Geachte Shirley, week 32 2015

Geachte Shirley, maandag hadden we een extra dagje weekend. Terwijl jij in de garage stond te genieten van de uitgebreide beurt, stapte ik op de fiets naar Opmeer toe. Al van verre kwam de geur van koeien en paarden mij tegemoet. Helaas had ik een aardige tegenwind, dus moest ik nog wel even doortrappen voordat ik ook echt tussen de beesten zou staan. Het was een heerlijke dag, lekker zonnig, maar niet te benauwd, zodat iedereen zich van z’n beste kant kon laten zien. Eerst even bij de rundvee keuring kijken, of eigenlijk bij de stands rondom de keuring, om goodies te scoren en wat te drinken. Daarna naar het hoofdterrein, waar in de grote ring werd gesprongen en gedraafd. Tuigpaarden in alle maten liepen hun rondjes voor gepoetste koetsen, aangestuurd door menners in hun zondagse kledij. Het mooist blijven dan toch de Friezen, zwart glimmend voor de Frieze sjees, de man en vrouw in klederdracht. Geweldig om naar te kijken. Voor de mensen die wat sensationelers wilden, was er een weddenschap geregeld: een wedstrijd tussen een paard en een crossmotor. Wie van de twee zou een springparcours over 7 hindernissen winnen? De ene man op een paard geleend van z’n zoon, de andere op een motorfiets, geleend van z’n oma. In de eerste ronde ging het om tienden van een seconde, maar in de tweede ronde werd de strijd met een seconde voorsprong gewonnen door de motorrijder. Ook was er een optreden van een jachtvereniging uit de omgeving van de Veluwe. Ze lieten zien hoe ze met paarden en honden door het verkeer manouvreerden, en na het uitzetten van een slipspoor (op vossen word tegenwoordig niet meer gejaagd) werd er ook nog een stukje tussen de hindernissen door gejaagd. Niet erg spectaculair op een vlak stuk grasland, maar het lijkt me wel waanzinnig mooi om dat nog eens in het echt te doen. In gestrekte galop achter de honden aan, door het bos, over bomen en door slootjes heen *smiley die aan z’n kin krabt* ja dat is een goed idee voor de volgende vakantie. Na het vee-defilé, waarbij alle toprunderen, -geiten en -schapen een rondje door de grote ring stapten, 2 carrousel proeven van de plaatselijke paardenclub, en de Friese tandems, was het tijd om weer richting huis te gaan.
Lekker uitgewaaid en bijgekleurd in het zonnetje, helemaal in de vakantie modus, zet je thuis de tv aan, en dan zie je dat er 2 enorme kranen zijn omgevallen, ergens midden in een woonwijk, waar de mensen nog gewoon op straat lopen. Ongeloveloos. Op jouwbuis zie je de vreemdste capriolen voorbij komen, in filmpjes die ergens in het buitenland zijn gemaakt. Dingen die in Nederland niet gebeuren. De veiligheidsmarges zijn hier zo groot, dat je in de marge zelf nog een huis zou kunnen bouwen. En dan gebeurt er zoiets. Geen zaterdagochtend ik-ga-ff-me-meissie-ten-huwelijk-vragen-actie, maar een serieus werk, waar verschillende experts van verschillende bedrijven ongetwijfeld goed over na hebben gedacht, en tot in den treure hebben zitten narekenen. Om met zo’n kraan te mogen werken, moet je bijna een universitaire opleiding hebben gedaan. Het is gewoonweg niet mogelijk dat zulke dingen gebeuren in Nederland. Maar nu is het dus wel gebeurd.
Dinsdag begon met de keiharde dagelijkse realiteit. Geen onwerkelijke tv beelden, maar ouderwetse regen. Verdorie *smiley met een donkerwolk boven z’n hoofd* dit is al de 3e keer dit jaar dat ik natgeregend op m’n werk aankom. En dan kan ik geeneens met jou op stap, want jij staat nog steeds bij de garage. Blijkbaar moet er een hoop opgelost worden. Maar ja, je bent al een jaar oud, dan word het ook wel eens tijd om alle kinderziektes eruit te halen. Met een tweelingzusje van je, ga ik richting Amsterdam. Met een klein ochtendhumeurtje, dat wel. Het dashboard glimt me tegemoet, dat zijn iets teveel prikkels voor de vroege ochtend. Op het nieuws hoor ik dat er bij het ongeluk met de kranen gister, wonder boven wonder, slechts 1 dode is gevallen. Een hond die het huis niet uit kon komen. Verder is er maar 1 lichtgewonde. Alsof het zo heeft moeten zijn. Door het mooie weer waren veel mensen buiten, en omdat op maandag de winkels dicht waren, was er weinig volk in de gebouwen waar de kranen op terecht zijn gekomen. Eigenlijk had er helemaal geen volk moeten zijn, volgens mij zou iedereen juist geëvacueerd moeten zijn. De kranen stonden op pontons, en hoewel alles goed nagerekend zal zijn, moet je altijd rekening houden met Murphy’s Wet, wat betekent dat je er rekening mee moet houden dat de kranen zouden kunnen omvallen. Vrijwel de hele dag door zijn er diverse experts op de radio te horen. Maar tussendoor kwam ook nog even het bericht voorbij, dat de politie komend weekend gaat staken, en dat er daarom een aantal voetbalwedstrijden niet door kunnen gaan *smileys met ratels en spandoeken* nou volwassen kerels, waarom laten jullie die wedstrijden niet eens doorgaan, zonder dat er politie bij is? Kunnen jullie aan het hele land laten zien, dat het voetbal niet word geregeerd door hooligans, maar dat er ook nog wel nette mensen zitten te juichen voor een club.
Woensdag mag ik wederom met jouw tweelingzusje op pad, omdat jij nog steeds bij de garage staat. Blijkbaar kennen ze daar nogal lekker kietelen, zodat je er graag wat langer wilt blijven. Behalve met jouw tweelingzusje, rijd er ook een collega mee. Die is gister al op dit werk begonnen, met een andere collega, maar de machinisten vroegen om mij, dus werd er even wat omgeruild door de planning. ’s Ochtends hadden ze wel heel netjes de waterkoker voor me aangezet, alleen waren er geen theezakjes. En die had ik ook niet bij me, want die zou jij bewaren. Maar goed, met een kopje warm water kom je een heel end. Daarna was het tijd om lekker boekie te lezen. We reden van de ene kant van het terrein, waar een mobiele betonmixmachineapparaat stond, naar de andere kant, waar de kade werd opgeknapt. 2 Lagen met betongranulaat moesten er daar ingereden worden. Tussen de containers van het bedrijf door, wat daar was gevestigd. Dus niet te hard rijden, en af en toe even wachten bij de het laden, omdat de machine niet zo snel kan mixen als dat wij kunnen kiepen. Bril op, boekie op het stuur, en rustig afwachten. Tot een van de shovels ermee uitscheid, en we onder het lopende bandje van het mixapparaat moeten laden. Ok, een beetje stoffig, en de wind staat ook net niet helemaal goed, dus het word een beetje stoffig in de cabine. Dat geeft niet, alleen maar fijn, dat glimt het dashboard niet meer zo hard. Maar toen de kermisklant, die de minifabriek bestuurde, het bandje naar de cabine toe richtte, terwijl het granulaat er nog vanaf rolde, kon ik niet op tijd instappen en de deur dicht trekken. Een deel van het dashboard en de hele deur waren ondergespetterd. Niet met stof, maar met cement *smiley die staat te stampvoeten* en dat is heel lastig weg te poetsen. En behalve het vooruitzicht dat ik met doekies aan de gang moest, kreeg ik ook nog eens een grote bek van Manke Nelis *smiley die staat te schuimbekken* Gelukkig had een van de vriendelijke machinisten broodjes geregeld, omdat het een latertje zou worden, en kon een andere vriendelijke machinisten me weer een beetje tot bedaren brengen, toen we in het zonnetje, in de shovelbak, van ons eten genoten.
Donderdag ging het al een stuk beter. Wederom reed de collega mee naar hetzelfde werk als gister, maar dit keer mocht jij ook weer op pad. Eindelijk! En het leek zowaar een topdag te gaan worden, want op het werk hadden ze nu ook theezakjes geregeld. Heerlijk! Tot ik opmerkte dat jouw stuur, wat eerst een beetje naar links stond in de rechtuit stand, nu naar rechts afwijkt. En de toerenbegrenzer, die in werking gaat als de aftakas word ingeschakeld, staat nog steeds op 1000 toeren. Op zich niet erg, lekker zuinig, maar wanneer je in zo’n kort rondje zit, en je ongeveer 35 vrachten doet, dan valt het wel op dat de collega steeds sneller terug is bij de shovel. En dat feministische trekje van jou, dat je om een beurtje vraagt, wat ik eerst nog wel op prijs stelde, omdat het ook een beetje ouderwets is om af te wachten tot de ander actie onderneemt, dat word nu toch wel een beetje irritant. Was die beurt van 3 dagen nog niet genoeg dan? Gelukkig was er ook goed nieuws, las ik in het boekie wat een groot deel van de dag op jouw stuur lag. Land Rover heeft besloten om de Defender, die eigenlijk dit jaar voor het laatst gemaakt zou gaan worden, ook in 2016 nog te blijven maken. In ieder geval in het begin van het jaar, maar mischien nog wel wat langer, als de verkoopcijfers zo hoog blijven *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* die auto staat bovenaan m’n verlanglijstje, en nu heb ik nog iets langer de tijd gekregen om flink te sparen, dus wie weet *smiley die z’n vingers kruist* wie weet staat er volgend jaar zo’n grote vierkante terreinbuffel op m’n oprit. Ook vandaag liep het werk weer uit, maar volgens de uitvoerder zou het eten pas komen als de chauffeurs al klaar waren, en dus reden m’n collega en ik met een lege maag richting huis. Gelukkig kon ik bij Restaurant De Snor op het terras aanschuiven, voor een lekkere barbeque.
Vrijdag begon met tegenzin. Zoals zo vaak met barbequeën, werd het iets later dan eigenlijk de bedoeling was. En zo zat ik stiekem een beetje te knikkebollen boven m’n boekje. Wel lekker dat we weer op hetzelfde werk zaten, nu wisten we de weg al een beetje te vinden. Alhoewel de route over het terrein wel moest worden aangepast, want aan het gedeelte van de kade wat niet hoefde te worden opgeknapt, lag een containerschip, dat werd gelost. En zo slingerden we tussen de steeds wisselende stapels containers en grote heftruck-verreiker-kruisingen door. Wat een machines, alsof Linde en Manitou samen iets in elkaar hebben geknutseld, en dat in de pot met toverdrank hebben laten vallen. Sommige mensen vinden het al een vreemd gezicht, als jouw rugzak zo achterover word gekiept, hier word de trailer in z’n geheel opgetild. Alleen de wielen blijven staan. Fascinerend. Op de radio was ook een fascinerend nieuwtje: een minister pleit ervoor om een jaarlijkse SOA test in het basispakket te stoppen. Dat zou betekenen dat iedereen zich elk jaar, zonder extra kosten, kan laten testen op sexueel overdraagbare aandoeningen. Daardoor zou voor jongeren de drempel lager moeten worden, waardoor ze minder lang met narigheid in de onderbroek blijven rondlopen. Een goed plan. Iets minder goed was het commentaar van de radio DJ’s, die stuk voor stuk nog nooit zo’n test hadden gedaan, omdat ze hadden gehoord dat het voor mannen nogal pijnlijk is *smiley die aan z’n kin krabt* ja, vooral zo blijven praten, dan gaan die onzekere puberjongens zeker weten naar de dokter om iets aan die vreemde bultjes te laten doen *smiley die een bordje SARCASME omhoog houd* Omdat ergens een rekenfoutje was gemaakt, kwam ’s middags de betonmixkermisattractie zonder betonkorrel te zitten. De uitvoerder bestelde op het laatste moment nog snel wat vrachten korrel, maar om ons niet te laten wachten, mochten wij ook nog even naar Amsterdam, om de benen te strekken en wat korrel op te halen.
Na een bewerkelijke dag, kwamen we zweterig en stoffig op de zaak. En nu? Geen bier voor een vrijmibo, maar wel een kermis in het dorp, een nachtmarkt in het dorp verderop, en een verleidelijke bank in een koele huiskamer *smiley die aan z’n kin krabt* of eerst nog even een praatje maken met de buurvrouw, die in de tuin staat met een grote kettingzaag. De boom, daar was ze op uitgekeken, die ging eruit. Een kraantje was al onderweg. Tijdens het eten veranderde de voortuin in een soort oorlogsgebied, en toen de wingman en ik na het eten even kwamen kijken, bleek dat we niet meer naar het toilet konden, want de wortels hadden de riolering stuk getrokken.
Zaterdag begon met een soort kamperen. De voortuin was, tja, chaos. Een wassie draaien of douchen kon even niet, dan maar wat tuinieren. Aangestoken door het enthousiasme van de buurvrouw, werd er in mijn voortuin ook meteen maar wat verbouwd. Maar omdat ik op een gegeven toch wel nodig moest, zijn de wingman en ik op de motor gestapt, om een adresje voor het weekend te zoeken, waar we ongestoord vanalles konden wegspoelen in het riool. Die avond gingen we op pad naar Zandstock. Een muziekfestival in de buurt, net te ver om op de fiets heen te gaan. Na een grote Turkse pizza en een broodje Döner konden we nog net het laatste nummer van Kenny B. meelallen, om daarna weer buiten in het zonnetje te genieten van het vrolijk uitgedoste festivalvolk wat er rondliep, met op de achtergrond de vrolijke ’90s deuntjes uit de tent verderop. Na het verwisselen van de instrumenten en het soundchecken, ging K’s Choice aan de gang in de grote tent. Het publiek had de moeite genomen om er netjes bij te lopen, met Bretonse streepjes en hotpants met hoge taille, maar blijkbaar was het K’s keuze geweest om iedereen te laten weten dat ze net uit de sportschool vandaan kwam. Ik weet het, als ik zo over andermans uiterlijk praat, is de kans groot dat mensen ook commentaar gaan geven over mijn uiterlijk, maar als je op het podium staat, en er zijn zoveel mensen die naar je opkijken en met je meelallen, dan mag je toch wel op z’n minst iets anders dan een sportbroek aandoen. Dat je veel sport, is al te zien aan je armen *smiley die vals jaloers zit te zijn* of was het soms die ene week van de maand? Helaas gingen ze zo onwijze uit hun dak, dat de stroomvoorziening tekort schoot. Tot twee keer toe viel alles uit, zelfs de leeslampjes van de geluidstechnicus. Terwijl wingman op onderzoek uit ging, stapte ik de ’90s tent binnen om de dansvloer onveilig te maken.
Na een topavond begon de zondag veel te vroeg. Wingman moest op pad om de wereld te redden, en ik had, waarschijnlijk nog een beetje onder invloed, aangeboden om hem te helpen. Na al dat zwoegen was het tijd voor wat ontspanning. Een lekker rondje toeren, via tosti’s en koppies thee, weer op huis aan. Waar we een zwembad aantroffen in de tuin van de buurvrouw. Geen halve maatregelen, dat zijn mooie opschieters. En terwijl jij van je laatste uurtjes rust geniet, kan ik nog snel een wasje draaien, en brainstormen over hoe de tuin eruit gaan zien. Tot morgen snoes.