Geachte Shirley, wat was het weer gezellig he, Boer Zoekt Vrouw. Niet spannend dit keer, want niemand zou naar huis gestuurd worden, maar wel erg leuk. De dames komen op de boerderij aan, de boerderij die mischien hun nieuwe thuis zou kunnen gaan worden. En hoe ziet dat er dan in het echt uit? Bij boer Theo stappen de dames een paar generaties terug in de tijd. Mooi om al die plannen te horen, “ik zou dat muurtje eruit halen, dat schilderen, dakkapeltje daar”, terwijl het nog maar afwachten is of ze eigenlijk wel willen blijven. Afgezien van het oude huis, heeft Theo het dan mischien nog wel het beste voor elkaar, hij heeft tenminste eten in huis en maakt dat ook nog (bijna helemaal) zelf klaar. In tegenstelling tot boerin Bertie. Daar verlopen de gesprekken wat minder vlot. Net als het eten. “Willen jullie pizza? Of zal ik naar de supermarkt rijden? We kunnen ook wat bestellen?” Ja Bertie lijkt meer en meer een echte man te worden. Gelukkig maakt ze een boodschappenlijstje, anders is ze nog in staat om terug te komen met een krat bier, zakken chips en nootjes, een brok kaas, oja en mayo, want we gingen patat eten toch? *smiley die z’n schouders ophaalt en zucht* Nee, wil je een goed gesprek voeren over gevoelens en andere vrouwendingen, dan moet je bij boer Tom zijn. Na een korte wandeling door het land en de prut, is het tijd om in het gezellige penthouse een flesje wijn open te trekken en wat kaarsjes aan te steken *smiley die zit te blozen* wat een heerlijkheid, en wat jammer dat ik niet naar Tom heb geschreven. Of naar boer Jan. Wat een gezelligheid, lekker ontspannen, beetje grapjes maken, en dat op een eiland. Ja dat is het echte vakantiegevoel. Jan blijkt een echte pretletter, wanneer hij de dames meeneemt de melkput in. Voor een koeieboer erg interessant om te zien, het idee erachter is hetzelfde, maar de praktische uitwerking toch net iets anders. Bij het kolven van de schapen heb je ook iets van luchtdruk nodig, maar 1 van de meiden wist dat nog niet. Nu vergeet ze het waarschijnlijk nooit meer. Net zoals de dames van boer Geert hun bezoekje waarschijnlijk ook nooit meer zullen vergeten. Werd Geert eerst nog omschreven als een vrolijke, energieke man die iets jongensachtigs heeft *smiley die stout glimlacht*, hij verandert nu meer en meer in een Keeshondje met ADHD. Een kusje hier, een knuffeltje daar. Ja hij wil alles ruiken en voelen en proeven, maar daar zijn toch niet alle dames blij mee. Ik ben benieuwd wie de week zal overleven…
Maandag mocht ik lekker uitslapen. Terwijl jij druk aan het werk was, zat ik thuis vakantie te vieren. En die vrije dagen kwamen me goed uit, want ik liep te hoesten als een volwassen sjekroker. Dan maar veel fruit eten, om weer wat op te knappen. En chocola, want ik ben zielig. Alleen is dat niet zo handig als je ’s middags nog naar de mondhygieniste moet. Het is wel altijd gezellig bij haar. Hele gesprekken hebben we. Zij praat dan wat over haar gezinsleven, en ik antwoord met “uhuh” of “wurlghghg” terwijl zij met haken en spiegels in m’n mond zit te wroeten. Voordeel is wel weer dat ik ’s avonds met een schoon gebit naar een verjaardag kon, om daar met een stralende lach nog wat na te praten over Boer Zoekt Vrouw. Oma had een paar mensen verteld dat ze naar boer Geert had geschreven. En hoewel oma lekkere soep ken maken, ben ik toch blij dat ze niet is uitgekozen. Het is fijn om je oma gelukkig te zien, maar ik hoef niet te zien hoe m’n oma staat te giechelen als een pubermeisje terwijl ze door een grijs mannetje word gevoeld en geroken *smiley die snel de andere kant op kijkt*
Dinsdag begon alweer vroeg, we mochten weer samen een rondje op pad. Even de wereld redden rond Alkmaar, en dit keer ging het gelukkig wel allemaal zoals het hoorde, want daarna mocht jij weer met een volgende chauffeur op pad, om lekker wat zand te gaan verrijden. En zo waren we allebei al vroeg op de dag druk bezig. Jij maakte de kilometers, ik rommelde wat om in het huishouden. Wachtend op een afspraak die werd verzet. Ik ben al niet zo goed met plannen, en als het dan ook nog word veranderd, dan word het erg druk bij me. En dat er dan ook nog een paar mensen komen helpen met schoonmaken, wat erg goed bedoeld is, maakt het er ook niet beter op, dan ben ik het overzicht totaal kwijt.
Dat overzicht kwam ook nog niet echt terug, toen ik woensdag op pad ging met een grote Mitsubishi Eclipse Station, met een sportieve ‘dog leg’ versnellingsbak. Terwijl ik nog druk bezig was met bedenken wat waar heen moest, was iemand anders al in een flitsend tempo de station aan het volladen. En het uitladen ging nog sneller. Alles kreeg een tijdelijke plek aangewezen, zodat ik rustig op zoek kon naar het gele tasje met de missende onderdelen, die nog op het vorige adres bleken te liggen. Een drukke dag, maar gelukkig kon ik die avond rustig in m’n eigen bedje in slaap vallen, met uitzicht op de sterrenhemel.
Om de volgende dag uitgerust wakker te worden. Het hoesten is van ‘volwassen sjekroker’ overgegaan in ‘tuberculose’, maar dat maakt niet uit, want vanaf vandaag is er eindelijk weer licht. De donderdag was zo letterlijk een lichtpuntje in de week. De stopcontacten verschenen ook weer, dus kon de tv ook opgestart worden. Terwijl jij langzaam tot het besef kwam dat jouw logeeradres nu je vaste adres is geworden, genoot ik van het eerste zelfgemaakte avondmaal, in een romantische ambiance met gedimd licht en de tv aan. Wat een heerlijkh…. Ow nee wacht even snoes, nog niet in slaap vallen, we mogen eerst nog een rondje de wereld redden. Terwijl het dorp al wit begint te kleuren, eet ik snel m’n bordje nog even leeg, om daarna met jou en de wingman op pad te gaan. Het eerste rondje strooien lijkt nog mee te vallen. Hier en daar is het wat wit, maar het sneeuwt nog niet genoeg om te kunnen schuiven. Een daarom mogen we even een paar uurtjes wachten op het steunpunt, om daarna nog een rondje te kunnen strooien, zonder te schuiven. We hebben het vrijdag zien worden, we hebben het wit zien worden, we hebben het weer zwart (in het spoor van de banden) zien worden, eindelijk was het nu dan bedtijd.
Terwijl jij, harde werker dat je bent, met de volgende chauffeur op pad ging om je kilometers in het zand te maken, dook ik lekker nog even m’n bedje in. Die slaap was wel nodig, want dit weekend ben ik vrij, vrij van jou, niet persoonlijk bedoeld snoes, maar ik werd uitgenodigd om mee te gaan naar de Vrienden van Hertog Jan, live. En zo reed ik samen met m’n Vriend van Heineken richting Rotterdam. Met een klein beetje haast reden we 2 keer de file in. Eigenlijk zouden we nog pannenkoeken gaan eten, maar dat sloegen we nu dan maar even over, want in het hotel was er een speciaal Vrienden van Bavaria menu. Wat een heerlijkheid, lekker eten, lekker kletsen, lekker lachen, lekker houthakken, en dan snel terug naar de kamer om de partieh outfit aan te trekken. Het gebeurt niet vaak, dat ik nog moet omkleden en schminken, en dat ik dan evengoed op tijd klaar ben, maar dit keer was het wel zo. Ik moest ook wel, want om 19:00/19:15 was er een taxi besteld. Om 19:01 struikelde ik de trap af, met m’n middelhoge hakken, jas bijna aan *smiley die roept “help mij! Ik ben melaats!”* om daar te zien hoe de taxi chauffeur bijna een andere groep mensen mee zou nemen. Rotterdammers, wat een asociaal volk. Gelukkig zaten de dames achterstevoren in de taxi, zodat we niet konden zien hoe slordig die man reed. Jammer genoeg zaten de heren wel in de kijkrichting, en kregen we een uitgebreid commentaar van alles wat we misten.
Maar goed, de Vrienden van Grolsch dus. Laat ik met het slechte nieuws beginnen, dan hoeven we het daar niet meer over te hebben: achter de tap staan een paar 16-jarigen, die in een tenenkrommend traag tempo biertjes tappen in plastic glazen. En wil je iets anders dan een biertje, omdat je op het grote scherm zag staan dat je wel ‘verantwoord’ moet drinken, dan kan je 2 eipo 75 neerleggen voor een kwart liter water *smiley die staat te schuimbekken* zelfs in Afrika is het water niet zo duur! Maar goed, Vrienden van Brand, live, daar kwamen we voor. De show werd geopend door Anouk. Wat een powerwijf! Daarna een paar grijze mannen, die zongen van “bestel maar bestel maar bestel maar, want uiteindelijk gaan we allemaal met de neus omhoog. Oowhoohwoowhoo”, en toen kwam Ilse de Lange ook nog een stukkie zingen. Zei ik Ilse de Lange? Ze droeg een lederlook legging, die bijna begon te wapperen, zo’n figuur heeft Ilse de Dunne. Of ben ik gewoon jaloers? Het was waanzinnig. Wat een muziek, wat een artiesten, wat een gezelligheid, wat een rij voor de tap. Zelfs bij de damestoiletten was je nog eerder aan de beurt. En terwijl een paar rockers-met-ervaring speciaal voor mij “When the Long, Blonde Animal smiles” zongen, werd er achter m’n rug een extra bar de zaal ingerold. Blijkbaar vonden meer mensen dat het tappen niet snel genoeg ging. Cesar Zuiderwijk ging helemaal uit z’n plaat op de drums, met een paar jonge jongens in skinny jeans er omheen, die ook op trommels mochten slaan. Een mooie afleiding voor al het gedrang wat er vlak naast me gebeurde. Een mannetje met een zwart pak aan, liet zien hoe ‘crowd management’ werkt *smiley die staat te zwaaien alsof ie aan het zwemmen is* terwijl Marco biertjes tapte en die ene gozer met dat grote kapsel en die roze bloes met die grote strik bitterballen aan het uitdelen was. De bar werd voorbij gerold, en het vriendengroepje zocht mekaar weer op, ondertussen zong die snuiter uit Volendam ook een nog liedje van die gozer uit de Blues Brothers, het was een interessante conversatie. “He waar was jij nou?” “Ik werd daarheen geduwd.” “Maar waar is…” “Ach kleine jonguh” “He zijn hun ook al op zoek?”
Kortom, het was een top avond! Een avond die via een taxi en de bar in het hotel (struisvogel lederen stoelen, ik weet het zeker) eindigde in de hotelkamer. En we hadden mazzel, al het eten was in de andere kamer gezet, dus we konden gewoon op bed slapen. Maar niet te lang, anders zouden we te laat komen voor het ontbijtbuffet. Heerlijk, al dat eten dat voor ons klaar stond, het leek wel vakantie. En bij vakantie hoort natuurlijk een tripje langs interessante plaatsen, zoals het bootje op de Maasvlakte. Nouja, bootje, er zijn dorpen die kleiner zijn dat dit schip. Dus gingen wij op zoek. “Waar ligt ie eigenlijk?” “Uhm in het water, geloof ik” *smiley met grote ogen* “Neeeehhh! Echt?” Eigenlijk zouden we nog pannenkoeken gaan eten, maar nu zaten we zo in de water-stemming, dat we er sushi van hebben gemaakt. Moe maar voldaan rolden we de auto weer in richting Noord Holland.
Ja en toen was het opeens alweer zondag. Nog 1 nachtje slapen snoes, dan gaan we weer samen op pad. Eindelijk weer eens een dagje zand rijden, in plaats van ff snel een rondje zout strooien. Ik heb er zin in, hopelijk jij ook, want je moet me er wel doorheen slepen na die 2 weken van uitslapen. Tot morgen, en een fijne zonnigdag.
