Geachte Shirley, onze werkweek begon alweer vroeg. Maandag even voor 3 uur werden we uitgenodigd om een rondje te komen strooien. Het liep vlotjes en we hadden af en toe een sneeuwbuitje tussendoor, maar gelukkig konden we het leegdraaien en schoonmaken in de droogte doen. Handen wassen, make up opdoen en een TVO’tje mee, het was niet meer te zien dat ik die ochtend zo gehaast het huis uit was gerend. Vervolgens konden we in de file aansluiten bij Avenhorn. Daar was iemand zo stom geweest om op het rechte stuk de vers afgewerkte en vooral zachte berm in te rijden. Vervolgens konden we weer tussen Spierdijk en Wogmeer de verharde berm induiken om de overhoge grond op te ruimen. De kraan stond op een iets andere plek dan vrijdag, en ook de rijplaten moesten nog gelegd worden. En dat was wel nodig ook, want we stonden te laden bovenop de oude sloot, naast de nieuwe sloot, en de machinist gooide wederom de bakken goed vol, dus dat er wat strubbelingen waren was geen verrassing. Minder laden en meer met rijplaten knoeien, toen ging het al een stuk beter. Maar dat het werk nu toch echt te lang duurt, blijkt wel aan de medeweggebruikers. Op een paar 100 meter na mag je op het hele traject niet harder dan 50 km/h. Omdat er mensen langs de weg werken, omdat er plotseling in-/uitritten opduiken, omdat de schildjes tegen de witte streep aan staan en er voor noodgevallen geen ruimte is om in de berm uit te wijken, reden genoeg om rustig aan te doen. Toch worden we nog regelmatig ingehaald, ondanks het inhaalverbod. Sterker nog, toen we even bleven wachten op een wat breder stukje om een breedtetransport te laten passeren, moesten de auto’s er zo snel voorbij dat ze bijna op het begeleidingsbusje klapten *smiley die diep zucht* lach maar om die haastige hufters, want boos maken heeft geen zin.
’s Avonds keken we bij het eten nog even De Luizenmoeder terug. Geniale serie waarin nog lekker harde grappen worden gemaakt over zwarten en moslims. Heerlijk om te zien dat zoiets nog kan. Het was de bedoeling om samen op tijd op bed te gaan, om een poging tot kindjes-maken te doen, zodat we over een paar jaar ook bij de Klimop op het plein staan te discussiëren over verhoogde inleg van de lief-en-leed-pot of het invoeren van een zwevende Winterklaas. Maar zover kwam het niet. Voordat Wingman onder de douche vandaan kwam, rinkelde mijn telefoon alweer, en een klein uurtje later stond ik in een Klimop-achtige discussie op het steunpunt. “Het kan zijn dat we over een paar uurtjes weer worden gebeld, er word nog een buitje voorspeld, dan kan het zout er weer afspoelen.” *smiley die diep zucht* “Waarom vertel je dit? Sommige worden daar zo zenuwachtig van, dat ze niet meer kunnen slapen. En dan blijkt er straks niks aan de hand te zijn.” “Ja maar dan kan je je alvast voorbereiden, ik vind het zo lullig als ik jullie straks weer wakker moet bellen.” *smiley die begint te tandenknarsen* nou dat is heel simpel op te lossen, door gewoon niet te bellen en tegen die piegem achter zijn computertje te zeggen dat ie het ff anders had moeten doen. Ondanks de verbale afleiding ging het rondje vlotjes, en het kon bijna niet toepasselijker dan dat we met Burak Yeter en ‘Tuesday’ op hoog volume de dinsdag in reden.
Waarna ik niet door de telefoon maar gewoon door de wekker werd gewekt. We mochten weer naar de Westfrisiaweg, bijna hetzelfde rondje als gisteren, maar dan net even anders. Niet laden bij Spierdijk/Wogmeer, maar bij de kruising van Berkhout. En dat ging niet naar het tweede deel van de oude oprit bij Avenhorn, maar maar bij het eerste gedeelte, langs de verkeerslichten. Om beide werkvakken te kunnen bereiken, moesten we aan beide kanten een stukje omrijden. Op de A7 stond heel verrassend weer file, en dus werd het ook op onze route wat drukker. En vervolgens ging ook nog eens de kraan stuk *smiley die op z’n stuur trommelt* het leek wel dinsdag… Ondertussen was Halbe Zijlstra, een politicus, bezig met een Laurel en Hardy-achtige slapstick uitglijer in slowmotion. Hij had verteld dat ie wat belangrijke dingen had gehoord toen ie bij Poetin in zijn vakantiehuisje was. Nu zag iedereen hoe hij een bananenschil ontweek en daarbij uitgleed over een plasje olie. Eerst werd duidelijk dat hij niet in dat vakantiehuis was geweest, wat hij weerlegde door te zeggen dat ie een bron wilde beschermen. Vervolgens kwam de anonieme bron zelf naar buiten met het bericht dat meneer Zijlstra zijn woorden verkeerd had geïnterpreteerd, en zo zagen wij hoe Halbe met een harde smak op de koude plavuizen eindigde. Daarna werd tussen neus en lippen door nog even gemeld dat het hoofd van de onderzoekscommissie, die druk bezig is met milieudingen over vliegveld Lelystad te onderzoeken, getrouwd is met leidinggevende van de commissie die dat onderzoek dan weer moet nakijken. House of Cards is er niks bij, en om de Nederlandse bevolking af te leiden van het grote naaierij-spel dat achter de schermen word gespeeld, deed een rechter een opvallende uitspraak: ook de rookruimtes zijn vanaf nu verboden in de horeca. Nou, dan kan jij wel raden welk onderwerp het meest over tafel gaat bij de komende verjaardagen en borrels.
Woensdag was het Valentijnsdag, en de machinist in het werkvak bij Hoorn-Noord, net achter de hoofdkeet, waar we die dag heen mochten rijden, was een beetje nibbelig. Op de vraag of hij die ochtend geen ontbijt op bed had gehad, antwoordde hij dat er een wippie was gemaakt ter ere van Valentijsdag *smiley die ‘ja duh’ roept* daar word elke kerel saggerijnig van. Heb je gebonkerd, wil je in slaap vallen, blijkt dat je nog naar je werk moet! Wat een slecht begin van de dag. Terwijl we onze rondjes reden vanuit het niemandsland bij Hoogkarspel via de rotonde bij Bovenkarspel naar het werkvak achter de hoofdkeet, ging de grote ‘Blacklist, the Oxfam story’-show verder op de radio. De Engelse afdeling van Oxfam Novib, het goede doel dat getroffen mensen in probleemgebieden probeert te steunen, had na alle werkzaamheden in Haïti een feestje georganiseerd. Niet Oxfam zelf natuurlijk,maar een aantal van hun werknemers. En bij dat feestje (wat toch al een klein beetje ongepast is, in een arm land dat is getroffen door een natuurramp) waren ook prostituees aanwezig. Waarvan niet met zekerheid gezegd kon worden dat ze niet minderjarig waren. Behalve dat feest zelf, was het natuurlijk ook schandalig dat zoiets bekend was en al jaren werd stilgehouden. Vervolgens lekten berichten uit over soortgelijke feesten in Tsjaad, en dat de werknemer die het feest georganiseerd had al was ontslagen, maar na een halfjaar weer bij een ander goed doel was aangenomen. Nu werd ook bekend dat de Nederlandse afdeling van Oxfam op de hoogte was van dit voorval. De directrice had het zelfs al bij het ministerie aangegeven, maar daar stopte de lijn, er werd verder niets mee gedaan. En nu staat premier Rutte natuurlijk handenwrijvend voor het raam van Achterkamertje aan het Binnenhof, terwijl hij grijnzend mompelt “zie je nou wel. Mensen gaan nu geen geld meer aan goede doelen geven, en zo houden ze aan het einde van de maand meer geld over. Krijg ik toch nog gelijk! Ik zei het toch!”
Maar laten we positief blijven: Nederland doet het goed bij de Olympische Spelen. In een uur tijd sleepten ze meer medailles binnen dan België in 90 jaar deed, en dat al een paar dagen achter elkaar. De Ubermensch van dit moment draagt een strak oranje pak en een harige, gele muts. Dreigt er straks weer een tsunami of aardbeving, dan sturen we niet Oxfam maar de Nederlandse schaatsers die kant op. Na een dagje modderstromen opvegen en huizen bouwen nog even in polonaise door het Heineken Hutje, zonder minderjarige prostituees omdat ze weten dat hun partners thuis op de bank mee zitten te kijken, en dan lekker op tijd te bed. Want zo zijn Hollanders. Lekker gek doen, maar wel een beetje normaal.
Donderdag begon wederom met een rondje strooien. Het sneeuwde wel een beetje, maar de bui was niet zo erg als Moeder gister aan de telefoon had voorspeld. De sneeuwschuiver kon op het pad blijven staan, en na een simpel rondje preventief strooien kwamen we weer terug op het steunpunt. Tijdens het schoonmaken van de strooier liep een behulpzame collega even met de hogedrukspuit langs jouw cabine. De ramen en spiegels waren weer schoon, en omdat het raam aan de bijrijderskant nog op een kiertje stond, was het dashboard ook lekker opgeknapt. Helemaal fris en fruitig konden we achteraan aansluiten in het rijtje grondrijders, om weer net als gisteren van werkvak 23 naar werkvak 17 te gaan cruisen. Op de radio werd goed nieuws verteld, vorig jaar zijn er namelijk slechts 61 kinderen overleden aan kanker, het laagste aantal ooit! Met ‘ooit’ neem ik aan dat ze bedoelen ‘sinds de medische wetenschap zo ver gevorderd is dat we weten wat kinderkanker is, en dat die aantallen ook landelijk worden bijgehouden’. Goed nieuws natuurlijk, tot de volgende zin kwam: elk jaar krijgen nog steeds zo’n 400 kinderen kanker, en dat aantal daalt niet *smiley die achter z’n oor krabt* ik kreeg het gevoel dat we werden blij gemaakt met een zieke maar weer opgelapte mus. We zijn de strijd niet aan het winnen van kanker, we zijn de strijd aan het veranderen in een lange marathon. Ondertussen waren buurtbewoners in grote steden bezig om borden op te hangen op de plaatsen waar de lucht vies is. Waar de lucht nog smeriger is dan wat door de Europese Unie als ‘minimum-eis voor schoon’ word gezien. Dan vraag ik me af hoeveel kinderen er in die vieze gebieden in die stad wonen, en hoeveel daarvan er in een ziekenhuis terecht gaan komen. In plaats van te juichen over het dalende aantal doden, kunnen we ons niet beter druk maken om het aantal dat nog steeds ziek word? Beter maken is heel fijn, maar voorkomen lijkt mij nog veel beter. Ach laten we het positief afsluiten: in Nederland ging vorig jaar gemiddeld iets meer dan 1 kind per week dood aan kanker, in Amerika zijn wekelijks gemiddeld 3 schietpartijen op scholen. Zoveel ijzerwaren als daar in de lucht hangt, dat halen ze zelfs in de smerigste delen van de Nederlandse steden niet eens.
Die avond mochten we weer een rondje strooien. Na 1 vracht zout, 6 vrachten grond, een vracht hydraulische menggranulaat en nog eens een vracht zout, was de dag dan eindelijk voorbij. Of zoals de de coördinator het treffend wist te verwoordden “nog 6 weken, dan zijn we ervan af.”
Ondanks dat Wingman op het laatste moment nog wist te vertellen “oja! Er word vandaag een pakketje gebracht, wil jij ff een briefje op de deur plakken voor de bezorger en die plastic krat onder het afdak zetten? Ik ga naar me werk, doei schatje.”, stonden we toch als tweede auto in het rijtje om grond te laden. Met een beetje een pokkehumeur, dat snap je wel. Kort nachtje, Wingman die nog even een bommetje dropt. Waar ik frusterend genoeg niets van mag zeggen, want door een val op zijn werk is hij een paar dagen gehandicapt. En waar de gehandicapten op tv allemaal zeggen dat ze ‘gewoon’ mee willen doen en ‘gewoon’ willen werken, daar willen tijdelijk-gehandicapte mannen vooral heel erg huilie en auwie doen en zielig gevonden worden. Het liefst met een bord eten op schoot, op de bank voor de tv, met een biertje binnen handbereik. Want rust is het beste medicijn *smiley die met z’n ogen rolt* rusten, zodat je de volgende dag weer naar je werk kan. Natuurlijk. Op het werk maakten we nog wel eens grappen, dat de voorste auto altijd zo snel weer achter de laatste rijd. Dat komt natuurlijk door de schone lucht waar de voorste auto in rijd. En nu kwam ik erachter dat er nog een paar dingen meespelen. Als tweede auto moesten we even wachten tot de eerste had gekiept. Daarna reden we achter een mobiele kraan en vervolgens een trekkertje met een kiepertje vol zand aan weer terug naar de kraan waar we moesten laden. Dan heb je al een achterstand. Vervolgens *smiley die begint te tandenknarsen* kwamen we met een volle rugzak met grond achter een betonmixer te rijden *smiley die aan het stuur knaagt* geen verkeerd woord over mixerchauffeurs, er zitten ook aardige mensen tussen, en uiteindelijk proberen we allemaal een boterham te verdienen door iets bouwen voor anderen, maar kom op zeg *smiley met stoom uit z’n oren* wat een parg hadden we nu weer gevonden! Met zijn Schamia en een draaitol met 12 lullige kuubjes beton wist hij niet te ontkomen aan een aftandse Skoda 10×8. Sterker nog, met een geschat gewicht van 50 ton (en dan zet ik nog laag in) moesten we zelfs van het gas af voor die knurft. Dat is geen poging tot zuinig rijden, dat is regelrecht treiteren! Terwijl ik nog steeds zat te vloeken achter het stuur, werd de planning even omgegooid. We moesten zand gaan rijden, want anders zouden ze die berg op de kade niet wegkrijgen voor 4 uur *smiley die in de gordijnen hangt* totale paniek, maar je raad het al he? Ruim voor 4 uur was het zand voor de duiker bij het viaduct bij Westwoud op, en toen stonden we in een roodgekleurde file bij de loswal om allemaal nog even een retourvrachtje te laden. Met een ritje naar Wieringerwerf was onze werkweek voorbij.
Tijd om te chillaxen. Eigenlijk had ik zaterdagochtend bij de schoonheidsspecialiste op tafel moeten liggen, maar het idee om nog een keer te wekker te moeten zetten, kon ik niet meer aan. Uitslapen dan maar, en daarna lekker op de bank hangen. Wat eigenlijk wel een zeer goede wijziging in de planning bleek te zijn, want in de loop van de ochtend kwam een buikpijn opzetten *smiley die de noodklok luid* en ietwat huilerig wist ik niet meer of ik nu thee, een stukje fruit, een reep chocola of toch thee wilde. Vrouwen weten dan precies wat er aan de hand is, en Wingman moest zonodig mijn labiele bui nog wat verduidelijken aan zijn vader, die toevallig even aanwaaide voor een spontaan kopje koffie *smiley met rode hoorntjes op z’n hoofd* wat gaan jullie straks doen? Een groot neonbord in de tuin timmeren, zodat iedereen in de straat weet dat ik niet gewoon labiel ben, maar dat ik er deze week een reden voor heb? Je kan je enigszins voorstellen hoe de sfeer was, en Schoonvader vond het dan ook helemaal niet erg dat hij snel weer verder moest naar een volgende afspraak. Afwisselend huilend en vloekend keken we nog wat films, tot er precies tijdens een film met Gerard Butler en Jennifer Aniston werd gebeld *smiley met rode hoorntjes, die langzaam z’n hoofd draait en een vlammende drietand erbij pakt, terwijl op de achtergrond onheilspellende muziek klinkt* een rondje strooien. Je houd het niet voor mogelijk. Bang om mij nog verder te moeten teleurstellen, ging Wingman een rondje mee. Doosje sigaren, flesje water en een witte bloes met lange mouwen mee, en we konden op pad. Ik was druk met jouw besturen en aan de knoppen van de strooibediening te draaien, en Wingman lapte de ramen en keek wat er op veesboek gebeurde. Wat een topavond. Moe maar voldaan kropen we saampjes lekker onder de lakens.
Om zondag saampjes weer uit te slapen. Het zonnetje is gaan schijnen en Wingman kreeg voorjaarskriebels, dus die is nu een rondje met zijn gepoetste brommer aan het toeren. En ik kruip zodrekt weer op de bank. Met thee, of chocola, of toch een stukje fruit, of toch vooral keuzestress, ik weet het nog niet. Fijne zonnigdag allemaal, en geniet van… iets… kijk maar, ik moet eerst weer even janken.
