Geachte Shirley, het was een vreemd begin van de week. Met natte koplampjes keek jij toe hoe ik het pad af reed met een andere auto. Nee nee, je had geen schade dit keer, maar het was alweer tijd om je technische verjaardag te vieren. Voor de gelegenheid mocht ik met een andere, nieuwere 10×8 op pad. Met een Euro6 motor. Hoewel de neus duidelijk anders is dan jouwes, is er in het interieur niet veel verschil te merken. Waarschijnlijk was er iemand die de 50 tinten grijs in het interieur bijster interessant vond, want toen ik op het werk arriveerde, kwam ik erachter dat er al een natte plek in de stoel zat *smiley die ieuwie kijkt* nouja dan eerst maar eens naar de keet huppelen, om de broek te laten drogen en bonnen te halen. Daarna konden we plaatsnemen onder de frees, om een stuk van de weg tussen Hoorn en Enkhuizen eruit te frezen. Zo werkende voort merk ik dat er toch wat meer verschil is tussen de Seat TGS Scout met Euro5 motor, en die met een Euro6 motor. Het sturen gaat wat zwaarder, waardoor er meer gevoel in zit, maar helaas staat het stuur ook wat verder weg, waardoor ik eerder bent geneigd om uit de rugleuning vandaan te komen. De afstelling van de PDK-bak is ook net iets anders dan bij jou. Waar ik bij jou elke keer zit te zuchten, omdat jij vol blijft houden dat je wel in z’n 3e versnelling weg kunt rijden, ook al zit je rugzak vol en sta je tegen een kluffie op, daar trekt deze auto 9 van de 10 in z’n 2e versnelling weg. Heerlijk, de drang om met de flippers aan het stuur de gekozen versnelling te veranderen, is een stuk minder geworden. Ook lijkt het schakelmoment wel een fractie korter te duren. Het rijden in de ‘M’ stand, wat staat voor manouvreren, is echter wat minder geschikt wanneer je onder de frees staat. Hoewel er geen koppeling in zit (alleen een gas- en een rempedaal) lijkt het toch alsof ie erg langzaam opkomt, of blijft plakken. Waar ik dan wel weer erg over te spreken ben, is de motorrem. Wanneer je met een volle vracht het knopje indrukt, kom je zowat los van de rugleuning, en doe je dat zonder vracht, dan hang je strak in de gordel. Met een beetje vooruit kijken is het gebruik van het rempedaal dan bijna niet meer nodig. Na een paar vrachten freesasfalt en een half boekie te hebben uitgelezen, was het tijd om de nu-niet-meer-zo-nieuwe-auto terug naar de zaak te sturen.
Om vervolgens dinsdag weer met diezelfde auto op pad te mogen gaan. Geen freesasfalt vandaag, maar zand, van Schagen naar een nieuwbouwplan in Hereyougoweird. Een rustig ritje, zeker wanneer je hele stukken achter landbouwtractoren of paard-en-wagens rijd. Met tussendoor nog een legertruck, het lijkt zowat wel vakantie, zoveel leuks kom je tegen onderweg. En het weer hielp daar ook aan mee, want het was inmiddels alweer pittig warm. Was de natte plek van gister eindelijk opgedroogd, zat ik nu zelf weer met een zweetreet *rood aangelopen smiley* Op deze route met een behoorlijk aantal rotondes valt het me trouwens wel op dat het stuur niet echt terugkomt in de rechtuitstand, waardoor je niet alleen heel overdreven een rotonde op moet sturen, maar er ook nog goed om moet denken dat je de auto ook overduidelijk weer de rotonde af stuurt. In combinatie met een stuur dat eigenlijk te ver bij je vandaan staat, begint het dan zowat al op werken te lijken. Na een lekker dagje sturen door de benauwende warmte heen, gezellig tuterend naar wielrenners die op de openbare weg en overduidelijk naast een fietspad fietsen *smiley die z’n tanden in het stuur zet* was het tijd om naar de garage te gaan, en daar een briefje in te vullen met wat een aantal… tja, laten we het verbeterpuntjes noemen. Veel zijn er overigens al bekend. Weet je nog die zelfsluitende knevels, waar jij ook last van had in het begin? Nee dat is geen kwaal, dat is dus gewoon een karaktertrekje, want deze zo-goed-als-nieuwe auto had dat ook. Dat de kleppen wat langzamer open en dicht gaan, tja dat komt omdat er daarvoor een ander apparaatje is gebruikt dan dat jij hebt. En mischien helpt het ook niet echt mee dat er een half tuinhuisje aan de kleppen hangt *smiley die aan z’n kin krabt* Maar toen ik na het tanken een *klik* hoorde, die ik nog herinnerde uit jouw begin periode, was ik er wel even klaar mee. De tankdop was doorgedraaid, en wilde niet meer los. Of nouja, niet zonder geweld *smiley die grijnzend in z’n handen wrijft* Jammer, bij de meeste merken word elke volgende auto iets beter dan de vorige, maar blijkbaar blijven ze bij Volkswagen vasthouden aan het aloude adagium “hoe slechter de auto rijd, hoe groter mijn Reich lijkt”. Of zoals een collega het treffend zei: “Nee, je uitspraak is verkeerd, er staat ‘Never ending storing’ voorop.”
Gelukkig mocht ik woensdag weer met jou op pad. En zo te horen was jij er ook blij mee, want zodra het contact aan ging, begon jij DJ Paul Elstaks liedje ‘Rainbow in te sky’ te neuriën. Dankjewel snoes, ik heb jou stiekem ook wel gemist hoor. En terwijl we achter de eerste trekker van die dag richting het werk bij De Stolpen sukkelden, kon ik rustig weer een beetje aan jou wennen. Hoewel ik maandag nog enigszins had getwijfeld over de verschillen tussen jou en die nieuwere, omdat er 2 vrachtwagenloze dagen tussen zaten, bleek nu dat ik het niet helemaal verkeerd had gevoeld. Jouw stuur staat niet perfect, maar in ieder geval al iets dichterbij, wat erg fijn is. Helaas gaat het sturen plotseling wel een stuk lichter, waardoor we erg zenuwachtig tussen de witte strepen bleven slingeren. Gelukkig trok dat in de loop van de ochtend wel weer een beetje recht. Het viel me nu wel op dat jij rond de rechtuitstand een beetje dood punt hebt. Maar goed, je bent een werkauto, geen sportwagen. Hoewel ik probeer zo vlot mogelijk m’n collega’s te achtervolgen, is het maken van extreem snelle bochten en het rijden op de limiet toch een beetje ondergeschikt aan het comfort en de hoeveelheid laadvermogen. Dat laadvermogen gebruikten we vandaag om ophoogzand van het ene grote project naar het andere te rijden. Bij De Stolpen is het een project dat bijna is afgerond, en waar alle resten en puin en overige spul opgeruimd worden. Tussen Schagen en het pittoreske Verlaat is het een project wat kort geleden is opgestart, en waar nog een hoop extra zand en grond nodig is, om de ondergrond alvast voor te bereiden (of is het voorberijden?) op de parallelweg die straks naast de provinciale weg komt te liggen. En terwijl we zo lekker aan het studderen waren, konden we ondertussen genieten van het natuurschoon langs de weg. Een week, of is het alweer 2 weken terug *smiley die achter z’n oor krabt* reden we hier ook een paar dagen, en toen zagen we het pasgeboren kalfje, dat zich opschool in het hoge gras, en vervolgens niet meer te zien was. Die ongerustheid van toen was niet nodig, want het kalfje liet zich nu duidelijk zien, naast z’n moeder, voorzichtig snuffelend aan het gras wat ie straks zal moeten gaan eten, en spelend met 2 andere kalfjes. Zo lief, die grote zware rode Witruggen met krullen op de kop *smiley met hartvormige ogen*
Donderdag zaten we in een wat drukker gebied. Langs de A7, tussen de op-/afrit Avenhorn en Oosthuizen, mochten we weer onder de frees. Weinig ruimte, een handvol 10x8en, een grote freesmachine, een doorgaande weg waar we niet stil mochten blijven staan maar waar wel de grote mannen met de trailers af en aan reden, 2 trekkers die continue door ons knusse werkvakje heen naar een gronddepotje reden, en onze koppositie in de rij, maakten dat mijn bloeddruk iets omhoog ging. Kans op een heftig ochtendhumeur kreeg ik niet, want overal werd er vrolijk naar ons gezwaaid. De chauffeurs, de machinisten, de grondwerkers, iedereen leek wel blij om ons te zien. Na een rommelig begin, en de frees die al in het eerste rondje z’n tandjes moest wisselen, ging het plotseling toch heel hard. Tijd om een boekie te lezen had ik niet meer, dat zijn we eigenlijk niet gewend. Sterker nog, meestal hebben we zoveel wachttijd dat we ons niet druk hoeven te maken om de rijtijden, maar nu moesten we gewoon echt gaan schaften. Omdat we nog even het laatste stukje af moesten maken, zat ik pas laat in de keet. Terwijl ik rustig m’n bakje pasta-met-konijnenvoer *smiley met lange oren* naar binnen werkte, kwam er een andere vrachtwagen wat oud ijzer ophalen. Dat lag achter de keet verstopt, en om het te kunnen opladen, moest ie strak langs de deur van de keet staan. En zo zat ik daar gegijzeld, met een inmiddels leeg bakje konijnenvoer, en een stukje appeltaart. En wat kun je anders doen dan dat ook opeten. Wie weet hoe lang ik hier nog opgesloten zou zitten *smiley die met een wanhopige blik tegen het raam zit geplakt* Nadat ik mezelf een weg uit de keet vandaan had gevochten, en we de laatste vracht met freesasfalt hadden weggebracht, mochten we nog een rondje met de grote mannen en grote kieptrailers meerijden, om het ATM zand uit het naastgelegen werkvak weg te rijden. Ook dat ging naar hetzelfde grote, gezellig drukke stort. Door een wirwar van kranen, shovels, dumpers en trekkers heen, baanden we ons een weg terug naar het stoplicht, om vervolgens weer richting de zaak te gaan. Niet alleen was er gisterochtend gebak op het werk, ook ’s middags stond er nog een gebakje voor me klaar bij de planning op de balie, ter gelegenheid van een jarige directrice. Na de appeltaart van vanmiddag wilde ik eigenlijk weer wat gezonder gaan doen, maar helaas, het was die dag de laatste werkdag van een zeer gewaardeerd collega, en dat moet wel gevierd worden. Met een grote taart *smiley met slagroom op z’n neus* het zou onbeleefd zijn om dat te weigeren.
Vrijdag hadden we een toeristisch rondje. In een gezellig knus dorpje klei laden, via een dijkweggetje en een ander knus dorpje naar een plekje achter de dijk, waar we de klei stortten, zodat de machinist de dijk ermee kon dichtplakken. Lekker rustig, toeristisch, langs terrasjes en grote bloembollenbedrijven, ja het is mooi toeren zo in het geruis van het IJsselmeer. Of nouja, wij probeerden mooi te toeren, maar de collega’s hadden ons alweer vrij snel ingehaald. Het blijft toch een beetje gissen, op die wegen waar ze aan de weg aan het werk zijn, maar niet daadwerkelijk ook op die plek aan het werk zijn. Ga je dat hele stuk dan 30 of 50 rijden, zoals op de borden staat? Of rij je er lekker met 80 langs, omdat er toch geen grondwerker of kraanmachinist te bekennen is? Wat ik eigenlijk spannender vond, was die plakkerige kleigrondderriemeuk, die wou de bak niet echt uit. De cilinder moest al een paar tikkies uitschuiven, voordat ik het in de camera naar beneden zag rollen. Hmm geen fijne gedachte als je op een kort platenbaantje staat, met de achterste as er net achter, hopende dat de auto dan een beetje schuin achterover staat en de bak sneller leegloopt. Waar andere chauffeurs het gas nog wat verder intrappen om sneller te kunnen kiepen, daar ben jij begrensd op 1000 toeren. Ja op mijn eigen verzoek, dat weet ik, maar ik had eigenlijk wel verwacht dat ze een iets hoger toerental zouden kiezen, zodat je bak zo snel als technisch mogelijk de lucht in zou gaan. Nouja, dan nog maar even een vrachtje zand doen, om het af te leren, en vervolgens de garage in, zodat je met gesmeerde klepjes het weekend in kon gaan.
En dat weekend verliep voor jou waarschijnlijk een stuk rustiger dan voor mij. Zaterdag begon evengoed al aardig op tijd, een groot gedeelte van de ochtend lag ik op tafel bij de schoonheidsspecialiste. Even de boel laten bijwerken, met als afsluiting een ontspannende gezicht/nek/schoudermassage. En een tosti hamkaas *smiley die over z’n buikie wrijft* Daarna was het tijd om naar de andere kant van het land te rijden, voor een gezellige verjaardag van een nichtje. Wat ik ter plekke pas hoorde, was dat er nog eens 10 vriendjes en vriendinnetjes waren uitgenodigd *smiley die wit wegtrekt* in de gezellige leeftijd van rond de 6 jaar. Na een welkomstdrankje, compleet met aardbei en parasol, was het tijd voor het uitpakken van de cadeau’s, een potje waterflessenvoetbal, het uitzwaaien van het eerste kindje dat naar huis wilde, cupcakes versieren en tekenen op andermans armen, nog een potje natgooivoetbal, en ja hoor, dan eindelijk etenstijd. Na een weekend vol val- en huilpartijen, terrorkinderen, suikerdips en overgevoelig-zijn-voor-kleurstoffen *smiley die zit te stuiteren in z’n tuigje* weet ik het zeker: ik wil ook een hondje! *smiley die een tik op de neus krijgt* laag! Een beetje druk tijdens het filosofische kampvuur, volgens mij zat ie zelfs stiekem uit m’n glas te drinken, en ja ook een beetje onhandig bij het opruimen na het feest, maar wat is zo’n beest toch lief! En ze kunnen zo goed luisteren als ze willen.
Maar toen ik vanmiddag bij m’n ouders over het erf liep te struinen, omdat de koeien nog gemolken moesten worden, en hun een feestje hadden, tja toen was het wel weer duidelijk dat een dier niet te combineren is met jou. Jij vergt teveel tijd, ik kan gewoon de tijd niet vinden om zo’n beest uit te laten. En mijn erfje is ook niet groot genoeg om em lekker de hele dag in de tuin los te laten. Ja in het weekend lange wandelingen maken door de bossen, duinen en over het strand, heerlijk, maar doordeweeks blijf jij mijn enigste huisdier snoes. En nu ga ik snel m’n bedje in, want morgen mag ik jou weer uitlaten.
