Geachte Shirley, de maandag begon zoals gewoonlijk een beetje chaotisch. Terwijl jij op je logeeradres stond te wachten, was ik in alle haastigheid vergeten mijn beker in te pakken. Beker? Ja thee uit plastic bekertjes drinken beviel me niet zo goed, zeker niet rijdende voort, dus neem ik mijn eigen beker mee vanaf huis. Daar komt jouw automaat ook goed van pas, want dan kan ik zonder verbrande vingers een TVO’tje (Thee Voor Onderweg) meenemen en veilig opdrinken. Gelukkig waren de carpoolcollega’s zo vriendelijk om even snel langs huis te rijden, zodat ik mijn overlevingspakket weer compleet had, en we met een gerust hart naar Harlingen konden rijden. Waar we op het gemakkie nog een extra bakkie konden pakken, want de kraan stond met een lege accu *smiley die zich nog eens uitrekt* maar daarna gingen we echt los. Met een gezellige groepje kiepers reden we zand naar diverse plekken in Harlingen, waardoor de stad er van bovenaf waarschijnlijk als een mierennest uitzag. Op de radio hoorden we ondertussen dat de Ramadan weer is begonnen. Een maandje waarin moslims tussen zonsopkomst en zonsondergang niet mogen eten, drinken, roken en/of bonkeren. Tenzij je erg jong, erg oud of erg zwanger bent. Een goede manier om het lichaam te ontdoen van alle gifstoffen, zodat je helemaal opgefrist weer verder kunt gaan. Maar ondertussen is ook de Ramadan al gecommercialiseerd. Tussen zonsondergang en zonsopkomst is het vreetwerk niet aan te slepen, en wanneer ze hun suikerdipje hebben uitgeslapen, gaan de moslims massaal op koopjesjacht, zodat ze elkaar kunnen verwennen met mooie spulletjes bij het Suikerfeest. Zoals Kerstmis van kerkelijke dagen is veranderd naar een vreetfestijn waarbij kado’s uitgedeeld worden en op die manier Sinterklaas van de troon probeert te drukken, zo begint de Ramadan en het aansluitende Suikerfeest ook zijn heilige en puriteinse inslag te verliezen. Terwijl de moslims zich druk maakten over de feestelijke gewaden die gedragen zouden gaan worden bij de eerste eetavond, hadden wij sjans met een onvervalste blondine. Vrolijk lachend stond ze bij de verkeersregelaars om foto’s van ons te maken. Altijd leuk om fans te ontmoeten, en gelukkig wilde de verkeersregelaar wel even uit zijn rol stappen, en een fotootje van ons drieën samen maken, waarna wij onze weg weer vervolgden. Na 15 vrachten was de boot weer leeg, mengde jij je tussen je logeermaatjes, en stapte ik bij de collega’s in de carpoolauto.
Om dinsdag weer verder te gaan in Harlingen. Of eigenlijk buiten Harlingen. Geen zand voor ons, maar grond dit keer. En omdat we eerst wat spul met het predikaat ‘reinigbare grond’ meekregen, mochten we helemaal naar Heerenveen toe *smiley met opengesperde ogen* we gaan ook steeds verder! Met trillende handjes en het paspoort in de kontzak reden wij dieper de Friese provincie in. Tot grote schrik van de trailercollega’s, die ons daar niet hadden verwacht. Tja onverwachte zaken, het lijkt soms wel synoniem voor wat er hier op het werk gebeurt. Op die lange afstanden zat ik me ondertussen wel af te vragen wat ze eigenlijk met ‘reinigbare grond’ bedoelen *smiley die aan z’n kin krabt* het impliceert dat het vies is, anders hoef je het niet schoon te maken, maar wat voor viezigheid zit erin dan? Ondertussen hoorden we op de radio dat er een zwembad was afgehuurd door een groep moslima’s, die geen badmeesters maar badjuffen erbij wilden hebben. Goed nieuws dacht ik, want dat betekent dus dat moslima’s nog wel dagjes uit hebben, en lichamelijke beweging, zonder dat de mannen erover zouden kunnen klagen. Gek genoeg kreeg het zwembad klachten, omdat ze dit hadden toegestaan *smiley die achter z’n oor krabt* gaan die mensen ook alle sauna’s in Nederland aanschrijven dat ze moeten stoppen met de ‘vrouwendag’ elke dinsdag? Want dat is toch precies hetzelfde? Behalve dan dat er in de sauna geen badpak word gedragen. Na 2 rondjes richting Heerenveen mochten we in Harlingen een machinist gaan verrassen. Er lag nog een bult grond die omgereden moest worden, maar op het depot kwam dat nieuws nogal onverwacht. Gelukkig was er nog wat ruimte voor ons om de twijfelachtige grond kwijt te kunnen.
Woensdag begon lekker, jij ontwaakte in Harlingen terwijl ik met collega’s de dijk over vloog. Tot aan de sluizen dan, want de brug stond op dat vroege tijdstip al open. Later zou blijken dat we de rest van de werkdag geen last meer zouden hebben van een openstaande brug, maar niet voordat we eerst naar het verkeerde werkvak waren gereden. Technisch gezien het juiste werkvak, want zo stond het op de bon, alleen bleek daar dat ze niet genoeg grond hadden om 3 auto’s de hele dag te laten rijden. Na een telefoontje van de uitvoerder bleek dat we aan de andere kant van het water moesten zijn, waar we de tunnelbak voor het aquaduct zouden gaan uitgraven. Een ritje van de ene kant van het industrieterrein naar de andere kant, waar nog een gronddepot is, compleet met weegbrug. 22 Rondjes lang reden we door een van de rustigste straten van Harlingen, zonder open bruggen, met slechts af en toe een autootje van rechts, onderwijl kijkend naar alle bedrijvigheid die daar te vinden was. Van tuin- en puinafval tot nieuwe producten, een jachthaventje verstopt achter een anoniem bedrijfspand, een hond die zichzelf op gezette tijden even uitliet door de brede bermen, het was heerlijk rustig. Vooral ook omdat we verderop zagen hoe de trailers met enige regelmaat stonden te wachten voor een openstaande brug. Zo tegen 4 uur was het wel weer mooi geweest, jij kroop weer in je slaapzak en ik stapte met de collega’s samen in een dikke vette Skoda om weer richting Noord Holland te toeren.
Maar voor mij was de werkdag daarmee nog niet om. De planner had nog een mooi ritje gevonden. Die avond zou er aan de op-/afrit bij Hoorn Noord gewerkt gaan worden, en daarbij waren 2 vrachten zand nodig *smiley die met z’n hoofd schud* ik hoor het de planner nog zeggen “Half 9 weg, 9 uur kiepen, half 10 weer thuis.” Omdat jij zo ver weg was, mocht ik de auto van een collega lenen, die ’s middags de bak al vol had gegooid. Samen met een andere collega, die ook een leenauto meekreeg, stonden we kwart voor 9 bij een tankstation te wachten tot de wegafzetting klaar zou zijn. Vanuit het veiligheidsoogpunt mogen we natuurlijk niet zomaar ergens langs de kant van de snelweg parkeren, als er nog geen bordjes, pylonnen, schrikhekken en botsabsorbers staan. Na een klein halfuurtje mochten we naar het werkvak toe rijden, maar wat had ik graag dat halfuur rondjes gereden. De leenauto was namelijk een van de laatste der mohikanen. Bij het instappen zag ik het al, naast de stoel stond hij ferm omhoog, de grote glimmende versnellingspook *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* wat een genot om nog eens met zo’n auto op pad te mogen. De druk onder linkervoet, het weerstandje wanneer je de pook in de slots duwt, het was heerlijk. Ja een beetje wennen, zo eerlijk ben ik dan wel weer. Er zat een klein beetje speling op hier en daar, en ook het stuur stond netjes linksaf gedraaid wanneer we rechtuit reden, maar dat mocht de pret niet drukken. Elk schakelmoment heb ik genoten, zo erg dat ik het knopje op de pook (waardoor je de koppeling niet hoeft in de trappen) niet eens heb gebruikt. Nog voordat we het pad af waren gereden, was ik alweer gewend. Fietsen, schaatsen, bonkeren, dat zijn activiteiten die je op den duur verleerd, maar schakelen, nee, dat gevoel dat blijft.
En dat bleek donderdag ook wel, want ik betrapte mezelf nog regelmatig op een trappende linkervoet en een zoekerige rechterhand. We mochten weer zand rijden, dit keer naar een stortje bij mensen in de achtertuin, waar we nogal steil omhoog moesten. En omdat we niet via de verboden rotonde mogen rijden, kwamen we ook nog eens van de verkeerde kant aanrijden. Dus terwijl de verkeersregelaars de auto’s en fietsers tegenhielden, draaiden wij schuin over de weg, achteruit een zijstraatje in, vervolgens flink aan het stuur draaien en dan het kluffie op. Wat in de tweede versnelling moest gebeuren, want anders zou je het niet redden tot aan boven. En daar bleek wel hoe makkelijk een handgeschakelde auto zou zijn. Onder toeziend oog van het overige verkeer stuurde ik jou dwars de straat over -wacht- achteruit het zijstraatje in -wacht- automaat in D zetten -wacht- automaat in handmatig zetten -wacht- automaat in tweede versnelling zetten -wacht- en dan met een bult gas het kluffie op. En dat bij 4 auto’s, 10 rondjes lang. En dan niet vergeten de automaat in handmatig te zetten, want als je alleen de tweede versnelling selecteert, dan gaat jouw ingenieuze en onnavolgbare brein (met nadruk op onnavolgbaar) denken en net voor het omhoogklimmen overschakelen naar 3, om vervolgens halverwege terug te gaan schakelen *smiley die staat te stampvoeten* en dat moet je dus met een kleine 50 ton een hellingproef doen bij een stijging van zo’n 35 graden, als het niet meer was *smiley die zit te schuimbekken in z’n tuigje* dat hebben we al vaker geoefend, met 2 voeten op de pedalen, maar ideaal is het niet. Gelukkig zijn de Friezen wel redelijk begripvol in het verkeer. De auto’s blijven netjes in het rijtje staan wachten, tot de verkeersregelaar zwaait dat ze door mogen rijden. De fietsers daarentegen lijken regelrecht uit Amsterdam vandaan te komen. Het gebeurde meer dan eens dat we bij het achteruitrijden (om weer van het stort af te komen, moesten we achteruit hetzelfde steile kluffie weer af) nog iets voorbij zagen schieten in de camera. Zwaailampen, achteruitrijlichten, een schorre pieper, wij hebben er alles aan gedaan om een ongeluk te voorkomen, dus dan zouden we het in het vakje ‘natuurlijke selectie’ kunnen zetten wanneer er toch iemand zo stom blijkt te zijn om eronder te fietsen. Gelukkig konden we na elk rondje aansluiten in de file en weer een beetje tot rust komen. Niet alleen moesten we nu weer regelmatig wachten voor de brug, ook was er 1 rijbaan afgesloten zodat de mannen veilig de vangrail konden weghalen en een stevige barrier konden plaatsen. Geduldig rollend in de file, tussen de andere geduldige Friezen en een enkele haastige toerist, hoorden we op de radio dat er een paar ministers waren die graag zouden willen dat de tabaksaccijns elk jaar met 5% omhoog gaat. Dat zou de schatkist 1,7 miljard opleveren, en daarbij zouden meer mensen gaan stoppen, en zouden dus ook de zorgkosten omlaag gaan. Laat dat zinnetje nog even rustig op je inwerken. Blader dan even terug naar het hoofdstuk oldtimers. Weet je nog, toen de regering besloot dat een auto niet na 25 jaar, maar na 40 jaar pas een oldtimer is, en dus pas 15 jaar later zou worden bevrijd van vele extra kosten en plichten? Juichend gingen de ministers in polonaise door de twee kamers, wat een geld zou er nu binnen gaan rollen! Hoe pijnlijk was het, toen bleek dat veel van die net-niet-oldtimers werden geëxporteerd of geschorst, waardoor er zowat nog minder aan belasting binnenkwam dan voordat die regel werd veranderd. Ik zie hetzelfde gebeuren bij het roken: die 1,7 miljard word alvast meegenomen in de begroting voor volgend jaar, vervolgens stoppen er een hoop mensen (en zijn er veel jongeren die niet gaan beginnen), er volgt een begrotingstekort, totale paniek dat diplomatiek opgelost moet worden, en daarna word stilzwijgend de brandstofaccijns of MRB weer verhoogd. Nee overheid *smiley die driftig staat te wijzen* zo gaan we het niet doen! Doe eerst de belasting op eten maar eens omhoog, daarmee pak je tenminste iedereen, en niet alleen de rokers en/of autorijders. En mensen die weinig te besteden hebben? Die houden dan nog minder over om te kunnen roken of een ‘vervuilende’ auto te rijden. Probleem opgelost toch?
Vrijdag gingen we verder met problemen oplossen rondom Harlingen. Er werd een megadrukte verwacht, want de N31 of A31 was afgesloten om als parkeerplaats te dienen voor de bezoekers van de landmachtdagen. Of luchtmachtdagen? Nouja in ieder geval, voorbij Franeker kon je niet meer verder rijden. En ook begon het Oeral festival, op een van de Friese Waddeneilanden, wat te bereiken is middels het bootje dat vertrekt vanuit, jawel, Harlingen. Een lange rij van legerfanatisten en hippies dus, maar wij hebben er weinig van gemerkt. Wel was het een beetje rommelig, want op het ene stort (die met de hoge oprit) ging het te snel, waardoor we naar een ander stort werden gestuurd, waarvoor we een rondje door Harlingen moesten rijden, om via het oude Spaansen terrein de zandbaan in te duiken. Lekker toeren, bootjes kijken, zwaaien naar fotografen, oppassen voor de fietsers die tussen de bouwhekken door dwars door het werkterrein werden geleid, en af en toe even naar de lucht kijken of er al een F16 over kwam vliegen. Maar goed, het zou net zo goed een grote kraai kunnen zijn, want in Fryslân is het altijd net even iets anders dan in de rest van Nederland. Misschien daarom dat er in Friesland ook zo’n apparaat naar beneden is gekomen. De piloot wist zichzelf in een soort van veiligheid te brengen met zijn schietstoel, maar belandde daarbij in een kassencomplex. Het zou natuurlijk ook kunnen dat dat bericht de reden was dat er wat minder verkeer onderweg was naar Leeuwarden. Ondertussen liep het al tegen lunchtijd, en gelukkig was er een collega zo vriendelijk geweest om even snel langs de visboer te rijden voor een paar porties kibbeling. Voor de zekerheid nam ik een kleine portie, en gelukkig viel ie dit keer niet verkeerd. Wat wel een beetje verkeerd zal zijn gevallen bij een hoop mensen, was het bericht van de Consumentenbond, die een aantal afvalshakes hadden getest. Dat zijn een soort van waterige milkshakes, die je gebruikt om je maaltijden te vervangen, en dan ga je vanzelf gewicht verliezen. Mensen die ervoor geleerd hebben zeggen dat het wel kan, maar om te zorgen dat je lichaam niet in verval raakt, moet je wel genoeg eiwitten, vezels, vitaminen en dat soort ongein binnen krijgen *smiley die grinnikt in z’n knuistje* nu blijkt dus dat een groot deel van die shakes (te) weinig vezels en eiwitten bevatten *smiley die hardop lacht* en juist veel suikers *smiley met natte ogen van het lachen* dus de enige plek waar je wat afvalt, is in je portemonnee.
Zaterdag begon voor mij ook weer op tijd, want er stond een afspraak met de schoonheidsspecialiste op de agenda. Niet alleen was ik erg nieuwsgierig naar de bindweefselmassage, maar ze vertelde mij ook nog eens dat ze een nieuwe biopeeling had, geschikt voor de zomer en ideaal om je porieën te verkleinen. En dus lag ik een uurtje op tafel, terwijl mijn gezicht weer netjes in de vorm en uit de plooi werd gekneed, waarna er een zacht prikkend laagje smeersel overheen ging. Ja het is niet zomaar wat, die peelings en cremès van tegenwoordig. Het is nanotechniek van de bovenste plank, maar van een goed opgeleide, ANBOS gecertificeerde specialiste mag je ook wel iets meer verwachten dan een Niveasmeerseltje en een kopje huismerk kruidenthee. Met een stralend gezicht ging ik vervolgens boodschappen doen, waarna mijn gezicht nog harder begon te stralen toen de cassière vroeg om mijn legitimatiebewijs. De glimlach werd iets minder toen Wingman zei “Wat heeft ze allemaal gedaan? Ik zie mezelf in je glimmende voorhoofd!” *smiley die staat te stampvoeten* dan kan je maar beter zorgen dat je er zelf ook een beetje knap uitziet, want met die biopeeling met nanotechniek blijf je nog wel een paar weken tegen dat strakke gezichtje aankijken *smiley die z’n vuist in de lucht steekt* klootviool!
Maar ach, op zondag was alles weer vergeten, toen Wingman in een poging om het goed te maken het huis aan kant maakte. Of misschien was dat ook wel een beetje vanwege de visite. Na de koffie en koek werden de motors tevoorschijn gehaald en toerden we met het Honda clubje door Westfriesland, zwetend in het pak van de benauwde warmte, terwijl ondertussen zo hier en daar wat spatters naar beneden kwamen. Of was dat ruitenwisservloeistof van de voorrijder *smiley die aan z’n kin krabt* nouja dan gaan we nu nog maar even van de warmte-zonder-zonneschijn genieten in de tuin. Fijne zondag allemaal!
