Beste Babette (deel 127) Met sneeuwschuiffoto’s!


Beste Babette, de maandag begon een beetje chaotisch. De wekker was al gegaan en ik was net halverwege het aanbrengen van de maquillage, toen er werd gebeld dat er gestrooid moest worden *smiley met opengesperde ogen* snel de rest van de make up erop gesmeerd, tas ingepakt en snel naar de zaak toe gefietst, over een weg die al een beetje wit kleurde, en met aangevroren miezer die als zachte speldenprikjes mijn gezicht opfriste. Jij bleef veilig nog even op het pad staan, terwijl ik met de strooiauto aan de gang ging. In de inmiddels opgestarte ochtendspits. Die nogal ontregeld was. Mijn route viel nog mee, collega’s die richting Alkmaar gingen, kwamen in de file te staan omdat er auto’s van de weg en/of tegen mekaar waren gegleden. Op National Discovery noemen ze dit, met veel gevoel voor drama, Black Ice. Supertruckers on ice, Megaheavyduty Sleepwagen en Co., in elk programma komt het wel een keer voorbij: de grond is koud, bovengronds vriest het net niet, er valt wat neerslag (als het vriest, dan regent het niet, let er voor de grap maar eens op) en die regen vriest meteen vast aan het asfalt. Het enige wat je ziet is dat de weg glimt en als je met de regenwissers aan rijdt, dan ga je er meestal vanuit dat het glimt van het regenwater, niet van het ijs. Op het hoogtepunt stond er 367 kilometer file, veel meer dan de tientallen die we de laatste tijd gewend zijn, maar in het tijdperk voor corona had dit het dubbele of drievoudige geweest. Moest er dan niet eerder gestrooid worden *smiley die aan z’n kin krabt* dat heeft geen zin. De avond ervoor was er al gestrooid, dat zout was zo zoetjes aan al weggespoeld, en ijzel komt plots opzetten, daar kun je niet tijdig voor bellen. Ondanks dat er nog steeds over de Polar Vortex wordt gepraat, zijn mensen toch niet meer zo gewend aan gladheid, blijkbaar.

Na het rondje strooien, leverde ik de het bokkende paard weer in om vervolgens met jou op pad te gaan. Eerst nog even de ramen krabben, want die waren tijdens het ijzelen ook aangevroren natuurlijk. Met een extra TVO’tje in de hand, toerden we naar Hoorn, langs een ongeluk dat niet perse dat gladheid veroorzaakt hoeft te zijn, slingerend het dijkje oversteken waar aan de ene kant wel maar aan de andere kant niet was gestrooid. Er zat nog net een 8 in de klok, toen we onze eerste vracht zand laadden voor De Strip.

Er was ook nog ander nieuws, behalve het verkeer was er nog iets flink uitgegleden: de telling van het aantal vaccinaties dat al is gezet *smiley die op een rekenmachine tikt* je zou zeggen dat iedereen die een prik heeft gehad, in het systeem staat, X aantal namen ingevuld is X aantal mensen geprikt. Maar nee, het gaat dan weer op basis van hoeveel potjes er zijn geleverd aan verschillende prikpunten, en hoeveel doses er dan uit een potje gehaald zouden kunnen zijn. Na het weekend waren er opeens 120.000 mensen meer gevaccineerd dan voor het weekend, puur door anders te rekenen. Klinkt typisch als de overheid: als we het niet willen, dan berekenen we het zo, en als we het wel willen, dan pakken we die andere rekenmethode. Of alle mensen die nu de eerste spuit gehad hebben, binnen 3 of binnen 6 weken de tweede krijgen, of dat ze worden vergeten omdat er iemand koffie over het blaadje heeft gemorst of omdat je met een spelfout in je naam in het systeem staat, dat moeten we maar afwachten.

Wakker Dier, bekend van de leuke filmpjes over hoe dieren op buitenlandse boerderijen worden gehouden, die met enige regelmaat op mijn tijdlijn van veesboek voorbij komen, heeft de jaarlijkse Kiloknaller-monitor weer opengegooid. Al een aantal jaar houden ze bij hoeveel supermarkten er vlees in de aanbieding hebben, en hoeveel van dat vlees geen beter-leven-keurmerk heeft. Na een daling de afgelopen jaren, is er nu ongeveer evenveel goedkoop kiloknallervlees in de folders gezet als het jaar ervoor. Het is een beetje het verhaal van de plofkip en het ei, wie was er eerder? Bieden supermarkten het aan omdat de consument er naar vraagt, of kopen mensen het omdat het in de supermarkt ligt? Als je burgers hoort praten, zou je denken dat ondertussen iedereen wel biologisch, dynamisch, scharrel en vrij uitlopende boodschappen doet, de consument kijkt echter nog steeds vooral naar de prijs. Leuk weetje: in 1850 ging 90% van het besteedbaar inkomen op aan eten. Tegenwoordig geven we amper 10% van ons inkomen uit aan voedsel. Dat is al best weinig, en evengoed moeten we dan nog het goedkoopste hebben.

In de namiddag zat ik lekker samen met Wingman voor de tv, het bordje was net leeg, nog even Nieuwe Boeren terug kijken. Nathalie was uitgekozen om herenboer te zijn en had besloten, nu ze koffie en cacao hadden gewonnen bij een opdracht, tweemaal daags een koffiepauze in te lassen. Hoe het afliep, kon ik helaas niet zien. De coördinator belde om mij uit te nodigen voor een theepauze, op het steunpunt wel te verstaan *smiley in een veels te grote oranje overall* dus snel weer met de trekker op pad, nog even een rondje strooien, tijdens de avondklok naar huis toe en daarna met een zilt aroma lekker tegen mijn eigen, warme herenboer aan kruipen.

Dinsdag was er geen ijzel, de ochtendspits verliep rustig, en we stonden dus netjes op tijd in Hoorn onder de trechter om te laden voor De Strip. Met het opkomen van het zonnetje, zo tegen de eerste schaft, zagen we wel een ander winters verschijnsel: sneeuwvlokken *smiley die met z’n mond open rond huppelt* de berm en stukken zandbaan waar niet werd gereden, verkleurden heel lichtjes. Op het voorraam versmolten de vlokken snel tot gewone druppels. Maar sneeuw is sneeuw!

We hadden nog wel een klein beetje stremming onderweg. Omdat we niet meer langs de begraafplaats mogen rijden, de prettigste route met de minste verkeerslichten, en het paadje door de ghettowijk geen optie is omdat er ergens halverwege aan de weg word gewerkt, moesten we nu heen en terug via de route langs het hotel met de ganzen en al die verkeerslichten. Op een deel van die route was besloten dat de boel opgeruimd moest worden, zo kwamen onderweg naar de trechter bij HN80 we achter een colonne van bezemwagens, mannen met bladblazers en auto’s met knipperende botsabsorbers te rijden. Het gras werd weer netjes terug geveegd, van het asfalt af naar de berm, waar het thuishoort. Voor een aantal mensen ging dat veel te langzaam, die reden tegen de richting in over het kruispunt om de colonne voorbij te steken. Wij wachtten iets langer, maar toen we eenmaal begonnen in te halen, kwam er zo’n rij auto’s achter ons aan, dat tegenliggers flink moesten bijremmen. Het busje van een witgoed-bestel-service had zoveel tijd misgelopen, dat ie ons bij het volgende verkeerslicht, waar het weer tweebaans werd, ook nog eens moest inhalen. Vervolgens werd het weer enkelbaans *smiley die met z’n groot licht knippert* en moest ie een beetje aangespoord worden om echt 70 km/h te gaan rijden, vlak voor ons *smiley die met z’n ogen rolt* als je dan wilt inhalen, geef dan ook gas!

Een van de automobilisten die tegen de richting in over het kruispunt was gereden, had blijkbaar nogal haast om zijn pakketje op te halen bij de koffiesjop. Nadat we hadden geladen en HN80 weer verlieten, stond de witte Porsche met rode letters op de kont, naast ons bij het verkeerslicht. Met een aardig gangetje reed ie bij ons vandaan, wat niet zo gek is wanneer je een volle rugzak meetorst. Om vervolgens 2 auto’s voor ons te staan, bij het verkeerslicht bij de spijkerbroek *smiley die grinnikt in z’n knuistje* zoveel haast dat ie geeneens een knappe kleur voor z’n auto heeft kunnen uitzoeken, maar dan geen vrachtwagen zoek kunnen rijden. Het was trouwens niet de enige hoor, er waren nog wat automobilisten die er koste wat kost voorbij moesten zien te raken. Over een doorgetrokken witte streep, via de rechtsaffer terwijl wij op groen licht voor rechtdoor stonden te wachten, bij het linksaf slaan en daarbij een ruime bocht makend nog even snel in de binnenbocht er voorbij willen. Uiteindelijk gaan we allemaal dood, voor sommige leidt dat tot haast, andere lijken het iets te willen versnellen.

Na 16 vrachten keerden we huiswaarts, nog even een babbeltje op de zaak, eten in de pan gooien voor Wingman, en daarna lekker voor de tv *smiley die diep zucht* wil je lekker simpel dat programma kijken waarbij 2 mensen worden opgesloten in een huis voor 24 uur, blijkt er een persconferentie te zijn! Vorige week in Dit Was Het Nieuws werd het mooi verwoord: de inauguratie van een president van een land hier ver vandaan, kunnen we van de eerste tot de laatste minuut helemaal live bekijken. De persconferentie in ons eigen land wordt afgekapt omdat de programmering van de tv-gids niet teveel verstoord mag worden.

Woensdag kwamen Vader en Moeder op visite. Mag eigenlijk niet, maar als ik in m’n eentje bij hun op visite ga, dan mag het wel, dus vonden we het in dit geval wel kunnen. Ze kwamen niet alleen de nieuwe koel-vriescombinatie bekijken, er werd ook koffie gedronken, koek gegeten, en op de terugreis namen ze de oude koelkast en vriezer mee. Altijd wel iemand die zo’n ding nog eens kan gebruiken. Ik had helemaal mijn best gedaan om alle plankjes van de koelkast schoon te maken, maar die zou waarschijnlijk op een gemeentewerf eindigen, en de vriezer had al een paar dagen buiten gestaan, maar was nog steeds niet helemaal ontdooid *smiley die een kushandje doet* toch lief dat ze ons van de zooi af hebben geholpen.

Donderdag mochten we ons weer melden in Hoorn, om samen met 2 collega’s naar De Strip te rijden. De mannen hadden gisteren ook op dit werk gereden, dus we moesten even oriënteren via welk paadje en welke bochten we precies naar de lampjes van de kraan moesten rijden, het eerste rondje, want ze waren alweer een aardig stuk opgeschoten. Het was inmiddels de tweede dag na de persconferentie, dus moest er niet alleen gepraat worden over de praktische uitwerking van dingen die de ministers zo makkelijk in de groep hadden gegooid, ook moest er gepraat worden over maatregelen die tussen de officiële persmomenten door veranderen. Misschien moet de uitzending toch gewoon iets langer doorgaan, zodat alle vragen gesteld en beantwoord kunnen worden? Er werd dan wel even snel gezegd dat de scholen maandag weer open gaan, maar hoe zit het met sneltesters? Protocollen? Wel of geen mondkapjes bij de kleine kinderen? Waarom krijgen leraren geen voorrang bij het vaccineren? Hoe moet het als 1 leerling dan toch besmet blijkt te zijn? Als er een lerarentekort is en de klas wordt naar huis gestuurd, of ouders vertrouwen het niet en houden hun kind thuis, worden er dan boetes uitgeschreven omdat de kinderen niet op school zitten? En de krokusvakantie, die een week of 2 later begint, is dat dan een vakantie of gaan we die week door, om zoveel kinderen al een achterstand hebben?

Kraamklinieken meldden ondertussen een stijging van het aantal geboortes. Nog geen enorme piek, maar wel duidelijk een stijging. Op zich niet verrassend, want we zitten zo’n 9 maanden na de eerste lockdown. Wel een beetje jammer, want alle problemen die op het moment spelen, zijn terug te leidden naar overbevolking; het grote tekort aan woningen; de verontreiniging van de lucht en de grond; natuur die moet wijken voor het maken van voedsel; natuurgebieden die zwaar vervuild zijn; dierziektes die overspringen op mensen; mensen die heel veel mensen aansteken (of het nu corona, griep of verkoudheid is) omdat het door de drukte praktisch onhaalbaar is genoeg afstand te houden. Ik vraag me dan ook af: zijn die zwangerschappen gepland? Was men daar al een tijdje mee bezig, en is het door het wegvallen van reistijd, werkstress en FOMO (Fear Of Missing Out, bang iets te moeten missen) opeens wel gelukt? Of is het vooral ‘niet gepland maar o zo gewenst!’? Voor iedereen die denkt dat ik weer lekker negatief over koters ga doen, komt er nu een plottwist *smiley die TADAAA roept* want 1 op de 3 stellen heeft hulp van artsen, hormonen en petrischaaltjes nodig om zwanger te worden. Als blijkt dat een lockdown zo rustgevend werkt dat het opeens zonder al die poeha ook lukt, dan zou je in de toekomst aan proberende stelletjes een lockdown kunnen voorschrijven. Lijkt mij een stuk beter dan meteen naar de hormonen te grijpen.

Ergens was het ook wel te verwachten natuurlijk. Bij een ramp (Zwarte Pest, wereldoorlog, corona) denk iedereen “wat erg! In zo’n wereld wil je toch geen kind opvoeden?” maar zie daar: in de statistieken is na elke daling van het inwoneraantal weer een stijging te zien. En dan ook nog een lijn die sneller omhoog gaat dan wat ie daarvoor deed. In de natuur werkt het ook zo, er is een ramp met een dier- of plantziekte, of gewoon een tijdje slecht weer, waardoor veel dieren dood gaan door ziekte en/of ondervoeding. Omdat er daarna weinig concurrentie is, alleen de sterkste overleven, en de plantjes als een malle kunnen groeien omdat ze zo weinig worden opgegeten, is er opeens overvloed, waardoor het makkelijker is voor meer jonkies om te overleven. Het verschil met de mensen is dat er daarna een overvloed aan die diersoort en een tekort aan voedsel is, waardoor het weer pittig uitdunt, terwijl mensen juist verder groeien in aantal, iets bedenken waardoor er meer eten kan komen, en voor 3 euro smsjes gaan sturen naar het goede doel om te zorgen dat mensen in arme gebieden ook kunnen eten. Mensen die vinden dat ‘de mensch’ geen diersoort is, hebben eigenlijk wel gelijk. De mensch is geen dier dat leeft in de natuur, de mensch is een parasiet die overal alle energie uit trekt, en daarna zonder wroeging verder reist naar een ander gebied om daar de boel af te breken.

Wel lachen trouwens, die ouders die nu net zijn bevallen, hebben een maandje of 7, 8 (sinds ze erachter kwamen dat zij zwanger was) kunnen zien hoe je bij de belastingdienst word genaaid wanneer je recht hebt op kindersubsidies, en hoe de overheid zomaar kan beslissen om scholen dicht te gooien. En nu gaan de scholen eindelijk weer open, halen alle ouders opgelucht adem, lijkt de Polar Vortex er voor te gaan zorgen dat ze maandag beginnen met een dagje ijsvrij *smiley die grinnikt in z’n knuistje*

Vrijdag mochten we, om de rust te bewaren, weer verder met het rondje Hoorn – De Strip. Om ons heen was er wel totale paniek, want Snowgeddon is in aantocht. De Polar Vortex gaat zorgen voor een on-Hollands pak sneeuw, vergelijkbaar met de winter van 1979, met net zo’n lage temperatuur als in 1976. Om nog maar te zwijgen over de narigheid die we in het 1963 hadden. Maar goed, Nederland gaat dit weekend dus vergaan, dat is wel duidelijk. Er werd zelfs al een beetje vooruit gekeken naar de ochtendspits maandag. Vanwege de avondklok is er bijster weinig verkeer op de weg, zout gaat pas werken als er een paar auto’s overheen zijn gereden, dus de kans is groot dat je maandag eigenlijk nog niet de weg op kan. Aangevroren sneeuwresten, sneeuw die de berm in is geschoven maar door de wind weer de weg op waait, het wordt chaos. En we weten nu al dat veel mensen ondanks de waarschuwingen, toch de weg op gaan. Mensen zijn gewoontedieren, we kunnen precies voorspellen wat ze gaan doen (kindjes krijgen 5 minuten na het voltrekken van een ramp), en gek genoeg gaan we er altijd vanuit dat in uitzonderlijke situaties, mensen zich anders gaan gedragen. Terwijl in geval van stress, paniek, onduidelijkheid de mens van nature terugvalt op reflexen en gewoontes. Even een concreet voorbeeld: de mensen die ouder zijn dan 90 jaar en nog thuis wonen, mochten naar de prikstraat komen voor een vaccinatie. Iedereen weet dat ouderen graag op tijd komen, nog een kopje koffie willen drinken, en naar het toilet moeten. Op het nieuws werd dan ook nog eens verteld dat veel ouderen door de stad aan het dwalen waren, omdat er 1 prikstraat in een grote stad slecht te vinden was. Voor de groep is dat een bevestiging van het idee ‘beter veel te vroeg, dan iets te laat’, waardoor iedereen nog wat eerder naar de inenting kwam. Oudjes stonden buiten in de kou en de regen te verkleumen, om daarna in de rij te staan voor de toiletten, want ja, iedereen had verwacht dat voor zoiets bijzonders, waar zoveel media-aandacht voor is en zoveel drukte om word gemaakt, bejaarden zelf wel zouden bedenken dat ze stipt 5 minuten voor aanvang van hun afspraak aanwezig zouden zijn.

Bij een aantal prikstraten is nu een soort wachtkamer gecreëerd, waar de geschiedenis van ons land wind- en waterdicht kan wachten tot ze aan de beurt zijn. En er zijn ook maar wat extra toiletten geregeld. Jammer dat zulke dingen altijd pas achteraf gebeuren.

Met die wetenschap zou het een goed idee kunnen zijn om op wat tactische plaatsen alvast sleepwagens klaar te zetten. Want iedereen word natuurlijk aangeraden om thuis te blijven, dus het zal wel weer volstromen op de parkeerplaatsen bij bossen en duinen, waar mensen lekker in de sneeuw willen recreëren. Met het idee ‘als iedereen naar de waarschuwingen luistert, kan ik ongestoord met mijn tweewiel aangedreven SUV naar een besneeuwde parkeerplaats rijden’. Maandagochtend zal hetzelfde gebeuren. Meer dan 4 miljoen mensen moeten echt lichamelijk aanwezig zijn op het werk, omdat ze aan een lopende band of op een vrachtwagen werken, en veel daarvan zullen niet naar hun baas bellen om te zeggen dat ze een uurtje later beginnen, als het licht is en de strooiwagens bijna klaar zijn met schoonmaken.

Dan is het zomaar alweer zaterdag. Op de planning was ook al wat paniek, want niet-strooichauffeurs moeten er rekening mee houden dat ze evengoed opgeroepen kunnen worden, om de strooichauffeurs af te lossen. Een aantal uitvoerders hield er rekening mee dat er maandag geen schep de grond in gaat, dus veel werken liggen (voor een groot deel) stil. Enigszins gedesillusioneerd kwam ik dan ook beneden, uitkijkend over een grauwe tuin waar geen sneeuw maar regen in neerdaalde. Een harde, gure wind? De vlinderstruik zag je amper bewegen in het briesje. Maar de voorspelling stond er nog steeds, dat even voor middernacht de temperatuur naar de kleur rood zou zakken, en op de vroege zondag zijn de vakjes neerslag onheilspellend zwart ingekleurd. Dus na het ophangen van de was, ben ik maar weer op bed gegaan om alvast voor te slapen.

Om 19:00 kwam Wingman mij wakker maken met de liefkozende woorden “zal ik kapsalon bestellen?” *smiley die een kushandje doet* de verwachting was dat er ’s avonds laat gebeld zou worden, maar nog voordat de snack was bezorgd, mocht ik al komen opdraven. Stiekem even met de strooitrekker langs huis, eten ophalen, naar het steunpunt en na een rondje strooien, in de drukte net voor de avondklok, op het gemakkie eten. Tijd zat, want we zaten daarna dik 4 uur te wachten op die voorspelde sneeuwbuien…

Een paar hoogtepunten van de afgelopen uren: in de sneeuwstorm kwamen we hardlopers tegen *smiley die tegen z’n voorhoofd tikt* op een ander steunpunt was er iemand die niet kwam strooien, want dit was een complot van de overheid, en er was een jongeman die zo enorm aan het bumperkleven was, dat zijn grijze Ibiza langzaam rood kleurde van het zout *smiley die aan het stuur knaagt* toen hebben mijn schuifcollega en ik die fijne snaak even klem gezet, om hem te vertellen dat je ALTIJD afstand moeten houden, en wanneer er GESTROOID word omdat het GLAD is, dan helemaal. Parg. Maar goed, afgezien van 2 vastlopertjes door het grove zout, viel het bij ons team nog wel mee, dus we gaan zodrekt, na de heerlijke mosterdsoep en smakelijke broodjes, opgewekt nog even door.

Iedereen een fijne zonnigdag, geniet van de sneeuw want je weet niet hoe lang het duurt eer we weer zo’n pak te verwerken krijgen. Blijf op slee-afstand van je huis, ga niet de weg op, heb je een urgent cruciaal vitaal beroep en moet je echt op pad: blijf kalm, blijf ademen, kijk waar je naartoe wilt en neem vooral de tijd om het veilig te doen. Ga zeker niet bumperkleven achter een strooiauto, want dan moet ie dat stuk weer opnieuw doen. Maar als het even kan, blijf dan lekker warm en gezellig binnen. Vanachter het raam kan je ook genieten van de natuur in je tuin.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *