Geachte Shirley, week 47


MAN Lady
Geachte Shirley, ken je dat fenomeen? Kerels die zich helemaal op de tv focussen, 45 minuten lang “oeh” en “aaaah” roepen, tegen de tv schelden, in de rust ff gauw een bak snaaiwerk er doorheen jagen, en vervolgens weer 45 minuten verder gaan met bier drinken, vloeken en tieren. Ik heb het nooit begrepen. Ja het wisselen van de shirtjes is leuk, maar verder snap ik niet waarom mensen tegen de tv zouden praten, want die mensen die in het kastje zitten, horen je toch niet. Tot ik zondag op de crosstrainer voor de tv stond, en mezelf erop betrapte dat ik me daar ook schuldig aan maken. De gespannen blik, die “whoe!” als er een bocht werd afgesneden, de “aaaah” als er een balkje werd afgetikt. Ja Jumping Indoor Maastricht was weer een spannende bedoening, zeker met 10 combinaties in de barrage, en uiteindelijk 2 jonge Nederlandse talenten die als 1e en 2e eindigden. Ach ja, paardensport, het blijft mooi om te zien.

Maandag waren we een end van huis. Klei laden ergens in een grond depot bij Uithoorn. Gelukkig stond er net een collega bij het stoplicht, want het was lastig te vinden in het donker. Terwijl we een slootje met dijkenklei aan het uitgraven waren, konden we mooi wat naar de radio luisteren en boekie lezen, heerlijk dagje. Gelukkig waren er genoeg belangrijke dingen gebeurd, zodat we het niet teveel over die idioten uit Gouda hoeven te hebben. Meningsverschillen zijn leuk, vooral als je je mening goed kunt beargumenteren, soms steek je er nog iets van op. Een meningsverschil over een kinderfeest gaan uitvechten, waar de kinderen bij zijn, dat is gewoon idioterie! Ik zeg kindjes afpakken, en niet meer terug geven. Gelukkig was er ook nog ander nieuws. Alhoewel, gelukkig… Een uitbraak van vogelgriep is nooit fijn, het enige ‘gelukkige’ hiervan is, is dat de instanties er op tijd bij zijn. En op dezelfde dag word bekend gemaakt dat de overheid een campagne gaat starten, om mensen bewust te maken van hun vieze keuken, en dat dat een gevaar is voor de gezondheid. Blijkbaar hebben ze tussen het vergaderen door even wat tv gekeken, zapten ze langs “Hoe schoon is jouw huis?” en dachten ze dat dit een afspiegeling is van hoe een gemiddeld Nederlands huishouden eruit ziet. Zijn we nu zo dom geworden, of willen we graag zo erg betutteld worden, dat zelfs de overheid zich met ons huishouden gaat bemoeien? *smiley die z’n schouders ophaalt* Uit onderzoek was al eens gebleken dat het vaatdoekje vaak veel bacterieën bevat, en die worden dus door de hele keuken uitgesmeerd. Mijn tip: gebruik het vaatdoekje minder *smiley met een schortje om* het enigste waar je dan nog ziek van word, is het gezeur van je partner, dat je moet schoonmaken. Schoonmaken is soms nog slechter voor de gezondheid dan wanneer het vies blijft. Met gevaar voor eigen leven kroop ik in jouw bakje, om de laatste restjes dijkenklei eruit te scheppen. Maar de combinatie klei en teflon vloer is nogal tricky *smiley die loopt als een hertje op glad ijs*

Dinsdag begon met een cadeautje van de baas. We mochten uitslapen *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* Lekker even 2 bootjes leegrijden, heerlijk ontspannen, bakje thee erbij voor onderweg, het lijkt haast wel werken op therapeutische basis. Tijdens het zappen, op zoek naar een gezellig rustgevend muziekje, kwam ik langs een zakelijke radiozender, waar een van de organisatoren van de Zwarte Cross was aangeschoven. Het feest van Boeruh Bier en Tieten oja en Motorcross is inmiddels zo groot, dat er een professionele organisatie achterzit, met een veiligheidsbeleid en een antidrugsbeleid. Bij de crosswedstrijden word goed opgelet waar wel en geen publiek mag staan, de radiopresentator refereerde nog even aan het ongeluk met de monstertruck, maar zulke grote auto’s willen ze daar dus geeneens hebben. Wat ze wel elk jaar proberen, is om iets nieuws te doen, wat voorgaande jaren of bij andere evenementen niet gebeurd. Zo hebben ze een paar jaar geleden het drankje ‘Nozem’ op de markt gebracht. Schijnt erg lekker lekker te zijn, zit in een literfles in de vorm van een olievaatje. Dat willen ze nu landelijk op de markt gaan brengen, maar de supermarkten waar ze mee in gesprek zijn, nemen de mensen van de Zwarte Cross niet erg serieus. En dat is jammer, als je ziet hoe serieus ze ermee omgaan. Nu heb ik eens gehoord dat er een vrouw was, die haar eigen cosmetica merk op de markt wilde brengen. Zij stuurde al haar familie en kennissen naar de drogisterijen en parfumeriën, waar ze dan om dat ene merk moesten vragen. “Ow hebben jullie dat niet? Ow jammer, dan zoek ik wel verder.” Het duurde niet lang voordat de winkels ook dat merk in hun schappen hadden liggen. Dus als wij nu allemaal bij de slijterij om Nozem gaan vragen, dan komt het vanzelf wel in de schappen. En na zo’n drukke marketingdag, hadden we wel een middagje rust verdient. Dat was het tweede deel van het kadootje van de planning *smiley die languit op de bank ligt*

Woensdag mochten we weer op de normale tijd opdraven. Lekker een dagje zand rijden, van Beverwijk naar Alkmaar. Er ligt daar een weg langs het water, waar auto’s en fietsers langs gaan, maar omdat de fietsers zo gevaarlijk zijn voor de auto’s, krijgen ze een eigen rijbaan. En zo reden wij het werkvak in, en moesten we over het randje, eigenlijk net naast de weg kiepen, zodat het zand niet over de tijdelijke vangrail heen rolde. Spannend. Natuurlijk heb je vertrouwen in de machinist, zelfs al zit ie op een wurmenvangerskraantje, en natuurlijk hadden we die beschoeiïng ook wel gezien, dus het zand zou niet zomaar wegzakken het water in, maar als je dan met de 2 achterwielen in het zand rijd, en ik voel jou een beetje zakken, pff dan zit ik stiekem wel weer een beetje met zweethandjes. Gelukkig konden we na het kiepen nog een rondje door de stad rijden, omdat de kortste weg terug naar de ring was afgesloten door trekkers en kranen. Heerlijk, beetje windowshoppen, mensen kijken, auto’s kijken die gaan remmen voor fietsers terwijl ze geen voorrang hebben *smiley die aan z’n stuur knaagt* nou dan zit ik op de kast hoor! Klootviool…

De volgende dag mochten we in de herhaling. We weten inmiddels de weg, we weten dat we niet omvallen, we weten wie er in het werkvak lopen te zwaaien, alleen zijn er vandaag 2 verkeersbegeleiders bijgekomen. Een kleine situatie schets: het waren 2 rijbanen, waar de fietsers ook mochten fietsen, en dat leverde wel eens gevaarlijke situaties op met auto’s die gingen inhalen. Nu was er 1 baan afgesloten, en een bord geplaatst waarop staat dat de fietsers er niet meer langs mogen. Dat zou teveel vertraging opleveren, want de auto’s hebben nu geen ruimte meer om in te halen. En dus was gister de verkeersregelaar al bezig om de fietsers te attenderen op het fietspad aan de andere kant van het water. Wacht even, er is nog een fietspad? Pal aan de overkant van het water? En daar word je niet aangereden door auto’s? Dat klopt helemaal. Het probleem is: dan ben je 300 meter langer onderweg, dan wanneer je tussen de auto’s gaat fietsen. Gister kregen de fietsers het voordeel van de twijfel, vandaag werden ze gewoon terug gestuurd. Ja snoes, dat geeft mij een goed gevoel, als ik heel eerlijk ben. Wij moeten ons aan allerlei regels houden, en doen we dat niet, dan worden we aan de kant gezet, of we krijgen later post, omdat de camera heeft gezien dat we iets deden wat niet mag. Maar nu moeten de fietsers, die onopgeleide figuren die geen wegenbelasting betalen, maar ondertussen wel uitgebreid gebruik maken van de hele weg, omdat ze of met z’n 4en naast elkaar fietsen of met hun telefoon bezig zijn, zich lekker ook aan de regels houden, en dus lekker een heel stuk omrijden. Whoehoe! Gerechtigheid *smiley die zit te springen in z’n tuigje* Alleen jammer dat er aan het einde van het werkvak dan 2 verkeersregelaars staan, die niet alleen spookrijdende auto’s terug sturen (goed zo!) maar ook ons tegenhouden, om de omrijdende fietsers te laten oversteken *smiley die zuchtend z’n hoofd op het stuur laat zakken*

Nouja gelukkig werd het toen alweer vrijdag. En wij mochten weer de heel andere kant op. ’s Ochtends vroeg doken we Overveen in. Nouja vroeg, we hoefden pas 7:00 te beginnen, maar aan de gesloten gordijnen en het weinige licht te zien, is dat best vroeg in deze buurt. Even een tennisbaan ontgraven die midden in een woonwijk ligt. Mooi ritje, van Overveen naar Garbage City in Alkmaar. Weinig file dit keer, behalve dan dat er een kettingbotsing was in de tunnel op de A9, waardoor het op de A22 ook wat drukker werd. En toen dat was opgelost, gebeurde er een ongeluk voor of net in de tunnel op de A22. Uhm ja, en dan moeten we dus omrijden, helemaal door Haarlem heen naar de A9. Nouja, gelukkig hadden we gezellige praat op het werk. Meestal zijn de machinisten en uitvoerders bekenden van m’n collega’s, omdat zij nou eenmaal langer in het werk zitten dan ik. Maar dit keer was het niet de collega, maar ikzelf die de machinist al een tijdje kende. Sterker nog, ik ken hem al zo lang, dat ik zelfs al heb geprobeerd z’n zoon te versieren *smiley met rode lippenstift op* maar dat soort dingen kun je dan weer beter niet over het bakkie zeggen. Tja vrijdag he, dan weet je wel hoe het praatje gaat, ik hoorde je al grinniken snoes. En terwijl jij al tegen de dakgoot stond te leunen, was ik druk aan het koken voor een goede vriend. Lekker samen op de bank, met een bakkie thee, pizza en ijs, Top Gear kijken en tegen de poes praten. Ja het was een lekker avondje. Je zou bijna de berichten over de vogelgriep vergeten. Inmiddels is het op meerdere bedrijven opgedoken, na het weekend merken we wel of er nog vlees en eieren in de supermarkt liggen. Ik hoop niet dat de consument nu massaal de kip gaat boycotten, uit angst voor ziektes. Zolang je het vlees goed verhit, en het niet afveegt met het vaatdoekje, is er niks aan de hand.

Zaterdag begon als een werkdag, voor mij dan. Jij mag 2 dagen uitrusten, ik mocht naar het chauffeursoverleg toe. Even horen hoe het ervoor staat, wat word er bij de verschillende divisies uitgespookt, en hoe zie je dat terug in een grafiek. Klinkt als droge kost, maar ik vind het toch wel interessant. Wat het dit keer nog interessanter maakte, was een lezing van Barry Hughes. Hij komt uit Engeland, en uit de voetbalwereld, en ging ons iets vertellen over teambuilding. Je kunt wel allemaal voetvallers bij elkaar zetten, maar als de leiding en de aansturing niet goed is, winnen ze geen enkele wedstrijd. Met humor en voorbeelden uit zijn loopbaan, heeft hij het voor een hoop mensen wat duidelijker kunnen maken. Hij heeft ze in ieder geval wel aan het lachen gemaakt. Poeh ik kan haast niet wachten om maandag gemotiveerd (“Blijf van me af!”) aan het werk te gaan. De enerverende ochtend werd afgemaakt in een meubelwinkel, waar ze binnen een week na het uitkomen van de folder, geen lamp meer hebben die in de folder stond. Verdorie…. Nouja, dan maar met de Kadett op pad, voor een lekker hapje sushi, in Hellevoetsluis.

De zondag begon lekker, met warme broodjes uit de oven. En omdat het zulk lekker weer was, zijn we maar een rondje gaan lopen. 12 kilometer verderop zat ik samen met me zussie aan een bordje mosselen en een hamburger. Waarschijnlijk zouden we niet voor de donker thuis zijn, dus dan maar even vragen of iemand ons wil ophalen *smiley die NEE zegt* En zo werden we Dukes of Hazzard stijl van de weg geplukt. Nog even bankhangen, en ja dan word het toch tijd om de Kadett thuis te brengen. Dit keer geen BMW M3 of Mercedes C63 AMG om samen mee door tunnels te brullen, maar wel dikke file. Met een kleine omweg via Straatsburg en Joure zijn we gelukkig weer thuis gekomen. En nu is het bedtijd. Weltrusten snoes, morgen gaan wij weer saampjes op pad.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *