Beste Babette, na het onlijn gaan van het beeldende stukje vorige week, had ik nog een drukke zondag te gaan *smiley die in z’n handen wrijft* eerst naar Vriendin, op kraamvisite. Netjes op afstand in de ruime woonkamer thee gedronken, kadootjes uitgepakt, kindje niet vast gehouden, wel de hond geaaid *smiley die wit wegtrekt* maar die blijven niet zo lang besmettelijk toch? Daarna door naar Vriendin om te lunchen, allebei aan een kant van de grote, houten tafel die ze in huis heeft staan. Geen stevige knuffel, ondanks de rottijd die het is. Zelfs geen korte knuffel om haar te bedanken voor de lekkere omelet die ze had gemaakt *smiley die een kushandje doet* ‘even een broodje mee eten’ werd een uitgebreide lunch met broodjes uit de oven en beleg van de slager en kaasboer, wat een verwennerij! Daarna door naar Moeder, die eigenlijk een groot feest had gepland vanwege de heuglijke leeftijd die ze van de week had bereikt. Maar ja, corona he… Dus zat ze nu thuis in haar gewone zondagse kleding, met 2 dochters en 1 schoonzoon op visite, en 3 kleinkinderen die niet meetellen, waarvan er 2 wel wilden helpen met het uitpakken van het grote kado *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* een nieuwe printer! Kan ze nog makkelijker foto’s uitprinten van de (klein)kinderen, die Vader via de watsep binnenkrijgt. Want dan heeft ze toch iedereen om zich heen, ook al zijn we er niet lijfelijk bij *smiley die diep zucht* het ene moment denk je “ach, het valt nog best mee, je kan eigenlijk heel veel dingen wel doen”, het andere moment denk je “kutcorona. Waarom is dat niet het woord van het jaar geworden?”.
Maandag was ik vrij, Wingman had gisteren lekker uitgeslapen en uitgerust en mocht vandaag wel te werk. Ik begon nu met uitslapen, daarna had ik weinig motivatie om iets anders te doen dan op de bank te zitten, wat te lezen en een spelletje te doen op mijn telefoon. Eigenlijk moest ik nog wel de deur uit voor boodschappen, de regen wist me ervan te overtuigen lekker binnen te blijven, dus schotelde ik de kostwinner die avond een bordje zonder-vlees maaltijd voor, die nog in de vriezer stond. Met een stuk worst erbij uit het sinterklaaspakket, want als je hard hebt gewerkt, heb je ook goed eten verdiend.
Dinsdag had ik een drukke dag. Eerst naar Oma, om de TON bij haar langs te brengen *smiley die zit te glunderen in z’n tuigje* had ik 6 keer verteld dat ik in de TON heb gestaan? In het appartementencomplex (want ‘stichting’ komt zo raar over als je de spreektaal niet gewend bent) gelden wat strengere regels voor de visite. Eerst melden bij de balie, vanzelfsprekend met een mondkapje op, en absoluut niet meer dan 2 personen op visite de hele dag. In de familie-watsep sturen we allemaal netjes een berichtje, zodat niemand voor een strenge baliemedewerkster komt te staan en onverrichter zaken terug naar huis word gestuurd. Om een beetje te rebelleren tegen dat keiharde regime, zaten we ’s ochtends om 11 uur al aan de after eight-chocolaatjes *smiley die gniffelt in z’n knuistje*wat een boefjes zijn we toch! Oma nam de TON mee naar de lunch in de grote zaal, om aan andere trotse opa’s en oma’s te laten zien, en ik stapte in de auto.
Want andere Oma wilde ook wel een TON. En een kerststukje, dat ik heel netjes buiten op de stoep bij de lokale bloemisterij bij de eerste Oma in de buurt had besteld, en dat vervolgens heel netjes buiten op de stoep bij mij werd bezorgd. Lokale ondernemer blij en 2 oma’s blij. Net op tijd om nog een broodje mee te kunnen eten, schoof ik bij Oma aan. Geen broodje uit oven, maar zelf gesneden, dus lekkere dikke boterhammen. Ook met vlees van de slager, want dat smaakt gewoon beter, en die beste man komt het ook nog eens langs brengen. Oom was ook op visite, hij had zijn brood al op en ging er na een koppie thee weer vandoor, nog even gezellig met Oma bijkletsen, vervolgens kwam Tante alweer langs. Nog een koppie thee dan *smiley die diep zucht* en vooruit, nog een chocolaatje erbij dan. We hebben wat feestjes gemist dit jaar door corona, maar gelukkig hoeven allebei de oma’s niet zo eenzaam weg te kwijnen als de oudjes in de tv-reclames, de ene is omringd met leeftijdsgenoten en gaat van eet- naar koffie-afspraak, bij de ander komt dagelijks wel een kind aanwaaien, en zo nu en dan ook een kleinkind.
Alles leuk en aardig, maar de vriezer was nu leeg, dus reed ik op de terugweg langs de supermarkt. Hoewel ik me er een beetje voor schaamde vorige week, dat ik opgehitst door de media nog even snel voor het sluiten van de winkels sigaren ging hamsteren, was ik er nu stiekem wel blij mee. De sigarenboer is alleen nog open om pakketjes te ontvangen en uit te delen, als je kerstkaarten, tabakswaren, tijdschriften of loten wil hebben, moet je die van te voren bestellen en word het ietwat omslachtig daarna op een afgesproken plaats bij je afgeleverd *smiley die met z’n ogen rolt* dan kan je je zooi bij de supermarkt halen, waar je in de rij staat voor de servicebalie, op een plek die eigenlijk als doorgang is bedoeld, dus waar continu mensen (mogelijke besmettingshaarden!) langs lopen, of je doet het een beetje omslachtig en probeert zo de lokale winkels nog wat te steunen. Gelukkig waren de slager en groenteboer nog wel open, met een stapeltje mandjes voor de deur, zodat mensen buiten al konden zien of ze naar de bakker, kaasboer, groenteboer of slager mochten, of dat ze even op gepaste afstand van de deur moesten wachten. Boodschappen doen duurde iets langer, maar als we voor het gemak gaan en alles bij de supermarkt halen, krijgen die veels te veel macht en hebben we volgend jaar nog vaker lege schappen omdat de boeren dan echt niets meer willen leveren.
Woensdag weer uitslapen, Wingman was alweer vroeg op pad gegaan. Vriendin kwam spontaan langs voor een bakkie thee. Eigenlijk kwam ze alleen langs om een kerstkaart in de brievenbus te gooien, maar ze had waarschijnlijk niet verwacht dat ik vanaf de bank een internationale teken ‘doen we een bakkie?’ zou geven. ’s Middags werd ik wel iets actiever, want ik moest nog naar de zaak om de TON (had ik al 7 keer verteld daar ik daar in stond?) op tactische plaatsen neer te leggen en aan het prikbord op te hangen. Nog even alle aanwezigen hele fijne feestdagen gewenst, want op kantoor en in de garage waren toch nog wel aardig wat mensen aan het werk, daarna met de paraplu in de hand weer naar huis, waarna ik na weer de keuken in kon duiken om voor de kostwinner te koken.
Donderdag mocht ik weer boodschappen doen, beetje inefficiënt maar er werd ook pas vrij laat besloten dat we toch naar Vader en Moeder zouden gaan, en dat we iets te eten mee zouden nemen. Het viel mee met de totale chaos in de supermarkt en in de omringende winkels, en ik zag nog genoeg snaaiwerk met een kerstthema liggen, dat over een paar dagen met grote korting in het uitverkoopschap gaat *smiley die in z’n handen wrijft* over een paar dagen maar weer boodschappen doen, en dan heel veel lekkers met heel veel korting voor de rest van het jaar inslaan. *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* verdomme dat schiet me nu pas te binnen! We hadden eigenlijk iets bij een restaurant moeten bestellen natuurlijk, om de horeca te steunen! Nouja, moeten we dat het volgende feestje maar weer doen…
’s Middags stond opeens Zwager voor de deur, die samen met Nichtje kerstkaarten aan het rondbrengen was. Beetje onwennig, want hoeveel afstand kun je houden in ons knusse huisje? Gelukkig was er net genoeg ruimte om een bakkie koffie te doen, voordat ze weer op huis aan gingen *smiley die aan z’n kin krabt* voor een week vakantie met het advies om zoveel mogelijk in isolatie te blijven, is het eigenlijk nog best gezellig geweest.
Vrijdag was het Eerste Kerstdag, wat door de nutsbedrijven als een zondag word gezien, dus ging de wasmachine aan, en de oven stond een tijdje te loeien voor de hapjes die ik alvast ging voorbakken voor morgen, daarna nog een keer de vaatwasser aan *smiley die in z’n handen wrijft* met een beetje plannen komen we de dure winter wel door. Het was een drukke dag geweest, en bij het stoeien met de mini-quiches die in een iets te flexibele tupperware-vorm de oven in en uit gemanoeuvreerd moesten worden, liep ik een flinke brandwond aan mijn arm op. Na een tijdje koelen met een natte doek, wat vloeken in en op de keuken en tegen Wingman zeggen dat ie echt niet hoefde te helpen, op zo’n sarcastische manier dat ie eigenlijk wel had moeten verstaan dat hulp gewaardeerd zou worden, wanneer hij vroeg of ‘het allemaal een beetje lukt, schatje?’, kon ik een soort van gerust voor de tv zitten. 12 quiches stonden in ovenschalen te wachten op het transport, het was de collega zijn week om te strooien dus mocht ik mezelf wel trakteren op een fles wijn (zo’n klein kutflesje waar eigenlijk maar 1 glas in zit *smiley die met z’n ogen rolt* ) en konden we moe maar voldaan Frozen kijken, die op tv was. En de kerstaflevering van Boer Zoekt Vrouw, want er waren nogal wat verkeringen uitgegaan, die nu weer aan bleken te zijn, of die tijdens de opnames nog aan waren, maar waarvan Yvon in de voice over zei dat ze net voor het uitzenden van het programma toch weer over waren. En! Yvon heeft een nieuwe hond! Zo’n wit wollig bolletje puppy had ze mee tijdens de visite bij boer Jan. Bij boer Geert (die we kennen van Onze Boerderij) liepen de kerstkalkoenen niet lekker buiten in het weiland en het bos te scharrelen, maar zaten ze onder grote overkappingen opgehokt vanwege de vogelgriep. Bij boer Bastiaan lagen de schuren vol met aardappels die slechts 2 cent per kilo opbrengen, omdat de horeca dicht is en mensen een stuk minder patat eten. Ook al is het Kerst, en moet alles lief en mooi en gelukkig en zorgeloos zijn, een beetje realiteitszin tussendoor kan geen kwaad.
Zaterdag, even snel gerekend, was het dus Tweede Kerstdag. Geen wekker gezet, want waarschijnlijk zou ik toch vroeg wakker worden *smiley met opengesperde ogen* liep het al tegen tienen! En we hadden eigenlijk om 12 uur bij Vader en Moeder afgesproken. Dus snel nog even de wasmachine aanzetten, de andere hapjes alvast voorbereiden zodat die straks zo in elkaar geflanst konden worden, optutten, haren vlechten zoals Elsa in de film had gisteren, boodschappentassen klaar zetten voor transport en na het pingeltje dan de was nog even snel ophangen. We waren wat later, natuurlijk, maar inmiddels begint het al te wennen. Zo erg zelfs, dat nu ook Wingman in de gezins-watsep berichten stuurt dat we iets later zijn, terwijl hij normaal gesproken tandenknarsend zit te wachten tot ik eindelijk eens de deur uit kan.
In plaats van met de hele grote familie, zaten we nu met het kleine gezin bij elkaar. Netjes binnen de regels die er gelden voor mensen die jonger dan 12 jaar zijn, en/of een woning hebben met een tuin op het noord-oosten, en/of geboren zijn na 1832 en/of geloven dat er iets van religie is. Dat het een rare tijd is, bleek ook wel onderweg. Het voelde kouder aan dan de 8 graden die auto aangaf, toch zagen we nog veel wandelaars en fietsers onderweg. De miezer veranderde langzaam in echte regen, maar dat weerhield een kampeerder en een handvol motorrijders er niet van om op pad te gaan. Tuurlijk, het lijkt wel voorjaar, maar doe even minder abnormaal zeg! Ondanks alle gekkies op de weg, kwamen we als eerste bij Vader en Moeder aan. In plaats van meteen met de lunch te beginnen, moesten we eerst koffie/thee drinken, met een gebakje erbij. Eigenlijk moet je niet snoepen voor het eten, maar ze hadden een doos vol gekregen als kersttraktatie, die wilden ze uitdelen voordat ze met z’n tweetjes dagenlang aan de verlepte gebakjes met verzuurde slagroom zouden zitten. Ondertussen kwam de rest van het gezelschap ook binnen stommelen. Terwijl ik rolletjes probeerde te maken van plakken komkommer die ofwel te dun, ofwel te dik zijn, zette Zusje gerechten op tafel die 1 ding gemeen hadden: de Nichtjes hadden ze allemaal zelf gemaakt, door groente, fruit en kaasbolletjes op stokjes te prikken. Andere Zusje was druk bezig met het uithollen van bepaalde groentes, die dan weer met andere groentes en makreel gevuld werden. Nog wat dingetjes in de oven, met peer en stinkiekaas, uiteindelijk zaten we wat later te eten dan verwacht (maar goed dat we met gebak waren begonnen) en stond er meer op tafel dan we op kregen.
Na het ijs ging Moeder aan de afwas, want de kinderen hadden al gekookt, er kwamen wat spelletjes op tafel en opeens was het al tijd om de stal in te gaan. Terwijl Nichtje hielp met de koeien en Zusje nog een luier van Neefje verschoonde, pakten Wingman en ik de afgewassen bakjes en ovenschalen in, om weer op huis aan te gaan. Het was mooi geweest, een dolle boel, netjes op afstand, niet teveel contact en zeker niet uitgebreid zoenen en knuffelen met iedereen, maar mijn hart begon al bijna te ontdooien. Hoewel ik dacht er als Elsa uit te zien, werd al snel gesuggereerd dat ik meer een Anna was, die had op het end ook blond haar, en een bevroren hart *smiley die grinnikt in z’n knuistje* en als daad van onvoorwaardelijke liefde, had Wingman die ochtend de vaatwasser al ingeruimd, zonder dat ik daar expliciet en nadrukkelijk om had gevraagd! Het was ongeloveloos, hadden we deze Kerst dan toch nog een kerstwonder?
En nu is het alweer zondag. De wind giert om het huis, de regen varieert van stevige miezer tot flinke bui, we gaan nog een dagje op de bank hangen, lekker uitbuiken van het kerstfeest gisteren. Iedereen die ik de komende dagen niet meer spreek: alvast een fijne jaarwisseling, zonder vuurwerk maar ook zonder schade en wonden door vuurwerk, en hopelijk ook zonder rellen, want dat zou een zuur begin zijn van het nieuwe jaar. En dat we mekaar dan in goede gezondheid (hoe relatief dat ook is) volgend jaar weer in het echt kunnen zien en spreken *smiley die een kushandje doet*
Nu hang ik ook op het prikbord, tussen de andere bekende collega’s, huisregels en geboortekaartjes *smiley die zit te glunderen in z’n tuigje*
Voor iedereen die de TON niet thuis heeft gekregen: de bijschriften zijn een beetje onduidelijk zo, maar nu kan je in ieder geval de foto’s zien *smiley die knipoogt*
Even heel simpel en makkelijk (had ik kunnen weten, als dat in een recept staat, is het dat nooit) mini-quiches maken. Met de superhandige tupperware-vorm die het allemaal zo makkelijk maakt (alleen dat voorbewerkte exemplaar dat de mevrouw tijdens een tupperware-party gebruikt, in het echt gaat het gewoon onhandig en kut natuurlijk) en dan toch eindigen met een flinke brandwond (dat rode streepje rechtsonder de moedervlek) *smiley die met z’n ogen rolt* gelukkig zei iedereen behalve Nichtje dat ze het wel lekker vonden, en at iedereen behalve de Nichtjes hun quiche ook echt helemaal op. Dat ontdooide mijn hart weer een beetje.
 Als centerfold op het prikbord in de kantine){kind=link}