt geen eten, duur kaasmes of make up waren vergeten in te pakken. De bedden afhalen, de vaatwasser aanzetten, alles stond klaar voor de schoonmakers toen we het huisje verlieten.

We zaten nog te dubben wat te doen. Bataviastad? We waren niet zo gek om kleren te gaan passen met deze hitte. Muiderslot? Ook wel erg warm. Eerst maar eens bij Neef op visite, die ongeveer op de route woonde. Hij vierde noodgedwongen vakantie in eigen tuin, samen met zijn Vriend, dus we konden zo aanschuiven op het terras voor een bakkie koffie. Gezellig bijkletsen in de schaduw, tussen bloeiende bloemen en een enorme koikarper die in de schaduw van de lelies door de vijver dobberde. Het koele water was aanlokkelijk, maar de vissen waren groter dan de haaien die we in het Dolfinarium tussen de roggen hadden zien zwemmen, dus we bleven toch maar op het droge.

Er werd noodweer voorspeld, wat wel was te verwachten met dat benauwde weer, en Zusje wilde eigenlijk op tijd richting huis, voordat ze in een monsterfile terecht zou komen met mensen die van de hittestress in totale paniek raken wanneer het plots begint te onweren. Oma wilde graag de vakantie nog echt even afsluiten, met een gezamenlijke lunch. En dan niet bij haar thuis aan tafel, zoals we waren begonnen. Bij het eerste restaurant moesten we aan 3 verschillende tafels zitten, die ook niet heel dicht bij elkaar stonden, want ja, corona he *smiley die met z’n ogen rolt* daarna kwamen we bij een strandtent waar wel plek was net naast het terras in de volle zon, maar waar in de wijde omtrek geen parkeerplek was te vinden. De derde en laatste poging was raak: een hotel/restaurant in het oude centrum waar we ongeveer om de hoek konden parkeren, en waar we wel aan 3 losse tafeltjes moesten zitten, maar die we iets dichter naar elkaar toe mochten schuiven zodat we allemaal in de schaduw konden zitten. Chocomel, ijsthee, salade en uitsmijters, het was een typische Hollandse lunch. Met een korte vertraging omdat er blijkbaar weer eens iets in of net na de Coentunnel was gebeurd, reden we terug naar Oma. De koffers en tassen verdelen en daarna in de schaduw nog even buiten zitten en koud water drinken.

Tijd voor het echte afscheid. Met het goede voornemen om volgend jaar weer te gaan, samen met Oma. Zusje dook de snelweg op, Moeder bracht Tante en daarna mij thuis, na anderhalf uur had iedereen in de watsep-groep zich thuis gemeld. Konden we stuk voor stuk klam en zweterig weer tegen onze kerel aankruipen.

Zaterdag kon ik lekker uitslapen naast Wingman. Gister was het een koele 30 graden in huis, toen ik thuis kwam. Tijdens de film Braveheart begon langzaam de lucht af te koelen en de wind ietsje aan te trekken, zo tegen middernacht was het enigszins te doen om in slaap te vallen. Het voorspelde noodweer zagen we enkel voorbij komen op sociale media, bij ons in de buurt kwam het niet verder dan zachtjes regenen. Tot we zaterdag ochtend werden gewekt met een stevige onweersbui. De donder rolde over het dorp, de regen tikte in de dakgoot en een heerlijke koele bries kwam tussen de gordijnen door *smiley die zich nog eens uitrekt* wat een heerlijk vakantiegevoel was dat!

En de vakantie duurde gewoon nog een nachtje extra, want die avond waren we uitgenodigd voor een verjaardag *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* een kinderverjaardag vanaf 8 uur ’s avonds. Dus voor het idee nog een kopje thee drinken, kijken hoe het kado word uitgepakt en vervolgens op een plek word neergelegd waar de regen vanaf het zonnescherm erop drupt, en dan zo rond het tweede (fruit)biertje kijken hoe de vermoeide kinderen met kleine oogjes tegenstribbelen wanneer ze naar bed worden gestuurd. Voor de grote mensen duurde de avond nog wat langer, al hebben Wingman en ik het einde niet meegemaakt. Voor ons wat een slaapplaats in Hotel Kip geregeld, om optimaal gebruik te maken van onze uren in een stapelbed in een Scania zwaaiden we een paar uurtjes na middernacht af om van onze nachtrust te genieten achter de stoelen.

De volgende ochtend was er een lekker ontbijt geregeld. In tegenstelling tot de tablets met spelletjes waren de kinderen weer helemaal opgeladen, dus bleven Wingman, de kater en ik niet te lang hangen. Na het uitgebreide ontbijt begon ik me wel bijna schuldig te voelen dat ik de radiozenders in de Scania had veranderd *smiley die grinnikt in z’n knuistje* maar de radio werkt hetzelfde als die in een MAN, dus ik was er best wel trots op dat ik in ieder geval 1 attribuut kon vinden waarvan ik wist waar het voor diende. En maandag is er iemand die nog even lachend aan ons logeerpartijtje kan terugdenken, voordat ie overschakelt naar 100% Hollandse Jank Muzak en aan de werkdag begint.

Nu nog even de laatste uurtjes van de zondag in welverdiende zondagsrust doorbrengen. Misschien lukt het me vandaag nog om de restjes van de vakantiekoffer en het snel ingepakte weekendtasje weer uit te pakken, maar de Modern Family-marathon op tv is ook wel erg aanlokkelijk. Fijne zonnigdag allemaal, geniet van je rust of ga dingen doen, waar je ook zin in hebt, want een beetje vakantie op z’n tijd kan helemaal geen kwaad.

Hieronder een selectie van de vakantiefoto’s. Compleet én met commentaar kun je ze vinden op Babette’s facebookpagina.