Geachte Shirley, normaal gesproken kom ik op zondag met een verhaaltje over wat we die week hebben gedaan, en wat ik in het weekend zonder, of soms met jou, heb uitgespookt. Wat zagen we voorbij komen op het werk? En op de weg? Wat hoorden we op de radio? Het idee was om elke dag na het werk even te gaan zitten om de dag door te tikken, en dan op zondag alles na te lezen, hier en daar een bruggetje te maken en de spelfouten eruit te halen. In de praktijk lukt het me niet erg om na het werken, koken, eten en uitbuiken nog even achter de tablet te kruipen, terwijl er ondertussen allemaal geluiden en bewegende beelden mijn aandacht weer naar de andere kant van de kamer trekken. Dus komt het meestal neer op een uurtje flink doortikken op de zondag, even redigeren terwijl ik naar Wingman watsep dat hij naar beneden mag komen om tv te kijken, en dan kan het knutselwerk onlijn.
Afgelopen zondag liep het even anders. Alles stond in positie, de tablet, het toetsenbord, het kladje met aantekeningen over Harlingen met het notariskantoor in de kerk en de Westfrisiaweg, waar we verschillende ritjes reden terwijl ik voor de eerste keer dit seizoen Flappie van Youp van ’t Hek op de radio hoorde *smiley met natte oogjes* maar ik kwam niet verder dan de eerste alinea. De strooitelefoon trok mij compleet uit m’n concentratie. En uit mijn fluffy zondag-outfit. De werkkleren moesten aan en het was al maandag voordat ik thuis kwam. Daarom bij deze *smiley die een tromroffel doet* de winterspecial! Alhoewel, officieel is het nog herfst. Nouja hier is ie dan *smiley die een tromroffel doet* de strooispecial!
Vrijdag begon het al een beetje, er was storm en narigheid voorspeld, maar gelukkig viel het mee. De wind was ook wat gedraaid, waardoor ik in de dixie niet meer zo erg op de tocht zat. Gelukkig maar want de regen werd steeds dikker en veranderde langzaam in sneeuwvlokken. Je moet er toch niet aan denken dat je na het plassen de broek weer omhoog trekt en de sneeuwvlokken zo je bilspleet in voelt glijden *smiley met opengesperde ogen* en met het winterse weer kwam ook de griep het land weer in. Vogelgriep welteverstaan. Per direct werd de ophokplicht van kracht, gelukkig was het toch al geen weer om lekker buiten rond te hangen. Ook hoorde ik iets over de kosten van files voor de transportsector: 1,2 miljard kostte dat de sector vorig jaar. Dankzij de berichten over de storm was er op ons rondje gelukkig weinig file. In tegenstelling tot Zeeland, waar de hele boel onderstoof met zand en water, waardoor de provincie tijdens de filemeldingen plots vaker werd genoemd dan de randstad. Na 17 vrachten klei was het mooi geweest, en mochten we naar huis toe.
Maar voordat Wingman en ik ons bordje leeg hadden gegeten, rinkelde de telefoon: strooien. Voordat we op het steunpunt waren in de Beemster, doken we eerst nog even de file in op de A7. Tussen Avenhorn en Purmerend was iets gaande, in de verte zagen we diverse blauwe lampen knipperen. En die kwamen ons ook voorbij via de vluchtstrook, om vervolgens middenop de boel te gaan blokkeren *smiley die op het stuur trommelt* ja het is een indrukwekkend gezicht, maar wij hadden even geen tijd om naar een traumaheli te gaan kijken die midden op de snelweg zou gaan landen. Nadat ik had aangeklopt bij de politieauto wist de geschrokken agente mij te vertellen dat de weg alleen even werd afgezet om de auto’s uit de berm en op de sleepwagen te kunnen zetten, na 5 minuten zouden we weer verder kunnen #politie #bergingsvoertuig #dankjewel zo helpen we elkaar de winter door. De strooiploeg probeert de weg knap te houden, en de politie en bergers proberen de autowrakken van de weg te houden. De rest van het rondje verliep voorspoedig, gelukkig, zonder een berm te raken wisten we weer thuis te komen.
Zaterdag werd ik tegen half 7 wakker gebeld om weer een rondje te gaan strooien. Wederom werden we verrast door blauwe lampen op de A7, maar nu stonden de agenten en rijkswaterstaters aan de andere kant van de vangrail, op slechts een paar 100 meter van het ongelukje van gisteren *smiley die met z’n hoofd schud* gelukkig was er nog niet genoeg gewaarschuwd voor gladdigheid. Met 20 minuten was jij klaar om te gaan strooien, een nieuw record. Inmiddels was het ook al licht geworden, en zagen we wat van de route. Er stonden verrassend veel nieuwbouwhuizen langs de weg. Niet alleen een complete wijk langs de S3 maar ook een paar mooie stulpjes langs de route bij de Schoorldam. Onderweg naar huis toe hoorden we op de radio dat er veel glijpartijen en blikschades waren geweest door de gladdigheid. We kwamen her en der ook veel vreemde sporen tegen in de berm, en bij Hoorn stond zelfs een file (gelukkig de andere kant op) omdat wegwerkers bezig waren een aangereden lantaarnpaal te vervangen en op te ruimen. Na zo’n drukke ochtend op de weg wilde ik nog even door het huishouden heen razen, maar Wingman wist mij met de magische woorden “dan doe ik morgen toch de boodschappen” naar bed te lokken voor een middagdutje *smiley die kucht* *smiley die de andere kant opkijkt* om vervolgens pas na 5 uurtjes wakker te worden. Maar dat kwam eigenlijk wel mooi uit, want na de kapsalon en het uitbuiken voor de tv rinkelde de telefoon weer. Het was inmiddels al nacht en voordat we terug waren was de zondag ook al begonnen. Eerst de tank maar eens volgooien, want na slechts 3 rondjes strooien stond er al 560 kilometer op de teller *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* het begint bijna op werken te lijken.
Zondag mochten we uitslapen. Dat er een sneeuwbui zou komen, dat wisten we al. Co, de ordinator, was er een al een paar dagen op zeer zenuwachtige wijze mee bezig. Nadat ik de telefoon had gecontroleerd en geconstateerd dat ik echt nog niet was gebeld, begon ik aan het zondagochtend-ritueel. Glaasje gekookt water naast de tablet, even de mail doorbladeren en dan lekker typen *smiley die z’n vingers laat kraken* maar zoals gezegd, ik kwam niet verder Harlingen op maandag, want toen rinkelde de telefoon alweer. Het werd een curatieve actie, wat betekent dat er naast de 5 strooiauto’s er nog eens 2 bij komen, en terwijl die het preventieve rondje strooiden, werden ook de 5 extra schuifauto’s erbij gehaald *smiley die in z’n handen wrijft* maar eerst een kommetje snert leeglepelen! Omdat onze route op sommige stukken wel 5 banen breed is, kregen wij er 2 extra auto’s bij. De schuifauto’s voorop en wij er achteraan om de boel te strooien. Maar we waren amper een kilometer op weg toen de eerste tuterende auto al voorbij kwam. Waarom die middelvingers werden opgestoken, snapte ik niet helemaal. Als rijdende discoballen reden we netjes in formatie over de S3, met een uitstapje naar links om de zogenaamde uitvoegers mee te kunnen nemen, maar blijkbaar hebben mensen zelfs op een zondag, waarvan al was gezegd dat het slecht weer zo gaan worden, geen geduld meer. Terwijl we lekker aan het stoeien waren met z’n drietjes, begon de weg toch wat witter te worden. Hier en daar zorgde de wind voor plukken stuifsneeuw op de weg, terwijl er op de stukken tussen de bomen helemaal niets aan de hand was. Tijd om de strooier weer bij te vullen en een hapje te eten. Want dat moet wel gezegd worden: ondanks alle vreemde ‘veiligheids’-regels en dat we nog aan elkaars nieuwigheid moeten wennen, is bij deze nieuwe aannemer het eten wel perfect voor elkaar! Een lekkere salade, aardappeltjes en diverse dode beesten in saus lagen klaar om opgeschept te worden. En er was genoeg voor iedereen, ondanks dat we het steunpunt met 2 grote groepen bevolken *smileys die op tafel staan te juichen* wat een toppers! En toen kwam er ook nog een berichtje van een andere topper: de planner liet weten dat ik maandag ijsvrij zou hebben *smiley die een kushandje doet* dat was een mooi vooruitzicht. Helaas hield de strooier het niet meer zo lang vol. Tijdens het laatste rondje stopte het apparaat ermee, en moesten we noodgedwongen halverwege de route terugkeren naar het steunpunt. Leegdraaien, schoonspuiten en naar huis dan maar. Alhoewel dat niet zo snel gaat als het nu lijkt, wanneer je met 20 auto’s slechts 2 schoonmaakplaatsen moet delen.
Maandag ging jij op pad met een andere chauffeur, terwijl ik lekker kon uitslapen. Tot een uurtje of half 9, toen werd iedereen weer opgetrommeld om te gaan voorbereiden voor de volgende sneeuwbui. Jij kwam snel van het werk af naar de zaak toe, en onderweg kwamen we nog meer collega’s tegen die tussen werk en strooien in zaten. Hoewel de coordinator tegen een collega, die eveneens een kapotte strooier had, vertelde dat de monteur er druk mee bezig was, bleek er nog geen monteur aanwezig te zijn op het steunpunt. We zouden beginnen met een rondje preventief, maar de curatieve strooiers waren ook al opgebeld, gelukkig, want nu hadden we 2 extra strooiers, waardoor alle routes in ieder geval onder het zout lagen. Nadat alle auto’s van het pad af waren en de rust terugkeerde, studderde ik samen met de collega wat rondom de strooiers en de schoonmaakplek. Vervolgens kwam alles tegelijk. De monteur dook op, die ons vertelde dat we de strooiers goed moesten schoonmaken aan de onderkant, omdat het lopende bandje was vastgelopen. Maar ook stonden er opeens 2 trailers met zout en een tankwagen met calciumwater *smiley met opengesperde ogen* en afgezien van die 2 trailers, moest iedereen in hetzelfde hoekje wezen. Complete chaos, en ondertussen kwamen alle auto’s weer terug van hun rit om zout bij te vullen. Ik had nog geen meter gestrooid, maar ik was wel toe aan een kommetje soep. Vervolgens gingen we een rondje met zijn drietjes op pad. Dit keer met 2 strooiauto’s en 1 schuifauto, zodat de route in 1 keer helemaal gestrooid kon worden. En daarna konden we weer naar het steunpunt om te wachten, want tijdens de spits werd er niet gereden. Via watsep en veesboek kwamen berichten en foto’s voorbij van de chaos in het land. De rustige ochtendspits was geen goede voorbode voor de avondspits. Na de zuurkool en hutspot reden over een ijsbaan in colonne weer van de Beemster naar Alkmaar om de bende op te gaan ruimen. Rondom Alkmaar leek de chaos wat minder te zijn dan aan de andere kant van Noordholland, dus we hadden het vrij snel onder controle. Maar voordat we naar huis toe reden was het inmiddels alweer dinsdag geworden.
Weer een dag ijsvrij gekregen van de planner. Heerlijk *smiley die zich nog eens uitrekt* natuurlijk had ik los kunnen gaan in het huishouden en alsnog een stukje kunnen typen, om de zondag goed in te kunnen halen. Maar in plaats daarvan kroop ik op de bank voor een aflevering van Orphan Black. Jawel, in het begin vond ik het nogal onnodig, omdat er 700 zenders op de tv zijn, maar dat netflix is soms toch best wel interessant. Maar die ene aflevering werden er toch 2, en opeens was het al tijd om te gaan koken voor Wingman, die wel gewoon te werk was geweest. Om het drukke weekend af te sluiten, werden we die avond weer opgetrommeld om nog een rondje preventief te komen strooien.
Woensdag konden we wel weer gewoon aan het werk. We moesten ons melden in het werkvak bij de rotonde bij Bovenkarspel, om weer verder te gaan met het Westfrisiaweg-project. Maar toen we bij de kranen bij het viaduct langs de Houterweg aankwamen, bleek dat we helemaal terug moesten, want onze kraan stond niet ver van de keet achter het viaduct langs de Voetakkers verstopt. In het donker reden we achter de shovel aan, via een zandbaan die naar de klote was gereden door de vele sneeuw, regen en wringende vijfassers die met 50 ton en een handjevol sperren de bocht om worden gedwongen. Terwijl we op een schaars stukje platenbaan stonden te laden, veegde de shovel voor onze neus de sporen weer dicht. We doken van de platen af zo het gat in, en hoe verrassend, we kwamen stil te staan. Terwijl de machinist nog stond te roepen dat we geen grond in de zandbaan konden kiepen, ging jouw bak al omhoog *smiley die rood aanloopt* het was voor mij een heel dik maandagochtendhumeur, en de machinist wist dat heel goed bloot te leggen. Ik weet dat je zulke gasten altijd te vriend moet houden, maar je moet niet de sporen dichtwrijven en vervolgens gaan klagen dat er geen auto doorheen komt *smiley met gloeiende hoorntjes op z’n hoofd* nadat we nog een keer hadden geladen en een ander spoortje pakten van de rijplaten af, kwamen we een stuk verder. Tegen het kluffie in de bocht waar het slechts 1 rijplaat breed lag, dus oppassen dat je de banden niet opensnijd langs de randjes, en daarna hadden we eigenlijk overhaaks rechtsom gemoeten, maar ik koos voor een minder heftige stuuractie, waardoor we in het prutspoor achter de waterwagen terecht kwamen *smiley die aan z’n stuur knaagt* die chauffeur werd daardoor zo verrast dat het even duurde voordat hij doorhad dat ie op moest rotten, omdat we anders weer stil zouden komen te staan. De toon was gezet. Gelukkig kwam met het zonlicht ook een auto met rijplaten, zodat de boel een beetje opgeknapt kon worden en we niet meer hoefden te vloeken.
Donderdag ging eigenlijk hetzelfde als woensdag, ware het niet dat er steeds meer rijplaten bijkwamen, waardoor het allemaal toch een stuk vloeiender verliep.
De vrijdag begon op tijd. Heel erg op tijd. Rond 0:45 werd ik wakker gebeld, we mochten weer een rondje strooien. Terwijl ik in mijn werkkleren kroop, probeerde ik snel te hoofdrekenen *smiley die achter z’n oor krabt* rustig aan doen, dan zijn we 5:45 klaar, nog een bakkie thee pakken en dan naar het werk bij Bovenkarspel, waar ze om 6:30 zouden beginnen met laden. Maar je raad het natuurlijk al: juist als je geen haast hebt, gaat alles lekker vlot. De machinist stond al klaar om de achterkleppen van de 2 vijfassers eruit te hengelen, het opbouwen ging bijna in 1 keer goed en natuurlijk waren er nog weinig auto’s op de weg, waardoor we bij elk gewenst kruispunt zo om konden draaien zonder te wachten of om te rijden. Terug op het steunpunt netjes leeggedraaid, uitgebreid de boel schoongespoten (belangrijk! Anders loopt ie straks weer vast en moeten we weer sorry zeggen tegen de monteur) en daarna rustig in de keuken van het steunpunt ontbijtje gegeten, opgetut en nog een bakkie thee gepakt voor onderweg. Vervolgens stond we samen met de andere 10×8 als eerste op het werk. Zelfs de machinist zat nog in zijn auto te ontbijten. Weet je nog al die vrachten met rijplaten die ze er de afgelopen dagen heen waren gebracht? Nou, vandaag stonden we dus op de verharde korrelbaan naast de keet te laden *smiley die met z’n ogen draait* het is ook elke keer net weer even anders. Na 7 rondjes van werkvak 25 en 24 naar 19, bij de vliegende zeilboot die boven De Strip hangt, was het mooi geweest. Tijd om naar huis te gaan en lekker gaar op de bank te gaan hangen. Wingman was al vertrokken naar de Brabanthallen, en ik was stiekem heel erg blij dat ik voor die middag al vrij had gevraagd, ook al zou ik er morgen pas heen gaan. De verjaardag van Nichtje, die nog wel op de agenda stond, heb ik maar afgezegd, voordat ik daar zou zitten te snurken op de bank.
Zaterdag ben ik, na het uitslapen en alvast een stukje typen, in de auto gestapt richting Brabant. Gelukkig mocht ik Wingmans auto lenen, die beschikt over navigatie, want voorbij Amsterdam word het altijd nogal spannend *smiley die wit wegtrekt* en het liefst had ik nog een paar mensen gehad die me zouden helpen met het zoeken naar een geschikte parkeerplek, want het is dan wel een truckshow, maar de parkeerplaats leek wel vol te staan met auto’s van boodschappende vrouwen. Eenmaal binnen werd ik warm onthaald door de vrijwilligers van de Hoogvliegers. Wingman stond nog buiten om de helicopter uit te zwaaien, die de hele dag had rondgevlogen en 10 kinderen de kans had gegeven om de wereld (of in ieder geval dat stukje rondom de Brabanthallen) eens van boven te bekijken. Een waanzinnige gebeurtenis voor kinderen wiens leven grotendeels in ziekenhuizen en met constante zorg door hun ouders afspeelt, om nu voor even vogelvrij te kunnen zijn. Met grote, glimmende vrachtwagens werden ze rondgereden tot aan een afgesloten parkeerplaats waar de helicopter hen op stond te wachten. Binnen waren ondertussen de andere vrijwilligers bezig om andere kinderen te begroeten en geinteresseerden te vertellen over de stichting, want helaas zijn er nog veel meer kinderen die in zo’n situatie zitten en ook een mooie dag verdienen. Donaties zijn dan ook altijd welkom!
Om weer een beetje op te warmen, struinden Wingman en ik nog wat door de hallen, waar ook de historische afdeling van het leger stond met een tank, wat na uitleg een artillerievoertuig bleek te zijn. Het verschil: een tank kan rijdende voort schieten, een artillerievoertuig moet stil staan, maar kan doelen raken tot 25 kilometer en verder. Natuurlijk moest Wingman er even op en in klimmen. Vanuit het schuttersputje naast de loop stelde hij nog wat technische vragen, terwijl ik alvast op de loop klom voor een paar mooie foto’s. De middag liep al op z’n end en terwijl de laatste bezoekers uit de hallen werden geveegd, ruimde de Hoogvliegersclub de stand op en carpoolden we naar het hotel even verderop. Toen ik net van de Hoogvliegers had gehoord, dacht ik dat het normale mensen waren die gekkies een leuk dagje bezorgden, maar nu ik een kijkje achter de schermen kreeg, bleek het om een club gekkies te gaan die voor normale mensen wat moois organiseren *smiley die gniffelt in z’n knuistje* aan tafel kreeg ik verhalen te horen over Wingman, waarbij op samenzweerderige toon werd gezegd dat ze dat natuurlijk niet moesten vertellen, want mannen gedragen zich altijd veel netter als hun vrouw erbij is. Even voor de beeldvorming: er waren 4 grote tafels gedekt voor het gezelschap, en ondanks de afstand zat iedereen druk met iedereen te praten. Nog voor het hoofdgerecht werd opgediend, waren de andere gasten in het restaurant vertrokken en voordat de toetjes werden geserveerd was er al een collecte gedaan voor de fooi. Of voor de serveerster die bij 1 van de jongens moest blijven slapen, ik weet het niet meer precies. Maar toen bleek ook dat Wingman zich in bijzijn van zijn partner nog veel meer op zijn gemak voelde en echt helemaal zichzelf werd *smiley die achter z’n oor krabt* ja er zijn wel foto’s van gemaakt, maar die heeft veesboek al verwijderd. Verder kan ik er niets over zeggen.
Na het ontbijt, waarbij de meesten er opvallend fris bij zaten, vertrok de colonne weer terug naar de hallen om de stand weer op te bouwen, tafels met merchandise, koffie, koekjes en zelfgebakken wafels uit te stallen, en hier en daar nog een poetsdoek langs de auto te halen. Zo zoetjes aan kwamen de eerste bezoekers binnen druppelen, en hoewel er geen kinderen met de helicopter zouden meevliegen, viel er nog genoeg te doen. Netwerken, informatie uitdelen en donaties binnenhalen. Zo’n grote actie als Serious Request is voor een kleine stichting niet te doen, dus bij deze een oproep aan alle mensen die iets kunnen missen, met of zonder Kerstgedachte, neem even een kijkje op stichtinghoogvliegers.nl of je zelf iets zou kunnen betekenen, in geld of misschien in diensten, voor dit mooie initiatief. Na een paar uurtjes moest ik helaas afzwaaien, want ik had nog een ander uitje op de agenda staan.
Die middag zou de hele familie bij Oma verzamelen voor de strijd om de wisselbeker in het jaarlijkse Keeztoernooi *smiley die in z’n handen wrijft* eerst koffie/thee met gebak en daarna zochten de neefjes, nichtjes, ooms, tantes en Oma de borden op voor een spannende strijd. 3 potjes lang lagen de messen geslepen op tafel. Met enige regelmaat werd er een nichtje aan het huilen gemaakt of ging er een bord met hapjes rond om de concentratie wat te verstoren, en tijdens een diner met soep en broodjes werd er druk gerekend om te kijken wie er met de beker naar huis zou gaan. Voor alle deelnemers lag er een prijs klaar, kaas, shampoo, een make uppie of een chocoladereep, het was alle psychologische oorlogsvoering meer dan waard geweest. Maar toen moest ik helaas dan toch afzwaaien. Na 3 gemiste strooibeurten begon mijn dienst weer, dus ik kon maar beter richting huis gaan. Alle familieleden bedankt voor de mooie middag *smiley die een kushandje doet* en tot het volgende feestje maar weer.
