Geachte Shirley, week 51


MAN Lady
Geachte Shirley, terwijl jij ingeklemd tussen de auto’s van de visite tegen de dakgoot leunde, was ik binnen druk bezig om een verjaardag te vieren. M’n ouders probeerden tussen het koffie schenken door nog wat goede gesprekken te voeren, en ondertussen maakten m’n zusje en ik de hapjes voor de gasten. En ja, omdat je wel zeker wil weten dat je de gasten knap spul voorschotelt, moet je soms zelf even wat proeven *smiley met hamsterwangen* Gelukkig kon ik zo hier en daar nog een stukje kaas of vlees pakken, want tijd om het gebakje op te eten had ik geeneens. En ja, het was een gezellige dag, die zoals gewoonlijk weer iets langer duurde dan eigenlijk de bedoeling was. Maar gelukkig hebben we de foto’s nog *smiley met z’n handen op z’n buik*

Maandag begonnen we weer met kleine oogjes in IJmuiden. Op het gemakkie even horen wat er van het weekend allemaal is gebeurd. De nodige telefoongesprekken, die al vroeg begonnen, en tussendoor nog wat naar de radio luisteren. Vorige week dacht ik het al te horen, maar nu viel het me weer op: een zonnestudio die zegt dat je “bij bepaalde huidtypes een zonadvies krijgt”, wat ik nogal vreemd vind. Dus met een vette huid willen ze je wel uitleg geven, maar heb je een droge huid, dan zoek je het zelf maar uit? Gelukkig was er genoeg nieuws om ons af te leiden van de reclames. Zo was er een kerel die zijn meissie ten huwelijk wilde vragen, op een heel originele manier. Met een torenkraan zou hij zich over het dak van de buren heen laten tillen, om vervolgens bij haar voor het raam naar beneden te komen, en dan De Vraag te stellen. Het liep alleen even anders. De hijskraan viel om, op het huis van de buren. Veel mensen gaan dan meteen de telekraanmachinist de schuld geven, maar volgens mij ligt het ietsje anders. Veel vrouwen vinden zichzelf te dik, terwijl mannen zichzelf juist lichter inschatten. Waarschijnlijk had die kerel verteld dat ie 80, nou ok 85 kilo weegt, terwijl ie met z’n goddelijke lichaam (Boeddha is ook een god) al ietsiepietsie over de magische grens van 100 heen gaat. Tja dan klopt de berekening van de machinist ook niet meer, en dan legt zomaar de kraan op z’n kantje. Het verloofde stel heeft trouwens wel lef, de buurman zit met een niet-gepland balkon en cabriodak in z’n huis, en hun gaan lekker liggen bonkeren met uitzicht op de Eiffeltoren. Nouja mischien was het wel niet de meest gezellige buurman. Dat ze zich na het bonkeren, verstrengeld in elkaars armen, op hun rug draaien, naar het plafond kijken, en tegen mekaar zeggen “fijn he, dit moet die buurman nog een tijdje missen”.

Dinsdag werd het toch wat drukker. Reden we gister van IJmuiden naar Heiloo, zonder al te veel hinder, vandaag zaten we in het rondje Amsterdam naar Purmerend, en mochten we elk rondje 2 keer door de Coentunnel. Soms lijkt het wel alsof ze het redelijk onder controle hebben, met de spitstijden. Er worden extra rijbanen geopend en er gaan extra buizen open. Maar als er dan net na de tunnel, in die sportieve bocht naar de A8 toe, wat vloeistof word gemorst, en er slingert een auto in de rondte, tja dan loopt het zomaar weer helemaal spaak. Over meerdere banen stond het stil, te wachten tot de veegwagen klaar was met het schoonspoelen van het zoab. En als je dan zo om je heen staat te kijken, naar al die auto’s die in de file staan, de rookpluimpjes die uit de uitlaat kringelen, en je hoort op de radio dat voor het zoveelste jaar op rij de lucht weer schoner is geworden, vooral dankzij nieuwere, zuinigere en dus schonere auto’s, dan kan ik alleen maar denken “staan die meetstations mischien op de Veluwe? Of in Groningen?” De grote steden zijn druk bezig om zogenaamde vervuilende oldtimers uit de stad te weren, maar wanneer we graag met z’n allen zo snel mogelijk de stad uit willen, met onze moderne Euro5 en Euro6 motoren, dan word de slagboom dicht gegooid, en staan we in groepsverband lekker wat fijnstof de lucht in pompen. Nee dan sta ik liever tussen de rokende oldtimers. Dikke zwarte pluimen uit de uitlaat, maar voordat die de kans krijgen om je neus in te waaien, valt het roet en de viezigheid al naar beneden. Gelukkig konden we tussen het filerijden door een rustgevend kopje thee drinken in het zandcafé daar aan de haven, romantisch bij kaarslicht, wat een genot, dan kom je toch nog een beetje tot rust.

Woensdag was van een heel andere orde. Eerst doken we Amsterdam in, bij de altijd gezellige Zuidas daaro, om grond te laden. Dat sleepten we mee naar Almere, waar we ons moesten melden bij de HoofdKeet, om een pasje op te halen, waarmee we kunnen laten zien dat we bevoegd zijn om op dat werk te komen. Gelukkig had ik geen badhairday, en maakte dat andere mannetje achter de computer geen slechte grap, en sta ik nu niet met een onwerkbaar pretgezicht op de foto *smiley die een bordje SARCASME omhoog houd* Maar goed, onderweg naar Almere waren we het eerste ongeluk al tegengekomen, een auto die schijnbaar erg moe was, en tegen de vangrail stond uit te rusten. In de file die daarop volgde, waren er ook nog 3 auto’s die zich zo blij voelden, dat ze spontaan mekaar een kusje gaven. Het kwam mooi uit dat we zo lang bezig waren met foto’s maken voor het pasje, dat de rommel was opgeruimd toen wij er weer langs moesten. Nou, op naar Diemen dan maar. Of Muiden. Of eigenlijk is het een stuk niemandsland, zelfs jouw navigatie had geen idee van waar we heen moesten. Gelukkig had de planner een printje gemaakt, en begon het al een klein beetje licht te worden. Als snel hadden we de onwijze bult gevonden, waar we bovenop mochten kiepen. Door het hek heen, naar boven toe, puur zo’n klim, en boven op het plateau konden we nog eens een verdieping of 2 omhoog. Wat een rit, berggeitje van me, het word ook steeds mooier he. Afgezien dan van al die ongelukjes en drukte zo rondom Amsterdam. Maar dankzij die file hadden we wel mooi tijd om naar de radio te luisteren. Spaansen was namelijk te gast in het verrukte halve uur op 538. Het begon met het radiodebuut van een collega, die groot fan is van het gerukte halbe uur, en daarna draaiden ze een halfuur lang (wat neerkomt op maar 6 nummers) de liedjes die de chauffeurs op hun auto hebben staan. Een mooie afspiegeling van hoe we werken: stevige gitaren, lekkere uptempo beats, en af en toe een schuifelnummer, wanneer we weer eens in de file staan.

De donderdag begon heerlijk, dankjewel snoes, zodra jouw contact aanging, begon DJ Paul Elstak z’n plaatje te draaien, gevolgd door Dee Lite, wat heerlijk om zo wakker te kunnen worden. Helemaal heppie de peppie reden we weer naar de Amsterdamse Zuidas, om het strijdgewoel op de Ring en de aansluitende snelwegen in te duiken. Vrijwel elk rondje is er wel wat aan de hand, maar gelukkig waren er genoeg berichten op de radio om mijn aandacht daarvan af te leiden. Zo krijgen scholieren sinds kort een rekentoets, wanneer ze examen moeten doen op de middelbare school. Heel goed, een beetje knap rekenen is wel een basisbehoefte, al was het maar om uit te rekenen hoeveel kroketten je nog kan kopen in de schoolkantine. Maar waar ik altijd dacht, dat als er teveel mensen voor een toets zouden zakken, ze het leerniveau omhoog zouden brengen, daar werd nu al verteld dat wanneer er teveel zouden zakken, ze de eisen van de test wat verder omlaag brengen, zodat er meer mensen kunnen slagen. Ik vind dat een vreemde gang van zaken, maar toen ik om me heen keek, wat er allemaal aan halve tamme gekkies en leipo’s om jouw heen draaien, drong het tot me door dat deze manier van werken al jarenlang bij het CBR word toegepast. Zijn er te weinig mensen die hun rijbewijs halen? Dan maken we het toch gewoon wat makkelijker… Wie het niet makkelijk gaat krijgen is Geert Wilders. Vandaag werd bekend gemaakt dat ie toch echt vervolgd gaat worden voor zijn welbekende ‘minder Marokkanen’ uitspraak. Mischien komt het omdat ik een simpel provinciaaltje ben, maar in het dagelijkse leven heb ik eigenlijk weinig last van Marokkanen. Er zijn wel een hoop andere dingen, waarvan ik denk dat veel mensen het denken, maar niemand het hardop durft te zeggen, en daarom vraag ik jullie: willen jullie, in dit Nederland, meer of minder forenzen in de spits? “MINDER MINDER MINDER” Willen jullie, in dit Nederland, meer of minder verschillende soorten hagelslag in de supermarkt? “MINDER MINDER MINDER” *smileys die staan te klappen en te juichen* Willen jullie meer of minder spelletjesverzoeken op veesboek? “MINDER MINDER MINDER” *smileys die met confetti gooien* Willen jullie meer of minder geroddel op de werkvloer? “MINDER MINDER MINDER” *smileys die op tafel staan te juichen* En tot slot, lieve mensen, willen jullie, in dit Nederland, meer of minder mannen in skinny jeans? “MINDER MINDER MINDER!” *smileys die de tent finaal afbreken* Waar ik dan wel graag meer van zou willen hebben, zijn goede vrienden, en dan vooral goede vrienden die lekker voor me willen koken. Terwijl hij in de keuken aan het rommelen was, trapte ik mooi wat kilometers weg op de crosstrainer, en na die sportprestatie kreeg ik een heerlijk bordje vol voorgeschoteld. Ja dat zijn de fijnste vrienden die je kan hebben, en de mooiste avonden, tijdens het eten lekker wat over de zin van het leven mijmeren.

Vrijdag had ik nog steeds m’n buikie vol, toen ik de deur weer uitstapte, om tegen de wind en de regen in jouw laddertje op te klimmen. Ja het was puur zo’n herfst storm waar we onze dag mee begonnen. Gelukkig bestaat jouw rugzak uit stevig materiaal zoals aluminium en teflon, en waaide er bij jou geen dak af, zoals dat wel op de A9 bij een andere vrachtwagen was gebeurd. Hadden wij even mazzel dat het dak over de weg heen was gewaaid, op een auto die aan de andere kant reed. Wij konden doorrijden, maar de file aan de andere kant groeide al pittig hard. Zonder de dagelijkse file bij Badhoevedorp reden we zo door naar de Zuidas. Nog even een ochtendje vol maken op dit inmiddels redelijk bekende rondje. Ik zal maar niet zeggen dat ik er pas na 2 dagen achter kwam dat we, in plaats van via de A10 en A1, ook via de A2 en de A9 kunnen rijden *smiley die even de andere kant op kijkt* Maar goed, het eerste ongeluk hadden we gezien onderweg naar het werk, het tweede ongeluk was vlak voor de afrit, net voordat we de tweede vracht zouden gaan laden. Dat was even schrikken he, bijna een rondje zonder calamiteiten, maar gelukkig, deze mevrouw had er wel werk van gemaakt, en haar auto achterstevoren tegen de vangrail geparkeerd. Nee het is niet dat ik zo in hokjes denk, dat ik ervan uitga dat elke stumper op de weg een vrouw is, maar toevallig zag ik in het voorbij rijden hoe zij in gesprek was met de toegesnelde politie. Na een ochtendje filerijden mochten we nog een paar klussies doen, daarna snel naar huis, en terwijl jij in alle rust tegen de dakgoot van je weekend kon gaan genieten, stapte ik in de Kadett om op de zaak nog even wat te Kerstborrelen. Collega’s spreken die je al een tijd niet heb gezien en gesproken, collega’s die je soms groet in het voorbijgaan (als ik tenminste de mobilofoon niet zacht heb staan, sorry) waarmee je nu eindelijk eens een serieus onsamenhangend langdradig maar erg interessant gesprek kunt voeren, heerlijk, wat een feest. Een kort en bondige speech, broodjes met doje beesten, saus en ui, een sigaartje erbij, af en toe een knijpie in de kont, en toen was het opeens al tijd om naar de afterpartieh te gaan. Hoewel niet iedereen meer even hard liep *smiley die tegen de fietsenstalling staat geleund* was ik allang blij dat er een paar kerels aangeschoten genoeg waren om in de Kadett te stappen, maar gelukkig nog wel helder genoeg om het dakraam niet dicht te doen terwijl iemands hoofd er nog tussenzat *smiley die JAAaaa….. roept* wat een feest! En wat een gezelligheid bij Anno 1832. Lekkere borrel, lekkere praat, lekkere muziek *JAAAaaaa….* maar toen werd het toch tijd om op huis aan te gaan. Via een toeristische route en met een heerlijke schoudermassage onderweg, heb ik de Kadett weer veilig thuis gebracht. En nog even voor de collega’s die zeggen dat ze nooit wat zien onderweg: stop met lezen, want je komt ze echt wel tegen, de Amerikaanse taxi uit de jaren ’40, of de vrolijke oranje Daihatsu Trevis tussen de saaie zwarte leasebakken, of de Aston Martin DB5 en DB9, of de Maserati Ghibli en Quattroporte, of de zwarte Mitsubishi Eclipse, of de groene Opel C Kadett station, of de witte Nissan 370Z met stoere stickers en spoilers, of de BMW 6 cabrio, of de Mercedes Benz CLS, of de BMW i8, ja echt, hij rijd gewoon in het wild, op Neerlands wegen. Of wat dacht je van een knalgele Corvette Z06, of een blaartrekkend witte Nissan GT-R? Geloof me, je kunt ze echt gewoon zomaar tegenkomen.

Op zaterdag kwam ik thuis van de borrel, en na een paar uur slapen zag ik het weer zaterdag worden, maar deze keer was het gelukkig licht. Er was een hoop nieuws deze week, zoals de gijzeling in Australië, de Bijbel en de Koran die van het bureau van de voorzitster van de Tweede Kamer verdwijnen, het automerk Spyker dat definief failliet is, de afslachting op een school in Pakistan, Spyker dat mischien toch een doorstart gaat maken, de Ford Mustang V8 die 50.000 euro meer gaat kosten vanwege de uistoot, dan het 4cilindertje-met-turbo. Maar er was nog iets gebeurd. Iets wat nog veel meer indruk heeft gemaakt. Ik ben de oudste van 3 zusjes. En de oudste is ook de knapste, de slimste, de sterkste. Dat geld niet voor alle gezinnen, maar bij ons toevallig wel. Alleen is er deze week iets gebeurd. Mijn zusje, de middelste van ons 3, heeft een prestatie geleverd waarvan ik betwijfel of de andere 2 zussen dat ooit zullen evenaren. Ze is bevallen, van een dochter. Een lief klein roze meisje, dat alles op z’n kop zet. ‘Vriend en vriendin’ zijn nu ‘papa en mama’, ‘papa en mama’ zijn ‘opa en oma’ geworden, en mijn nieuwe titel is ‘tante’. Het zal nog wel even duren voordat ze dat tegen me zal zeggen. Maar dat geeft niet. Dat m’n grote zus nu met zo’n verliefde blik door het huis heen kan lopen, en dat alles goed gaat, dat is het fijnste kado, het grootste kado wat dat kleine meisje heeft kunnen geven. Na een middagje kleertjes shoppen, beschuit smeren en flauwe grapjes maken, was het moeilijk om weer afscheid te nemen van het gezinnetje. Het was doodeng om haar vast te houden, dat tere lijfje in mijn armen, maar wat was het mooi om dat koppie te zien, de gekke bekken die ze trekt, het kleine handje om mijn vinger. Zou ze net zulke heksenhandjes krijgen als ik later? De tijd zal het leren.

En tot die tijd geniet jij van de rust op het erf, ik van de rust in huis, en hopelijk heeft de rest het ook niet al te druk. Fijne zondag allemaal.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *