Geachte Shirley, week 48


MAN Lady
Geachte Shirley, na zo’n drukke wandelzondag begon de maandag gelukkig rustig. Even een bootje grind leegrijden in Amsterdam, dat betekent boekie op en het stuur en vooral kalm blijven. En ja, dat lijkt dan niet erg op het gemotiveerde beetje extra wat Barry Hughes graag aan de klant wil laten zien. Maar deze klussen zitten er nu eenmaal ook tussen. Konden we mooi het nieuws luisteren, wat we van het weekend allemaal gemist hebben. Er zijn geen nieuwe gevallen van vogelgriep gevonden, en de transport komt langzaam maar zeker weer een beetje op gang, maar als ik het goed heb begrepen, mogen er voorlopig geen eieren worden uitgebroed of kuikens worden vervoerd. En dat is lastig, als er geen aanwas van jonge kippen is, komen we straks vlees- en broedkippen tekort. Een tekort is meestal goed nieuws, dan gaat de prijs weer wat omhoog. Alleen jammer dat het in Nederland dan net weer een beetje anders werkt. Er gaan een aantal boeren failliet, en supermarkten gaan hun kipproducten uit het buitenland halen. Een fijn vooruitzicht *smiley die een bordje SARCASME omhoog houd* Maar daar was jij allemaal niet mee bezig, jij werd vooral zenuwachtig van het idee dat je een nachtje in Amsterdam mocht blijven slapen.

Erg nieuwsgierig naar hoe het jou was vergaan, carpoolde ik dinsdag met een collega mee terug naar Amsterdam. Zou er nog wat diesel in je tank zitten? En zal je de accu’s nog wel hebben? En de radio en airbags, die bij Golfjes zo geliefd schijnen te zijn? Maar gelukkig, je stond er nog, compleet met alle onderdelen. Sterker nog, je was zelfs je territorium aan het afbakenen geweest. Zoals het een echte Volkswagen betaamt, ken jij maar 2 gebieden: ‘Mein!’ en ‘Word van Mein!’. Na het lessie grind, en nog 2 bootjes zand, waren we weer klaar in Amsterdam, en konden we gralux laden voor Leiderdorp. Ja dat spul is natuurlijk ook nieuw voor jou. Mooi he, zelfs na een maandje of 2 kom je nog nieuwe dingen tegen. In Leiderdorp hadden we het werk verrassend snel gevonden. Sterker nog, die omgeving kwam me wel bekend voor. Hier ben ik nog wel eens met de Kadett langs getoerd, voor een lekkere pannenkoek. Maar de pannenkoekenboerderij, die eerst naast de Maccetaria zat, is verhuisd. Reden genoeg om daar binnenkort weer eens te gaan eten. Maar eerst nog even verder met het werk. Nog een vracht naar Leiderdorp, en daarna nog een vracht grind naar Obdam. Vanuit Amsterdam. Makkelijkste weg: via de A7. Wat ze me echter niet hadden verteld, is dat er tegenwoordig, ondanks dat er 5 banen zijn, nog steeds file is voor de Coentunnel. Ongeloveloos. En dan ben je de tunnel door, kun je mooi doorrijden, want de A8 bestaat ook uit 4 rijstroken, moet je weer in ankers, want die 4 rijstroken komen uit 3 verschillende stromingen bij elkaar, en blijkbaar worden automobilisten daar bloednerveus van, en gaan ze als een malle van rijstrook wisselen, waardoor weer alles stil komt te staan. Leermomentje voor de volgende keer snoes *smiley die diep zuchtend op het stuur zit te trommelen* En ja, dan nog even langs de garage, om iets aan jouw territoriumdrift te doen. We denken dat we het olielekje hebben gevonden, daarna gezellig nog wat om jou heen gelopen en gekletst, en ja, toen was het echt tijd om op huis aan te gaan.

Woensdag konden we met frisse olie aan de gang, lekker de benen strekken tussen Beverwijk en Alkmaar. Hetzelfde klusje, bij het nieuwe fietspad langs het water, maar dit keer achteruit vanaf de rotonde naar de kraan toe. Die ook een stuk was gegroeid. Ja zelfs hetzelfde werk is niet altijd hetzelfde. Net zoals niet elk rondje hetzelfde is, ook al zijn er wel overeenkomsten. Elk rondje stonden er namelijk wel 1 of meerdere auto’s stil. Op de vluchtstrook, met zonder wiel, halvers in de berm geparkeerd met een ANWB auto erachter, of midden op de kruising bij een afrit, met gekreukeld plaatwerk en auto’s met zwaailampen er omheen. Ja een drukte van belang op de weg, maar gelukkig kon ik nog wel even radio luisteren tussendoor. Zo hoorde ik onder andere dat zo’n 30% van de huishoudens in Nederland bestaat uit 1 alleenstaand persoon. Dan voel ik me meteen aangesproken. Want wat is het nu met die alleenstaanden: ze kopen minder in de supermarkt, omdat ze, in plaats van heel ongezellig voor 1 persoon te koken, liever de gezelligheid van de horeca opzoeken, om daar met andere mensen samen te eten en te borrelen. Ik voel me deels aangesproken. Ja boodschappen doe ik niet veel meer bij de supermarkt, maar zo vaak zit ik nou ook weer niet in de horeca toch? *smiley die op z’n vingers zit te tellen* Maar dat is dus een probleem voor de supermarkten, want die verkopen minder, waardoor ze meer hun best moeten doen, of andere dingen moeten bedenken, om klanten naar binnen te lokken. Bijvoorbeeld een horeca-achtig hoekje binnen de supermarkt, waar mensen wat kunnen eten en drinken, of het thuisbezorgen van boodschappen (als de consument niet naar de winkel komt, komt de winkel wel naar de consument). Meneer Heijn, van de Albert Heijn winkels, dacht op een slimme manier die thuisbreng-service onder de aandacht te kunnen brengen in Fryslan en Grunn (toch? Of is het Gruun? Nouja, gewoon Groningen dan). Zo liet hij borden ophangen met de tekst “wie bezorgje ek thuus”, wat Fries is voor “wij bezorgen ook thuis”. Want dan weer niet zo handig was aan die actie, was dat die borden met Friese tekst ook in Gruunn kwamen te hangen. En Fryslan en Groningen, dat is net zoiets als Opel en VW, Ajax en Mr. Proper, Feyenoord en Utrecht, valse Bulldogs en afgekeurde Herders: het bijt mekaar. En het bijt hard. Dus moest meneer Heijn met nieuwe borden naar Groningen toe, om in het Gronings (dit keer wel) excuses aan te bieden *smiley die zit te gniffelen in z’n knuistje*

Donderdag konden we weer een bootje leegrijden. Een nieuw boekie, op hetzelfde stuur, onder dezelfde kraan, krioelend in hetzelfde grote mierennest. Wat een drukte, maar gelukkig begint het na een paar dagen al bijna te wennen. Alhoewel dat ene mannetje op de shovel…. Ik weet niet, machinisten blijven toch een geval apart. Na dat bootje konden we het mierennest verlaten, voor een vracht zand naar Oostzaan. Mierennest zei je? Achteruit een straatje in, dat gaat nog wel, maar als er dan een auto halvers op de weg staat geparkeerd, en aan de andere kant van de weg (eigenlijk weggetje, ff ruim een auto breed) staan auto’s in de parkeervakken geparkeerd, tja dan word het toch wel krap. Met amper 2 vingers ruimte aan beide kanten zijn we er tussendoor gekropen. Dan nog een paar keer steken om het werk op te draaien, te kiepen, paar keer steken om het werk weer af te komen, en dan zie je die auto die in de weg stond zo voor je wegrijden *smiley die z’n nagels in het stuur zet* Wat een klootviool! Nu kan je opeens wel aan de kant? Wel leuk dat we em daarna nog weer troffen in het altijd gezellige centrum van Oostzaan, waar ie weer halvers op de weg stond geparkeerd. Een jonge gozer (ik dacht dat die wel wat meer inzicht hadden in het verkeersgebeuren?) die ff zat te bellen. In plaats van met me nagels in het stuur me druk zitten te maken, heb ik dit keer jou midden op de weg stil gezet, ben ik uitgestapt en heb ik die kerel er even op aangesproken. Mischien kwam het bericht niet helemaal niet aan, omdat ie ondertussen vrolijk doorbelde, maar mischien, heel mischien, denkt ie er nog eens aan, als ie z’n auto weer ergens op straat parkeert. Gelukkig kwamen er daarna alleen nog maar ruimere klusjes. In Zaandam tussen de klassieke Opels door, in een villapark lekker lopen glijden door de bagger bij het depot, in Uitgeest nog even op straat gekiept, omdat de oprit te smal was voor jou, en toen mooi op tijd weer richting huis.

Vrijdag konden we alvast in de weekendstemming komen. In Purmerend begonnen we met een toolboxmeeting, waarin ons op het hart werd gedrukt om rustig te rijden. Er woont namelijk iemand in de straat die zich nogal ergert aan vrachtwagens, en dan boos opbelt dat ze te hard rijden. Wat erg knap is, want in die straat liggen geen drempels maar springschansen, en bij elke schans voel je wel wat in je rug. Maar goed, gelukkig was er ook een aardig persoon in de straat, die had z’n Chevrolet Camaro SS voor de deur geparkeerd, zodat m’n collega en ik er elk rondje even over konden kwijlen. Wat een bak. Er zijn maar weinig auto’s die zo woest uit hun koplampen kunnen kijken als de Camaro, heerlijk. Veel rondjes deden we trouwens niet. Bij het gronddepot reden 2 shovels in de rondte, maar allebei de machinisten wisten van niks, en zo huppelde ik met me blonde haar door de baggersporen, van de auto naar de shovel naar de auto, uitvoerder bellen, terug naar de shovel, en gelukkig, tegen de tijd dat het licht begon te worden, werd er dan eindelijk geladen. Maar rustig aan, Barry Hughes zei dat je moet doen wat de klant wil zien, en de uiteindelijke klant was in dit geval de gemeente, dus het was niet moeilijk om ons daaraan aan te passen *smiley met een boekie op het stuur*

Tijd voor weekend zei jij? Nee hoor, zaterdag mochten we ook nog even aan de bak. Een ochtendje grond rijden, van ergens langs het dijkje naar een depot ergens langs een boerenweggetje. Lekker de hele ochtend de Stolperbrug over gereden. Een beetje bij het deels nieuwe wegdek gekeken. Ja een rotonde ligt er al, maar nu de andere wegen nog, wat een werk is het toch evengoed bij die brug. Net zo’n werk als het in de prut was, met jou, en die achterklep van je, die weer eens niet open wilde. Ja met al dat geglij in het donker over half verstopte rijplaten, dan wil ik nog wel eens wat gaan vloeken. Gelukkig werd het al snel daarna licht, en had me collega een goede tip over jouw achterklep, en dan gaat het werk toch al een stuk soepeler. Niet lang na de koffie en thee was het dan toch tijd om te stoppen, de bult meuk was weg, en thuis stond een pas hasjee klaar op het vuur bij mama. Goed eten was wel nodig, want terwijl jij alweer op je gemakkie tegen de dakgoot leunt, moet ik nog even een topprestatie leveren. Samen met me zussie heb ik de Fjoertoer gelopen, een wandeltocht van Egmond aan Zee, via Egmond aan de Hoef, naar Bergen aan Zee, en dan via het strand weer terug naar Egmond aan Zee. Zo’n 19 kilometer, in het donker. Bij de start kregen we een petje met ledlichtjes, en onderweg was alles genoeg verlicht om lekker te kunnen lopen. Mensen die zichzelf hadden opgetuigd met lichtslingers, lichtgevende strikken op het hoofd en oplichtende veters, maar ook versierde tuinen (vooral heel mooi langs de Zandweg), paarden met verlichting, een herderin met schapen en een hond, allemaal met lampjes versierd. Het was een hele happening, en het was geweldig. Onderweg kregen we stempels, koek, drinken, wafels en thee aangeboden, er was muziek, kunst, mensen die hun eigen feessie vierden rond de vuurkorf. Toen we het strand op gingen werd het wel even zwaar, te sjokken in de kou, door het mulle zand. Gelukkig liepen we in de luwte van de duinen, kregen we het al snel weer warm, en vond ik na wat geslinger weer een stuk hard zand, waar we lekker konden doorstappen. Het was geweldig, wat een belevenis. Volgend jaar weer *enthousiaste smiley*

En vanochtend kwam ik me bedje uit, om een uurtje of 11, heerlijk uitgeslapen. Ik had eigenlijk wel verwacht dat we vanochtend nog een rondje moesten strooien, maar blijkbaar was het niet nodig, en kun jij rustig nog wat verder rusten, terwijl ik de overblijfselen van gister inspecteer. Blaren heb ik niet. Mischien dat er wel blaren hebben gezeten, maar dat zijn nu tweedegraads brandwonden. Veel tijd om bij stil te staan heb ik niet, want de volgende verjaardag staat alweer op de agenda.

Geniet van je rust Shirley, dan ga ik me nu ff snel optutten en op pad, hopelijk kom ik onderweg dan ook nog een beetje tot rust.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *