Geachte Shirley, omdat we elkaar weinig hebben gezien de afgelopen week, wil ik je graag vertellen wat ik ondertussen allemaal heb uitgespookt. Zondag vertrok ik samen met Wingman naar een gezellig restaurantje, waar het gesprek al snel over de bruiloft ging. In gedachten waren we de zaal al aan het indelen, waar de ceremonie gaat plaatsvinden en waar de band komt te staan *smiley die achter z’n oor krabt* ja het is alweer even geleden dat ie mij heeft gevraagd, en nu word toch wel duidelijk dat we stappen moeten gaan zetten, willen we die in potlood geschreven datum ook echt in inkt laten drukken. Omdat we al vroeg aan tafel gingen, konden we na het toetje nog even langs Schoonmoeder voor een afzakkertje. Op het lijstje ‘familie’ kon er 1 afgestreept worden.
Maandag was het Eerste Kerstdag, en toevallig zag ik op de hippe thermostaat dat die dag ook als weekend werd gerekend, dus draaide ik nog snel even een wasje met goedkope stroom, voordat we in de auto stapten naar Oom en Tante. Een groot gedeelte van de familie kwam daar samen om in de zondagse kledij Kerst te vieren. We werden verwelkomd met koffie, thee en gebak, en terwijl er druk werd gebabbeld over hoe het er nu mee is, kwamen de eerste borrels op tafel. Borden met kibbeling en chocolaatjes kwamen langs. Niet op 1 bord gelukkig, maar het ontbrak ons aan niets. Samen met Nicht trok ik 2 theepotten leeg, onderwijl de carrières en op handen zijnde vakanties besprekend. Met het ene deel van de familie gaat er gecampeerd worden, en met een paar motorrijders werd een mogelijke reis naar het buitenland besproken. Binnen bleef het sfeervol licht, buiten zakte de duisternis over het huis, voor Moeder het juiste tijdstip om aan een speech te beginnen *smiley met opengesperde ogen* zou er een nakomertje onderweg zijn? Een scheiding? Maar nee hoor *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* het was tijd om naar huis te gaan en de koeien te gaan melken, en ze wilde slechts de gastheer en -vrouw bedanken voor een geslaagde middag. Daarna zwaaide koppel voor koppel af, tot we met z’n zevenen nog bleven zitten voor een vreselijk spelletje. Iets met kaarten, de kerstgedachte en wat grensoverschrijdende typeringen *smiley die aan z’n kin krabt* duidelijker dan dat kan ik het vage spel niet omschrijven, en hoe het gebeurde weet ik niet, maar ik wist zelfs een ronde te winnen. De avond was al gevallen toen ik Wingman naar de auto wist te krijgen, en via de watsep was het bericht doorgekomen dat het gevaarlijk is op de weg. Veel mensen drinken nogal wat tijdens Kerst, en laten dan hun vrouw rijden. Gelukkig wist ik ons zonder kleerscheuren thuis te brengen, en zelfs de restanten van het tuinhekje waren veilig.
Dinsdag was het weer uitslapen. Maar ik kon het niet laten om toch nog een wasje te draaien *smiley die z’n schouders ophaalt* het lijkt wel in de familie te zitten, ik kan er niets aan doen. Gisteren waren er nog meer die pas naar de borrel kwamen nadat de natte kleren te drogen waren gehangen, en ook die middag stond bij Moeder het witgoed weer te snorren. Daar kwamen we met het gezin samen voor een dinch. Een late lunch of een vroeg diner, het is om het even. Terwijl met zussen en zwagers de afgelopen borrels werden doorgesproken, maakte Moeder een grote pan met kip pilaf. Het was de bedoeling om te gaan eten voordat de koeien gemolken moesten worden, niet te vroeg zodat we rustig konden uitslapen en niet na het melken, omdat sommigen toch weer moesten werken de volgende dag. We hadden zoveel te bespreken dat de koeien al stonden te roepen aan het hek voordat de pan leeg was *smiley die over z’n buik wrijft* en Vader moest helaas al naar buiten voordat het ijs tevoorschijn werd gehaald. Nadat we deze derde visite hadden afgestreept, stapten Wingman en ik weer op. Dit keer geen dronken oude vrouwen die we van de weg moesten halen, zoals vorig jaar gebeurde, en dus konden we mooi op tijd op bed.
Want ja, ik was dan wel een week vrij, voor Wingman ging het werk gewoon door. Na het woelige uitslapen, zonder warm lijf naast me om tegenaan te kruipen, rommelde ik maar wat in het huishouden. In de vriezer lagen nog wat runderlappen, en deze rustige dag was ideaal om die een paar uur in de pan laten stoven. Een beetje verbaasd was ik wel toen ik bij de supermarkt aankwam, want van alle kanten had ik gehoord dat er lange rijen met goedgevulde karren voor de kassa’s stonden, op de laatste dagen voor Kerst, maar blijkbaar had iedereen goed gegeten, want ook nu stond de parkeerplaats weer vol *smiley met opengesperde ogen* was vroeger de winter een tijd om te matigen, ook omdat er weinig eten voorhanden was, nu lijkt de mens dat haast wel te willen compenseren. Het is koud buiten, en dus moet er een speklaagje aan gegeten worden. Het contrast werd nog eens versterkt toen ik op aanraden van Zusje de serie Call the Midwife opzocht op netfliks. Vroedvrouwen die hun weg door de achterstandswijken van Londen in de jaren ’50 zochten. Op een rammelende fiets, door de dichte mist en bij spoedgevallen begeleid door een agent op een welhaast nog harder rammelende fiets, onderweg naar een bevalling die plaatsvind tussen de andere kinderen van het gezin en de was die hangt te drogen, in huizen die nog niet eens zijn voorzien van een badkamer. Om het halfuur werd ik door het kookwekkertje terug gehaald naar de huidige tijd, om de pruttelende pan met draadjesvlees even door te roeren. Vroeger was alles beter, maar toch is het tegenwoordig ook wel prettig vertoeven.
Donderdag was er iets meer actie vereist, samen met Vriendin zou ik naar Haarlem afreizen om de tanden nog even voor het nieuwe jaar te laten opfrissen. Eerst op de motor naar Vriendin toe, want het was te koud voor de Kadett. Nee dat is niet vertroetelend bedoeld, ze wilde gewoon echt niet starten. Daarna stapte ik bij Vriendin in om de tweede helft van de reis comfortabel te kunnen bijpraten. Hoe waren de feestdagen verlopen, wat is het plan voor de rest van de vakantie, van die dingen waar vrouwen lange tijd over kunnen praten. Tot we bij de smoelenboer op tafel lagen en met nog 5 andere mensen zwijgend naar de Teen Mom-marathon op MTV keken, allemaal met een eendebek in de mond en een rode bril op tegen het licht van het zoemende apparaat dat op onze bekkies gericht stond. Zo’n moment waarop je denkt “als de aliens hier en nu de aarde komen bezoeken, tikken ze tegen hun voorhoofd en draaien ze snel weer om”. Maar het had resultaat, onze tanden leken iets witter geworden en op zoek naar een plekje in een parkeergarage trokken ook de drukplekken van het spreid-gereedschap weer weg. We waren helemaal klaar voor een middagje shoppen. Winkel in, winkel uit en zo snel mogelijk weer winkel in, want het was fris buiten. Ondanks dat we veel zagen en zelfs nog wat hebben gepast zo hier en daar, bleven de tassen toch redelijk leeg, en keerden we rozig maar voldaan weer huiswaarts.
Vriendin zij dat het vroor, toen we in de stad liepen, en de kou sneed inderdaad langs m’n kraag mijn warme jas in, maar op de motor was het nog redelijk aangenaam geweest, in de luwte achter de kuipruit, met de handvatverwarming aan. Dat ik vrijdagochtend vroeg gebeld zou worden om een rondje te gaan strooien, kwam dan ook als een verrassing. Nu was het Wingman die nog even verder mocht slapen, terwijl ik in de kou op zoek ging naar jou. Voor de Kerst waren alle auto’s mooi uitgestald op het bedrijf, in een lange rij die doorliep door de bocht heen, zodat vanaf de weg het rode plaatwerk goed te zien was. Veel auto’s netjes gewassen, maar bij jou waren ze daar nog niet aan toe gekomen. Misschien dat je daarom verstopt stond achter een kraantje. Mijn ochtendhumeur was in staat om de bedenker van dit geheel uit zijn bed te bellen, want erg praktisch was het niet, om alles zo te laten staan na de feestdagen. Gelukkig wilde je wel starten zonder hulp aan de accu, want ruimte voor de starthulp was er niet. Met de spiegel ingeklapt kropen we achteruit tussen de andere auto’s vandaan, en toen kon ik ook wel de humor ervan inzien. Zo is Kerst, elk jaar weer, pracht en praal en mooi vertoon voor de buurt, maar zodra Tweede Kerstdag zijn hielen heeft gelicht vallen de gaten in al die schoonheid. Dat werd hier wel heel letterlijk uitgebeeld door de lege ruimtes van collega’s die eerder deze week al op pad waren gegaan en hun auto gewoon weer zo dicht mogelijk bij de deur hadden geparkeerd. In alle rust reden we naar de Beemster, om daar de boel op te gaan bouwen. Het was nog rustig, maar gaandeweg het strooirondje begon het verkeer op gang te komen. Ach ja, uiteindelijk is Kerst niet veel meer dan een onderbreking van de normale werkweek.
Hoewel het voelde alsof ik er al een hele werkdag op had zitten, moest de dag nog beginnen. Wederom stapte ik, na een welverdiend ontbijtje, op de motor. Gisteren was de neus nog bezaaid geweest met witte puntjes. De vliegenlijkjes die er eigenlijk nog af gewassen hadden moeten worden, begonnen al te schimmelen. Nu was de hele motor voorzien van een dun wittig laagje. Het was duidelijk een stuk kouder dan gisteren, maar ik troostte me met de gedachten dat er nu in ieder geval geen zout onder de Kadett zou komen te plakken. Wel werd ik lekker rozig toen ik bij de schoonheidsspecialiste werd verwelkomd in een warme salon, achterover op de stoel, dekentje over me heen *smiley die begint te blozen* het gesprek verliep ook wat rustiger dan normaal, en ze had een Pittige Peeling, bindweefselmassage en een potje hars nodig om mij wakker te houden, maar het lukte! Na 2 uurtjes stapte ik fris en gladgestreken weer op de motor richting huis. Nog even voor de tv hangen en wachten tot Wingman thuis zou komen van zijn laatste werkdag. Na het eten vertrok hij weer naar het knutselschuurtje, voor een ouderwetse vrijdagmiddag met de mannen, en niet lang daarna vertrok ik naar boven, om een tijdje lekker op bed te gaan liggen.
Zaterdag, jawel, het voelt al de hele week als weekend, maar nu is het dan ook echt weekend. In het feestgedruis in de supermarkt haalde ik de laatste boodschappen. Net zoals bij Kerst vergaat de wereld na Oud en Nieuw, en dus waren mensen weer massaal aan het inslaan. Ik hoefde gelukkig alleen wat extraatjes te halen bij de gourmetschotel die, heel decadent, bij mij thuis werd bezorgd. Zondagse kleren aan, auto inladen, en naar Vader en Moeder toe. Eindelijk was het dan zover, we hebben een hele Kerst zonder moeten doen, maar nu gingen we dan toch gourmetten *smileys die staan te juichen* Vader en Moeder zorgden voor de koeien, terwijl Zusje en ik de visjes marineerden en de kruidenboter klaar maakten. Andere Zusje was met haar gezin een weekendje weg, en om de ruimte aan tafel op te vullen, had Wingman zijn vader meegenomen, die voor 2 kan eten. Het eten ging goed, de vis met sojasaus was erg geslaagd, de Belgische mayo wat minder, en aan de fazantenworstjes zat een beetje te weinig smaak, maar gelukkig hoefde er niemand hongerig z’n bedje in die avond. Wel nam Vader zich voor om eens mee te gaan boodschappen doen. Niet alleen omdat Zusje en ik er zo kleurrijk over konden vertellen, maar ook omdat we voor het eerst dit jaar iets voor elkaar hadden gekregen, want ons eerder nooit lukte: alle ijs was op. Alles. Niet alleen de straciatella en de aardbeienmerengue, maar ook de gewone aardbeien en vanille *smiley die over z’n buik wrijft* net voordat ik kon wegzakken in een voedselcoma, duwde Wingman mij uit de stoel en rolde hij me naar buiten. Tijd om naar huis te gaan.
Want zondag word een lange dag. Niet druk, geen hard werken, volgens de voorspellingen hoeft er niet gestrooid te worden, maar wel een lange dag. Als je jezelf voorneemt om op tijd naar bed te gaan, dan loopt het soms zomaar richting elven, nu hebben we onszelf voorgenomen om juist tot ver na middernacht wakker te blijven. En zo strekt de dag zich als een zee van tijd voor ons uit. Er staan slechts 2 dingen op de agenda: oliebollen halen voordat de kraam sluit *smiley die met z’n neus tegen het raam gedrukt staat* helaas is het nog niet droog genoeg om op de fiets te stappen. En daarna die oliebollen samen met Vriendin opeten, om vervolgens met witgepoederde neuzen de straat op te gaan en iedereen een gelukkig nieuwjaar te wensen. Waarschijnlijk daarna wat klagen over hoe strak de feestkleding zit, zodat Wingman kan zuchten dat we dan niet zoveel hadden moeten eten. Maar ja, het is maar 1 keer Oud en Nieuw, dus dat moet kunnen toch?
Voor het zover is, wil ik graag jou bedanken *smiley die naar het scherm wijst* voor je vinnikleukjes en leuke reacties in het afgelopen jaar. Ik wens je een mooie avond, met iets beter weer dan het nu is, en dat wanneer morgen de kater weggezakt is, er een mooi en voorspoedig jaar vol met geluksmomenten aan je voeten ligt. Natuurlijk, altijd maar meer meer meer is ook niet goed, maar dat het nog wat mooier, fijner, gezelliger en beter is dan vorig jaar, dat is toch een prettig vooruitzicht en streven. Vroeger dacht ik altijd dat er tijdens Oud en Nieuw ook echt iets veranderde. Dat die ene jongen uit m’n klas ook verliefd op mij zou worden, dat mijn ouders mij geen huisarrest meer zouden geven, dat ik het goede lootje had gekocht. Net zoals in de film. Dat magische moment dat een nieuw jaar begint en alles anders is. Zal ik je wat verklappen? Dat is niet zo. Alles is nog hetzelfde, alleen dan met zondagse kleren aan over een weg bezaaid met vuurwerkresten naar een nieuwjaarsborrel rijden, maar verder verandert er niets. De momenten van geluk en voorspoed creeer je zelf (grotendeels, tegenspoed komt soms uit onverwachte hoek) en ook in het nieuwe jaar ben je zelf weer aan zet om er iets moois van te maken. Ik wens je daarbij alle succes *smiley die een kushandje doet*
