Geachte Shirley, na een chillaxte zondag op het terras bij een strandtent in Egmond aan Zee, was het maandag weer tijd om fanatiek rondjes te toeren. Over het circuit van Hoorn. Konden we vorige week in Fryslân nog dagen rijden zonder een verkeerslicht tegen te komen, nu hadden we het andere uiterste in Hoorn. En dan lijkt het er ook nog eens verdacht veel op dat de Groene Golf die er eerst in zat, er ook uit is gehaald. Dus ja, voor jou werd het een bewerkelijke dag. Gelukkig waren we niet de enige die zuchtend in de auto zaten, want ook bij de turborotonde, net voordat we snelweg op draaiden, zat er af en toe een auto fout *smiley die achter z’n oor krabt* als je op de linkerbaan begint, is het niet de bedoeling dat je halverwege andere auto’s aan de kant duwt om op de rechterbaan te komen, ook op de linkerbaan kun je de rotonde af rijden *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* gelukkig was het een schrikkeldag. Eens in de 4 jaar hebben we een dag extra, omdat het anders niet goed gaat met de tijd enzo. Het was al een paar keer op de radio geweest, dat deze dag wat extra geld kost, want je moet een dag vaker naar je werk rijden, het huis een dag langer warm stoken, een dag extra boodschappen doen, dat soort dingen. Gemiddeld kost een schrikkeldag ons daarom een paar tientjes. Terwijl ik met m’n zonnebril op van het uitzicht zat te genieten, kon ik me niet aan de gedachte ontrekken dat mensen wel erg veel over geld kunnen zeuren. Misschien was ik ook wel een beetje bevooroordeeld. Na het bezoek aan het terras gisteren, was ik ook nog even op bezoek geweest bij Opa en Tante, op de begraafplaats. Omringd door vele stenen, sommigen groen uitgeslagen, sommigen nog erg nieuw, dacht ik dat er een hoop mensen zouden zijn die graag een paar tientjes, of een veelvoud daarvan, zouden betalen om nog 1 dagje extra met hun geliefden te kunnen zijn. Maar helaas, die mogelijkheid is er niet meer. Dus stop met zeuren over de extra kosten van de schrikkeldag, en geniet een dag extra van de mensen om je heen.
Dinsdag mochten we wederom naar Hoorn toe. Naar hetzelfde werkvak als gisteren, namelijk vanaf de A7 de eerste stoplichten links, alleen moesten we nu op het talud aan de rechterkant zijn. Op dezelfde platenbaan als waar de vrachtwagens draaien die naar het naastgelegen werkvak rijden. Ja wat een uitzicht snoes *smiley die voor op een boot hangt met z’n armen omwijd* die vele meters boven het andere verkeer uit. Van benedenaf gezien lijkt het haast wel alsof we de hoogspanningskabels kunnen vastpakken. Gelukkig hangen die nog iets verder weg, zodat we ongestoord konden kiepen. Op het nieuws kwam het bericht voorbij dat de bestuurders van die pakketdienst-auto’s als echte dwazen rijden. Inmiddels word zo’n 5% van wat we allemaal kopen via internet gekocht, en dat moet dus bij de mensen thuis afgeleverd worden. Alleen hebben zulke mensen altijd nogal haast, waardoor ze met ware doodsverachting door het verkeer manouvreren, te pas en te onpas hun auto stilzetten, met alarmlichten aan, dat dan weer wel, om maar zo dicht mogelijk bij de voordeur te kunnen staan. De verwachting is dat het alleen maar erger word, en dus moeten er extra gecontroleerd worden op zulk soort verkeersmisbruikers *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* weet je waarom die gasten zo’n haast hebben? Als ze niet het snot voor ogen rijden, verdienen ze amper wat, dus heel simpel: zorg dat ze beter betaald krijgen, en niet per pakje, hebben ze meer tijd om rustig te rijden. Maar ja, dat word nogal een dingetje, aangezien er nog niet 1 internetwinkel is die winst maakt. Nee zelfs niet die van dat dikke blauwe mannetje, of die met die schreeuwerige reclame. Maar goed, ons getrap en geknoei was wel ergens goed voor, want in dezelfde tijd als gisteren, brachten we nu een vracht meer weg. Als beloning mochten we daarna nog even een vracht zand bij een boertje langsbrengen, om vervolgens door te rijden naar de garage, waar ik 2 keer een lampje bij je kon vervangen. Ja eerlijk waar, de kwaliteit is nu al zo ver gestegen, wanneer ik jou de garage uitrij met een nieuw remlicht, is ie alweer stuk voordat we bij de pomp om de hoek staan *smiley die diep zucht*
Omdat we het zo goed deden, mochten we ook woensdag weer naar Hoorn. Het zonnetje van de afgelopen dagen had zich verstopt, en iedereen rijd meteen wat rustiger, nu het regent. Tja er is geen peil te trekken op de verkeerslichten, en met die regen lijkt de weg altijd een stukje gladder, dus dan nog maar wat meer afstand houden, voor het geval het licht op oranje springt, en die dwaas voor je denkt dat ie 10 meter voor de witte lijn nog moet remmen *smiley die met z’n nagels in het stuur zit* gelukkig is er bij het laatste verkeerslicht voor we bij de trechter zijn, wel weer wat leuks te zien om ons op te vrolijken. In de etalage van de plaatselijke Mercedesdealer staat niet alleen de rode SLS AMG nog steeds, maar ook een grijze AMG GT liet zich van de week zien. En dan het nieuwste paradepaard, de GLE coupe. Het moet de grote BMW X6 concurrent worden, en aan z’n protserige voorkomen zal dat niet liggen. De neus is onmiskenbaar Mercedes, nadrukkelijk aanwezig maar niet zo agressief als een BMW kan overkomen. Vervolgens glijden je ogen langs de flanken, waarna je weer op het verkeer moet letten, want ze hebben de auto precies in de hoek van de showroom gezet, waar wij moeten afslaan en opletten of we daarbij geen fietsers of tegenliggers over het hoofd zien. Maar blijkbaar had de verkoper een goede dag gehad, want de witte GLE coupe kreeg versterking van, jawel, wederom een witte GLE coupe, die buiten werd geparkeerd. Nu blijf ik erbij dat wit is voorbehouden aan bedrijfsauto’s en Japanse sportwagens, maar dat was nog niet eens het ergste van deze auto. De kont was nu namelijk goed te zien *smiley met groene wangen* en dat is, tja, laat ik het netjes zeggen, erg wennen. De Duitse tanks zijn inmiddels veranderd in mooi gestileerde auto’s met een grote ster in de diverse schitterende neuzen, maar de konten lijken wel steeds meer richting Aziatische stijl te gaan. Niet alleen het design van Mercedes, ook ons werk werd een beetje rommelig. Omdat de derde boot te laat was, werd de eerste schaft wat vervroegd, en de laatste boot was zo nat, dat we die helemaal niet meer hebben gelost. Gelukkig konden we die avond ons toch nog even nuttig maken met een rondje strooien.
Donderdag konden we, na een kort nachtje, weer in het feestgedruis bij Hoorn stappen. Niet teveel gluren bij de Mercedes dealer, en ondertussen lekker naar de radio luisteren. Op het nieuws werd verteld dat de verkeerslichten anders worden afgesteld, die gaan een halve seconde langer op oranje, zodat mensen een halve seconde meer bedenktijd hebben of ze gaan remmen of gas bijgeven. Maar niet te vroeg gejuicht, want dat betekent simpelweg dat het groene licht een halve seconde korter brand. Ook werd er een klant gezocht voor al die teruggehaalde Mars-, Snickers- en Celebrationsrepen, waar plastic in zou kunnen zitten. Die konden mooi door het veevoer heen. Maar dat zag LTO (een van de vele overkoepelende organisaties in de agrarische sector) toch niet zo zitten. Koeien hebben een groter keelgat dan mensen, dus die zullen niet zo snel stikken in een stukje plastic, was het idee. Maar LTO ziet het niet erg zitten dat die koeien vervolgens rondlopen met plastic in hun magen. Ondertussen vraag ik me af hoe dat zit *smiley die aan z’n kin krabt* ze zeggen wel eens gekscherend dat bruine koeien chocolademelk geven, maar wanneer je koeien op een rantsoen van snoeprepen zet, zullen ze dan ook echt melk met een chocoladesmaak geven? Dat je het melkpak open draait, en het karamelaroma je al tegemoet komt? Of zullen die koeien juist een stuk minder melk geven, omdat ze door alle kunstmatig toegevoegde suikers de hele stal in de rondte springen en helemaal vergeten dat ze eigenlijk ook nog gemolken moeten worden? Ik vraag me af of ze bij de praktijkscholen daar wel eens onderzoek naar hebben gedaan. Ondertussen slingerden wij om de auto’s heen die via de werkafrit naar de echte afrit reden, de auto’s die op elkaar klapten in de korte file, die onstond nadat 2 auto’s pal voor het verkeerslicht op elkaar doken, en reden we die middag snel Hoorn weer uit, om met een vracht zand voor Opmeer de dag af te sluiten.
Tja en toen was het vrijdag. Na de fijne vastigheid de eerste 4 dagen, werden we nu opgeschrikt door een ander ritje. Geen zand vanaf de trechter, maar grond vanaf het werkvak bij de op- en afrit van Hoorn Noord. Dat betekende dat we na het laden de A7 op gingen, afrit Hoorn eraf en er meteen weer op om er bij Hoorn Noord meteen weer af te gaan, een paar verkeerslichten doorrijden en daar op de zandvlakte kiepen, bij die eenzame kraanmachinist die er nog stond. Ja niet erg goed voor mijn gemoedsrust. Van de planner hoefden we pas om 6:10 te laden, maar aangezien de inhuurauto’s al om 6:00 mochten beginnen, moesten we er evengoed op tijd zijn om de bonnen uit te delen. Vervolgens zoeken naar het juiste kanaal op de 27MC bak, want elk werkvak heeft z’n eigen zender *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* wat een gedoe allemaal! Gelukkig is er tegenwoordig wel in zowat alle keten een waterkoker aanwezig. Op het nieuws hoorden we dat 1 tot 3 koppen thee per dag, zorgt voor een kleinere kans op een hartaanval. Om dat nieuws iets te nuanceren: uit ander onderzoek bleek ook dat theedrinkers gemiddeld gezien ietsie gezonder leven dan koffiedrinkers, dus of het nu door de thee komt, of door de levenstijl in het algemeen, dat moeten de onderzoekers nog even wat verder uitwerken. Maar ondanks dat hou ik het wel bij thee in schaft. Ondertussen was het stort verderop vol, en dus konden we naar het werkvak rijden wat pal naast het werkvak lag waar we moesten laden. De heenreis duurde een klein kwartier, met dat lange stuk snelweg erbij, de terugreis zo’n 2 minuten. Een hoop gemanouvreer op de vierkante meter, want met 5 auto’s op zo’n kort stukje kreeg de machinist amper tijd om de grond weg te werken. Gelukkig was er een warme snack bij de lunch, en duurde het daarna niet lang meer voordat het 4 uur was en we konden stoppen. Inmiddels was het ook al een beetje aan het sneeuwen, waardoor de machinisten nogal zenuwachtig werden of ze wel zonder file thuis zouden komen. Het sneeuwen werd zo ernstig dat er overal om ons heen auto’s werden teruggeroepen, omdat ze moesten strooien, terwijl ik me vooral druk maakte omdat ik met die gladdigheid in jouw bak moest klimmen om het laatste beetje grond eruit te gooien *smiley die in de touwen hangt* wanneer je boven op het talud staat, en dan ook nog eens over de rand van de bak heen moet klimmen, ja dan zit je toch wel echt op een hoog niveau.
Met het nieuws dat speciaalbieren door een mislukte hop-oogst tijdelijk iets anders kunnen smaken, of misschien tijdelijk helemaal niet beschikbaar zijn, reden wij naar de zaak voor de vrijmibo. Een mislukte hop-oogst hoeft niet direct slecht nieuws te zijn, door de schaarste kan je ook het eindproduct wat duurder maken, en je word gedwongen om wat andere soorten uit te proberen, die misschien ook wel lekker smaken. Maar voor mij dit keer geen biertje op de vrijdag middag. Terwijl jij met je witte neus tegen het betonblokje stond geleund, zat ik aan een kopje thee tussen de bierdrinkende collega’s. De trailerchauffeurs lieten foto’s zien van iets wat eruit zag als loswal Minsk, maar wat eigenlijk gewoon in Almere was. Ook Wingman kwam ons vergezellen, maar tijd voor een biertje kreeg ie niet, want toen ging ook eindelijk onze telefoon *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* we mochten toch nog een rondje strooien! Sterker nog, we waren zo snel op het steunpunt, dat het hek nog niet eens open was. Gelukkig was er een auto met kraan bij, die op ingenieuze wijze het hek kon openen, zodat we als de razende bliksem de spullen konden opbouwen. Het opbouwen was nog nooit zo snel gegaan, ook het rondje rijden ging ondanks het vrijdagse namiddag verkeer nog lekker vlot, en voor we er erg in hadden, waren we alweer op de zaak, waar de collega’s van de harde kern het laatste biertje uit de krat pakten.
Zaterdag begon met uitslapen. Plotseling was het al 12 uur, en tijdens de snel voorbij vliegende middag stelde Wingman voor om ’s avonds de stad in te gaan. Het avondje uit in Alkmaar begon met een politiecontrole. Er was een kickboksgala in de Hoornse Vaart, en blijkbaar dachten ze dat Wingman, met zijn bontkraagje en blondje in een grote Amerikaanse bak, daar onderweg naartoe was. Na de opmerking “Ow U ziet er niet echt uit als een kickbokser!” en het controleren van de rij- en kentekenpasjes, konden we weer doorrijden, terwijl om ons heen nog diverse andere auto’s werden onderzocht. De dit-is-de-boodschappenauto-van-me-moeder vol met opgeschoten jongens, de gezinsbak bestuurd door een man met een flinke baard, de dikke Mercedes AMG, de zwarte VW Golf en de Chevrolet Camaro SS, allemaal zouden het potentiele crimi’s kunnen zijn, die met drugs en zwart geld naar zo’n evenement afreizen. Maar gelukkig behoorde mijn Wingman niet tot die categorie. En dus konden we ongestoord een patatje halen, om daarna lekker op het terras, onder de heater, wat te drinken. Na een paar verwarmende kopjes thee gingen we richting de nieuwe bioscoop van Alkmaar. Een paar weken terug is ie dan eindelijk open gegaan, en niet lang daarna is ook de weg open getrokken. Onder het pand zit een parkeergarage, maar die was nu alleen nog te bereiken via een korrelbaan en een absurd hoge drempel. Niet echt het gedroomde entree van een nieuwerwets cinematheater. Maar goed, wij hadden een gratis parkeerplek verderop gevonden, en na het beklimmen van de steile trap, konden we de kaartjes voor The Revenant ATMOS in ontvangst nemen. The Revenant gaat over Leonardo diCaprio die Amerikaans pratende immigranten door het land van de Indianen moet leiden, op zoek naar beesten met een dikke vacht, die gedood en geslacht worden voor de pelsenvangst. Niet geheel verrassend zijn de Indianen het daar natuurlijk niet mee eens. Aardig wat actie dus, met pijlen en vuurwapens. Waar dat ATMOS precies voor stond, werd in de introductie duidelijk gemaakt. Een nog geavanceerdere manier van geluid laten horen, waardoor je nog meer in de film kruipt. Terwijl het beeld ronddraait, wanneer er iemand rond kijkt, hoor je het geluid van het kabbelende beekje ook door de zaal draaien, evenals het oorverdovende geknisper wanneer er iemand door de verse sneeuw loopt. Heel fijn allemaal, maar het geluid stond wel absurd hard. En aangezien Leonardo in een groot gedeelte van de film aan het doodgaan is, hoor je ook een groot gedeelte van de film zijn gehijg en gepuf, wat op den duur nogal gaat vervelen. Gelukkig zaten we wel lekker ruim, dat is een hele verbetering ten opzichte van dat andere bioscoopje in Alkmaar. Maar de service mag wel iets beter. Wil je iets snaaien of drinken tijdens de film, dan kan je langs een soort van wegrestaurant-lopendbuffet je eten en drinken bij elkaar scharrelen, om daarna in de file voor de kassa aan te sluiten. Ja heel handig hoor, maar zo’n 7 euro 50 neertellen voor 2 kleine frisdrank en een kleine popcorn, die je ook nog zelf moet pakken, vind ik wel iets teveel van het goede.
Ondanks alles was het een mooi avondje uit, maar lang konden we daar niet meer over napraten in bed, want ook toen rinkelde de strooitelefoon weer. Terwijl Wingman mijn plekje warm hield in bed, reed ik nog even een rondje samen met jou, tussen de taxi’s, ambulances en zwarte VW Golfjes die met iets te hoge snelheid voorbij kwamen blazen. Gelukkig kon ik niet lang daarna weer in een warm bedje kruipen. En ja, na al die zwoegerij en het uitslapen, is het dan nu eindelijk tijd om uit te buiken na het zondagse ontbijtje. Fijne zonnigdag snoes, tot morgen. Of vanavond? *smiley die uit het raam tuurt*
