Van 23 tot en met 30 april werd de Morocco Desert Challenge georganiseerd. Robert Baarda en ikzelf mochten daar als pers bij zijn. We vertrokken al een paar dagen eerder naar Agadir en namen onze tijd ook in Fez te komen, waar het vliegtuig ons weer naar Charleroi bracht. De rally was niet alleen voor de deelnemers (twee daarvan komen nooit weer thuis) zwaar, ook voor ons waren de temperaturen vaak ver boven de 40 graden. Maar het was wel een geweldige ervaring en wil volgend jaar zeker weer gaan! Ik was van plan een groot verhaal te typen. Gebeurt vast ook wel, maar aan de hand van de foto’s. Aad van Velsen, met wiens team we deze rally veel optrokken, zijn reactie op mijn dankpost op facebook zegt denk ik veel: “Alex, het was één van mijn zwaarste, raarste en emotineelste rally’s ooit. We vonden het leuk en prettig om jullie er bij te hebben. Zulke pure en eerlijke mensen. Jij en Robert jullie ook enorm bedankt!!! We hebben met elkaar gelachen en gehuild. Jullie humor was daarbij erg leuk. Zoals Barry Stevens altijd zei, gewoon doorgaan 👍👊💪”
De Saab mocht thuis blijven, de SLK bracht ons in Charleroi. (Pleuriseind rijden, geen aanrader!)
Nog een absolute afrader: vliegen met Ryanair. Ik pas simpelweg niet tussen hun stoelen.
Het Westland van Marokko ligt schijnbaar rond Agadir.
Wél een aanrader: een Dacia Duster met airco en wifi hotspot huren bij Avis. De Duster zou in de loop van de weken wel een transformatie ondergaan.
Het uitzicht vanuit mijn kamer in Petite Suede, het hotel waar we onze dagen in Agadir met veel genoegen verbleven.
Aangenaam en anoniem auto’s spotten vanaf het dakterras aldaar.
Zo hebben de collega’s van clicks geen idee dat ik deze foto gemaakt heb bijvoorbeeld.
De eerste deelnemer in het wild!
Het hotel is gelegen aan de mooiste straat van de stad, die uiteraard met prachtige straatverlichting is aangekleed.
Takellandrovers zijn vrij algemeen hier.
Evenals de Renault 4.
Het verkeer in Marokko: er gebeurt van alles, maar niemand is boos op elkaar.
Veel ezels en muildieren in het straatbeeld ook.
Een van de weinige moderne Peugeot pick ups die ik gespot heb in Marokko.
Agadir is een paradijs voor Peugeot 205 liefhebbers.
Brommers van divers pluimage.
VW Polo met kont.
Het washok van het hotel.
De eerste rallytruck in het wild!
Precies één Citroën AX gezien.
Op donderdag 20 april een eerste snelle bezoek aan het bivak, voornamelijk om onze tassen bij Van Velsen uit servicetruck Brutus te halen. Maar als daar dan een Mercedes-Benz Accello staat komt die uiteraard ook op de foto.
De camper van Schoones.
SPOILER ALERT! Vick zou de rally gaan winnen.
Opvallend neusje op de PanDakar Unimog.
Bij Arcane werd vooraf al flink in Marokko getest. Zo ziet zo’n kapje er na een koprol uit.
Robert.
Er waren meer Friezen.
Peugeot 309, ook populair.
Geo!
Een aanzienlijk deel van de ‘Land Rovers’ in Marokko is door Santana gebouwd.
Vogel!
Op Eid Al Fitr (bij ons meestal foutief suikerfeest genoemd) gaan veel mensen in hun mooiste kleren op de foto.
Oryx in het wild.
Abarth Fullback?
Deze meneer wilde per sé op de foto. Hopelijk leest hij mee?
Op deze vrijdag ook even een stukje in de omgeving van Agadir gereden.
De Duster ‘eigen’ gemaakt met dank aan de mannen van Van Velsen. De magneetplaten zijn weer mee naar huis gegaan (en zitten nu op de SLK), de stickers voor de deur van de Avis vestiging bij het inleveren er af gehaald. Door deze stickers hadden we geen politiecontroles, dus het was wel van belang die zo lang mogelijk te laten zitten, niet in de laatste plek doordat de autopapieren op de terugweg per ongeluk in Brutus lagen en niet in de Dacia.
Peugeot Landtrek.
Meer moois op de parkeerplaats bij Camel’s, ons favoriete restaurant in Agadir.
Lief maar ziek. Schept toch direct een band.
Topsleeper.
Briefing. Belangrijk advies daar: let op uw pis. Blijf goed gehydrateerd en zorg dat je urine doorzichtig en geurloos is. Is het oranje en stinkt het? Foute boel!
Van een oud vrouwtje geweest, altijd binnen gestaan, rijdend weggezet.
Citroën C15 zie je ook lekker veel!
Bij terugkomst op de hotelkamer had ik een gekko als gezelschap.
Op zaterdag een duif als ontbijtgezelschap.
Ook op zaterdag: fotoshoot op het strand!
Scherp was dit een goede foto geweest…
Martin en Mitchel van den Brink wonnen hun klasse.
André Kuipers was dit jaar als navigator mee.
Absolute aanrader als je in Agadir wilt eten.
De enige Citroën BX die ik gespot heb, op zondag, onderweg naar de finish van de proloog.
Leuke lestruck!
Op maandag een meeuw als ontbijtgast.
Onderweg naar het eerste bivak.
In het bivak.
De finish van stage 2. Stiekem zijn mijn foto’s van vlak na de finish, ik had het erg zwaar en ben onder een boom gaan zitten honderd meter achter de finish, het lukte me simpelweg niet om verder.
Robert haalde de finish wel deze dag…
Terug in het bivak.
Dinsdagochtend bleek Ingels uitgevallen te zijn met de imposante 6×6.
We gebruikten het dashboardkastje van de Duster als broodtrommel. (Wat we hadden moeten doen: de autopapieren daar leggen. Achteraf…)
Terwijl de wedstrijd(st)rijders naast de weg vertrokken, gingen de servicecrews ook al onderweg naar het volgende bivak.
Nog een vroege uitvaller.
Maandagnacht had ik een tijd in de Duster gezeten om af te koelen en (mijn apparaten) op te laden. Dat had ik beter met de motor aan kunnen doen… Gelukkig bracht Eimbert Timmermans hulp!
Pro tip: als je auto aan wordt geduwd, haal hem dan van de handrem af.
Stiekem is dit een MAN KAT!
En dit? Afgaande op de koplampen een Kia Picanto.
Bijna iedereen was gestart, ook voor ons tijd om door naar het volgende bivak.
ter size-large wp-image-157015″ />
Fun fact: in Hongarije heb ik ook al eens een Tata plaatsnaambord gefotografeerd.
De wedstrijdroute kruist hier de openbare weg. Het toeval wil dat we daar tegelijk met Van Velsen waren.
Aankomst op het volgende bivak.
Een nieuwe dag, een nieuwe start.
Terug op het bivak.
Dat is hard gegaan.
Terwijl ik nog in mijn tent lag bij te komen kwam Anja van Loon al weer terug na wederom een dag voorin meegestreden te hebben.
Onderweg naar het volgende bivak. We zijn inmiddels weer een dag verder dus.
Foum Zguid.
Omeletstop met bedelende kinderen aan onze kont. Vooral Robert dan, aan mij valt beter te zien dat ik geen cent heb denk ik?
We waren veel te vroeg bij de finish, dus eerst nog even de omgeving verkend en van de fasciliteiten van diverse lokale horecagelegenheden gebruik gemaakt.
De finish was in een droogevallen rivierbedding (Oued), wat bijzondere plaatjes opleverde.
Van de finish naar het bivak.
In het bivak kregen we te horen dat Bram van der Wouden tijdens de etappe was overleden. De lust om nog vrolijk te doen of foto’s te maken was volledig weg. Een dag eerder was ook al een Franse navigator omgekomen tijdens de rally. De rally ging door (in aangepaste vorm), dus wij ook… De volgende foto’s zijn bij de start van eingekortte etappe op vrijdag 28 april gemaakt.
De etappe was ‘een ronde om het bivak’, de finish was niet heel ver bij de start vandaan, terwijl de laatsten nog startten, kwamen de eersten al weer binnen.
Terug naar het bivak.
Zaterdag, we kijken weer bij de start.
Onderweg naar het laatste bivak, richting Merzouga dus.
Tamegroute.
Aangekomen in het bivak.
Zondag, de laatste dag van de rally.
Het is maar een korte etappe, dus we zijn niet lang bij de start deze dag.
Aan de eindstreep. Vick Versteijen is zichtbaar blij met zijn overwinning in het truckklassement. Logisch natuurlijk! En dik verdiend.
Even een stukje de duinen in gelopen.
Darek Rodewald in de problemen…
Janus van Kasteren senior aan het spelen.
Alleen maar fijne mensen.
Direct na de finish wordt er al snel opgeruimd, niemand wil de boot terug naar Europa missen.
Maandagochtend. Robert en ik vliegen dinsdagochtend pas vanaf Fez, dus vandaag een dagje van het prachtige Marokko genieten. Wel jammer dat ik de berberapen die we zagen niet op de foto heb gekregen! Maar we beginnen uiteraard waar we wakker werden, in het bivak.
In Fez.
Huurauto ingeleverd, met de taxi naar het hotel. Daar zijn zwaluwen…
…en een bad!
Dinsdag vliegen we in alle vroegte.
Terug in Europa… Twee van de heftigste weken van mijn leven. Ik ben nog steeds aan het bijkomen als ik dit artikel een kleine twee weken na thuiskomst publiceer…
Indrukwekkend verslag!
Dank je!