Geachte Shirley, wat was de zondag toch een heerlijk chillax dagje. Beetje uitslapen, beetje bankhangen, tuinsetje ophalen. En omdat ik maandag niet zo vroeg op hoef, eindelijk weer eens tijd om op zondag avond tv te kijken. Want er is dan zoveel leuks te zien! Zoals Heel Holland Bakt, heerlijk kneuterig, geniaal commentaar van dat vrouwtje van Hak, lekker simpel kijken. Iets minder simpel, maar toch zeker net zo inspirerend om thuis ook te proberen: Celebrity Polefitness, of BN’ers in de paal, of is dat dan weer een variant bij een andere tv zender? Daarna nog lekker een paar moorden opgelost, en toen was het echt bedtijd.
Want maandag was er ook weer een hoop drukte. Terwijl jij in de garage bezig was met een technische en een cosmetische ingreep, was ik druk met de laatste dingen inpakken. Heb ik alles voor een midweekje weg? Schoenen, sloffen, nog een paar schoenen, warme kleren, kouwe kleren. Het viel best mee, ik had maar 3 tassen vol. Oja en een schminkkoffer. En dan evengoed nog de tandpasta en tandenborstel vergeten *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* Eerst ging het richting oma, om vervolgens met de dikke Mercedes af te dalen naar Domburg, Zeeland. En dan ben je daar, voor je gevoel aan de andere kant van de wereld, en dan rijd je 4 rondjes door het dorp omdat je dankzij het eenrichtingsverkeer niet aan de andere kant van het dorp kunt komen *smiley die rood begint aan te lopen* Gelukkig vonden we wel een lekker restaurantje, waar ik fruits de mer (zeevruchten) bestelde. Mosselen leken me zo ingewikkeld, dus dan maar iets wat ik wel eens in een bakkie plastic in de supermarkt heb zien liggen. Alleen moest ik het dit keer zelf uit de schaal en schelp frummelen. Nogal bewerkelijk, maar wel lekker gegeten.
De dinsdag begon met een gezellige brunch, gevolgd door een rondje toeren over een van de eilanden van Zeeland. En zo kwamen we via een toeristische omleiding-wegens-werkzaamheden en de Toren van Pisa bij het Watersnood museum. Voor degene die het niets zegt: in 1953 was de dijk doorgebroken in Zeeland, en om dat gat te dichten, hebben ze toen 4 grote betonnen bunkers klem gelegd, en daar een nieuwe dijk tegenop gebouwd. In die 4 bunkers (caissons in vakjargon) is een uitgebreide tentoonstelling te zien over hoe en wat. Er zijn toen namelijk meer dan 1800 mensen verdronken, en iets van 200.000 stuks vee. Duizenden boerderijen zijn zwaar beschadigd of helemaal verwoest. Mensen hebben urenlang, soms dagenlang letterlijk gevochten tegen het water. Mensen hebben hun kinderen voor hun ogen zien verdrinken, zijn alles kwijtgeraakt, hebben gebeden en gehoopt en gewacht op redding. Met een brok in je keel loop je daar rond, als je de foto’s ziet, de kindertekeningen, de brieven leest. Een wand vol met namen, zo onwerkelijk. En dan zit je ’s avonds voor de tv, kijk je naar het programma Een Dubbeltje Op Ze Kant, en zie je hoe mensen met een inkomen van meer dan 4000 eipo zichzelf meer en meer in de schulden werken. Ja, wat kunnen mensen dan veel veranderen in 60 jaar tijd. Gelukkig kon ik daarna RTL Late Night kijken, waar Umberto Tan allemaal beroemde DJ’s te gast had, en werd de dag toch nog mooi afgesloten.
Woensdag begon weer met een brunch, waarbij we nu eens lekker over de brunch zelf zaten te praten. En dan vooral de rare eetgewoontes. Heb ik normaal gesproken een vrij strikte volgorde, nu ging ik helemaal los. Crackers met jam, stuk fruit, broodje kaas, nog een stuk fruit, en dat alles word weggespoeld met veel koppen thee. Tja vakantie he, dan word gewoon alles gegeten wat op tafel staat. Voor hetzelfde geld breken straks de dijken door, en moet ik nog 24 uur tegen een muur staan duwen om het water tegen te houden, dan kan je maar beter een goede bodem hebben. Of je legt alvast een goede bodem voor de vlootschouw. Ja snoesie, zo erg heb ik jou gemist, dat ik gewoon tijdens m’n vakantie 3 tijdzones doorkruis om samen met jou te kunnen oefenen voor het bestrijden van gladheid. De vorige keer ging iets minder vloeiend *smiley die een bordje “understatement” omhoog houd*, dit keer ging het als de gesmeerde bliksem. Zonder al te veel gekkigheid stond de strooier er opeens zomaar in en hing de schuif op de neus. En alles werkte ook gewoon! Toen nog even een rondje getoerd om de tablet te testen. En die werkte. Alleen jammer dat de oude route er nog in stond. Maar ja, volgende vlootschouw beter. Met een tevreden gevoel stapte ik weer in het Duitse tankje met eland vrees, om de 3 tijdzones weer te doorkruisen. Onderweg vergezeld door Youp van het Hek en allerlei hippe dansmuziek, kwam ik ontspannen weer in Domburg aan.
Donderdag kon ik gelukkig uitslapen. Het begint al bijna te wennen: ik word wakker, luister, hoor niks, ga weer verder slapen, word even later weer wakker, hoor dat de tafel word gedekt, en blijf nog even liggen, tot het stil word, dan is de tafel gedekt en zit iedereen boekie te lezen en op mij te wachten. Ideale tijd om aan te schuiven *smiley met een grote grijns* Vandaag was het weer tijd om een rondje te toeren. Het valt me wel op dat veel plaatsen dezelfde naam hebben als in Noord Holland. Je zou je bijna thuis gaan voelen als je de borden leest. Abbebroek, Ouddorp, Sint Maartensdijk, Plompetoren, Breezand. Alsof je uit Medemblik vandaan onder het IJsselmeer door rijd, en er achter komt dat er langs de A6 nog een Almere ligt *smiley die blij verrast kijkt* We kozen het centrum van Goes uit om wat te gaan lunchen en sjoppen. Eigenlijk had ik niks nodig, dus ik had maar 2 tassen vol gesjopt. Een nette score. Niet zo’n nette score was het parkeertarief in Middelburg, waar we aanschoven voor het avondeten. Dacht je Amsterdam te zijn ontvlucht, blijken er nog meer steden te zijn die denken dat er zoveel te doen is dat mensen graag een handvol eipo’s in het apparaat gooien om te mogen parkeren. Nouja, niet te lang bij stil blijven staan, het is maar geld, als de dijken doorbreken kun je er toch niet op blijven drijven.
Vrijdag was de laatste ochtend. En zoals het bij mij dan gaat: de vakantie begint en eindigt met inpak stress. Haast obsessief worden alle kasten nog eens nagekeken of er echt niemand iets was vergeten, de auto werd zeer doelmatig systematisch ingeladen (handig als je met een groep puzzelaars op vakantie bent) en we toerden weer richting het noorden. Maar niet voordat we Neeltje Jans hadden gezien. Al een paar keer hadden we gezwaaid in het voorbij gaan, maar nu was het tijd om haar toch maar eens van dichtbij te bekijken. Een informatie centrum over de Delta en Delta werken, de geschiedenis van Zeeland vanaf de Romeinse tijd, het hoe en wat van de mossel, evenals het hoe en wat van de walvis/potvis/bruinvis/dolfijn/andere vissoorten en zeezoogdieren. Zei ik dat ik me niet te druk moest maken om geld, want het is maar geld? Dan wil ik mezelf bij deze even rectificeren! Ik weet nu wat dat “ons bin zunig” betekent, dat is namelijk Zeeuws voor “wij zijn afzetters”. Voordat je de entree van 22 eipo kunt betalen, rijd je namelijk een parkeerplaats op, in het midden van nergens, het enigste wat je daar kunt doen is Neeltje Jans bezoeken, maar zelfs voor die parkeerplaats durven ze 7 eipo te vragen! Vervolgens zit je nog te twijfelen of je mischien met de rondvaartboot mee wilt, maar dan blijkt dat je daar ook nog eens extra voor moet bijbetalen. En dan het eten: 5,95 voor een kant-en-klaar-salade die er niet alleen goedkoper uitziet dan, maar ook goedkoper is in de supermarkt. Voordat je denkt dat ik mischien te krepserig ben: bij het Watersnood museum kon je gratis parkeren, en de entree was daar 4 eipo. Minder keuze voor de lunch, maar de koffie was wel goedkoper, en werd niet geserveerd in een plastic bekertje. Maar ondanks dat, was Zeeland toch erg geslaagd als bestemming voor de vakantie. Gelukkig kon ik jou, ’s avonds laat, na een drukke middagspits te hebben doorkruist, dan eindelijk weer ophalen. Even rust in de cabine en in me hoofdje.
Rust die we zaterdag goed konden gebruiken. Ik had me namelijk verkiesbaar gesteld voor de Miss Truckrace Battle verkiezing, en omdat ik bij de laatste 3 zat, mocht ik jou meenemen naar het circuit van Zandvoort. Dus ’s ochtends vroeg ging ik in de steigers, een lekker plamuurtje, panty voor een goed figuurtje, hakjes eronder, en zo huppelde ik de cabine in *smiley die danst als een jong hert op glad ijs* Voor 8 uur moesten we op de paddock staan, omdat daarna het hek dicht zou gaan, en geheel in onze stijl, reden we om 7:55 dashboard tijd de baan op. Het werd een drukke, gezellige, zonnige, hectische en enerverende dag. Ik heb dingen met jou gedaan, dat had ik nooit voor mogelijk gehouden. Even dacht ik dat ik je hoorde ‘ppurrrrrr’en toen ik die poetsdoek over je neus haalde. Wen er maar niet aan hoor, kleine showpony van me, jij blijft mijn lieve zandverzamelaartje *smiley die over het spatbord aait* De concurrentes bleken eigenlijk best gezellig te zijn, eentje had zelfs haar vriendje meegesleept, en zo sleepten we mekaar de ochtend door. Even een briefing hier, even een foto daar. Tot het serieuze werk begon: de vrachtwagen race van dit weekend werd verreden, en wij mochten de winnaars hun beker geven. Nog zenuwachtiger dan de coureurs zelf, liepen we naar het ere schavot, waar we gillend weer vanaf renden toen de champagne flessen werden ontkurkt. Het was een mooie zonnige dag snoes, je stond te stralen tussen al die andere auto’s. Maar helaas, dit is dan het verschil tussen de internationale en de provinciale chauffeurs. Terwijl de andere meiden in hun bedje achter de stoelen sliepen, lag ik thuis in m’n bedje. Heb je je wel vermaakt daaro, tussen al het feestgedruis?
Ik denk het wel, want toen ik vanochtend weer terug kwam, stond je er nog net zo netjes bij. Slaap heb je denk ik weinig gehad, tot diep in de nacht werd er geborreld en gesleuteld, hoorde ik. De dag begon frisjes, maar wel gezellig. Voor 11 uur gingen de eerste flessen champagne al open. De 3 kiss missen en de 2 Formido babes konden nog enigszins op tijd weg komen. En zo zaten we met de alcohol lucht nog in het haar aan een vroege lunch. Terwijl de regen op de VIP tent neerdaalde, maakten wij ons op (letterlijk en figuurlijk) voor de Miss Truckrace Battle verkiezing. Op het zonnedek *smiley met een paraplu* van de Synergie stand werden we alle 3 omstebeurt naar voren geroepen, waarna het publiek voor ons moest klappen. Degene die de meeste decibellen uit het publiek kreeg, mag zich een jaar lang Miss Truckrace Battle noemen. Het werd een fotofinish, ik kon het verschil niet horen, maar mischien dat jouw getuter de DB meter van de jury heeft doen uitslaan, want ik werd tot winnaar gekroond *smiley met een kroontje op en een sjerp om* Geweldig! De euforie was echter van korte duur, want ik kwam er al snel achter waarom je nooit iemand op het podium tegen de wind in champagne over het publiek ziet spuiten *smiley die tegen z’n natte voorhoofd slaat* Na de prijsuitreiking was het even wachten op een droog moment tussen de buien door, en toen moesten we alle 3 aan het werk. Op de foto voor de eigen auto en gezamenlijk op de foto voor, naast en op de race trucks die er stonden. Leuk om een keer zo in het middelpunt te staan, maar gelukkig hoefde ik niet alles alleen te doorstaan. Dan was het me ook zeker niet gelukt om de coureur op te tillen. Na de laatste truckrace, met een hoop sensatie en spektakel, nog eenmaal het podium op voor de prijsuitreiking, en toen was het wachten, struinen, bakkie doen, bitterballen eten en nog wat struinen, tot het hek weer open ging, en we Zandvoort konden verlaten.
Een geweldige week om op terug te kijken. Eerst op vakantie met 3 supervrouwen, en vervolgens een weekend op het circuit van Zandvoort mogen doorbrengen. Jij staat weer tegen de dakgoot geleund, ik lig met me voetjes omhoog op de bank, in de hoop dat die dikke enkels weer wat afslanken. Nog even een paar uurtjes slapen, en we mogen weer op pad samen. Slaap lekker snoesie, tot morgen.
