Geachte Shirley, dat ontbijtje in een zonovergoten tuin, waar ik me vorige week op verheugde, dat werd een ontbijt op een zonnig terras in Medemblik, tussen glimmende vrachtwagens, sjokkende truckers en dagjesmensen. Een hamburger Hawai als ontbijt, en daarna bij de stand van de Hoogvliegers nog wat knuffels kopen om de auto mee op te fleuren, ja ik voelde me al een echte trucker. De linkerarm iets minder wit dan de rechterarm, witte benen met daaronder slippers waar je niet op kunt hardlopen, een beetje borstvorming en een sigaartje in de mondhoek, daar kan geen misverstand over bestaan. We sjokten gezamenlijk nog wat tussen de grote trucks door. Er stond vanalles, van groots en glimmend met speakers achter de cabine (om het nieuws te luisteren tijdens het afkoppelen van de trailer *smiley die aan z’n kin krabt*) tot ratlook, met roestige velgen en gescheurde zijvenders, of hoe heten die dingen? Die spoilers aan de zijkant van de cabine *smiley die achter z’n oor krabt* ok misschien ben ik toch nog geen echte trucker.
Maandag gingen we bij een opkomende zon op pad richting Hoorn. Niet naar de loswal bij HN80, maar naar een ander werkvak langs de Westfrisiaweg. We waren hier al een paar dagen niet meer geweest, en onder de indruk van alle veranderingen vergat ik jou daarom de afrit op te sturen *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* dan maar even de volgende afrit pakken en omkeren. Zo stonden we in ieder geval ook niet vooraan in het rijtje om de weg te zoeken naar het werkvak waar we het asfaltkorrelmengsel moesten storten. Ja het was weer een nieuw soort substantie. Gefreesd asfalt gemengd met zand en een geheime kruidenmix, we hebben het nog niet eerder in de bak gehad, maar blijkbaar word het na het vlakschuiven bokhard, en daardoor is er minder spul nodig voor de asfaltvoorbereiding. Handig, vooral omdat je daarmee de afvalstoffen weer kunt gebruiken als bouwstoffen. Ondertussen werd het steeds warmer, de grote branden in Gelderland en Canada waren nog niet over, maar er werd wel al voorspeld dat het volgende weekend een stuk kouder zou worden. Wat mij betreft kon dat niet vroeg genoeg beginnen, want het getik en gepiep in het dashboard, om aan te geven dat jij weer eens last van je 3e as had, begon mij nogal te irriteren. Op het werk ontstond ook grote paniek, want het netjes vlakgeschoven zandvak moest nog helemaal volgestort worden. De uitvoerder gokte dat het tot 6 uur zou duren, dus die had alleen voor de machinisten eten ingecalculeerd, de machinisten zagen allang al dat het voor 10 uur niet klaar zou zijn, ondertussen begon het al tegen spitstijd te lopen en belde ik de transportplanner op het werk, of er nog een paar auto’s extra bij konden, zodat er tijdens de spits evengoed lekker doorgewerkt kon worden. Een ander mannetje ging ondertussen op zoek naar een goede spare ribstoko met bezorgservice, en toen kwam om half 5 het nieuws dat we klaar waren *smiley die staat te stampvoeten* dus we hebben iedereen op de kast gejaagd voor niks? En dan ook nog eens geen spare ribs *smiley die zit te tandenknarsen* wat een slechte afsluiter van de dag.
Dinsdag mochten we weer naar Alkmaar, om grond te rijden naar Bergen. Hetzelfde klusje als vorige week vrijdag, ik had al een extra boekie in m’n tas gestopt. Maar helaas, bij de eerste vracht stond er al weinig file voor de weegbrug, en die tendens zou de rest van de dag doorzetten. In de economie was een andere tendens zichtbaar, hoorde ik op de radio. De inflatie was deze maand, vergeleken met dezelfde maand vorig jaar, op precies 0% blijven hangen. Ik zou zeggen fijn, hoeven minderbedeelden zich niet druk te maken dat hun karige loon nog minder waard word, en meerbedeelden hoeven zich niet druk te maken dat er weer een grote recessie op komst is, maar nee hoor, precies 0% is genoeg om economen compleet in paniek te maken. Waar wel opvallende dingen werden constateerd, was op de snelwegen onder in Nederland. Een paar weken terug is er natuurlijk tol ingevoerd op de Belgische snelwegen, en nu werkt dat eindelijk een beetje zoals het eigenlijk zou moeten werken, maar nu blijkt opeens ook dat er steeds meer chauffeurs over snelwegen in Nederland blijven rijden, om op die manier nog een stukje tol te kunnen ontwijken. Ook Duitsers blijven zo lang mogelijk over onze wegen denderen, om pas op het laatste moment België in te duiken. Goed nieuws voor de asfaltploegen, want dat komt er dus meer onderhoudswerk aan, en goed nieuws voor tankstations, die waarschijnlijk ook iets meer klandizie krijgen. Ondertussen liep onze klus zo vlot dat we een vracht meer weg hadden gebracht dan vrijdag, geen slechte score.
Woensdag mochten we weer terug naar het grote project bij Hoorn. Dit keer reden we afrit niet voorbij, en zo begonnen we opnieuw met een paar vrachten asfaltmengsel. Een klein stukje moest er nog volgereden worden, en daarom gingen we daarna verder met zand rijden. Op de bon stonden we opgeschreven als 10×4, dus de sperren mochten we vandaag niet gebruiken. En vervolgens mochten we ook nog eens met de trailers meerijden *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* het was net alsof we promotie hadden gemaakt, tussen al die grote auto’s met stoere mannen *smiley die met z’n spierballen rolt* het leek wel een stoffige truckshow, met gordijntjes, witte sturen en dubbele uitlaten. En daar stonden wij dan tussen, zonder gordijnen, zonder witte interieurdetails, zonder sportuitlaat, maar gelukkig wel met een Truckie en een Kootje achter het raam. Terwijl wij lekker over de provinciale weg heen en terug koetelden, van Zwaag naar Hoogkarspel, was er op de radio nieuws over de snelwegen, en dan vooral over de rode kruizen. In Rotterdam was een proef geweest, waarbij de mensen van Rijkswaterstaat ook bekeuringen mochten uitdelen aan mensen die parkeerden op de vluchtstrook of mensen die over een rijbaan reden die was afgekruist. Een jaar daarvoor waren er nog 21 van die gele pickups met reflectiestickers en knipperende lampen aangereden, gedurende de proeftijd waren dat er ‘slechts’ 10. Reden genoeg om ook in andere delen van het land zogenaamde BOA’s aan te wijzen. Er werd nog wel even wat uitgelegd over de rode kruizen. Het kan zijn dat je erdoor word overvallen. Meestal staat er van tevoren al een pijl naar links of rechts, zodat je voor het rode kruis van rijbaan kunt wisselen. Maar wanneer een ongeluk vlak voor je gebeurt, of over meerdere rijbanen is uitgesmeerd, en er van het ene op het andere moment op alle matrixborden een rood kruis verschijnt, dan kun je dus geen kant meer op. Rustig laten uitrollen en met gepaste afstand van je voorganger (zodat je nog wat ruimte hebt om bijvoorbeeld te kunnen keren of opzij te gaan voor passerende ambulances) de auto stilzetten. In zo’n geval krijg je geen bekeuring. Ook niet wanneer de rechterbaan is afgekruist, maar je eigenlijk juist die afrit moet hebben, en daarom over de afgekruiste baan heen rijd. Rijd je een paar kilometer over de afgekruiste baan, omdat je verderop een afrit moet hebben, en je toch geen pechgeval of blauwe zwaailampen ziet, dan krijg je hopelijk wel een bekeuring, want dat is dan weer niet de bedoeling. Met die wijze lessen op zak keerden wij na 9 vrachten totaal weer huiswaarts.
De donderdag begon voor mij een beetje verwarrend. Ik wist nog dat de planner iets had gezegd over ‘6’ en ‘kwart’, maar was het nou ‘kwart over 6’, of het nogal obscure ‘kwart voor 6′? Toen ik op de bon keek, zag ik dat ik het verkeerd had gegokt, en moesten we dus nog even gasgeven. De bedoeling was namelijk dat we bij de betonmolen van HN80, naast de loswal, stelspecie zouden laden, dat moest naar ergens langs de A7 achter een geluidswal, en daarna konden we door met zand rijden. Maar bij de betonboer was het ook druk, en het laden duurde zeker een kwartier (wat voor onze klok mooi uitkwam) dus het moest nog ff snel gebeuren voordat de betonmixers konden laden. Maar goed, we waren precies op tijd binnen, en na het laden draaiden we weer het circuit van Hoorn op, om meteen de file in te duiken. Wachtend achter andere vrachtwagens, konden we nog net de kruising en een verkeerslicht zien. Vanaf het kruispunt bij het witte hotel stond het hele stuk tot aan de kruising bij Risdam stil. Het licht zag ik nog 2 keer op rood springen, voordat we eindelijk konden rijden, en ondertussen was er geen kruisend verkeer te zien, nog geeneens een fietser *smiley die met z’n nagels in het stuur zit* en maar klagen dat iedereen als een dwaas rijd. Dat word je in dit soort situaties vanzelf wel *smiley die staat te stampvoeten* gelukkig konden we daarna weer even de benen strekken naar Spierdijk toe, want ook daar was weer zand nodig. En werkverschaffing, blijkbaar. Met een groepje vijfassers gooiden we het zand vooraan in het depot, waar een shovel het oplaadde op een dumper, die het achteruit langs het fietspad naar de kraan reed. Zeg maar in de categorie ‘geen vragen stellen’. Iets wat het CPB juist wel had gedaan, want die kwamen erachter dat de auto gewoon een ordinaire melkkoe is. Wat niet helemaal verrassend is, als je kijkt naar hoeveel er word opgehaald aan BPM (extra belasting op een nieuwe auto), MRB (MotorRijtuigenBelasting, zeg maar voor koetsen-zonder-paarden), brandstofaccijns, eurovignetten (anders mag je in Nederland niet op de snelweg rijden met een vrachtwagen met Nederlands kenteken) en bekeuringen. Vervolgens word een groot gedeelte van dat geld gebruikt voor heel andere dingen. Zo is de hoeveelheid geld die naar het OV gaat bijvoorbeeld groter dan het potje dat word gebruikt om aanleg en onderhoud van wegen te bekostigen. Op zich niet erg. Wat mij wel stoort is dat er vrij makkelijk word gezegd ‘maar dan ga je toch lekker met het OV, laat je de auto staan’, terwijl in de praktijk de auto vaak nog goedkoper is, en er veel busdiensten worden geschrapt en de treinen in de spits nu al overvol zijn. Maar goed, na 10 vrachten zand en het bericht dat onze rijtijd begon op te raken, vonden we het welletjes en keerden we huiswaarts. Zonder gebruik te maken van het OV *smiley die z’n tong uitsteekt* lekker puh!
Vrijdag mochten we wederom zand rijden van Hoorn naar Spierdijk. De uitvoerder durft het natuurlijk niet meer aan, om ons hier een paar dagen te laten rijden, en vervolgens op vrijdag ergens anders heen te sturen. Op de lange afstanden over het circuit en de provinciale wegen naar het stort, was er genoeg tijd om radio te luisteren. Zo hoorden we een nogal verwarrend bericht: wanneer er bij een man-vrouwstelletje de man werkloos raakt, gaat de vrouw meer werken, terwijl dat andersom niet zo is. Goed voor de emancipatie dacht ik, tot ik op een andere zender hoorde dat de vrouw dan slechts een paar uurtjes meer gaat werken *smiley die aan z’n kin krabt* nouja het is een mooi beginnetje. Ook werd er gezegd dat vrouwen gemiddeld 26,5 uur per week werken, en mannen 37 uur. Er zullen nu ongetwijfeld een hoop truckers zijn die denken “Ja leuk, maar wat doe je dan na de woensdag?”. Van de andere kant is het ook wel een fijne gedachte dat je het dus gewoon met iets van 30 uurtjes per persoon kan redden, wanneer je als stelletje samen bent *smiley die zit te dagdromen* dan kan ik de rest van de week bezig zijn met moestuinieren-voor-gevorderden. Er werd namelijk ook verteld dat steeds meer mensen een kalf of big kopen, en die goed voeren en vervolgens zelf naar de slacht brengen. Op die manier weet je zeker dat je een vriezer vol gezond vlees hebt, zonder water, antibiotica of andere E-nummers die tussenhandelaren en supermarkten eraan toevoegen. En terwijl de temperatuur in Nederland eindelijk weer eens rond de 20 graden bleef steken, kwam er ook nieuws uit het warme Afrika. Daar hebben een aantal mensen ontdekt dat je vrij gemakkelijk papier kunt maken van olifantenpoep. Eigenlijk zijn er alleen maar voordelen: op die manier is er minder houtkap nodig, en dus ook minder (illegale) ontbossing, de olifanten krijgen er een functie bij, dus word er hopelijk weer iets minder op ze gejaagd, er word werkgelegenheid gecreëerd, en uiteindelijk kost het papier niet meer dan het papier dat van houtvezels word gemaakt. Met die fijne gedachte schoven we aan in de keet voor een lekker broodje krabsalade. Na 10 vrachten zand voor Spierdijk, en nog 1 vrachtje voor Dirkshorn was onze dag weer voorbij.
Ja het was even wennen, de eerste week in tijden dat we gewoon weer 5 dagen konden werken. En omdat het bij ons nooit echt ‘met mate’ kan, maakten we er meteen 6 van. Blijkbaar ging het bij Microsoft in het gezellige dorpje Agriport allemaal niet snel genoeg, en dus moesten we nog even een dagje met zo’n 17 vijfassers korrel rijden. Van Alkmaar naar Middenmeer, een mooi rondje. Het was die ochtend zelfs fris, toen ik naar jou toe liep, heerlijk weer om te werken. En rustig op de weg, geen spits te bekennen. Wel jammer dat we na het inschrijven bij Microsoft nog een extra papier in handen gedrukt kregen. Nu hebben we al een dubbele administratie, met de boordcomputer en de papieren bon, maar voor de gelegenheid kwam er nog een extra bon bij, waar we de laad- en lostijden en de tonnen op moesten schrijven. Maar ach, wat maakte het uit. Het was ideaal werkweer, Fresh FM had een 90’s dance-weekend aangekondigd, De Rode Schoentjes kwamen zelfs voorbij op de radio, en ik kon ongestoord met collega’s zoenen. Ja een beetje hypocriet was dat wel, want op de stortlocatie reed ik met de deuren op slot. Die Engelsen die daar aan de gang zijn, en al een aantal weken van huis zijn *smiley die achter z’n oor krabt* ik vertrouw ze toch niet helemaal. Helaas veranderde de sfeer na de schaft een beetje. Niet alleen werden de radioDJ’s wakker, en kwebbelden ze er rustig op los tussen de muziek door, ook de zondagsrijders kwamen tevoorschijn. Lekker 70 rijden en van het uitzicht genieten *smiley die aan z’n stuur zit te knagen* ga dan lekker fietsen! Heb je nog meer tijd om van het uitzicht te genieten! Uiteindelijk stonden we net na lunchtijd stil, en huppelde ik snel naar huis om nog wat van het weekend te genieten. Lekker op de bank hangen, bestelpizza eten en tv kijken.
Om zondag lekker lang te kunnen uitslapen *smiley die zich nog eens uitrekt* terwijl Wingman het ontbijtje maakte. Nog even op veesboek kijken, en daarna alles aan de kant voor de Formule 1. Het was de Grand Prix van Spanje, wat betekende dat de start in Nederland ook op een normaal tijdstip was, en het was de eerste race van Max Verstappen in een Red Bull auto. Op de radio werd gezegd dat de overstap zo halverwege het seizoen voor een leek wel wat onverwachts kwam. Maar als ik het goed heb begrepen, was Max ook tijdens de zomerstop aangenomen bij Toro Rosso, het B-kantje van Red Bull zeg maar, en dus zou er deze zomerstop ruimte in zijn contract komen voor een overstap. Blijkbaar wilden ze bij de Rode Stier voorkomen dat ie naar een team als Steigerend Paard of Zilveren Ster of Haas zou gaan, en dus werd er snel een nieuw contract getekend. En een andere auto onder Max zijn kont geschoven. Een volgende race in Monaco of Canada zou nogal riskant zijn, maar in Spanje is hij redelijk bekend, dus kon hij zich volledig op het leren kennen van de auto richten. Dat ging vrij vlot, liet hij in de trainingen, kwalificaties en voorrondes al zien. Het leverde hem een startpositie op in het begin van het veld. Sterker nog, hij stond als vierde direct achter de Zilveren Sterren te wachten tot de lichten uitgingen. Na de eerste bocht had hij een 5e plek te pakken, vlak achter zijn nieuwe teammaatje Ricciardo, voor een paar Steigerende Paarden. Maar een paar bochten verder gebeurde er iets waarvan alle kijkers stiekem begonnen te watertanden, sensatie in zijn meest pure vorm: de nummer 1 en zijn grootste concurrent nummer 2, allebei van hetzelfde Zilveren Sterren-team, konden het niet eens worden over de lijnen voor de bocht, waardoor de ene in het gras kwam, ronddraaide en daarbij de andere ook van de baan tikte, waarna ze gezamenlijk het grind in reden. Terwijl de crash vanuit alle mogelijke camerapunten werd herhaald, kwam ondertussen VES linksboven in beeld te staan, in de top 3. Door deze aanvaring tussen 2 alfamannetjes was zijn positie van ‘gevecht voor het podium’ veranderd naar ‘behoud positie op het podium’. De 2 Rode Stieren van het A-kantje werden vergezeld door de Steigerende Paarden, en de top 4 wisselde eigenlijk alleen wanneer er een pitstop werd gemaakt. Daardoor zaten we een paar keer te juichen toen Max op positie 1 kwam te rijden. Maar het gejuich verstomde toen hij zijn volgende pitstop wel erg lang begon uit te stellen. Door die bandenwissel zou hij naar plek 4 terugzakken, maar door de nieuwe banden met betere grip zou hij zich vast wel terug kunnen boksen naar een 3e plek. Toch? Waarom ging ie dan niet naar binnen? Wat er verder in het veld gebeurde, heb ik eigenlijk niet meegekregen. We zaten te kijken op een Duitse zender, dus het commentaar klonk bij mij als een langgerekte ruis, en de vertaling van Wingman kon ik ook niet altijd volgen. Wel vloog er nog een auto bijna in de brand, maar de marshalls hadden hun vuur-doven-workshop blijkbaar nog niet gehad, dus bluste de coureur zijn auto dan maar zelf. Terug naar de top 4. Max reed ondertussen al 60 rondjes, waarvan zo’n 30 op hetzelfde setje banden. Maar nu naar binnen gaan om te wisselen zou een 4e plaats betekenen, omdat er geen tijd meer zou zijn om de nummer 3 in te halen. Hij hoorde een Steigerende Paard in zijn nek briesen, en misschien daarachter nog het geloei van zijn Rode Stier-collega, maar dichterbij kwamen ze niet. Het was nu duimen dat het banden het zouden volhouden tot en met ronde 66. De andere Rode Stier haalde het niet, die reed een achterband kapot in een voorlaatste ronde, werd ingehaald door een Steigerend Paard en moest noodgedwongen nog even de pits in. Het was waanzinnig, bocht na bocht werd het ongeloof groter en het besef sterker, dat we naar een legendarische wedstrijd zaten te kijken. Gejuich op de tribunes en in huiskamer toen Max de laaste bocht uitkwam en het rechte stuk op stampte. Ongeloveloos, zijn eerste race in een nieuwe auto, slechts 18 jaar oud, reed hij naar de hoogste trede van het ereschavot. Terwijl zijn vader met tranen in zijn ogen in het Duits moest vertellen dat ie het oengelouplig vond, volgde een andere camera Max terwijl hij met zijn technische team knuffelde en de trap op huppelde voor een glaasje water en een knipoog van de pitspoezen. Wat een sensatie snoes, wat is dit mooi. De rest van de wereld weet nu weer waar Nederland ligt, de rest van Nederland weet nu weer dat de stoeptegelgeneratie niet helemaal verloren is, en ongetwijfeld zullen er eerdaags cijfers binnenkomen van kartbanen die weer winst gaan draaien *smileys die staan te juichen* Max draagt het geluk van het hele land op zijn schouders.
En met die gedachte ga ik lekker nog een avondje bankhangen voor de tv *smiley die zich nog eens uitrekt*
