Geachte Shirley, wat was het een heerlijke Valentijnsdag, op de bank, met een kopje thee, lekker tv kijken. En ja, dan blijf je zomaar zitten, tot je opeens in de aankondiging van Hart van Nederland ziet dat er strooiwagens van de weg zijn gegleden *smiley die aan z’n kin krabt* toch maar op bed dan. Was het eerst rechtsboven in Nederland, waar alles plat lag vanwege ijzel en kou, nu was het rechtsonder een sneeuwerige bende. Het lijkt wel alsof de weergoden niet willen dat wij hard werken in de winter. Alhoewel, toen een paar uur later de strooitelefoon rinkelde, was ik eigenlijk wel blij dat ie niet vaker was afgegaan. Na een rustig rondje strooien, nog voordat de ochtendspits was begonnen, nam ik een droogsoep-uit-zakje als ontbijt, en gingen we richting de Amsterdamse Houthavens. Moest ik jou vorige week nog aan de kant zetten om de auto van een collega over te nemen, nu mocht ik samen met jou op pad. Een rustig begin van de week, boekie op het stuur, eigenlijk ging het best lekker. Tot de machinist over de bak iets riep over olie. Wat synoniem staat voor: wat extra rust. Samen met de collega’s, die inmiddels ook al waren verschenen, werd besloten om de schaft wat te vervroegen. Waarna we de middag vol konden maken met ritjes naar het Groene Schip, aan de andere kant van de Westpoort. En zo zie je Amsterdam van alle kanten, het oude gedeelte waar nieuwerwetse techniek ervoor moet zorgen dat het wat rustiger word op de weg, en het nieuwe gedeelte wat nu nog vooral op een ongebruikt crossterrein lijkt, maar waarvan de gemeente zegt (of hoopt) dat het eens een geweldig mooi industrieterrein word. Het was een mooi begin van de week snoes.
Dinsdag mochten we weer naar Amsterdam. Zonder vantevoren te hoeven strooien. Gelukkig wisten we de weg nog, zodat ik tussendoor rustig wat met de radio mee kon zingen. En wat naar het nieuws kon luisteren. De Hartstichting wil namelijk dat er nog eens 45.000 mensen leren reanimeren, en zich aanmelden om mensen te kunnen redden. Elk jaar schijnen er nog een paar duizend mensen te worden getroffen door een hartaanval (of iets wat daar van de buitenkant veel op lijkt), en daarvan sterven er dan ook een paar honderd. Wanneer die extra mensen zich zouden aanmelden, ontstaat er zo’n groot netwerk, dat elk persoon dat word getroffen, binnen 6 minuten gereanimeerd zou kunnen worden. Mits diegene natuurlijk ergens in een openbare ruimte in elkaar zakt, in het bijzijn van andere mensen. Die ook daadwerkelijk de moeite nemen om actie te ondernemen. Klinkt als een strak plan en een nobel streven van de Hartstichting, maar tegelijkertijd een beetje symptoombestrijding. Ja er komt een enorme Grijze Golf aan, en mensen worden steeds ongezonder, dus de kans is groot dat er steeds meer mensen op straat in elkaar zakken. Maar waarom zouden ze niet wat meer proberen om hartklachten te voorkomen? Van de andere kant zijn er op het moment zo’n 8000 mensen waarvan ik me goed voor kan stellen dat ze op de bank zitten met een kratje bier, een pakkie peuken en wat troosteten, want na weken van onzekerheid en als speelbal van grote investeringsbedrijven te zijn gebruikt, is V&D dan nu definitief failliet verklaard, en daarmee zijn alle werknemers toch op straat komen te staan. Ondanks al het nare nieuws op de radio, wisten wij het tempo lekker vol te houden. Met 9 vrachten op de bon keerden we huiswaarts. Waarna ik je ’s avonds weer op kwam zoeken voor een rondje strooien. In de nasleep van de middagspits was het wat drukker dan gisterochtend, maar ondanks al die auto’s om ons heen, wist ik je toch weer heelhuids naar je slaapplaats te sturen.
Waarvandaan we woensdag ochtend weer wegreden, onderweg naar Heemskerk. Die dag doken we het duin in. Toevallig ook nog eens in het gebied waar mijn carrière zo’n beetje is begonnen, de duinen waar het drinkwater word gewonnen voor een groot gedeelte van Noord Holland. Een aantal jaren geleden reed ik daar met een blauwe MAN rond, met een watertank achterop, nu stuurde ik een rode MAN over de platenbaan, om een puinpaadje uit de Tweede Wereldoorlog op te ruimen. Jaren terug dook ik nog wel eens het struikgewas in, om die putten op te zoeken die we moesten schoonspuiten, nu werd ons expliciet verteld dat we absoluut niet van het aangegeven paadje af mochten, om zo min mogelijk schade aan te richten aan de natuur en de waterleiding die er onder het pad ligt. Ja het was een mooie locatie, zeker wanneer de vrieskou het landschap wittig kleurde, en het zonnetje begon op te komen. Ezeltjes en paarden op de achtergrond, en een hele horde aan mountainbikers, loopclubjes, moedertjes met kinderwagens en willekeurige andere wandelaars op het pad. Gelukkig konden we na het doorkruisen van Heemskerk even uitrusten op de snelweg, richting Alkmaar. Op het nieuws werd verteld dat de Motorbeurs in Utrecht was begonnen, en dat moet natuurlijk gevierd worden met een goed onderbouwd nieuwtje: er is een stijging van het aantal 50plussers dat een motor koopt. Een paar jaar terug was er nog een stijging onder de jongeren die hun motorrijbewijs wilden halen, wat op zich niet vreemd was, omdat je tegenwoordig niet 1 keer, maar 6 keer moet afrijden voordat je eindelijk met een grote-mensen-motor de weg op mag. En nu blijkt dus dat bij de oudere mensen, die doorgaans ook het meeste geld hebben, gezien het aantal jaren dat ze al hebben gewerkt, en de gezinsituatie met uitwonende en dus goedkopere kinderen. Maar goed, een nieuwtje is een nieuwtje.
Donderdag was er voor ons geen nieuwtje, wij mochten weer hetzelfde paadje volgen, naar de keet die ver weg in het duingebied was verstopt. Waar we gister nog genoten van het zonnetje dat zo rond de tweede vracht door de bomen begon te schijnen, daar bleef het nu een beetje mistig en grauw. Sterker nog, op een gegeven moment kwamen er zelfs kleine, snoezige, pluizige sneeuwvlokjes naar beneden. Nog voor ze het gras konden raken, waren ze al gesmolten, maar toch raakte ik een beetje in een sprookjesstemming, daar in dat natuurgebied. Alhoewel dat snel weer over was, wanneer we bij het verkeerslicht kwamen waar we het duin uitreden. Daar kwam de gewone wereld weer tevoorschijn. De wereld waar de ANWB de tankpasgegevens van hun leden heeft geanalyseerd, en tot de conclusie is gekomen dat sommige auto’s tot 50% meer verbruiken in het dagelijks gebruik, dan in de folder staat geschreven. De wereld waar een heus sleepagency is opgericht om (ouders van) kinderen van een half tot 4 jaar oud te leren hoe je in slaap moet vallen. De wereld waar kinderen met 2 laagopgeleide ouders het predikaat ‘achterstandskind’ krijgen, waar de pedagogen dan weer tegen in protest gaan. Jawel, het is druk in de grotemensenwereld. Helaas moesten we na 4 vrachten de sprookjeswereld in het duin achter ons laten, om nog even een vrachtje zand naar Schagen te kunnen brengen. Met gesmeerde kleppen kon jij die avond van je rust genieten.
Maar lang duurde die rust niet, want ook vrijdag mochten we weer iets eerder beginnen, om te kunnen strooien. Daarna zouden we weer het duin in rijden. Eigenlijk had de planner bedacht dat we niet allemaal tegelijk zouden beginnen, maar met een chauffeur die graag voorop reed, 2 chauffeurs die hadden gestrooid en daarna doorreden naar het werk, en een chauffeur die graag een halfuurtje maakte tijdens z’n kwartiertje, kwam het zo uit dat alle auto’s vrijwel tegelijk op de platenbaan voor de keet stonden. Het is nog te krap om je reet te keren. Letterlijk, want de enigste draaiplek op het werk was in het vervuilde gebied, wat netjes was afgeschermd met een oranje lint. En dus was het even puzzelen toen de kraan begon met laden. Maar ondanks de mikado met die 4 grote rode auto’s tussen de pokkendoorns, ondanks de file voor de weegbrug op het stort, ondanks de mist, kwamen we toch voor op schema te liggen. De mist begon wat weg te trekken, en het zonnetje kwam door. Het teken voor veel mensen om weer te gaan (hard)lopen, fietsen of paardrijden in de duinen. En ja, dan kun je erop wachten natuurlijk tot er wat mensen nietsvermoedend het werkvak in slenteren. Zelfs een groepje meiden te paard kwam pal langs het werk te rijden. Ja dat oranje lintenspul hadden ze gezien, daar waren ze omheen gestapt, en nu stonden ze dus naast de kraan *smiley die diep zucht* ja ok, het is niet echt een plek waar je het snel verwacht, maar zelfs in de duinen kan wel eens gewerkt worden. Gelukkig maakte de tompouce in de keet een hoop goed *smiley met slagroom op z’n neus*
Zaterdag eindelijk rust dan? Nee hoor, nog even 1 dagje gasgeven. Bij de Microsoft in het dorpje Agriport hadden ze nog wat extra zand nodig, en dat konden wij wel even komen brengen. Met 4 auto’s reden we die kant op vanaf Schagen, tot er halverwege de dag 1 auto afzwaaide. Het was wel een bewerkelijke dag, omdat er zo weinig auto’s reden, was er niemand bij de loswal aanwezig, en dus moesten we mekaar helpen met laden. Zelf laden lukt nou eenmaal niet, want wanneer je onder de trechter staat, langs het bordes, kun je niet meer uitstappen om naar de knoppenkast te lopen. Maar het lukte toch vrij goed om alle rugzakken elk rondje weer vol te krijgen. En de bijbehorende bonnetjes uit te draaien. Dat is wel een nadeel van het werken in het weekend, je moet zelf koffie en thee zetten, en je staat zelf met je kop in de wind, en het stuifzand, tijdens het laden. Voordeel was wel dat het op het Microsoft terrein ook rustig was. Wemelde het eerst nog van de verkeersregelaars, nu stond alleen de zekuurietie bij de poort. Nouja, staan, ze zaten met z’n tweetjes achter de computer, en stonden pas op als er iemand binnenkwam. En de slagboom ging dan ook nog eens met de afstandsbediening open, ideaal. Wat me wel verbaasde, was dat de hoge heren in het weekend blijkbaar meer vertrouwen hebben in hun personeel, want vandaag mochten we zonder begeleiding achteruit rijden *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* levensgevaarlijk natuurlijk, ik heb je 4 keer tegen een bult zand aangestuurd. Maar een verkeersregelaar konden we niet raken. Na 7 vrachten zand keerden we huiswaarts, zodat jij lekker tegen je betonblokje kon leunen, en ik nog even kon bankhangen, voordat m’n ogen dichtzakten.
En dan is het zomaar weer zondag. De laatste kans om naar de Motorbeurs te kunnen gaan, en dat gaat dus ook gebeuren. Terwijl de ene helft van Nederland in de file staat op de A2 en A10, voor de Huishoudbeurs die weer van start is gegaan in de RAI, en er dus weer dagelijks kleine botsingen en strubbelingen op het gevaarlijkste stuk van de A10 zijn, veroorzaakt door vrouwen in comfortabele truien en slechtzittende spijkerbroeken, die een boodschappentas op wieltjes in de kofferbak hebben, schaar ik me onder de andere helft van Nederland, die brommers gaat kieken in Utrecht. Deels in motorpak omdat ‘het seizoen is begonnen’ *smiley die zit te klappertanden* deels in wat comfortabelere kleding om in rond te lopen, en de nieuwste modellen en gadgets te bekijken. Waar ik naar op zoek ga? De stand van het Blue Mountainhotel in Oostenrijk, de nieuwe Honda Africa Twin automaat, de stand waar ze walkiestalkies voor-in-je-helm verkopen, en misschien, als ze er nog zijn, die leuke motorlaarzen met een hakje en een roze streep, waar ik over werd getipt. Een drukke dag, dus nu snel op pad… *smiley die zit te springen in z’n tuigje*
