Redactionele disclaimer: de in deze column genoemde uitspraken zijn de persoonlijke mening van Martha. Dit is niet per sé de mening van mij (Alex) en staat er soms zelfs lijnrecht tegenover.
Beste Babette, zoals gezegd giette het afgelopen weekend nogal oan. De voorspellingen liepen flink uiteen van 5 centimeter per 3 uur tot een pak van meer dan een halve meter, maar het kwam wel: de sneeuw. En de vorst. En de wind. Alles kwam tegelijk. Op zaterdagavond begon de preventieve groep met alvast een rondje strooien, zodat er wat zout onder de sneeuw zou liggen, wanneer het ging vallen. Daarna hebben we gezellig een paar uur op het steunpunt rondgehangen. Potje kaarten, tv kijken, sommige chauffeurs zochten de standkachel in hun auto of de relaxstoelen in de loungeruimte op, om nog wat te slapen. Vroeg op de zondagochtend ging de preventieve groep weer op pad en werd er opgeschaald naar curatief, zoals dat zo mooi heet. Het betekent gewoon dat de rest ook allemaal werd gebeld, zodat we daarna met extra schuif- en strooischuifauto’s op pad konden. Even voor 5 uur gingen we met alle extra auto’s en materiaal de weg op. Niet dat ik op de tijd had gelet, maar om 5 over 5 is het duidelijk een stuk drukker op de weg dan 5 voor 5. Iets met een avondklok ofzo. Wel leuk dat ik jou erbij kreeg als extra auto, met een chauffeur die voor het eerst ging sneeuwschuiven, dus ik kon hem nog mooi een beetje in de vorm kneden.
Zo ging het de hele zondag door: rondje strooien en schuiven, terug naar het steunpunt, TVO’tje pakken, eventueel bijladen, en weer op pad. Met af en toe wat kleine strubbelingen tussendoor, want er was nog wat extra zout geleverd, en dat was een stuk grover dan normaal. Meerdere strooiers hadden last van vastlopers in het staartstuk, dan moest je dat ding weer leegkieperen en kijken of de draaischijf daarna wel weer ging draaien. De monteur kwam ook langs op het steunpunt, vanwege een olielekkage aan een strooier, en hij zei toen meteen dat we minder grammen moesten strooien, en na 3 rondjes de boel halvers afbouwen en schoonspuiten *smiley die met z’n ogen rolt* terwijl de coördinator eerder die ochtend nog had verteld dat ie, na telefonisch overleg met de monteur, bij alle strooiers iets had gedaan aan de afstelling, zodat we 20 gram konden blijven strooien. Nu moesten we terug naar 15. Nee doe toch maar 10 *smiley die op het stuur trommelt* loopt ie nog steeds vast? Maak er dan maar 5 gram van…
Het werkt niet echt lekker, en je wordt er ook een beetje paranoïde van. Zo nu en dan liet ik de extra schuifauto, die voor de strooier uit hoort te rijden, even een stukje achter me rijden, zodat de chauffeur kon kijken of er nog wel wat uitkwam. Zo niet, dan moesten we direct stoppen met schuiven en terug naar het steunpunt om de boel weer draaiende te krijgen, want als je schuift zonder te strooien, maak je er een ijsbaan van. Wat sowieso wel gebeurde, want er waren veel mensen op pad. Net na 5 uur omdat iedereen direct na de avondklok dan toch maar weer naar z’n eigen huis moest, en toen het eenmaal licht begon te worden, waren er veel mensen die de recreatiegebieden opzochten. Op een gedeelte van de route is de weg tweebaans, 1 baan heen en 1 baan terug, maar op het gedeelte van de Ring Alkmaar loopt dat uit naar tweemaal 5 banen, met alle links- en rechtsaffers erbij. Dan kan je wel netjes van links naar rechts schuiven, maar in plaats van over de 2 schone banen te rijden, zijn er ook veel mensen die er blijkbaar toch wel voorbij willen en er rechts omheen gaan, waardoor ze de vers gevallen en net opgeschoven sneeuw in elkaar drukken, waarmee het voor de schuivers wat lastiger word om het van het asfalt af te schrapen.
Op het steunpunt werd goed voor ons gezorgd, er was een ontbijt met belegde broodjes. Niet die kleffe kadetten van de supermarkt met een lullig plakje kaas of vlees, maar witte en bruine pistoletten, met en zonder pitjes, belegd met verschillende leeftijden kaas, diverse vleeswaren, filet american met een eitje, nog wat blaadjes sla en plakjes tomaat er tussen *smiley die over z’n buik wrijft* je kreeg er stijve kaken van, maar het smaakte best. En bij de lunch kwam er weer een verse lading broodjes, met een grote pan soep erbij. Voor het avondeten steunden we de lokale middenstand, en mochten we iets uitzoeken van het menu van het restaurant dat naast het steunpunt ligt.
Na het avondeten was het mooi geweest. We hadden auto’s zien slingeren over de weg, een auto tegen een lantaarnpaal zien staan, een auto klem gezet om de bestuurder aan te spreken op zijn bumperkleven, want al het zout dat de grijze auto rood kleurde, lag nu niet op het wegdek. De schemer begon in te vallen en dat is meestal het punt dat je van nature wat gaat inkakken, dus liet ik me aflossen door de collega met wie ik week-op-week-af strooi. Hij had zijn eigen trekker mee, dus moest ik in de barre kou, gelukkig met hulp van de schuifchauffeur die toch moest wachten op de strooier, de boel een beetje schoonmaken en afbouwen. Daarna de collega nog even geholpen met opbouwen, om vervolgens met een lege trekker terug naar de zaak te rijden *smiley met opengesperde ogen* onder het gewicht van de strooier en de schuiver gebeurde er niet zoveel, nu ik met een leeg trekkertje de weg op ging, bleek het opeens een stuk gladder te zijn. Met een knipperend ABS-lampje in het dashboard en een grote grijns op m’n bakkes, stoeide ik over een soort van ijsbaan naar het dorp toe, waar de chaos nog groter bleek te zijn dan op de doorgaande wegen. Slingerend tussen de verkeersremmers door (eindelijk hield iedereen zich hier aan de maximumsnelheid van 30 km/h) stiefelde ik naar de zaak toe, waar we tussen hopen sneeuw en een grote boog het pad op konden rijden. Trekker tanken, in een hoekje niet te ver weg parkeren, en daarna op huis aan. Wingman had al een berichtje gestuurd, zag ik toen: ik mocht hem bellen als ik op de zaak was, dan kwam hij me met de auto ophalen *smiley die een kushandje doet* zo lief!
Voor de tv nog even een biertje gedaan, de adrenaline een beetje laten uitstromen, douchen en op bed.
Maandag kon ik uitslapen, genieten van het witte uitzicht buiten en ondertussen lekker warm in de badjas op de bank blijven liggen. Tot het einde van de ochtend, toen belde collega of ik hem weer wilde aflossen *smiley die rondjes rent door het huis* tas met sigaren, snaaiwerk, drinkbeker en extra aansteker weer ingepakt, kraag omhoog, handschoenen aan, muts over de oren getrokken en met de nog vochtige werkschoenen stampte ik door de sneeuw naar de zaak, om het trekkertje weer tevoorschijn te toveren. Blijkbaar had ik die gisteravond precies op een ijsplekje neer gezet, want er was hulp van een collega nodig om van de plek te komen. Daarna ging het met doorspinnende bandjes door het dorp heen, tegenliggers ontwijken op een spoortje dat net te smal was voor 2 auto’s, en vervolgens een verrassend schone provinciale weg op, naar het steunpunt toe. Toevallig kwam ik jou, met jouw tijdelijke nieuwe chauffeur, en mijn strooicollega onderweg al tegen op de route. Het hele riedeltje weer: de ene strooiauto afbouwen en de ander weer opbouwen, even horen hoeveel gram we nu mogen strooien (5 maar? Echt vet weinig!) Nog een broodje meepakken want de lunch was net weer bezorgd, TVO’tje en op pad *smiley die in z’n handen wrijft* eens zien wat de collega’s de afgelopen nacht allemaal hebben uitgespookt.
Er stond nog wel wat wind, hier en daar ontstonden wat duinen, op andere plekken tussen de bomen was de weg al aardig schoon. We kregen het probleem het de vastgelopen draaischijf een beetje onder controle, het grove zout begon op te raken (ook omdat de machinist lekker aan het mengen was geweest) en met het laden van het normale zout, ging ook het aantal grammen weer iets omhoog. Niet dat meer grammen strooien in dezelfde stijgende lijn zorgt voor een schonere weg, maar je hebt wel genoeg nodig dat blijft liggen, ook nadat de wind en autobanden er overheen zijn gegaan. Een fietspadstrooier riep onze hulp in op een parallelweg, daar was achter het struikgewas een flinke sneeuwduin ontstaan, waar hij met geen mogelijkheid meer doorheen kwam. Dus pakten wij dat stukje ook nog even mee *smiley die in z’n handen wrijft* even 4 keer erlangs om de duin aan bonken te rijden, verderop bij de rotonde keren en daarna nog 3 keer erlangs om de lossen brokken over de rand van het talud te schuiven. Voor de tweede avond op rij zat ik aan een vispannetje in een plastic bakje, wat verrassend goed smaakte. Daarna werd het een beetje onduidelijk, want er was rond een uurtje of 10 nog wel een sneeuwbui voorspeld, maar van de coördinator kregen we te horen dat we rond die tijd ons laatste rondje zouden rijden om nog wat schoon te maken, en daarna te stoppen. De auto’s werden herverdeeld op de verschillende routes, sommige wegen hadden meer prioriteit dan anderen, waardoor een gedeelte van een route al de hele middag niet was geschoven. Op een andere plek was een tunnelbak vol gesneeuwd, daar werd de shovel heen gestuurd om de boel eruit te scheppen, want met schuiven alleen ging je dan gewoonweg niet redden. Daarna moest er natuurlijk nog wel een strooiauto overheen, om te voorkomen dat er onder de bak een ijsbaan zou ontstaan. Omdat de coördinator niet helemaal tevreden was met onze route *smiley die met z’n ogen rolt* (het was de enige route die hij had gezien, want hij woonde in die buurt) moesten we daar nog een keer langs. Met 4 auto’s reden we in formatie om het brede stuk bij Alkmaar nog eens mee te nemen. De strepen links en recht, en op de stukken bij de verkeerslichten de links- en rechtsaffers. Ondanks dat je met 4 vrachtwagens, met zwaailampen en knippers en alles erop en eraan op pad bent, schuin achter mekaar rijdend zodat je het spoortje van de voorganger de berm in kunt vegen, ondanks dat er al 2 dagen op het nieuws is dat de weg een chaos is vanwege sneeuw en gladheid, komen mensen er dan toch nog tussendoor *smiley die grinnikt in z’n knuistje* auto’s bijna klem rijden, even de bestuurder laten schrikken, niet omdat we dat nou zo grappig vinden, maar omdat mensen de volgende keer dan nog eens nadenken en het hopelijk niet meer doen. Blijkbaar is afstand houden echt heel moeilijk geworden, zelfs wanneer de weg overduidelijk glad kan zijn.
Het was inmiddels al dinsdag geworden, eer ik met de fiets aan de hand naar huis was geploegd. De doorgaande dorpstraat was op een paar ijsplakken na goed begaanbaar, de zijstraatjes nog niet. De bus van het bouwvarken, die altijd zo geparkeerd staat dat een brandweerauto er net niet langs kan, was gek genoeg nog onbeschadigd, maar stond wel iets verder naar de stoep geparkeerd. Blijkbaar heeft ie er toch een beetje rekening mee gehouden. Niet meer op letten, eerst maar eens een tukkie doen.
Dinsdag na het uitslapen kroop ik even achter de computer. Veel gemeentes en afdelingen van Rijkswaterstaat hadden een foto van een sneeuwschuiver geplaatst, met de opmerking dat iedereen heel goed bezig was en dat de wegen er netjes bij lagen. Helaas stonden daar dan heel veel reacties onder van mensen die het blijkbaar nog niet goed genoeg vonden. Geklaag over fietspaden en doodlopende weggetjes in het buitengebied die nog niet schoon waren *smiley die met z’n ogen rolt* wat een zeikerds! Fietspaden? Achterafweggetjes? Straatjes in dorpen waar de sneeuw over de geparkeerde auto’s heen was geschoven? Ach ach, wat een narigheid allemaal… Ik woon ook aan zo’n straatje waar aan 2 kanten woningen staan, en waar aan 2 kanten mensen hun auto ofwel in een parkeervak ofwel gewoon langs de stoep parkeren, of zelfs schuin op de weg, zoals dat bouwvarken. Waar moet je de sneeuw dan heen schuiven? Opzuigen met een helicopter ofzo?
En dan klagen mensen dat achterafweggetjes, waar geen hond maar wel een paar oude mensen wonen, nog helemaal niet zijn gedaan. Terwijl ook die mensen recht hebben op een schone straat, want ‘ook zij betalen gemeentebelasting!’ *smiley die zit te tandenknarsen* als je zo begaan bent met het lot van je bejaarde ouders, dan had je ze niet zo in de sneeuw laten zitten, maar bij je thuis uitgenodigd voor een paar dagen. Al had je moeder waarschijnlijk gezegd “ach welneet, me kind. Voor die paar dagen? In ’79 zaten we een paar weken in de sneeuw, toen is je vader nog naar de boer aan de andere kant van het dorp gelopen, om melk en een paar suikerbieten te kopen. Want de supermarkt was leeg. Ik liep door het huis heen te rennen om overal de olielampjes bij te vullen, want de stroom was ook uitgevallen. Bij jou komen logeren vanwege de sneeuw? Nee hoor, je vader en ik gaan lekker het 8 uur journaal kijken, en daarna op tijd te bed.”. Want zo zijn ouderen, die hebben altijd wel iets meegemaakt wat nog erger was, dus die gaan niet lopen zeiken op veesboek.
We zijn meer dan 48 uur bezig geweest om de doorgaande wegen schoon te houden. Nee dat zeg ik niet om huiliehuilie te doen, zoals ziekenhuismedewerkers reageerden *smiley die het toetsenbord uit het raam gooit* want daar is het pas zwaar, in het ziekenhuis, met dat hele coronagebeuren. Die mensen maken pas lange dagen! *pauze voor dramatisch effect* ja hoor, als je gewend bent dat een werkweek van 36 uur een voltijd baan is, dan zal het nu inderdaad wel tegenvallen. In de transportsector is dat een deeltijd baan, wij klagen ook niet over de lange dagen, wij doen ook niet huiliehuilie omdat we nu meer dan dubbele diensten hebben gedraaid. Ik zeg alleen maar dat we zolang bezig zijn geweest, om aan te geven dat we met de wind en continue sneeuwbuien de grootste moeite hadden om de grote wegen schoon te houden. Laat staan dat we nog eens tijd hebben om alle andere, minder belangrijke en niet-doorgaande wegen er ook bij te gaan doen.
Voor iedereen die zeurde dat we niet moeten klagen, want ‘je hep tenminste werk, veel mensen zitten al een helle tijd werkeloos thuis’: dinsdag en woensdag zat ik ook werkeloos thuis. De boel was nog bevroren, zowel de trechters als de grond. Overal waar de schuifauto’s nog niet waren geweest, lag nog sneeuw, dus straten maken of ander grondwerk was ook niet echt nodig. En iedereen die werkeloos thuis zit en vind dat het beter kan: meld je vooral aan om volgende winter mee te kunnen doen. Je hoeft alleen maar even wat papieren te halen, afhankelijk van de strooiauto een B, C of CE rijbewijs te hebben, en dan kun je volgende keer laten zien hoe het wel moet. Wijsneus.
Donderdag mocht ik weer gewoon aan het werk, samen met jou. Eerst nog even door de sneeuw heen stampen, die op veel plaatsen in het dorp nog steeds niet was opgeruimd door de sneeuwschuiver (dat zeg ik met een sarcastische ondertoon, want een vrachtwagen past niet door steegjes), wat erg leuk was want zo kon ik ook eens genieten van dat glinsterend witte spul dat knarste onder mijn werkschoenen. Daarna bij een temperatuur van -6 jouw enorm hoge ramen krabben, en tussen de sneeuwwalletjes in de bermen door naar Schagen toe, om met de shovel zand te laden voor Anna Paulowna. Alles ging wat langzamer, het vet tussen de kleppen zorgde er bij deze temperatuur voor dat ze wat langzamer open gingen, en omdat de trechters allemaal stijf dichtgevroren waren, werden we met de shovel geladen, wat iets langer duurde. De route naar het werk toe was vrijwel overal netjes schoon, maar het laatste stukje ging over een boerenweggetje, waar de sneeuwduinen markeerden op welke plekken er een ijslaagje op de weg lag. Schandalig natuurlijk, want ook die paar boertjes aan dat weggetje betalen gemeentebelasting, dus ook zij hebben recht op een schone weg (dat zeg ik met een sarcastische ondertoon, want aan de sneeuwduinen langs de weg en op het land, kon je duidelijk zien dat de wind de boosdoener was, en er dat niet tegenop te schuiven was).
Op de radio ging het gewone leven inmiddels alweer door. Een samenwerking van 4 instanties die zich inzetten voor de gezondheid van mensen, dringen er bij de overheid op aan om meer regels rondom voeding in te voeren. Zoals een wettelijk bepaalde maximum hoeveelheid suiker, zout en vet wat je in een product mag stoppen. Klinkt heel betuttelend, en als je het de burger op straat vraagt, weet iedereen wel wat ‘gezond’ en ‘ongezond’ is. Toch is meer dan de helft van de bevolking aan de (veel te) zware kant, en zijn er al 350.000 koters die met hun korte lijfje een grote-mensen-gewicht aantikken. Blijkbaar hebben we die betutteling nodig, want we kunnen het dus niet zelf!
In de loop van de ochtend werd ook bekend dat dikke mensen worden beloond, want zij krijgen nu toch voorrang in de vaccinatie-wachtlijsten. Iedereen met een BMI van 40 of hoger mag zich melden bij de huisarts. Eerst in de provincie Zeeland, daarna wordt het per provincie verder uitgerold over Nederland. Mensen die nog niet zo dik waren dat ze wel zelfstandig in de auto kunnen stappen en kunnen rijden, hadden last van files. Door de strenge vorst waren op veel plaatsen gaten in het asfalt ontstaan. Daardoor waren weggedeeltes afgesloten, of omdat de gaten te gevaarlijk waren om doorheen te rijden, of omdat er hard werd gewerkt om de gaten weer dicht te smeren *smileys die applaudisseren* want zo zijn we dan ook weer in Nederland, het is een teringzooi, maar over een paar dagen zie je er geen vuk meer van. In tegenstelling tot hoe het in andere landen gaat. Dus als je wat te zeiken hebt, kijkt eerst nog eens over de grens wat de situatie daar is.
Nieuwsgierig geworden naar dat BMI van 40, ben ik toch eens gaan rekenen. Op de zender TLC hebben ze een hele serie met mensen die 600 pond of meer wegen, dat is 272 kilo, omgerekend naar Nederlands. Mensen die achter een verbrede rollator van het bed naar de bank waggelen, die alleen achter in een Chrysler Voyager vervoerd kunnen worden als de stoelen eruit zijn gehaald. Heb je dan een BMI van boven de 40? Nou nee *smiley met opengesperde ogen* dat heb je al veel eerder te pakken! Met mijn 1,78 meter moet ik 125 kilo wegen, om de 40 aan te tikken. 125 kilo?! Ja voor mij is dat veel, dat is het dubbele van mijn huidige gewicht, maar ik vind het ook erg laag, want als ik om mij heen kijk, zijn er best wel veel mensen die dan in het donkerrode gebied van de BMI-verhoudingen zitten. Daar schrok ik eigenlijk wel van.
Gelukkig was er ook leuk nieuws. Want zoals we niet hadden verwacht dat bejaarden veel te vroeg bij de prikstraat staan voor hun inenting, en we niet verwachten dat mensen tijdens sneeuwval de weg opgaan om in een recreatiegebied te gaan sleeën, zo was er ook niet verwacht dat mensen nu massaal zouden gaan schaatsen. Al een paar dagen was er zowel ’s nachts als overdag vorst, dus groeide het ijs lekker aan, en kon men hier en daar de ijzers onderbinden. Wat dan weer leid tot zoveel schaatsgekte, dat het niet alleen op het ijs maar ook langs de weg te druk word, en er zelfs auto’s weggesleept worden omdat ze asociaal geparkeerd staan. Eerst klagen dat er sneeuw in de straat ligt en dat de hulpdiensten in geval van nood er niet doorheen zouden kunnen, maar nu wel de auto zo parkeren dat hulpdiensten in geval van nood zich door de besneeuwde berm moeten worstelen om er langs te komen? Beetje jammer.
Vrijdag mochten naar de loswal bij De Stolpen. Ook daar was de trechter bevroren, dus werd het zand met de kraan direct op de auto geladen. De collega’s waren er gisteren ook al bezig, nu kwam er een auto bij om in de ochtend even snel 2 boten leeg te rijden, zodat die weer op pad konden om te laden voor het weekend. Klapperend over de bevroren rijplaten reden we het weiland in, waar een bollenboer bezig was met landverbetering *smiley die in z’n handen wrijft* gelukkig gaat dat werk nog wel een beetje door. Net voor de tweede schaft was de tweede boot alweer leeg, en toerden we naar Schagen, waar we zand konden laden voor een nieuwbouwtje in Grootebroek. Daarna nog 2 vrachten vanuit Hoorn, toen was de werkdag alweer voorbij. Wel vreemd, de bouw begint steeds verder af te remmen want ‘stikstof’ en ‘PFAS’, maar hier worden een paar luxe patiowoningen op amper 50 meter van een provinciale weg gebouwd *smiley die achter z’n oor krabt* wie voor zoveel geld in een verdomhoekje achter een geluidswal wil zitten, is voor mij een raadsel, hoe ze gaan genieten van frisse lucht in de tuin een nog veel groter raadsel.
Met dat hele corona-gebeuren (oja, dat was er ook nog) word er vaak gesproken over het ‘oude’ en ‘nieuwe’ normaal. Het nieuwe normaal is blijkbaar dat tijdens een belangrijke tenniswedstrijd het publiek massaal wegloopt, omdat een grote stad in Australië in lockdown gaat. En winterse toestanden zijn zo abnormaal, dat mensen het heel normaal vinden om over een provinciale weg (maximumsnelheid 80 km/h) te klunen, om van het ene ijsmeertje naar het andere ijsslootje te komen *smiley die tegen z’n voorhoofd tikt* en dan waren er ook nog automobilisten die voor zulke mafkezen leken te stoppen. Echt, flikker ergens sneeuw, ijs of corona neer, en je kunt een totaal andere wereld creëren zonder dat mensen er vreemd van opkijken.
Ja dat was de werkweek alweer. Is het zomaar opeens zaterdag. Het zonnetje schijnt, de sneeuwschuivers zijn nog steeds niet door Herman zijn buitenhok heen geweest, dus hij huppelt nog door de koude sneeuw heen als ie naar buiten gaat, en Wingman heeft in tegenstelling tot mij wel de hele week gewoon gewerkt, dus we gaan lekker bijkomen en uitrusten op de bank.
Ga je straks een lange wandeling maken met de hond? Veel plezier. Sleep je de koters het halve dorp door naar een bevroren parkvijver of besneeuwde sleehelling? De beweging en frisse lucht zal jullie goed doen. Heb je de skies klaar liggen om een rondje te gaan langlaufen door de duinen, vlakbij je huis? Geniet ervan. Sta je op het punt om in de auto te stappen en naar een recreatiegebied te gaan waarvan je denkt dat het daar wel druk zal zijn? Doe het niet. Ga je aansluiten in de donkeroranje strepen op googel maps, en daarna je auto erbij persen op een overvolle parkeerplaats die bij nader inzien gewoon een berm langs een boerenweggetje is? Blijf thuis. Ben je massaal door het dooiende ijs gezakt en sta je rillend van de onderkoeling te wachten op de hulpdiensten, die slechts met veel moeite door het drukke verkeer en de volgestampte parkeerplaatsen komen? Was nou maar thuis gebleven. Ben je van een mooie helling afgesleed maar schoof je daarna zo door een drukke weg op en onder een auto? Had even wat verder vooruit gekeken. Ben je tijdens het klunen over een provinciale weg gestruikeld en kon die vrachtwagen het niet meer beremmen? Was gewoon weer dezelfde route terug geschaatst en had een andere oversteekplaats gezocht.
Geniet allemaal van het fijne winterse weer op deze mooie zonnigdag, maar blijf wel helder nadenken. Het is megadruk in de zorg en de mensen maken superveel overuren, ga ze dan niet overbelasten met ongelukken die voorkomen hadden kunnen worden. En let morgen ook op als je weer de weg op gaat, want ze zeggen wel dat het gaat dooien, maar de kans is groot dat de gesmolten sneeuw weer aanvriest, dus her en der zullen gladde plekken op de weg ontstaan *smiley die onder een dekentje kruipt* tot die tijd blijf ik veilig op de bank, met uitzicht op de besneeuwde tuin.
 verder nog wat te zeiken? – Martha de Boer){kind=link}