Geachte Shirley, tegen de tijd dat ik vorige week achter de tiepmasjien vandaan stapte, lag er natuurlijk nog een hele zondag voor me. Het duurde niet lang of ik lag op het ligbedje in de tuin, terwijl Wingman zich ondertussen vergreep aan de Kadett. Hij was net als ik de startproblemen een beetje zat, maar in tegenstelling tot mij beschikt hij wel over wat technisch vernuft. Het duurde niet lang of het dashboard werd overwoekerd door draden, met daartussen in een zuchtende kerel. Nu zijn er wel wat dingen veranderd in de loop der jaren natuurlijk. Een alarm, afstandbediening voor de deuren, dikke herrie-installatie, ombouwen van de deuren, ander motorblok met een ander dashboard. Alleen is dat elke keer door een ander gebeurd, met een andere werkwijze, waardoor er volgens Wingman nu een wirwar van draden door de auto liep. Draden van 2 meter lang die niet waren ingekort, draden die halverwege van kleur veranderen, en onder het plakband simpelweg in elkaar zijn gedraaid zonder verbindingsstukjes te gebruiken. Schoonvader werd erbij gehaald, zodat ze samen konden vloeken en zuchten. Aan het eind van de middag was er zo’n 20 kilo aan bedrading en nutteloze alarmkastjes uit de auto geknipt. Een last viel van de vering. Maar bij mij kwam er nog een last bij. Ze wilde nu wel weer starten, alleen moest ik dat niet te vaak doen, omdat de kap over de distriebutieriemkettingsnaar los zat *smiley met opengesperde ogen* dus moet het eerste ritje maar naar een garage gaan waar ze haar weer even opknappen, zodat we straks zonder het risico op kortsluiting of brekende snaren weer de weg op kunnen.
Maandag mocht ik weer met jou op pad. Ondanks de wirwar aan bedrading wat er door jou heen loopt, was het toch weer probleemloos starten en lopen *smiley die aan z’n kin krabt* dus het kan wel. Waarom is het dan zo moeilijk om voor een personenauto een geschikte sleutelaar te vinden? Maar goed, eerst maar eens aan het werk, bij de loswal in Diemen. Net als vorige week mochten we weer zand rijden naar de crossbaan in Muiden. Het rolde allemaal lekker door, zo lekker dat we er in de loop van de middag mee mochten stoppen om nog wat zand naar andere klanten te brengen. Via Marken Binnen, Beverwijk en Alkmaar reden we weer terug naar de zaak. Op de radio werd er die dag iets gezegd over het ver-Engelsen van het onderwijs. Bij steeds meer studies word er in het Engels les gegeven. Daar had ik eerder al eens iets over gehoord, dat zelfs een studie Nederlands Recht in het Engels word gedaan, om maar zoveel mogelijk buitenlandse studenten te kunnen lokken. En dat er dan ook nog een Engelse reclame voor een uitzendbureau voor Jong Kapiaal dot en el achteraan kwam, was natuurlijk helemaal gepast. Maar nu was het mevrouw Van Engelshoven *smiley die grinnikt in z’n knuistje* die zei het niet zo erg te vinden, zolang de buitenlandse studenten de binnenlandse maar niet verjagen. Waar we juist wel meer buitenlanders voor nodig hebben, is om ons voedsel te oogsten. In Duitsland is het al zo erg dat aardbeien en asperges liggen te rotten op het land, omdat er geen personeel is. In Nederland is het nog niet zo ver, maar het zal niet veel schelen. De economie in het Oostblok begint ook weer aan te trekken, waardoor er minder werkvolk deze kant op komt. En aangezien er in de bouw ook tekorten zijn, maar daar de lonen iets omhoog gaan, word er eerder voor die sector gekozen. Het lijkt me ideaal voor de afgewezen asielzoekers die in Amsterdam panden aan het kraken zijn, omdat ze niet terug willen naar Afghanistan. Volgens de overheid is dat land alweer veilig, dus kunnen mensen terug naar huis. Alleen denken de mensen daar zelf anders over. Ze zijn al bij een paar kraakpanden weggejaagd, ook omdat ze iets kraakten wat nog bewoond bleek te zijn. Haal die mensen weg uit Amsterdam, breng ze naar regio’s waar geen Polen meer zijn te vinden om de tomaten te plukken of bollen te pellen, zet een paar van die units neer zodat ze geen boerderijtje hoeven te kraken, en laat ze lekker werken tot er een beslissing is genomen. Wie weet leren hun kinderen ondertussen wat Engels te praten, en kunnen die na hun uitzetting over een paar jaar weer terugkomen om hier te studeren.
Dinsdag was van een heel andere orde. Geen zandbaan maar de Amsterdam in. Het eerste vrachtje ging naar een bekend adres ergens bij de S105 in de buurt *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* zonder problemen reden we naar het opgegeven adres, voor alle drukte uit, zodat we voor de drukte ook de stad weer uit zouden zijn. Eenmaal gearriveerd in de straat, bleek die halverwege te zijn opgebroken *smiley die zit te tandenknarsen* nou mag jij raden aan welke kant we stonden… Moesten we dus alsnog door de wijk crossen om aan de goede kant te komen. Vervolgens weer naar de uitvoerder bellen omdat we geen gele busjes zagen staan. Wachten tot de stratenmakers verschenen, die trouwens netjes op tijd waren hoor. Het is de planner die ons elke keer weer om 6:30 laat laden voor een klus die een kwartier bij de loswal vandaan is, en waar ze niet voor 7:00 beginnen. Maar goed, die vracht gekiept, terug naar de loswal voor de volgende klus. Samen met een collega, die al was begonnen, zand rijden naar een werk ergens voorbij de S106. Ondanks zijn uitleg raakte ik toch wat in de war van de navigatie en de beperkte plaatjes die waren te zien op het schermpje, waardoor ik uiteindelijk lichtelijk oververhit via een fietspad en een rechts inhalende motor de straat bereikte. Ja kun je wel boos omkijken, kuttekop met je sjopper, maar dat knipperende oranje lampje zit niet voor niks op die auto. Gevolgd door een donkere wolk reden we de straat door, waar geen drempels maar tankvallen waren aangelegd, om het werk te vinden precies op de plek zoals beschreven op de bon: zo’n 50 meter voor het einde van een doodlopende weg. En dat ‘einde’ bestond uit een T-splitsing, zodat we daar makkelijk konden keren om vanuit de iets minder krappe kant achteruit het kavel op te kunnen rijden *smiley die met z’n ogen rolt* als er tenminste geen bijdehante buurtbewoner zou zijn die zijn auto perse voor de deur moest parkeren, in plaats van op de parkeerplaats die letterlijk om de hoek lag. Waardoor we alsnog moesten steken om te kunnen keren. Verkeersregels *smiley die aan z’n stuur knaagt* zelfs in het nogal dorps aandoende buurtje, met vrijstaande huizen die via een loopbruggetje over de sloot waren aangesloten op de weg, blijft de enige Amsterdamse verkeersregel van toepassing: regels en wetten zijn slechts indicaties. De ochtendspits was druk, na de eerste schaft werd het warmer maar ook wat rustiger, de middagspits begon al na de tweede schaft. Het werd niet warmer, maar wel benauwder. Gelukkig hadden we ook het andere paadje gevonden, waardoor we niet meer via het fietspad hoefden te rijden. Toch bleef het een klotedag. Het liep niet, het was druk, benauwd. Zelfs het idee dat ik al die strakke broeken en leggings zag lopen, wachtend bij de tram en door rood rennend, terwijl de collega’s niet veel meer zagen dan wat bomen en een verdwaalde fietser, kon mijn humeur niet meer opbeuren. Er werden nog 2 auto’s bijgehaald, omdat het werk eigenlijk wel af moest vandaag. Bij hoge uitzondering stonden we het laatste vrachtje na 4 uur te laden, hebben we eindelijk eens gebruik gemaakt van al die rijuren, en stapte ik samen met een collega een uur later dan normaal pas in de carpoolauto. Jij bleef een nachtje in Amsterdam logeren, wij haalden onderweg bij het tankstation nog even een ijsje, want dat hadden we wel verdiend na zo’n dag.
Woensdag, ja, zaten we natuurlijk weer in Amsterdam, maar nu gelukkig in een andere uithoek. We moesten naar de Grasweg, en omdat er vaag ergens een belletje ging rinkelen, vroeg ik gisteravond aan Wingman of hij misschien wist waar dat was. Op de kaart in zijn telefoon liet hij het zien en het belletje in mijn hoofd werd al wat duidelijker. “Ow bij die meubelzaak waar een bronzen poema in de etalage staat? Ja die hoek ken ik wel, bij die glazen piramide en die scooter die aan de gevel hangt.” Nu was het Wingmans beurt om met zijn ogen te rollen, “uhm ja tuurlijk schatje. Je gaat dus de brug over en bij de verkeerslichten rechts.” Nadat we hadden geladen bij de grondbank onder aan de A8, doken we de NDSM-havens in. Of in ieder geval het gedeelte van Amsterdam wat ik zo noem, want ze zullen er vast iets anders voor bedacht hebben. De grote rotondes rechtdoor, verkeerslicht waar een krom gereden lantaarnpaal nog op half 4 hangt, slinger langs de glazen piramide, de scooter aan de gevel, zo rijdende voort kwam het gevoel van herkenning weer terug. Ik zou niet meer weten welk werk het was, maar we zijn hier eerder langs gereden. Langs de woonboten, de winkel met de waanzinnige trouwjurken, de meubelzaak waar ik geen bronzen poema kon ontdekken, maar wel een zilveren koeienschedel met glimmende horens, en een hoop meubels met vacht, en glimmende bronzen vazen van anderhalve meter hoog. Daar dus rechtsaf, een wijk in waar we laveerden tussen fietsers, omhoog gewerkte rioolputten en afzettingen. Het is zo’n wijk in opkomst, ouzige gebouwen moeten ruimte maken voor woningen, waardoor een mix ontstaat van industrieterrein, hippe gevels met fancy terrassen, ladende vrachtwagens tussen kinderdagverblijven en uithangborden voor yoga, met daartussen nog wat braakliggende danwel omgewoelde terreinen waar hard werd gewerkt om ook iets hips uit de grond te stampen. Na 10 vrachten was de voorraad bij de grondbank op, en konden we bij de loswal nog een vrachtje laden voor Bovenkarspel. Weer een week doormidden.
Donderdag *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* jawel, mochten we weer naar Muiden toe! Eindelijk. Na 2 dagen van verhoogde bloeddruk, kon het nu eindelijk weer normaal. Het duurde even voordat de stresshormonen helemaal uit mijn lijf waren, en de reclame van Mercedes leek daar precies op aan te sluiten. De nieuwe A-klasse heeft namelijk door wanneer je gestressed bent, en zegt dan tegen je (met tekens op het dashboard neem ik aan, anders schrik je je helemaal de tyfus als je alleen in de auto zit en er gaat opeens iemand tegen je praten) dat het misschien goed is om even te parkeren en een rondje te wandelen *smiley die aan z’n kin krabt* nu zijn er al meer auto’s die zich bemoeien met de toestand van de bestuurder. Sommige merken herkennen wanneer je zit te doezelen, en sturen je dan langs een koffietent, andere merken zitten al op level 2 van het autonome rijden, maar detecteren wel wanneer je te lang je handen van het stuur hebt (want dat mag nog niet bij level 2, foei foei) en schakelen de autonome functie dan uit. En dan zijn er ook nog auto’s die herkennen wanneer de bestuurder onwel word, en die zichzelf dan op de vluchtstrook kunnen parkeren en de alarmlijn kunnen bellen. Moe, afgeleid, onwel, en dus ook gestressed. Personenauto’s worden steeds slimmer, en ik vraag me af of die techniek ook gaat doorsijpelen naar de vrachtwagens. Het viel me op dat er afgelopen weken veel ongelukken waren met vrachtwagens, of er werden in ieder geval een hoop meldingen daarvan gedeeld in de collegiale groepswatsep. Zou dat iets te maken hebben met het warme weer, dat chauffeurs vroeg eruit moeten, en dus ook vroeg op bed moeten, maar met die benauwende warmte en buren die uitgebreid barbecueën en nog een flesje wijn openploppen is het slecht slapen. Of dat het een vorm van hittestress is op de weg, waarbij alles gehaast moet worden omdat de chauffeur op tijd thuis wil zijn voor zijn eigen barbecue. Of dat door de slechte slaap iedereen op de weg geprikkeld is, waardoor er vaker moet worden uitgeweken voor snijdende automobilisten die met een middelvinger uit het raam nog even een remmentest doen. Als de vrachtwagen straks gaat herkennen hoe het met de bestuurder is, gaan die berichten dan via het dashboard, of juist de andere kant op? Dat er bij de planning berichten binnen komen als “verhoogde hartslag, witte knokkels aan het stuur, haal deze chauffeur weg uit Amsterdam”, of “hoge buitentemperatuur in combinatie met doezelen, laat deze chauffeur uitslapen” *smiley die aan z’n kin krabt* zouden de autonome functies van vrachtwagens worden uitgebreid, waardoor de combinatie zichzelf stil kan zetten wanneer de chauffeur onwel word, dan had dat in ieder geval 2 ongelukken, lange files en een spectaculair filmpje gescheeld.
Ja en vorige week hadden we het er natuurlijk al over gehad, hendels trekken en knoppen draaien, maar vandaag gebeurde het dan ook echt. Jij werd in de zandbaan naast de sporen geparkeerd, en ik mocht op de stoel van de machinist plaats nemen *smiley die rood aanloopt* aan de hendels trekken en duwen, zwenken met de bak open of dicht of naar je toe of van je af, het is als zo’n computerspelletje waarbij je niet naar je vingers moet kijken, maar waar de functies ergens in je hoofd moeten zitten, dat het een automatisme word. Op vakkundige wijze wist ik wat zand op te scheppen zonder de rupsen aan te tikken, een paadje te vlakken zodat we niet stonden te hobbelen, glooiende muizentrappetjes te maken, en wat rond te zwenken terwijl we heen en weer rupsten *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* het ging een stuk langzamer dan het nu zo lijkt, maar dat ga ik natuurlijk niet zeggen. En dat de machinist vervolgens met 1 beweging mijn muizentrappetjes vlak streek, terwijl hij ondertussen ook nog wat babbelde over het werk en met een schuin oog de shovelmachinist in de gaten moest houden, dat ging hem eigenlijk ook iets te makkelijk af vergeleken met mijn gestuntel. Maar goed, voor wat hoort wat, dus mocht hij vervolgens plaats nemen achter jouw stuur om wat aan de knoppen te draaien. Knop van de sperren naar rechts, knop van de automaat naar links, en dan aan die enorme knop op het dashboard draaien. Dwars door de sporen, kluffie op en kluffie weer af, kon ik mooi de omgeving bekijken terwijl hij nog wat op- en weer terugschakelde *smiley die grinnikt in z’n knuistje* dat zal hem leren, mijn muizentrappetjes glad te strijken alsof het niks is, ik vertelde hem tussen neus en lippen door dat waar hij nu terugschakelde, wij meestal nog een versnelling hoger doorheen vlogen. Lekker puh.
Vrijdag mochten we weer naar Diemen, waar nu 4 in plaats van 5 auto’s klaar stonden voor de zandrace. Omdat de loswalmedewerker de eerste boot graag voor de eerste schaft leeg had, werd de schaft een beetje opgeschoven. Terwijl de 3 collega’s daarna doorreden met de tweede boot, moesten wij afzwaaien in Muiden om naar Muiderberg te rijden. De planner had ons 2 vrachten bomengrond voor Soesterberg gegeven, dat konden we wel even tussendoor doen. Als het maar wel in de loop van de ochtend zou gebeuren. We zaten pas om 10:00 te schaften, voordat de shovel zijn eerste bak grond in jouw rugzak kieperde, liep het al tegen elven, en toen pas zag ik ook op de navigatie dat het zo’n 3 kwartier rijden is *smiley die wit wegtrekt* gelukkig duren mijn ochtenden tot 13:00, dus die eerste vracht zou wel lukken binnen de tijd, maar ik vreesde al dat we niet voor de tweede schaft terug zouden zijn in de zandrace. Onderweg kwamen we op de snelweg nog in een aardig buitje terecht *smiley die aan het stuur knaagt* geen absurde hoosbui ofzo, maar blijkbaar regende het hard genoeg om de automobilisten te laten afremmen tot een gangetje van 75. Met dat gangetje reden ze dan wel in een treintje met 10 meter tussenruimte, veilige gedachte. Uiteindelijk lukte het ons om 2 vrachten grond weg te brengen, en reden we 4 verschillende routes. Inclusief een paniekaanval toen de navigatie bij een rotonde zei dat we rechtsaf moesten, en ik het bordje ‘Utrecht rechtsaf’ zag hangen *smiley die met een wit kenteken rondrijd* extra rondje op de rotonde dan maar, om tot het besef te komen dat we zo ver van huis zijn, dat we eerst richting Utrecht moeten, voordat Amsterdam weer op de borden staat. We konden nog even meedoen in de zandrace naar Muiden, om weer een beetje tot rust te komen, en daarna ging het volgas naar huis.
Want die avond was het tijd voor het strooiuitje *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* samen met bijna alle collega’s die zich afgelopen winter hebben ingezet voor het veilig houden van de wegen, werden we ontvangen in een zaaltje met een koffiezetapparaat en een schaal koekjes. We kregen een korte speech waarbij de veren over en weer vlogen, een korte rondvraag waarbij iedereen door elkaar praatte, en net toen iemand opmerkte dat de schaal met koekjes helemaal leeg was, vertrokken we naar het restaurant. Nu zijn ze natuurlijk wel wat gewend bij de Vergulde Toekan, maar toch duurde het niet lang voordat de eerste tafels naast ons leeg kwamen. Hoewel het eten dit jaar goed was geregeld op het steunpunt, zaten we nu toch een stuk meer ontspannen. Na een carpaccio met bietjes, een brok zalm met sesamzaadjes, en een halve hamburger omdat een collega die niet meer op kreeg, was het tijd voor het toetje *smiley met opengesperde ogen* *smiley die op tafel trommelt* de waanzinnige versie van de Dame Blanche. Chocola, chocola, chocola en een blaadje munt. Oja en slagroom. Het is zwaar geweest afgelopen seizoen, ook al zijn we maar 33 keer uitgerukt. De langere aanrijtijden en het overvolle steunpunt waren niet helemaal goed voor de sfeer, en ik zou toch zweren dat we vaker dan 33 keer op pad zijn geweest. Maar zo’n Dame Blanche maakt een hoop goed. Niet alles, wel veel. Collega’s heel erg bedankt voor de gezelligheid, niet alleen die avond maar ook de afgelopen winter *smiley die een kushandje doet*
Zaterdag kon ik op het gemakje bijkomen. Wingman was naar een truckshow ergens aan de andere kant van het land, en ik vond dat ik met boodschappen doen wel lang genoeg van huis was geweest. Nog even wat tuinieren, beetje zonnen, boekie lezen terwijl ik de hele tijd werd afgeleid door een konijn dat voorbij huppelde en zich onder de tuinstoelen in de schaduw verstopte om te gaan snurken. En zo’n dag word het vandaag ook weer. Tuurlijk, er is genoeg te doen. Kermissen, braderieën, stranden, met een beetje schuldgevoel moet ik toegeven dat ik mijn ouders en grootouders al een tijdje niet heb gezien, maar toch ga ik weer in de tuin liggen. Om het schuldgevoel wat te verdrijven wil ik nog wel een wassie draaien en een stukje onkruid wieden, maar verder doe ik weinig tot Wingman vanavond weer thuis komt. Fijne zonnigdag allemaal, en geniet van de rust *smiley die zich nog eens uitrekt*
