De mooiste vakantie die ik (tot nu toe) heb gehad was in 2011. De eerste week van die vakantie ging ik met een aantal leden van de Lada club naar een oldtimermeeting in Budapest, compleet met een rondrit door de stad met de Niva. Na die meeting ben ik verder mijn eigen weg gegaan, en ben op op gevoel lekker door Hongarije, Slowakije, Polen en Tsjechië gereden. In Wenen, vrij aan het begin, ging de kachel kapot die kon vanaf dat moment alleen nog maar op vol vermogen hete lucht in de auto blazen. Het was nogal heet deze weken, dus dat was genieten… Her en der heb ik wat foto’s van de Niva gemaakt, in deze blog vind je een compilatie.
Klaar voor vertrek
Umweltzone sticker geregeld. Door de rare regels kreeg deze rochelbak gewoon een groene sticker…
Voor Oostenrijk ook al preventief een Autobahnvignet geregeld. Tevens een gehaakte kat aan de spiegel, zodat ik mijn twee levende knuffels thuis niet te veel zou missen (tevergeefs, ben uiteindelijk eerder dan gepland thuis gekomen om weer bij de katten te zijn).
Op de grens met Duitsland wachten op het reisgezelschap.
Goedkoop tanken in Oostenrijk.
Parkeren voor werelderfgoed was het thema van de eerste dagen van de trip.
De grens van Oostenrijk en Hongarije.
Bij het logeeradres in Dunaszeg.
De volgende dag mocht de Niva een dagje uitrusten, ideale tijdelijke opslagplaats dus.
Rondrit door Budapest.
Een laatste foto van de drie Nederlandse Lada’s bij elkaar, ik ging solo verder vanaf hier.
Bij ons noemen ze dit offroad, in Hongarije is het een doorgaande weg in de bebouwde kom.
Korte tussenstop in Bodrogkeresztúr.
Miskolc, bekend van het operafestival. Waarom OP de snelweg rijden als je er ook naast kunt?
Hotel op niveau.
De Slowaakse grens over.
Het Tatra-gebergte in.
Een broertje op de parking.
Even snel Polen in.
Terug in Slowakije, een stuwdam bij Orava om precies te zijn. Even onverwacht op bezoek bij een Tatra-vriend.
De Ravenberg. Geen raaf gezien, helaas. Wel veel mooie paadjes.
Helaas, het museum was dicht 🙁
Een heuglijk moment, dacht ik. Was even vergeten dat Lada’s na 100.000 kilometer spontaan uit elkaar vallen.
Weer een grens over (Tsjechië dit keer), dus weer een verse sticker scoren.
Ostrava Airport.
De geboorteplaats van Sigmund Freud.
Op Tatra-jacht rondom Kopřivnice.
Circuits bezoeken, altijd leuk.
In Duitsland een halve dierenwinkel op de motorkap.
Kiekeboe.
Op de Autobahn gingen allemaal mensen gebaren en iemand riep dat er vonken onder de auto vandaan kwamen. Resultaat, een paar uur wachten op de ADAC.
“Gleich nach dem nächsten Werkstatt!!!”, zei de ADAC-meneer nadat hij de tijdelijke reparatie aan had gebracht. Dat is Duits voor ‘je haalt het nog makkelijk naar Nederland en kunt er thuis ook nog gerust een week mee rond rijden’.
Bij Hockenheim had ik nog net tijd voor een bliksembezoek aan het museum.
Weer thuis, mooie trip-statistieken. Alleen de maximum snelheid was nog van een vorige trip, met een andere auto. De beste manier om een Niva zich met 184 kilometer per uur voort te laten bewegen is waarschijnlijk om hem uit een vliegtuig te gooien. Maar dat zou zonde zijn natuurlijk, de haat-liefde verhouding die ik met de Niva had sloeg meestal wel door naar Liefde. Anders zou ik er ook niet zo’n uitgebreide blog over maken denk ik…
Het blijft een mooie herinnering, deze tocht der tochten. Jammer dat het zo tragisch afliep met jouw Niva.