Geachte Shirley, wat was het weer een spannende race. Ondanks dat we weer via een Duitse zender zaten te kijken, konden Wingman, Klusman en ik onze ogen niet van het scherm houden. Het startveld was anders dan anders, 2 auto’s zouden vanuit de pits starten, een Mercedesrijder, die normaal gesproken vooraan staat, startte nu ergens in het end van de top 10, en onze Max had een nette achtste plek weten te veroveren. Na de eerste bocht kon hij zich redelijk verdedigen, terwijl ie onderweg was naar de kopgroep kon hij de Mercedes aardig achter zich houden. Zo zoetjes aan wist hij een plek in de kopgroep te veroveren, vlak achter de Mercedessen en Ferrari’s. Na een pitstop viel hij wat terug, en terwijl 1 van de Ferrari’s het veld moest ruimen na een ontplofte band, kroop het puberjochie weer terug naar voren, waar de echte mannen in gevecht waren voor de hoogste trede op het podium. Max wist een derde plaats te behalen, maar de rekenaars keken ondertussen argwanend naar zijn banden. In zijn nek voelde hij de briesende adem van de Ferrari, zou hij die tot de finishvlag op afstand kunnen houden? De Mercedesmannen waren zo vriendelijk om hem een plekje kado te geven, als 2 beginnende salsadansers doken ze rommelig een bocht in, wat de blonde moest bekopen met een kapotte voorspoiler, waardoor Max er zonder al te veel moeite voorbij kon. Uiteindelijk stond hij als tweede op het ereschavot, naast een Mercedes- en een Ferraririjder. En toen kwam het mooiste stukje van de race tevoorschijn: Max had namelijk een raceoverall met lederhöse aangetrokken, om naast de race ook nog eens wat punten te scoren bij de lokale Oostenrijkse bevolking *smileys die staan te juichen op tafel* niet alleen een podiumplek, maar ook nog humor! Wat een wereldgozer is het toch!
Maandag mochten we weer naar de loswal in Enkhuizen, om zand te rijden naar het werkvak bij de rotondekruising. Lekker korte rondjes draaien, terwijl ondertussen de trailers een wat langer rondje maakten, het ging mooi vlot met het zand. Misschien ook omdat we in een goede stemming raakten, met het zonnetje erbij. Het enige nadeel van dat warme en droge weer, is dat het terrein en het zand wat daar ligt ook nogal droog word, en dus moest het even natgesproeid worden, zodat de buren niet hoefden te klagen over stuifzand. De machinist vulde jouw bak tot net onder de rand met water, en eerlijk is eerlijk, die achterklepconstructie is er ideaal voor, want met het vastzetten of losgooien van de knevels konden we precies daar sproeien waar het nodig was. En daarna konden we weer verder met rondjes van 20 minuten op de klok zetten. Tussendoor hoorden we nog wat korte berichten op de radio. Zo was er iemand die weidecoaches wil gaan aanstellen, om boeren weer te leren hoe ze hun vee buiten moeten laten lopen *smiley die zit te schuimbekken in z’n tuigje* serieus? Weidecoaches? Omdat het vee buiten moet lopen? Misschien moeten ze eerst eens wat tussenhandel wegcoachen, zodat de melkprijs omhoog kan, dan hebben de boeren vanzelf meer financiële ruimte om het kostbare gras te laten platstampen door hun speelse vee. Of geef ze eerst eens echt de ruimte, door geen woonwijken of provinciale wegen op het land te laten bouwen, zodat er rondom de stal ook nog echt weiland is en geen uit z’n voegen gegroeid dorp met bewoners die klagen zodra je een kreupele koe of een mestwagen in het land zet. Gelukkig werd ik daarna afgeleid door de vraag van een hoge pief uit de bouwsector. Het schijnt nu nog verplicht te zijn bij nieuwbouwhuizen om een gasaansluiting te hebben *smiley die aan z’n kin krabt* maar ondertussen wil de overheid wel dat we in 2040 huishoudens zonder gas laten draaien, en dat we in 2050 helemaal geen CO2 uitstotende energiebronnen meer gebruiken. Dus die zogenaamde levensloopbestendige huizen die nu in grote nieuwbouwplannen worden aangeboden, hebben een levensloop van zo’n 20 tot 30 jaar. Daarna is er een grote verbouwing nodig om alles aan de dan geldende regels te laten voldoen. Lijkt me een goede reden om tijdens een informatie-avond eens naar de optionele inbouw van zonnepanelen en electrische verwarming te vragen. Na 23 rondjes was het zand op en konden we weer huiswaarts keren, naar dat ouderwetse huis wat nog op gas en kolencentrale-electriciteit draait.
Dinsdag mochten we wederom naar hetzelfde werkvak rijden, maar het opladen van een verticale draineermachine op de dieplader nam nogal wat ruimte in beslag, en dus mochten we een rondje met de grote trailers meerijden om in het werkvak verderop te kiepen. Een paar kilometer lang over de wasbord-achtige werkweg, we waren meteen weer wakker geschud. En wat een enorme drukte daar, met al die trailers. Van alle kanten word er zand, grond en ATMspul heen gebracht. Dwars door de weilanden heen, daar zullen de weidecoaches dan weer niet zo blij mee zijn. Over de bak hoorde ik wat collega’s praten over de Efteling, die nu ook onder vuur ligt vanwege de nogal discriminerende figuren die in sommige attracties worden gebruikt. Negroïde kannibalen met schoteltjes in de onderlip en geelgekleurde spleetogen, het schijnt allemaal niet meer te mogen. In gedachten zat ik al een heel pleidooi te bedenken, over dat de Tweede Oorlog straks uit de geschiedenisboeken word gehaald, omdat het nogal stereotyperend over Joden en het Arische ras word gesproken, of dat mensen die denken dat ik het makkelijk heb omdat ik dankzij mijn blanke uiterlijk makkelijk aan een baan kon komen niet moeten zeuren, omdat ik dagelijks tegen discriminerende opmerkingen aanloop, zoals domme-blondjesmoppen of mannen die zeggen dat ik straks toch deeltijd ga werken omdat ik aan kinderen ga beginnen *smiley die staat te stampvoeten* maar toen bleek dat er weinig reden tot opwinding was, want die veesboekgroep die zo uithaalde naar de Efteling had slechts 200 vinnikleuks, en de Efteling had zelfs al aangeboden om in gesprek te gaan, maar dat zou nogal lastig worden aangezien het een anonieme groep is. Ondertussen hoorde ik iets anders voorbij komen waar ik me beter over kon opwinden. En met mij hopelijk nog genoeg andere mensen. Er was namelijk een onderzoek gedaan bij zorginstellingen, en er waren er nogal veel die ondermaats presteerden. Daarna werd er verteld dat de overheid jaarlijks miljoenen verkwist aan onderzoeken. Zo’n 12 mensen zijn voltijd bezig om onderzoeksbureaus aan te schrijven om onderzoeken te laten uitvoeren onder het volk, om te zien wat er wel en niet word gewaardeerd *smiley die rood aanloopt* laat die 12 mensen eens voltijd op veesboek rondstruinen en je krijgt een aardig idee van wat het volk dwars zit. Kun je die miljoenen mooi gebruiken om de zorg wat op te kalefateren. 20 Rondjes en wat ergernissen verder gaf de machinist het sein “Boot leeg!” en konden we uitwaaien richting huis *smiley die met z’n kop uit het raam hangt met z’n tong uit z’n mond*
Woensdag begon rustig in Enkhuizen. Door de golven op het IJsselmeer en de structuur van het zand, leek het wel alsof de eerste boot was volgestort met beton. De chauffeurs stonden met hamers de knijper het zand in te slaan, terwijl de machinist nog maar eens tot 10 telde in zijn kraaiennest, dus het laden ging niet heel erg vlot. Toen we bij het tweede rondje in het hoogtepunt van de ochtendspits op het werk aankwamen, zagen we dat er visite langskwam. Aan beide kanten van de rotondekruising (waar je alleen rechtdoor mag, weet je nog) kwam een witte auto met roodblauwe striping te staan, die uit de startblokken schoot bij elke auto die afsloeg *smileys die staan te juichen op tafel* eindelijk word er eens wat aan gedaan! Sommige mensen waren inmiddels zo gewend om daar af te slaan, zelfs als ze een politieauto passeerden naar het kruispunt toe, kwam het niet in ze op om de bordjes netjes te volgen. Helaas waren de dienders niet veel later alweer vertrokken. Ondertussen worstelden wij rustig verder met hard zand, waardoor ik wat tijd had om te lezen. Nu moet je weten, ik heb een vreemde fascinatie voor de maakbaarheid van het menselijk lichaam. En met maakbaarheid bedoel ik niet de botox en het knip- en plakwerk wat je regelmatig in de roddelbladen leest, maar mensen die serieus gedreven worden om door middel van sporten en eten en slapen in zuurstoftenten het maximale te bereiken. Zoals 18+ fotomodel Jodie Marsh, die in de ban raakte van bodybuilding en door training (en misschien een paar borstimplantaten) zichzelf een geweldig lichaam wist aan te meten. Nu kwam ik in een magazine van een paar maanden oud een artikel tegen over fanatieke sporters. Mensen die, naast hun voltijdbaan en gezin, zo’n 15 tot 30 uur in de week vrij kunnen maken om te trainen voor ultramarathons of het beklimmen van de Mount Everest. Mensen die uren aaneen, tientallen kilometers lang door de woestijn of de jungle rennen, het lijkt mij vreselijk, maar hun gedrevenheid is inspirerend. In kleine letters stond er onder 1 van de interviews “Eric Arnold begon op 5 april aan zijn vierde expeditie naar de top” *smiley die achter z’n oor krabt* die naam kwam me bekend voor, en na een kort bezoek aan internet bleek dat de man te zijn die, samen met een aantal andere bergbeklimmers, is overleden tijdens een tocht naar de top. Het maakte me even koud van binnen. Het is soms niet voor te stellen hoeveel het menselijk lichaam kan hebben, en wanneer je eenmaal begonnen bent, blijkt dat je grenzen verder weg liggen dan de grenzen die je in je hoofd had, maar de uiteindelijke grens word nog altijd bepaald door de natuur zelf. Gelukkig hadden de mannen in de keet wat gezellige praat klaar liggen, om mij weer aan het lachen te maken. Tijdens het showen van de biceps werd er wat gebabbeld over maatschappelijk bonkeren en het dienen van Hare Majesteit, en met een glimlach op het gezicht konden we na 19 vrachten weer huiswaarts keren.
Donderdag konden we, surprise surprise, weer naar Enkhuizen toe. Tijdens het korte rondje, waarin we heen en weer werden geslingerd tussen gesprekken met de laadmachinist en de losmachinisten, hoorden we op een populaire radiozender het nieuwsbericht voorbij komen dat de brancheorganisatie van de transportsector waarschuwt dat er in september duizenden chauffeurs de weg niet meer op kunnen, omdat hun Code 95 nog niet voor elkaar is. Voor ons is het zo vanzelfsprekend geworden, zoals er tijdens het werk of thuis aan tafel over word gepraat, dat je er eigenlijk niet meer bij stilstaat dat sommige mensen het ook gewoon echt niet weten. Maar goed, het lijkt er dus op dat er in de laatste 2 maanden voordat september begint, nog een hoop chauffeurs een bijspijkercursus moeten volgen. In september moet namelijk iedereen dat stempel op zijn of haar rijbewijs hebben, anders kan het nog wel eens een duur gesprek worden, wanneer je door oom agent aan de kant word gezet. Ook hoorden we dat er steeds meer tuinen bestraat worden, wat niet echt ideaal is voor de afwatering, zeker niet in volgebouwde gebieden. Er is zelfs nog onderzoek naar gedaan *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* want blijkbaar is het vinden van de doelgroep belangrijker dan het oplossen van problemen in de zorg. Maar goed, het zijn dus vooral lageropgeleiden, jongeren en vrouwen die meer dan 30 uur per week werken, die een bestrate tuin hebben, in plaats van een groene tuin. Ik zit volledig in de doelgroep, alhoewel ‘lageropgeleid’ misschien niet helemaal geloofwaardig overkomt als je de volledige Code 95-uren al heb gemaakt. Maar mijn tuin is voor het grootste gedeelte inderdaad bestraat of bebouwd. Wel staat er een regenton naast de garage, en moeten er nog wat bloemenborders en moestuinhoekjes komen. Ik vraag me af wat er met de uitslag van het onderzoek word gedaan. Komen er nu veel artikelen over tuin- en waterhuishouding in de Viva en de Flair, om jonge vrouwen aan te spreken, of juist korte berichten op veesboek, om de hardwerkende vrouw aan te spreken? Ik denk dat het tijd is voor een volgend onderzoek. Ondertussen vond de planner het tijd voor een vrachtje naar Zwaagdijk. De boten in Enkhuizen waren leeg, en wij mochten nog een vrachtje zand laden voor een bollenboer. Een mooie afsluiter van de dag, vooral omdat het nogal benauwend warm begon te worden.
Vrijdag mochten we wederom naar Enkhuizen, maar dit keer stond er een nieuw groepje trailerchauffeurs klaar. Nogal een verrassing voor de vrijdag, net zoals het gebak dat bij de eerste schaft werd gebracht. Niet lang daarna kwam de machinist met het bericht dat we snel vis moesten bestellen, want de laatste boot zou rond de tweede schaft leeg zijn. Bij de loswal in Hoorn is er ook wekelijks vis, en daar zit er nog wel eens verschil in hoe groot de portie is die je krijgt. Bij de visboer in Enkhuizen kun je zelf de grote van je portie kiezen, en er stonden ook wat andere dingen op de kaart. Geen broodje krabsalade dit keer, maar een vismix. Kibbeling, mosselen en gamba’s uit de frituur, niet verkeerd hoor. De middag mochten we vervolgens vol maken met zand rijden vanaf werkvak 21, bij de Markerwaardweg, naar werkvak 27, lange afstanden, ideaal om lekker uit te buiken. Konden we ondertussen nog wat tips opschrijven om te zorgen dat we na de vakantie niet op de grote hoop van echtscheidingen terecht zouden komen. Het is namelijk zo dat mensen wel veel praten over waar ze heen gaan, en wat er dan te doen is op die vakantie, maar wat mensen niet zeggen is dat ze eigenlijk die vakantie gebruiken als test voor de relatie. Terwijl de een denkt “Heerlijk, alles inclusief, lekker bij het zwembad goede gesprekken voeren over hoe het gaat met ons” denkt de ander “Heerlijk, alles inclusief, lekker bij het zwembad niet naar dat gezeur hoeven te luisteren over hoe het met de relatie gaat”. Wil je na de vakantie opgefrist thuis komen, dan is het dus misschien wel handig om voor de vakantie alvast over de relatie te praten. Vooral omdat er uit een ander onderzoek bleek dat mensen steeds vaker hun laptop/tablet/werktelefoon meenemen op vakantie om nog wat dingetjes voor de baas te regelen. Gek genoeg vinden ze het tijdens werktijd wel ongemakkelijk om een privébelletje te doen, maar dat je tijdens een privévakantie nog wat werkdingen afhandelt, daar kijkt niemand meer gek van op. Gelukkig is er nogal wat zand nodig voor mij om het werk te kunnen doen, dus de kans dat ik daarmee bezig ben, terwijl anderen met mij over relaties willen praten, is vrij klein. Ondertussen wilde de planner nog wel even iets over het werk vertellen, want we mochten als afsluiter nog een vracht zand van Hoorn naar Warmenhuizen slepen. En daarna was het dan eindelijk weekend *smiley die zit te juichen in z’n tuigje*
En dat begon zaterdag met uitslapen, en het ophalen van de Kadett, want die had zoals verwacht weer een nieuwe APK stempel op haar kont gekregen. Wingman had het idee om ’s middags een strandtent op te zoeken, en daar wat te borrelen en te eten. Ik zweette peentjes omdat hij misschien wel over onze relatie wilde praten, maar gelukkig regende het iets te hard voor een terrasbezoek, dus werd het een hip restaurant waar het rosébier na 1 glas al op was, en ik dus maar een fles witte wijn bestelde. Het idee was om die thuis bij een filmpje leeg te maken, maar omdat ik in slaap viel (sorry Quentin Tarantino, de actie is leuk, maar de dialogen zijn niet geschikt voor laat op de avond) stond er dus nog een halve fles Duitse Moezelwijn.
Wat goed past bij het Duitse commentaar op de Formule 1 race van, gek genoeg, Groot Brittanië. Word er eindelijk weer eens in een land gereden waar ze nog enigszins verstaanbaar praten, word alles onverstaanbaar nagesynchroniseerd. Maar gelukkig kon Wingman ergens ver weg in het menu iets vinden waardoor we toch via het Ziggo sportkanaal konden kijken. En zo ging voor ons de race van start, met het Nederlandse commentaar van Olav Mol. Max startte vanaf een derde plek, achter de 2 Mercedessen, en omdat het nogal regende en er achter de safety car werd gestart, kon Max zijn positie de eerste ronden makkelijk vasthouden. Toen Bernd Mäylander van het toneel verdween en de baan langzaam begon op te drogen, wist hij zijn plek wonderwel vast te houden. Links en rechts stonden de plassen nog op het asfalt, maar sommigen kozen al direct voor de intermediate-banden. En daardoor werden er al regelmatig bochten gemist omdat het op sommige stukken toch wat natter was dan verwacht. Vooral bocht 1 was tricky, want daar bleef de baan nat, en vrijwel iedereen die in de voorste helft reed miste zijn lijn daar een keer. Voor de ene betekende dat een uitstapje buiten de kerbstones, voor de ander was dat een vroegtijdige finish in de grindbak. Toen de spray wat was verdwenen had Max genoeg zicht en tijd om Rosberg (de tweede Mercedes) in te halen. Bij Mercedes werd er stilletjes gejuichd, want nu Max tussen de kemphanen in reed, konden ze elkaar niet in de haren of in de banden vliegen. Nog in de eerste 10 ronden wist Max de snelste rondetijd te halen met 1 minuut 51 en een beetje, maar in ronde 22 was de baan al zover opgedroogd dat er onder de 1 minuut 40 werd gereden. Terwijl er verderop in het veld ook aardig werd gestreden, waren de Mercedessen en Red Bull veelvuldig in beeld. Het lukte Max niet echt om het gat tot Hamilton dicht te rijden, maar die gozer reed waarschijnlijk ook op vleugels, voor zijn eigen thuispubliek. Met de laatste ronden in het zicht wist Rosberg zijn tweede plek weer terug te pakken van Max, waardoor Neerlands trots uiteindelijk als derde op het podium stond. Dit keer geen overall met Schotse kilt of champagne in een groot bierglas, maar wel enorm veel gejuich van het uitzinnige publiek, wat nog meer opviel door het boe-geroep voor Rosberg. Het was weer een mooie show, en met dat fijne gevoel kunnen we nu genieten van de zonnige namiddag *smiley met een zonnebril op* *smiley die nog eens een wijntje inschenkt*
