Geachte Shirley, hoewel mijn weekend eigenlijk best rustig was verlopen, was jij blijkbaar nogal uit de band gesprongen. Maandag begonnen we in alle vroegte met lucht draaien, en toen jij eindelijk genoeg asem had om te kunnen vertrekken, ging de rechterkoplamp met een flits aan en meteen weer uit *smiley met een donker wolkje boven z’n hoofd* zo’n ochtend dus. Als een BMW-motor reden we de dijk over richting Harlingen. Daar konden ze ons inmiddels wel, dus die zachtgloeiende koplamp moest geen probleem zijn. We begonnen met korrel te laden van de oude N31 af, ter hoogte van de afrit naar de Grensweg. Vooruit naar boven, tegen het verkeer in, het eerste rondje zonder verkeersregelaars want die beginnen altijd wat later, en wanneer de ene auto vol was, kwam de ander alvast naar boven om het werkvak in te rijden. Als een geoliede machine reden we met 2 auto’s, zonder het overige verkeer al te veel te hinderen, de korrelbaan naar de opslag op het oude Spaansenterrein. Was de ene bijna vol, dan stond de ander al klaar onder aan het viaduct. Het duurde niet lang voordat alle korrel weg was, en we aan het zand konden beginnen, dat ging naar het nieuwe Spaansenterrein, en dus duurde het ritje wat langer. De tunnelbak in, via 2 rotondes en een verkeershinderende constructie naar de Lange Lijnbaan, waar collega’s al een baan hadden gemaakt van betonplaten, zodat we met droge voeten achteruit konden rijden in het drassige weiland waar het zand moest worden opgeslagen. Na dat dagje rondjes rijden mochten we weer terug de dijk over, met een vracht bollenzand. Ik hing halvers uit de deur om te kijken of je bak niet tegen het plafond stootte, ondertussen de kieper en de rem bedienend, even in de versnelling een stukje naar voren rollen, wat ben ik toch eigenlijk ook een handige donder *smiley die zichzelf een schouderklopje geeft* zonder schade kwamen we op de zaak aan, waar toch maar even jouw koplamp-lampje gewisseld moest worden. Zou ik 3 grote bouten losdraaien, de bumper naar voren klappen en die vervolgens weer met veel geweld terug proberen te duwen? Nee even met het handje tussen het plastic en het opstapje door, klik klik friemel friemel en je had weer knap licht. De monteur stond vol bewondering te kijken *smiley die staat te glimmen* wat kunnen we toch heerlijk bezig zijn.
Dinsdag mochten we weer naar het mooie Fryslan, waar we begonnen met wachten op de verkeersregelaars. Hadden we mooi tijd om de administratie te doen, want gewoon rondjes rijden is er niet meer bij. Bij het zand hoort een begeleidingsformulier, en je moet het kenteken invullen op een lijst, maar wel in het vakje dat correspondeert met dezelfde code als die op het begeleidingsformulier staat *smiley die aan het stuur begint te knagen* en daar sta je dan in Harlingen, met mensen die uit alle provincies behalve Fryslân komen, te medderen met een grote map wegwaaiende papieren, in het donker, terwijl het verkeer langs raast en de verkeersregelaar zijn nieuwe collega nog aan het inlichten is wat de bedoeling is. Vervolgens reden we weer tegen het verkeer in en achteruit de zandbaan in, maar zoals ik gister al tegen de machinist zei, dat kan nooit lang goed gaan. Een MAN en droog zand? Hikkend en smorend kwam je uit de baan vandaan, sterker nog je had zelfs hulp nodig van de kraan, sterker nog je begon te piepen dat de koppeling overbelast raakte en we moesten de vracht kiepen en opnieuw laden *smiley die rood aanloopt* terwijl ik zeurde om rijplaten vertelde mijn collega wat over de sperren en de tussenbak *smiley die zit te stampvoeten* hij was nog nat achter z’n oren, ik begon van narigheid bijna te zweten achter m’n oren. En dan moesten we ook elk rondje nog eens 2 keer langs de rotonde van Midlum. Een nieuwe rotonde die nogal aan de krappe kant is, gezien het industrieterrein wat erachter ligt. En dan hebben ze ook nog eens overal schildjes neergezet *smiley die alvast een witte bloes aantrekt* waardoor trailers amper de rotonde over kunnen. Het zat me allemaal zo tegen dat ik geeneens in de kluwen van oranje jassen ben gaan staan voor een gratis bakkie kleffe gezouten kibbeling op het werk. Dat de meneer van de weegbrug in de chauffeurskantine op het nieuwe Spaansenterrein zijn pittige balletjes op tafel zette, deed mijn humeur weer een beetje opbeuren. Licht namorrend maakte we de middag vol met zand rijden, om af te sluiten met weer een vracht bollenzand voor de Noordhollandse kant van de dijk.
Woensdag begonnen we vol goede moed aan weer een nieuwe dag in het altijd zonnige Harlingen. De verkeersregelaars waren nu wel op tijd, maar het vaste mannetje moest zijn wederom gewisselde collega eerst weer uitleggen over hoe en wat. Ook bij de rotonde van Midlum stonden er weer 3 mannen in opvallende gele kleding. Waarom ze zoveel mankracht nodig hebben, weet ik niet, want nog steeds nemen ze niet de moeite om schildjes aan de kant te zetten voor vastlopende trailers. Wel moesten ze even serieus aan het werk toen iemand tegen het verkeer in de rotonde op was gereden, omdat die toch echt linksaf moest naar Sexbierum. Ondertussen werden er bij ons gelukkig wat rijplaten op het rulle zand gelegd, zodat we zonder we rokende koppeling en meldingen op het dashboard konden wegrijden. En dat wegrijden ging helemaal vlot toen de brugwachter de slagbomen dicht gooide, precies toen de machinist zei dat we vol waren. Konden we mooi tegen het verkeer in naar de brug. De tweebaansweg is namelijk wat smaller gemaakt door een barrier, maar voorbij de brug is het dan weer gewoon tweebaans. Helaas stond de rallyrijdende uitvoerder aan de andere kant van de brug *smiley die zichzelf billenkoek geeft* en foei foei, dat was natuurlijk niet de bedoeling dat we zo zouden rijden. Jammer genoeg kwam het de rest van de middag ook niet meer voor dat de brugwachter zo goed samenwerkte met de machinist. Terwijl het op het werk mistig werd, hoorden we van collega’s dat ze nog een uurtje langer door mochten, ergens in een ander werkvakje. Een uurtje langer door *smiley die op z’n vingers telt* dat is precies de tijd die de verkeersregelaars in 2 dagen wat later beginnen, en de tijd die je kwijt bent omdat de machinist een half uurtje schaft in een keet ergens aan de andere kant van het werk, omdat ie anders tussen Friezen of Polen moet zitten en dan maar liever 10 minuten in de auto onderweg is voor een bakkie koffie. Gelukkig hadden wij er geen last van, want wij moesten met een vracht schelpen de dijk over, van loswal Harlingen naar loswal Schagen, en daarna naar de eigen standplaats.
Donderdag was het weer even veranderd, we moesten eerst zandkorrelmengsel wegbrengen, voordat we het schone zand konden laden wat daaronder lag. Hoewel het een klein stukje is van de Grensweg naar het depot aan de Kanaalweg, deden we er toch vrij lang over. Om het verkeer af te remmen zijn er wat stijlvolle houten obstakels geplaatst om chicanes te creëeren, maar in de praktijk remt het iets teveel af en staat het grotendeels stil in de ochtendspits. En rijd het wel, dan is het uitkijken bij de smalle uitrit van het oude Spaansenterrein naar de Kanaalweg, en de voorrangsconstructie bij het smalle bruggetje die nogal ingewikkeld lijkt te zijn. Sommige auto’s rijden zelfs via het fietspad om van het gezeur af te zijn. Dat kan gewoon allemaal in Fryslân. En ondertussen hoorden we de Brabo’s van de asfaltploeg via het bakkie discussieëren of ze wel of niet op de weg mochten parkeren. Na de zandkorrelmix konden we dan weer met zand naar het nieuwe Spaansenterrein rijden. De rotonde bij Midlum werd al iets verder ingekleurd, hier en daar was rood beton met een klinkermotiefje gestort en de schildjes waren eindelijk op de betonnen randen gezet, in plaats van ernaast. We konden nu nog vlotter door de bochten heen vliegen, maar werden in ons enthousiasme wel even stilgezet toen een verkeersregelaar zijn worst aanbood *smiley die achter z’n oor krabt* hoewel ik eigenlijk niks moet aanpakken van vreemden, komt zo’n lang houdbaar Bifiworstje altijd wel van pas als de dag eens wat langer duurt dan anders. Wat een vriendelijke kerels zijn die verkeersregelaars toch eigenlijk!
Vrijdag ja, vrijdag was echt een verrassing, want we hoefden de dijk niet over. De planner stuurde ons naar Hoorn toe, en daar iets voorbij, voor het grote Westfrisiaproject. Oja! Dat was er natuurlijk ook nog. Onderweg naar het werk besefte ik me plotseling dat we een week lang geen verkeerslichten hadden gezien. Nu waren we amper een halfuurtje onderweg, en we werden er alweer gek van. Op rood springen als er geen kruisend verkeer aankomt, en op groen springen als je stilstaat. En die ergernis zou nog veel langer gaan duren, want we mochten zand rijden van werkvak 25 naar werkvak 21. Voor degene die daar bekend is in die buurt: bij die tijdelijke rotonde bij Bovenkarspel het werkvak in en net voorbij de keet laden, om vervolgens via de provinciale weg langs Enkhuizen de Drechterlandseweg op te gaan, om bij de rotonde van Westwoud te keren en dan net voor de kruising met de Markerwaardweg uit te voegen het werkterrein op. Van verkeerslicht naar verkeerslicht dus. We rommelden lekker voort de hele dag, met een onderbreking bij de McDonalds. Helaas was de parkeerplaats bij de Woeste Hoogte al bezet, en aangezien anderen liever bij de visboer gingen staan, koos ik voor een vette hap. De nieuwe mozzarella-burger smaakt naar oud brood met 2 lagen kauwgum erop, maar de chocolade koek die ik als toetje had *smiley die als koekiemonster tekeer gaat* vergeet de flurry-ijsjes, die koek moet je hebben! En die koek verlangde ik ook hevig naar terug, toen ik een half uurtje later genadeloos hard onderuit ging in een suikerdip. Gelukkig haalde de planner ons daar uit met wat vrolijke berichten. Of we al klaar waren, want we moesten nog even laden in Schagen. Terwijl er op de bon stond dat we tot half 5 konden lossen op werkvak 21. En dus vlogen we daarna nog even snel naar de eigen loswal, waar de trechterbaas zijn strakke fietspak al had aangetrokken, want normaal gesproken was hij nu al lang en breed op weg naar huis. Met een collega op sleeptouw reden we naar een manege bij Oude Niedorp, waar we in het donker het smalle paadje schuin achteruit tussen de bomen door moesten volgen, 5 keer steken om het betonblok heen zonder het witte hekje aan de voorkant te raken, kiepen en wegwezen! Tussen de bomen en 3 keer steken om dat stuk beton te ontwijken, maar we waren weg. En moe. En chagrijnig. Ik stuurde Wingman een berichtje dat hij alvast mocht gaan beginnen met koken, ik was gaar en toe aan weekend. En dan moesten we ook nog eens in de rij staan bij de pomp… Maar Wingman bleek nog niet eens thuis te zijn, het was pas half 6 *smiley die diep zucht* wintertijd, was is het toch ruk.
Echt weekend vieren konden we zaterdag nog niet, want we hadden ons opgegeven om een dagje aan het spoor te gaan werken. De planner, leuke gozer als het is, had mij samen met een andere collega ingedeeld in de tweede ploeg, zodat we pas 9:00 op het werk hoefden te zijn. Het was al licht toen ik bij jou aankwam, en het was dan ook duidelijk te zien dat de mannen van de wasstraat al aan het werk waren, want je stond al te glimmen in het rijtje. Vol goede moed reden we naar het station van Bovenkarspel, waar we spoorballast moesten laden. Terwijl de collega’s al druk bezig waren met de communicatie-storingen, meldde ik me bij het beveiligingsmannetje. En verder niks *smiley die ‘wuh?’ doet* hij melde ons aan in het systeem, we moesten een krabbel zetten, maar begeleidingspapieren, waar we moesten laden, of we wel of geen rondje konden rijden, hij kon ons verder niets vertellen. Collega’s zetten ons eerst in de wacht, toen er ruimte was konden we via de parkeerplaats achter de Action naar de kraan rijden, maar we werden doorgestuurd naar de andere kant, waar we via moeizaam steken en knoeien onder toeziend oog van een lachende 10×4-chauffeur dan eindelijk bij de kraan konden komen. Het was inmiddels 10:15 toen we bij de kraan wegreden, en bij het manouvreren om het onmogelijke bochtje over een hellinkje heen om de hekken heen te kunnen maken, klapte een luchtbalg *smiley die rood aanloopt* *smiley die loopt te vloeken als een bootwerker* *smiley die staat te stampvoeten* en uit pure frustatie dan een brokje grind weg willen schoppen en mis schoppen *smiley die groen word, de vrachtwagen oppakt en op de keet gooit* onderweg belden we even met de garage, want ‘einde werkdag’ zou een uurtje of 19:00 zijn, en dan waren alle monteurs al vertrokken. Bij het stort aangekomen moesten we eerst straatje keren om de draai naar de tijdelijke inrit naast het bruggetje te kunnen maken, tussen het nogal drukke verkeer en de vele geparkeerde auto’s door, om na het storten nog eventjes te wachten op de monteur die na het telefoontje al in de auto was gesprongen. In recordtijd, gezien de omstandigheden, werd jij van een nieuwe luchtbalg voorzien, zodat we ons weer in de drukte bij het spoor konden voegen. Na alle consternatie over die grote klap, nu eerst maar eens een begeleidingsformulier halen. Bij de jongen die bij de verkeersregelaars stond. Maar hij had geen begeleidingsformulieren, alleen werkbonnen *smiley die aan het stuur knaagt* en die kreeg ik pas als we hadden geladen. Goed opgelet fijne snaak, want dit word ons tweede rondje. Zodra je eenmaal voorbij de veiligheidsman was, ging er werkelijk waar niets op het hele werk nog netjes en vloeiend. Het ene moment hoorden we dat er auto’s bijkwamen, zodat de vroege ploeg (een aantal collega’s stonden er al om 5:30) naar huis kon, en dan moesten we nog even door tot 21:00. Maar er zou eten geregeld worden. Terwijl ik dat bericht las van de planner, hoorde ik via de ether dat de uitvoerder aan een chauffeur had gevraagd om door te geven dat we zo weinig mogelijk pauze doen, want de machinisten draaien ook gewoon door. Niet veel later werden de extra auto’s afgebeld en kregen we te horen dat iedereen die had geladen, niet meer terug hoefden te komen. Het jochie die de werkformulieren uitdeelde was inmiddels vervangen door een mannetje, en die was zojuist gevraagd door de uitvoerder om tot 22:00 te blijven *smiley die z’n handen in de lucht gooit* wie het weet mag het zeggen!
Uiteindelijk stonden we 17:45 op de zaak. Grappig, al de hele week zijn we rond 17:45 klaar, ondanks de verschillende retourvrachten die we hebben gehad en wisselende begintijden. Maar als ik heel eerlijk ben, was de begin van zaterdag toch wel het fijnst.
Ja en toen was het zondag. Geen werk, geen Formule 1, geen weer om lange boswandelingen te maken. Ik denk dat ik eerst maar eens een eitje ga bakken voor mezelf. Fijne zonnigdag allemaal *smiley die een kushandje doet*
