Geachte Shirley, wat een heerlijk weekendje was het. Zondags gezellig naar een verjaardag, beetje bijkletsen met de familie, nog even met m’n nichtje op schoot zitten, fopspenen oprapen, alle gebakjes uitproberen, je kent het wel. En daarna naar m’n ouders toe, voor een leuk gezelschapsspel. Nouja eigenlijk is het een bordspel voor 2 personen, maar het ging er zo fanatiek aan toe, dat de hele kamer kon meegenieten. De puk eindigde bijna bij de pannenkoekenmix in de pan. Maar voordat we aan de pannenkoeken konden beginnen, werd het feest ruw verstoord door de telefoon. Jouw expertise was nodig om de wereld te redden. Nouja, dan vooral dat stukje wereld rond Alkmaar. En redden, tja, voorzien van een laagje zout is mischien een betere omschrijving. Maar dit betekende dus wel dat er niet uitgebreid pannenkoeken werd gegeten met het hele gezin, en nog veel erger: weer geen Boer Zoekt Vrouw kijken!
De maandag begon pijnlijk, erg pijnlijk. De Kadett zou naar de garage gaan, waar ze haar zouden controleren op technische onderhuidse schade, na dat akkefietje op de rotonde. In alle vroegte reed ik haar dat donkere industrieterrein op, en parkeerde haar voor de garagedeur, waarachter het nog veel donkerder was. Slechts een paar uurtjes moest ze hier wachten, tot de garagemensen de deur voor haar open zouden doen, en haar warm binnen zouden zetten. Maar toch gaf het me geen fijn gevoel. Helemaal alleen, tussen de witgevroren auto’s. Alsof ik haar achter liet tussen de autozombies. Halverwege de straat keek ik nog eens over m’n schouders, mijn verdrietige blik werd beantwoord met een boze blik in haar koplampen. Gelukkig was de rest van Nederland er al net zo somber aan toe als ik. Gehuld in een dikke mistige deken, werd het wijdse uitzicht nogal beperkt, soms tot amper 50 meter. We waren dan ook blij verrast toen de spitsstrook op de A9 nog open bleek te zijn. Even naar Beverwijk toe, dat was zo gedaan, maar terug naar Alkmaar werd een ander verhaal. Halverwege was er een vrachtwagen achter op een auto gedoken. Fout van de chauffeur? Toen we het ongeluk eenmaal voorbij waren, en het verkeer weer doorreed, haalden we een paar auto’s in die niet harder durfden dan 70 duizelingwekkende km’s per h. Hoofdschuddend haalden we ze in. Ja ik weet het snoes, op dat tijdstip mogen we eigenlijk nog niet op de linkerbaan, maar als mensen zo traag rijden omdat ze het eng vinden, en dan ook nog eens zo weinig afstand houden, ja dan is het wachten op het volgende ongeluk, en dan kunnen we er maar beter voorbij zijn. En we konden de tijd goed gebruiken, want de rest van de dag reden we over de weg die bekend staat als de Stress3. Soms was het zo mistig dat we de verkeerslichten pas op 100 meter afstand konden zien. Maar gelukkig staan die op de Stress3 bijna altijd op rood, dus zelfs zonder de kleur te kunnen zien, weet je al dat je moet remmen.
Dinsdag begon met goed nieuws: er zijn vorig jaar minder auto’s gestolen dan het jaar ervoor *juichende smiley met pompoms* Volgens de cijfers zijn er zo’n 11.000 auto’s ontvreemd vorig jaar *smiley met opengevallen mond* dat zijn er nog steeds veel te veel! Gatsie, het idee alleen al, dat je ’s ochtends de garagedeur open trekt, en er is niks… Bijna wil ik naar wat troosteten grijpen, maar dan hoor ik het volgende bericht op het nieuws. Er zijn grote partijen voedsel onderschept, die na controle toch niet echt in orde bleken te zijn. Nepboter en nepthee, het spreekt enigszins tot de verbeelding. In gedachten zie ik een plastic zakje met zogenaamde theekruiden er in, die je in kopje hangt, en waar dan geen smaak of kleur vanaf komt. Haha genept! *smiley verkleed als bananensplit* Dat er tonnen aardbeien zijn gevonden, die niet in orde zijn, en zeevruchten die in chemicaliën zijn gedrenkt om ze er ‘vers’ uit te laten zien, dat baart me toch wel zorgen. Nouja laat ik me dan maar weer op jou concentreren, want je remt weer als een hitsige Formule 1 auto. Als ik het goed heb begrepen, gaan de sensoren aan het systeem doorgeven dat je niet meer geladen bent, zodra ik een paar keer goed heb geremd. En dus forceer ik voor het stoplicht even een kleine noodstop, waarna jij je motorkap open gooit. Ben je boos? Of is dit het befaamde “Auto Emocion”, waar ze in het in de tv reclames over hebben?
Woensdag begonnen we weer op tijd, met een rondje strooien. Word jij ook al gek van die tablet? Ik snap dat ze ons graag willen volgen tijdens de route, maar de semi-vriendelijke vrouwenstem blijft ons, na al die rondjes, nog steeds de weg wijzen. En dat we rotondes dubbel moeten strooien, en busbanen *smiley met z’n handen op z’n oren* Dat weten we nu wel! Geluid uit! Waarna de damesstem zegt “spraak is uit”. He fijn, rust. Maar iedereen weet: vrouwen houden nooit op met praten! En dus hoor ik haar, op de achtergrond, onder m’n jas vandaan, boven de radio uit, nog mompelen over de kruising die we recht over moeten steken *smiley die zit te schuimbekken* Zo, wat een ochtendhumeur kan je dan hebben. Gelukkig was er speculaas in de keet, om de ergste boosheid wat weg te eten, en mocht ik daarna gezellig bij de grote mannen op het grote werk in de knusse keet zitten theeleuten. Fijn hoor, beetje praten over het werk, en werk. Dat Nederland in de ban is van een valse Oehoe, daar word in de schaft weinig over gepraat. Of het nieuws dat de overheid geen rekening heeft gehouden met de veiligheid van de Groningers, tijdens de gasboringen. Tja, dat is nogal wat, tientallen jaren al ergens aan het werk zijn, en niemand die zich bekommerd om de veiligheid. Het andere uiterste is het klussie waar we ’s middags nog even wat zand mochten brengen. Bij een Amerikaans computerbedrijf dat een vestiging gaat openen in het Midden van Nergens, vlakbij de dorpskern van het Midden van het Meer. Even ter illustratie: er zijn mannen die worden verdacht van terrorisme, die niet naar de rechtbank komen, omdat ze dan moeten worden gevisiteerd. Ze hebben geen zin om tweemaal hun scrotum op te tillen, zodat de man van de beveiliging kan kijken of er geen verboden middelen onder zijn verstopt. Nu hangt er bij dat Amerikaanse bedrijf een bord bij de ingang: “visitatie verplicht”. Ik vind het wel erg ver gaan hoor, voorover bukken terwijl je de billetjes uit elkaar trekt, zodat de beveiliging het even kan inspecteren, alleen maar om een vracht zand te kunnen kiepen. Maar daar stopt het niet met de veiligheid, wanneer je eenmaal op het terrein bent, en met de zwaailampen aan naar de stortplek rijd, mag je namelijk niet harder dan 8 flitsende km’s per h. Eigenlijk best lekker. Kon ik ondertussen even reageren in 4 groepswatsepgesprekken, Wordfeuden, weer reageren in 4 groepswatsepgesprekken, maar tijdens het tjekken van de mail zag ik de uitvoerder over het hoofd, en dus moesten we op het end weer omkeren. Kon ik ondertussen nog even m’n saldo tjekken en een vakantie boeken. Heerlijk dat veilige werken *smiley die achterover leunt met z’n voeten over het stuur*
Donderdag begon het een stuk ontstuimiger. Onderweg naar de klus kwamen we een Subaru Forester tegen. Veel mensen zullen nu even achter de oren moet krabben. Het is geen auto die iedereen zo voor zich kan halen. Maar heb je het over de ANWB Trekauto van het Jaar-verkiezing, dan gaan er al wat meer belletjes rinkelen. Er zijn maar weinig auto’s met zo’n hoog sokken-in-sandalen gehalte. Deze Subaru word ook standaard geleverd in een kleur die hetzelfde is als die van de bestuurder z’n haar: grijs. Waarom deze Forester dan toch opviel? Het was een blauwe WRX STi uitvoering, compleet met blauw xenon licht en gouden velgen. Waar iedereen begint te kwijlen bij het horen van de naam ‘Impreza’, daar doet deze auto een stuk minder harten sneller laten kloppen. Wat het alleen maar mooier maakt. Met de blauwe kleur is het lastig, maar je kunt redelijk onopvallend door het verkeer bewegen. Tot je de boxer wakker schud, en de ANWB mensen staan te rillen in hun tuigje, wanneer je op de camping zo hard het veldje afrijd, dat je de tandemasser LMC die erachter hangt, finaal in tweeën scheurt. Heerlijke auto! En om in ANWB-sferen te blijven: technisch toch zeker net zo betrouwbaar, zij het niet betrouwbaarder, dan een Toyota. Ja snoes, daar kan jij nog wat van leren. Amper een half jaar oud, nog geen 50.000 km op de teller, en de eerste koplamp is alweer gesneuveld. Ja dan kunnen we de erbarmelijke toestanden bij Audi wel de schuld gaan geven, waarop jij gaat antwoorden dat het door de toeleveranciers komt, maar het is gewoon fout. Net zo fout als de donkergroene Opel Calibra met gele racingstripes, die we tegenkwamen. Maar toch kijk ik liever naar zo’n slecht gekleurde Duitse coupe dan naar de melding dat je li dimlicht poef heeft gedaan.
De vrijdag was van een heel andere orde, namelijk de rechtsorde. Terwijl jij met een andere chauffeur op pad ging, ging ik met een andere auto naar Arnhem toe, om m’n zusje te steunen bij het halen van haar gelijk. Er rijd namelijk een motor in de rondte, waarschijnlijk ergens in de buurt van Arnhem, die hetzelfde kenteken heeft als haar motor. Op zich is ie vrij makkelijk te herkennen, want de gele plaat met zwarte letters en cijfers, bevat geen blauw hoekje waar NL in staat. Maar voordat deze motor van de weg kon worden gehaald, is de bestuurder nog even door rood gereden, waarvoor m’n zusje dus moet bestalen. En dat soort oneerlijke ongein, daar houden we niet van. Gelukkig was de rechter het met ons eens, en konden we na een rondje markt en een lekker stukje hartige taart het centrum van Arnhem met een gerust hart weer verlaten. Waarna ik snel naar huis toe toerde om de boel op te ruimen voor de visite. Het werd uiteindelijk nog een gezellige en lange avond, met een lekker biertje, wijntje, sjokomel en geurkaas erbij *smiley met een bruine snor en een grote grijns*
Zaterdag werden de overblijfselen van het feestje opgeruimd en opgegeten. Wel jammer dat ik de tosties liet aanbranden. Dat deed mijn humeur geen goed. Ik zag geen andere uitweg meer dan sjoppen. Een winkel binnen lopen, even voelen even ruiken even proeven, ja die wil ik. In die maat. Met dat bijpassende tafeltje erbij. Leuk. En zo’n mooie poef gemaakt van verschillende stukjes dierenhuid *smiley die staat te watertanden* En krukjes van oud hout *smiley die een slakkenspoor maakt* Er is zoveel leuks!!! Helaas was ik zo stom geweest om iemand mee te nemen die mij regelmatig op de vingers tikt. Zo hard zelfs, dat ik niet meer kon koken, dus dat moest hij dan maar voor me doen *smiley met een grote grijns* Wat nog net wel lukte met die kapotte vingers, was het groene knopje aantikken, toen de strooicoördinator belde. En zo mochten we toch nog even samen op pad snoes. Letterlijk midden in de nacht zijn we nog een rondje wezen strooien. Mischien toch nog even voor die poef-met-vacht kijken dan?
Mischien straks. Na al dat harde werken was een ochtendje uitslapen wel zo fijn. Lekker brunchen, en dan van de zonnigdag genieten. Geniet jij er ook van snoes? Blijf nog maar lekker even glimmen in het zonnetje, dan gaan we maandag de viezigheid weer in.
