Beste Babette (deel 124) wel sneeuw, niet schuiven


Beste Babette, afgelopen zondag zaten we lekker in thuis-isolatie op de bank, toen Wingman langs de National Discovery zender zapte, en we in Yellowstone Park in Amerika terecht kwamen. Een soort Natura2000 gebied, iets groter dan de Oostvaardersplassen. Al eens eerder zijn we daar geweest, toen zagen we wat het effect was van de wolven in dat gebied. De grazers werden iets kleiner in aantal, gingen op andere plekken eten uit angst voor de roofdieren, de begroeiing veranderde, er waren opeens weer boompjes die bevers konden omknagen, waardoor dammen ontstonden en de loop van het water werd beïnvloed. Gaaf om te zien hoe dat in de loop van de jaren veranderde.

Nu zaten we dus weer in dat park, waar jaren geleden alle wolven zelf werden opgejaagd en vervolgens afgeschoten. Wolven zijn foute dieren, ze jagen, ze maken dood, niet alleen de snoezige hertjes in het park, zo nu en dan ook wat vee dat net buiten het park (ze noemen het ‘park’, maar er staat geen hek omheen) werd gehouden. Het gevolg was dat er enorm veel wapiti-herten en bizons kwamen, alles werd kaal gevroten door die grazers en in de winter lagen ze bij bosjes dood te gaan aan ondervoeding. Zeg maar een beetje zoals de ‘wilde natuur’ in de Oostvaardersplassen. In de jaren ’90 is besloten om wolven weer terug te brengen naar het park, met een zendertje in de halsband, zodat ze in de gaten gehouden kunnen worden. Het was alsof de Beatles optraden, zo druk werd het met toeristen in het park, die een glimp wilden opvangen van de wilde honden. De wolven die waren uitgezet, kregen allemaal een nummer, want een naam zou ze teveel vermenselijken. Fijn, dacht ik, op een zakelijke manier naar dit grote biologieproject kijken, dat is te doen *smiley die met z’n ogen rolt* vervolgens kwam er een verhaal over mannetje 21, die zich bij een roedel aansloot. Hoogst opmerkelijk, meestal worden nieuwe mannetjes weggejaagd en/of doodgebeten. 21 kwam echter vlak nadat alfamannetje 38 was neergeschoten door een jager, omdat ie te ver buiten het park was gekomen. De roedel werd geleid door vrouwtje 40, er word wel gesproken over een alfamannetje, maar de vrouw is uiteindelijk de baas. 40 was een echte bitch, en haar zusje 42 was vaak de lul. 42 werd gepest en gebeten, maar ze had zo’n lief en onderdanig karakter, dat ze niet terugbeet. Tot de wolvenonderzoekers werden gebeld door iemand die een wolf langs de weg had zien zitten (er lopen een paar wegen door het park, je zou zomaar een wolf, bizon of wapiti voor de auto kunnen krijgen), helemaal onder het bloed. Het bleek 40 te zijn, ze bezweek terwijl de onderzoekers bezig waren haar langs het asfalt weg te halen, bij nader onderzoek werd duidelijk dat ze (bijna) was dood gebeten. Niemand was erbij geweest die nacht, onderzoekers speculeerden dat het zeer waarschijnlijk was dat 40 haar zusje 42 en diens pups weer eens zat te sarren, waarna 42 het niet langer pikte, en zich met de rest van de vrouwtjes in de roedel tegen haar keerde.

Rond diezelfde tijd had 21 de plek als alfamannetje ingenomen, 42 sleepte haar pups naar het nest van 40, ontfermde zich over hen en over de roedel. 21 en 42 waren een droompaar, geen van de pups liet het leven, de roedel groeide lekker, en ze waren bekend tot in de wijde omtrek. 21 had nog nooit een gevecht verloren, maar in tegenstelling tot andere alfamannetjes, beet hij de tegenstander ook nooit dood. 42 was een liefhebbende moeder, ook streng maar net zo rechtvaardig als haar alfamannetje. Normaal gesproken worden de wolven in het park ongeveer 4 tot 5 jaar oud, 21 en 42 zijn 7 jaar samen geweest, ze zijn 2 keer zo oud geworden als normaal *smiley met natte ogen* en dan hoor je het einde van het sprookje naderen. 42 kwam op een dag iets te ver in het territorium van een andere roedel, en werd daar doodgebeten. 21 was radeloos, het was een barre winter met iets minder te eten dan normaal, met zijn laatste krachten sleepte hij zich een bergtop op *smiley die een traantje wegpinkt* waar hij nog 2 dagen heeft zitten huilen, voordat hij in zijn slaap overleed. Aan een gebroken hart *smiley die keihard zit te janken*
Ook al hebben ze geen naam, het verhaal greep mij wel aan. Tot verbazing en grote pret van Wingman, die vroeg of ik nou serieus zat te janken om een paar wolven. Maar het was gewoon zo’n zielig verhaal! En het ging nog verder ook, met de nakomelingen van 21 en 42, 302 en eentje die de bijnaam 06 kreeg. Met elk volgend stelletje of nest pups dat in beeld kwam, sprak Wingman de troostende woorden “en die gaan ook dood!”, waarna ik zat te hikken in een poging om door de tranen heen te lachen. Maar hij had wel gelijk (niet zeggen dat ik dat heb gezegd), alle dieren gaan dood, of ze nu in Yellowstone Park wonen of in de Oostvaardersplassen (of in stenen huizen), uiteindelijk gaat alles een keer dood. Of omdat ze worden gegrepen door een roofdier dat sterker is, of omdat er te weinig roofdieren zijn, de aantallen te groot worden en er een voedseltekort is, of net als 21 aan een gebroken hart. Al met al een indrukwekkende zondag dus.

Maandag kon ik gelukkig weer te werk, al moest ik even wat tranen wegslikken bij elke hond die ik onderweg zag lopen (“jij gaat straks ook dood!”). We hoefden pas om half 8 te laden, want we mochten niet voor 8 uur kiepen. Ik pakte nog even een TVO’tje mee, maar het babbeltje in de keet duurde iets langer dan verwacht, na 8 uur ging wel lukken maar eindtijd half 9 kwam al dichterbij. Ondanks onze haast moesten we toch ingehaald worden door een paar auto’s, dwars over de dubbele doorgetrokken streep heen. Waarschijnlijk wisten zij ook dat ze uiteindelijk een keer dood gaan, en hadden ze nu haast om het maximale uit het leven te halen. Netjes volgens de navigatie kwamen bij het goede adres aan, nummer 16 aan de Straatnaam, 100 meter voorbij het bordje van de bebouwde kom *smiley die met z’n ogen rolt* de bewoner had het waarschijnlijk al vaker meegemaakt, want hij verwees ons naar nummer 16 aan dezelfde Straatnaam, die verderop in het dorp tegenover de kerk stond *smiley die aan het stuur knaagt* en nu waren we dus te laat, het nieuws van half 9 hoorden we terwijl we met 30 km/h door een 30 km/h wijk vlogen, en inderdaad: er was nog een nummer 16 aan dezelfde Straatnaam. Lekker handig. Je stond al bijna te kiepen, toen bleek dat er nog een paar rubberen rijplaten uit de voortuin gehaald moesten worden, oja en die 2 pallets met stenen ook even aan de kant *smiley die op het stuur trommelt* ik was volgens de tijd in de boordcomputer al te laat, maar nu stonden we evengoed nog op de klant te wachten.

Daarna mochten we naar Amsterdam toe, waar we de nummers niet precies weten, maar wel bekend is welke bedrijven aan de Straatnaam zitten. De rest van de dag sleepten we betonzand en graniet heen en weer tussen de asfaltboer, granietboer en betonboer.

Er was een internationale enquête geweest, waarvan de uitslag mijn aandacht trok. Aan mensen in verschillende landen was gevraagd waar ze als eerste mee zouden stoppen, omwille van het milieu. Op 1 stond reizen met het vliegtuig, daarna kwamen dingen als vlees eten en nieuwe kleren kopen, pas als laatste zouden we de vrijheid van een eigen auto opgeven *smiley die aan z’n kin krabt* opvallend, want als er een besmettelijke ziekte rondwaart en we op tv beelden kunnen zien van mensen die als gestrande walvissen in het ziekenhuis aan de beademing liggen, en het leger met koelwagens de lijkenkisten transporteert omdat alle mortuaria vol zitten, dan hebben we er geen enkel probleem mee om in het gedrang op een vliegveld te staan, met veel mensen tegelijk in een vliegtuig te stappen, en vervolgens in een buitenland vakantie te vieren. Maar als zoiets abstracts als ‘het klimaat’ aan het stuk gaan is, dan hebben we er geen enkel probleem mee om te stoppen met vliegreizen? Heel apart…

Dinsdag mochten we als vierde auto in een rijtje van 5 aansluiten om puin te laden in Alkmaar. In overleg moesten we het straatje indraaien, want het was nogal knus. Er kon een auto onder de kraan staan, en een auto midden op straat om te wachten, verder was er geen ruimte op het werk. En dan was er ook nog een bezitter van een fijne, grote Audi, die nogal wat vertrouwen in onze manoeuvreerkunsten had, want de auto bleef lange tijd voor de deur, halvers op de straat, midden in de ruimte die we nodig hadden om om een lantaarnpaal heen te draaien, net 3 meter voorbij een kruising, geparkeerd staan *smiley met een scheve grimas* ach ja, werken in de stad, altijd fijn. Het puin ging naar het stort in Vijfhuizen, een mooi stukje toeren maar gelukkig zonder grensovergang. De combinatie van het Brexit-onderhandelingen en corona zorgden er eerder al voor dat chauffeurs met hun vrachtwagens in kilometers lange rijen op de snelweg en een verlaten vliegveld geparkeerd stonden, te wachten tot ze de grens weer over mochten. Zonder eten en sanitaire voorzieningen, je zou het gerust ‘schandalig’ en ‘onmenselijk’ kunnen noemen, maar het besluit om de grens te sluiten kwam uit Frankrijk, en dat is ook gewoon kutvolk.

Nu is het 1 januari geweest, de Brexit is eindelijk afgehandeld, er is een klap op tafel gegeven en een stempel onder het papiertje gezet, Groot Brittannië is officieel geen EU-land meer. Wat dus ook betekent dat je niet zonder vergunning ‘levende organismen’ zoals dieren, planten, vleeswaren, groente en fruit mee mag nemen. Op tv zie je het wel eens in die douane-programma’s, waarbij koffers worden leeggehaald om te voorkomen dat onbekende uitheemse parasieten de lokale inheemse flora en fauna grote schade toebrengen. In de praktijk van alledag, zoals die nu geldt voor chauffeurs uit het Verenigd Koninkrijk vandaan, betekent het dat ze hun broodje ham moeten inleveren bij de douane *smiley die achter z’n oor krabt* het is dat ze hier een groot gedeelte van hun voedsel moeten halen, omdat het eiland zelf niet genoeg produceert, maar voor veel chauffeurs wordt het zo wel een heel duur uitje, als ze steeds met euro’s bij tankstations hun dure eten moeten kopen.

Er werd ook druk vooruit gekeken naar de persconferentie van vanavond *smiley die zit te sidderen in z’n tuigje* zal er wel of geen avondklok komen? Mij lijkt het heerlijk, ’s middags om 5 uur met de strooier op pad, zodat je nipt voor 8 uur weer thuis bent, en ’s ochtends niet voor 6 uur de deur uit, dus beginnen we pas om kwart over 6 met werken. Belangrijker nieuws was dat een advocaat namens 20 ouders, die zijn gedupeerd door de hele kindertoeslag-ongein, 5 (voormalig) ministers en bewindslieden heeft aangeklaagd. Het Openbaar Ministerie wilde eerder niet zo ver gaan, maar volgens de advocaat is er groot onrecht gepleegd tegen zijn cliënten, en zijn er een aantal mensen met hun grove nalatigheid daarvoor verantwoordelijk. Veel ouders willen ook dat het kabinet opstapt, maar er is al gezegd dat dat niet zal gebeuren, zo vlak voor de verkiezingen en midden in een coronacrisis.

Tot ’s avonds laat zat ik nog naar talkshows te kijken, hoe zij de persconferentie analyseerden. Ja de scholen blijven langer dicht, net als de niet-essentiële winkels en contactberoepen zoals kappers. Iets wat op zich wel enigszins in de lijn der verwachting lag, gezien het aantal besmettingen dat ondanks de lockdown tijdens Kerst en Oud en Nieuw niet wilde dalen. De avondklok werd na veel bombarie en discussie niet ingevoerd. De deskundigen aan tafel zagen op zich ook wel dat een gelekt bericht over een mogelijke avondklok als afleidingsmanoeuvre werd gebruikt om de toeslagaffaire bij de belastingdienst uit het nieuws te houden. Terwijl ze daarna zelf ook weer in die val trapten, want nadat er even kort werd gepraat met de advocaat, ging het vervolgens weer over thuisscholing tijdens de lockdown. Wat nog wel even kritisch werd aangestipt, was dat ook Rutte het in zijn praatje over de Britse mutatie van corona had, dat we wel moeten oppassen voor die versie van het virus, maar dat tegelijkertijd de vliegtuigen vrolijk in het rond gaan, met alle mensen die ‘noodzakelijk’ aan het reizen zijn. Sterker nog: er gaan tientallen vluchten van en naar het Verenigd Koninkrijk, dagelijks, hoe… wat… maar… dat kun je toch niet verantwoorden?

Woensdag had ik weinig fut, misschien toch iets te lang voor de tv gezeten. Lekker bankhangen met een boekie op schoot en potjes nagellak op het tafeltje naast de bank, proberen een French Manicure in rood en roze te fabriceren.

Donderdag weer gewoon te werk natuurlijk. De planner had een paar klusjes voor ons aan elkaar geknoopt. Eerst naar een nieuwbouwwijk die wel al deels bewoond was (mag ik weer zeuren over mensen die hun auto binnen 5 meter van een kruising parkeren?) maar nog niet helemaal in de navigatie stond ingetekend. Met telefonische ondersteuning van de uitvoerder en een heimachine in het donker als wegwijzer, konden we de eerste vracht kiepen op wat ik dacht dat de juiste plek was. Daarna door naar een bekend adres waar we eerder al veel kuubs heen hebben gereden, een nieuwbouwtje langs de aansluiting van de nieuwe Westfrisiaweg en de bestaande weg naar Enkhuizen *smiley die met z’n ogen rolt* bleek na een telefoontje met de machinist dat hij een nieuwe klus had, aan de andere kant van hetzelfde dorp. Sta je daar na het zoeken dan eindelijk te kiepen, zegt de grondwerker “we hebben nog een klussie zo daar en daaro, als je van Hoorn komt dan rij de daar links rechts zo daarheen en…” wacht even *smiley die op het stuur trommelt* bedoel je dat klussie waar ik dus net met deze vracht stond omdat ik dacht dat jullie daar nog bezig waren? En dan sta je daar met die tweede vracht, op dat eerste klussie, moet je eerst nog even 20 minuten wachten omdat er net een kraanauto bezig is de keet op te laden *smiley die vlinders telt* maar waarom zouden we ons druk maken over al die verloren tijd, en alle vrachten die we in die tijd hadden kunnen doen? We gaan toch allemaal dood.

Nadat de sloot op die klus vol zat, reden we naar een ander bekend werk, dat gelukkig nog niet van plek was veranderd: de nieuwbouw naast de sauna van Hoorn. Om vervolgens de dag af te sluiten met een vracht zand voor een datacenter bij Middenmeer, dat stond ook nog steeds op dezelfde plek, en via telefonisch contact vonden we ook meteen de juiste ingang. Van de planner hoorde ik ’s middags dat de grondwerker en kraanmachinist van het eerste klussie, waar toen nog niemand aanwezig was omdat ze pas om 8 uur begonnen, verbaasd hadden gekeken toen het licht werd. Blijkbaar hadden we daar achter in plaats van op de rijplaten gekiept, en ze waren verbaasd dat we er zelf nog uit waren gekomen *smiley die grinnikt in z’n knuistje* al met al was het dus eigenlijk best wel een hele goeie dag.

Op de radio hoorden we dat Asscher, 1 van de aangeklaagde ministers en bewindslieden, zelf al aangaf dat hij zich niet meer verkiesbaar stelt voor de PvdA, vanwege de reacties op zijn rol in de toeslagaffaire. Het was groot nieuws, want er leek meer over gesproken te worden dan over de instanties die aan de bel trokken om zo snel mogelijk de scholen weer veilig open te krijgen. Kinderen krijgen een achterstand, niet alleen in wat ze moeten leren, maar ook in sociale ontwikkeling. Oja en dan is er ook nog een grote stijging te zien in het aantal gevallen van huiselijk geweld, het is gelukkig een minderheid maar voor veels te veel kinderen is hun thuis helemaal niet zo veilig, die moeten zo snel mogelijk weer naar een school of andere buitenhuiselijke opvang kunnen.

Een bericht dat bijna helemaal ondersneeuwde was de waarschuwing dat de biodiversiteit, te beginnen bij het aantal vlinders en insecten, danig afneemt. Dat gaat gevolgen hebben voor de natuur, voor de gezondheid van alle diersoorten (ja, ook mensen), voor de voedselproductie voor dieren (ja, ook mensen) en misschien nog wel het ergste: de prijzen van dat eten gaan dan ook omhoog, en dat is zeker aangrijpend voor de mensen! Om nog maar te zwijgen over de grotere kans op ziektes die van dieren op dieren (ja, ook mensen) overspringen en in een pandemie veranderen, omdat de diersoort mens steeds vaker de territoria van wilde diersoorten binnendringt *smiley die aan z’n kin krabt* ik zag hier wel een mooie kans, in China is het namelijk al zo slecht gesteld met de insecten, dat kindjes met kwastjes de kassen of tuinderijen in worden gestuurd, om zo met de hand bloemen te bestuiven. Kan Asscher als afscheidscadeautje hier niet een proefballonnetje over oplaten? Om kinderen, die thuis blijkbaar niet veilig zijn, op te vangen op boerderijen, waar ze met een kwastje in de hand iets kunnen leren over planten en insecten, en ondertussen zorgen dat de oogst voor het volgende seizoen netjes word bestoven?

Vrijdag begon lekker, we mochten weer in de zandrace van de loswal in Hoorn naar De Strip *smiley die in z’n handen wrijft* de hoofd-bouwweg is inmiddels geasfalteerd, er was met rijplaten een draaiplek gemaakt, gemarkeerd met een stapel buizen, en dan konden we over het randje van de rijplaten kiepen, om zo een zandbaan te maken het weiland in, waar straks ook huizen gaan verrijzen. Heerlijk werken, tot opeens jouw liftas in de storing schoot *smiley die wit wegtrekt* op zich niet erg, je voorgangster heeft daar ruim 2 jaar last van gehad, dat de as niet meer meestuurde en bij het achteruitrijden er dus dwars onder kwam te staan. Jij hebt er 2,5 jaar lang geen last van gehad, dat is een mooie prestatie! Precies bij die vracht, terwijl je wielen er dwars onder hingen, kwam de uitvoerder op het werk kijken. En dacht ik dat we wel even over het randje konden kiepen *smiley die met z’n ogen rolt* kwam toch opeens een bekende hond voorbij, van een uitvoerder op een ander werk, die hier gezellig de boel even kwam bekijken *smiley die aan het stuur knaagt* en terwijl hun vrij uitzicht hadden over alles, besloot jij om niet meer uit dat gat vandaan te komen. Onder toeziend oog en een nieuwsgierige natte neus werd het sleepkabeltje uit de kraan tevoorschijn getoverd en kwamen we er gelukkig weer bovenop.

’s Middags werd bekend dat het kabinet is gevallen, de toestand bij de belastingdienst is onhoudbaar geworden en ondanks dat er een coronacrisis bestreden moet worden, zag men geen andere oplossing dan met de hele groep op te stappen. Na slechts 15 vrachten zand waren wij alweer klaar langs De Strip, en ging het met gezwinde spoed terug naar de zaak. Het was weer tijd voor de medische keuring, die paar dagen in het jaar dat niemand gek opkijkt als je met een potje pies en op je sokken door het kantoorgebouw stiefelt. Bloed aftappen, kaart lezen met 1 oog dicht, piepjes luisteren, bevestigen dat je nog steeds niet bent gestopt met roken, maar gelukkig vermijd je wel vet eten en is je BMI niet te hoog of te laag *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* met alle digitale narigheid die tegenwoordig bij een rijbewijskeuring van het CBR komt kijken, voor 40 euro had ik wel een makkelijker en duidelijker systeem verwacht. Het keuren zelf ging zo snel, dat ik daarna nog even op kantoor mocht blijven voor een beoordelingsgesprek. Wat mijn kwaliteiten en verbeterpunten zijn, onderbouwd met concrete voorbeelden *smiley die met z’n ogen rolt* ik kan vast staan op een werk, terwijl ik zelf te ver achteruit reed, en evengoed vraagt de uitvoerder nog of ik de volgende dag ook weer mee rijd, hoeveel onderbouwing heb je nodig? Maar goed, het hele riedeltje moet besproken worden natuurlijk. Rijtijden, stationair draaien, ochtendhumeur, dat gezeur van mij over de blijkbaar niet zo belabberde staat van de auto, bladiebla, lang verhaal kort: mijn proeftijd is weer met een jaar verlengd *smileys die proosten*al met al best wel een goeie dag dus.

Zaterdag eerst maar eens uitslapen. Na het stukje typen wat boodschapjes doen, terwijl Wingman naar het gerommel van de wasmachine zat te luisteren. Een beetje zenuwachtig was ik wel. Niet alleen kwam Vriendin op visite en gaat Wingman dan opeens de vloer dweilen terwijl ik nog heen en weer moet lopen om de portemonnee, het boodschappenlijstje en de grote tassen bij elkaar te rapen, ook werd er al een paar dagen gesproken over sneeuw *smiley die zit te glunderen in z’n tuigje* het was niet mijn strooiweek, de planner had gevraagd of ik met jou dan wilde schuiven, mocht het nodig zijn. De computer met de weersvoorspellingen stond aan, de telefoon met de groepswatsep van de strooiploeg lag continu naast danwel in mijn hand, we zaten met 2 en later die middag met 3 neuzen tegen het raam geplakt, te kijken hoe langzaam de auto’s en tuinen wit kleurden, maar ik werd niet gebeld. Er werden wat foto’s doorgestuurd van de verschillende routes, daarop was wel sneeuw te zien, maar niet dat er een dikke laag op de weg bleef liggen. Jammer voor Wingman, die zat de hele middag met 2 zenuwachtige vrouwen opgescheept. En jammer voor Vriendin, want die had graag een keertje meegegaan om zo’n schuifactie eens in het echt te kunnen oefenen. Laten we positief blijven: we zaten die avond lekker aan een voor- en hoofdgerecht van de lokale Italiaan, met een brokje tiramisu toe, in plaats van wat de catering op het steunpunt dan ook had geregeld.

En dan is het alweer zondag. Een verdwaald vlokje dwarrelt nog langs het raam *smiley die aan z’n kin krabt* of zijn dat vliegjes? Nu de ramen zijn gelapt, zie ik opeens veel meer bewegen. Hier en daar ligt nog wat sneeuw, maar het is vooral smeltwater wat er in de tuin ligt. De Siberische Tijger, de Russische Beer, de Polar Vortex, de Hel van ’21, we hebben het weer gehad. Nog een maandje of 2 kwakkelen, en dan zitten we alweer in het voorjaar. Fijne zonnigdag allemaal, pas op voor opvriezend smeltwater als je naar buiten gaat, en geniet van alle moois dat de Hollandse winter je te bieden heeft.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *