Beste Babette, de week begon met uitslapen, want jawel: Wingman en ik hadden lekker een weekje vrij! Eerst maar eens uitslapen, beetje luieren, dingen bedenken die je dan kan uitstellen tot later want er is toch tijd genoeg, echt het vakantiegevoel dat er nog een eeuwigheid aan vrije tijd voor je ligt *smiley die in z’n handen wrijft* Wingman maakte van het zonnige weer en de gelegenheid gebruik om met de brommer over wat mooie slingerweggetjes te toeren, aangezien het nu geen weekend was en de verboden voor motorrijders niet gelden. Ik wist mezelf zo ver te krijgen dat ik boodschappen ging doen. Iets wat ik graag tot later uitstel, maar nu was het toch wel een beetje nodig om dat vrij vroeg in de vakantie al te doen. De dag werd op de bank afgesloten met een fijne oorlogsfilm, we zouden bijna vergeten dat we nog steeds in de begin-mei-programmering zitten.
Dinsdag konden Wingman en ik dus weer uitslapen, al hadden we nu wel een activiteit. Halverwege de dag mochten we de caravan komen ophalen bij het verhuurbedrijf, vijf en een halve meter pure luxe, met een trekhaakstabilisator, vloerverwarming, verduistering en horretjes voor werkelijk elk raam, en een flinke koelkast. Alleen geen makkelijk bakje voor het bestek, dus dat moest maar lekker in de kastjes rondslingeren. De hele middag liep ik door de tuin heen en weer om achter elk klepje en in elk vakje spullen neer te leggen. Warme kleren, kouwe kleren, extra schoenen, extra jas, zonnebrandcrème, extra zonnebrandcrème voor als het potje leeg raakt, snaaiwerk, nog wat snaaiwerk. Op de een of andere manier kietelt het in mijn hoofd als ik zo’n groot aanbod van handig weggewerkte bergruimte voor me heb.
Wingman was snel klaar, de grote dingen zoals kratten bier, klapstoelen en een extra koelkast voor het bier werden naar binnen gesjouwd, en hij was klaar. En er klaar mee, want ik liep tot aan het begin van de volgende oorlogsfilm nogal zenuwachtig door het huis heen om dingen klaar te zetten, op te schrijven zodat we het niet zouden vergeten, en steeds aan hem te vragen of ie al zin heeft in de vakantie.
Woensdag kwam mijn vakantiestressniveau tot een hoogtepunt *smiley met opengesperde ogen* *smiley die in een papieren zak staat de ademen* mijn obsessie met het nalezen van het niet-vergeten-lijstje werd zo groot dat ik er bijna niet meer aan toe kwam om ook echt de dingen van het lijstje te doen en in te pakken. Vanaf 13:00 mochten we de camping op, we zouden om 11:30 gaan rijden, in mijn hoofd maakte ik daar 11:00 van omdat ik altijd te laat ben en Wingman dan met een lichte maar toch duidelijk hoorbare zucht demonstratief op de bank gaat zitten wachten tot ik klaar ben. De vaatwasser nog even aanzetten, het bed verschonen zodat we tussen schone lakens zouden thuiskomen, beautycase inpakken want ik had die ochtend nog spulletjes nodig gehad, gezonde dingen eten want op vakantie zal dat wel wat minder zijn *smiley die slijtplekken in de vloer loopt* Wingman daarentegen kwam rond een uurtje of 10 het bed uit, gewekt door de luide zoemtoon van de eierkoker, pakte een weekendtasje, deed een graai in de klerenkast, pakte nog een extra paar schoenen en de laarzen met cavia-voering, ging op de bank zitten om voor de tv zijn eitjes op te eten, en sprak de legendarische woorden “zo, ik ben klaar.” *smiley die begint te tandenknarsen*
Ongeveer 11:29, voor ons doen enorm op tijd, reden we de oprit af. Ik zat nog vol met twijfel over alle dingen die ik ondanks de lijstjes was vergeten. Wingman was gelukkig zo slim geweest om nog even om een hoekje te kijken en te vragen of we geen kussens mee moest hebben, nu waren we bezig de straat uit te rijden en tijdens het “wat zijn we uit he” zette hij zijn zonnebril op *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* vuk! Zonnebril vergeten! Gelukkig moest er nog getankt worden, kon ik snel een nieuwe kopen.
We toerden als volleerde kampeerterroristen over de snelweg, vrachtwagens inhalend en lachend om de sukkels die op de vluchtstrook stonden met de caravan op de krik en een ANWB-monteur ernaast. De combinatie was net te kort om een lengtevervoer-bordje te mogen dragen, toch reden we met de GPS-teller op 90 km/h menig autootje voorbij *smiley die grinnikt in z’n knuistje* voelden we ons toch nog een beetje supertrucker. Eenmaal op de camping aangekomen stonden Oom en Tante al klaar met koffie, thee, koekjes en groetjes van Oma, Nicht bleek achter ons te rijden toen we door de slagboom kwamen (uiteindelijk, want blijkbaar moet tegenwoordig alles met kentekenregistratie *smiley die met z’n ogen rolt*), en niet veel later doken ook Oom, Tante, Nicht (vriendin van Neef) met kleine Nichtje, Neef op. Na het begroeten en koffie drinken begon iedereen aan z’n eigen puzzel, bij de ene was het een vouwwagen, bij de ander een voortent, en bij Oom en Tante was het even puzzelen hoe ze de laatste koekjes zouden verdelen terwijl ze keken hoe de anderen bezig waren.
Met een beetje puzzelen en verrassend weinig gevloek, wisten Wingman en ik de voortent aan de caravan te rijgen. Nicht, Neef (vriend van Nicht) en 2 Neefjes kwamen ook aanrijden, waarna het gezelschap zo goed als compleet was. Aangezien Wingman en ik de grootste voortent hadden (Oom en Tante hadden uit voorzorg geeneens een tent bij hun huurcaravan bijbesteld), zaten we met het hele gezelschap die namiddag aan de vette hap voor onze deur. Na het eten werden de eerste kinderen richting bed gedirigeerd, de afwas gedaan, de tafels leeggemaakt, koffie en thee gezet (dat breekt zo lekker tijdens het borrelen) en kwamen de spelletjes en borrels op tafel. Er ging een hoop narigheid over tafel, balzakken, regenwormen en de nieuwe Vriend van Nicht, de tent hing strak in de haringen zoveel werd er gelachen. Sterker nog, de caravan kon het niet eens behappen allemaal, het koud houden van de koelkast, het opwarmen van het water en dan ook nog die 2 babyfoons erbij *smiley die hardop zit te lachen* zelfs het uitvallen van de stroom en het eerste bezoek van een campingmedewerker dit weekend kon de pret niet meer drukken.
Het zal geen verrassing zijn dat het een latertje werd, en tijdens de wandeling naar het toiletgebouw was al geconstateerd dat Wingman extra punten had gescoord omdat ie een kacheltje voor de voortent had meegenomen, want het was wel erg frisjes buiten. Zo fris dat we ’s nachts last hadden van inbrekers *smiley met opengesperde ogen* Wingman en ik lagen te ronken in een verwamde caravan, maar Nicht en Vriend lagen blijkbaar midden in de grondvorst met hun bijzettent. Bij gebrek aan ruimte in de tent hadden we Nicht de sleutel gegeven, zodat ze wat spullen in 1 van de vele bergvakken kwijt kon, die vanaf de buitenkant te bereiken zijn. Nu had ze Vriend op pad gestuurd om met lichte frostbite aan zijn voeten naar de caravan te sluipen en daar wat kleedjes uit te halen, in de hoop dat ze het zouden overleven tot aan het ontbijt.
Een paar uur later werden we wakker van de typische ochtendgeluiden die je hoort als je tussen de bomen kampeert *smiley die ligt te mijmeren onder een donzen dekbed* het oorverdovende gekwetter van vogels, een blaffende hond verderop op het veldje, en het krijsen en gillen van kinderen die ofwel spelen in het speeltuintje, ofwel boos zijn omdat ze niet naar het speeltuintje toe mogen. Dat Wingman er achter kwam dat hij was vergeten onderbroeken in te pakken, vond ik dan weer erg leuk en was een mooie bevestiging dat mijn vakantiestress ook goede kanten heeft, want ik had ondergoed genoeg mee. Gelukkig lag er nog een vergeten tas in de auto, waar nog een paar setjes werkkleren en ook wat schone onderbroeken in zaten.
Het werd een chillaxte dag, eerst gezamenlijk ontbijten, wat zomaar een paar uurtjes kan duren, dan gaan er een paar afwassen terwijl in een paar keukentjes alvast het koffiezetapparaat en de waterkoker worden klaar gezet. Met de zonnebril op en in zomerse kleren draaiden we onze klapstoelen naar de zon toe, lekker lezen of puzzelen in een boekie (het is een familietrekje) terwijl de kinderen om ons heel speelden. We werden verrast door een bezoek van Vader, die met de motor langs kwam toeren, precies op tijd voor koffie en de koek die ik zelf had gebakken en nu aangesneden kon worden. Vader was alweer onderweg naar huis toe, toen Oom langs kwam gewandeld. Andere kant van de familie, maar toevallig was hij een weekendje op vakantie vlak naast de camping, dus nu kon ie wel aanschuiven voor een potje kaarten en een biertje.
Die avond gingen we uit eten in corona-stijl: bij het restaurant op het park 16 maaltijden bestellen, en die op het veldje laten bezorgen. Alle campingtafels werden op een rij gezet, en zo zaten we gezellig samen te eten met het hele grote gezin. De temperatuur zakte daarna vrij snel omlaag, en gelukkig was er een grote partytent voor onze voortent gezet, want nadat ook Nicht en Neef (vriend van Nicht) waren aangeschoven om het gezelschap te complementeren, pasten we net niet allemaal in dezelfde tent. Neef had een soort van dakgootje gemaakt tussen de voortent en de partytent, zodat er niet teveel water naar binnen zou lopen. Het was als grapje bedoeld, maar die avond kwamen er al een paar stevige buien over, en bleek het stukje ingenieurs-inzicht goed te werken. Er kwamen weer spelletjes op tafel en zo tegen het einde van de donderdag begonnen de meesten af te zwaaien. Met een klein gezelschap bleven we tot middernacht zitten voor de eerste felicitaties voor mijn achtentwintigste verjaardag.
Vrijdag werden Wingman en ik wakker van het gerommel in de voortent. Er waren slingers en ballonnen opgehangen, gelukkig geen trompet-concert maar er moest natuurlijk wel gezongen worden. De felicitaties konden inclusief handen schudden en zoenen, want daarom zaten we zo gezamenlijk in die bubbel. Na een uitgebreid ontbijt met een stuk of 40 warme bolletjes (de klanten achter ons in de rij vonden het niet zo grappig), werd de koffie en thee alvast klaar gezet, want Moeder, Zusje en de Kinderen kwamen op visite. Even bakkie doen, bijkletsen, en daarna met 5 kinderen naar het speeltuintje, waar de groters druk bezig waren met water pompen en deltawerken graven in de zandbak. ’s Nachts zat de temperatuur gevoelsmatig nog tegen het vriezen aan, overdag met een beetje zon erbij en wat lichamelijke activiteiten was het eigenlijk best te doen. De kadootjes waren ideaal voor de camping, tijdschriften, kaarsjes en drank in een oliefles, zodat we konden zeggen dat we in de olie waren *smiley die grinnikt in z’n knuistje* Moeder en Zusje gingen weer op huis aan, een paar man werd op pad gestuurd om boodschappen te doen, en die avond zaten we lekker te barbecueën.
Net als gister begon het na het eten weer te spetteren, en sleepten we snel de tafels en stoelen naar de partytent. Er werden liedjes van Jungle Boek gezongen, de spelletjes kwamen weer op tafel, en inderdaad, die avond gingen de meesten toch wel een beetje in de olie hun bed in.
Het gezegde ‘alles went, maar niks slaapt zo lekker als een Fendt’ ging niet helemaal op. Omdat we een beetje laat waren met het huren van een caravan, was het een Adria geworden. Vloerverwarming, groot vast bed, niks mis mee. Behalve dat knalharde matras *smiley die begint te tandenknarsen* Wingman strompelde die ochtend uit bed met de mededeling dat we vandaag naar huis zouden gaan, hij had sinds woensdag al kut geslapen, nu kon ie amper nog normaal rechtop staan. Gelukkig hadden we Neef in het gezelschap, die voor sportmasseur en nog wat dingen in die richting heeft geleerd. Hij had Tante al onder handen genomen en nu werd Wingman even over het keukentje heen gevouwen.
Na het ontbijt werd besloten om naar de Pyramide van Austerlitz te gaan, op de fiets *smiley met opengesperde ogen* gelukkig hadden Neef en Nicht hun fietsen meegenomen, en moest Nicht bij de tent blijven vanwege het middagdutje van Nichtje, dus kon ik mooi haar electrische fiets lenen. Met de handtas veilig in het kinderzitje trapte ik lichtjes met het gezelschap mee, door de bossen heen naar de Pyramide toe. Gezamenlijk op het bankje werd een koffie/thee en gevulde koek genuttigd. Het terras was vol en de uitbater bleef maar uitleggen dat hij snapte dat we in een bubbel zaten, maar dat er geen controleur in zou trappen dat we uit 1 gezin kwamen. Iets wat we zelf ook al hadden bedacht, al bleef hij zich verontschuldigen. Vervolgens wandelde de hele groep een stukje door het bos naar de pyramide toe, waarop een grote obelisk was geplaatst. Vanuit de verte zagen we de lange trap omhoog al *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* gelukkig was wegens omstandigheden het hek gesloten, en konden we er alleen maar omheen lopen. Na een klein regenbuitje stapten we weer op de fiets en in de auto, terug naar de camping. De massage had Wingman goed gedaan en hij stapte fitter uit de auto dan dat ie erin was gekropen, dus we bleven nog een nachtje.
Het avondeten was een bekende Hollandse traditie: Chinees halen. Als toetje wandelden we met het gezelschap naar de snackbar op het park, waar het drukke personeel tegen overspannenheid aan werd gedrukt dankzij de bestelling van 16 ijsjes en ijskoffies. Nog even kijken bij de kinderdisco, waar niet in de pas dansende mensen nieuwe dansjes aan kinderen probeerden te leren, daarna weer snel de verwarmde partytent in voor de laatste avond spelletjes. Resten wijn, kaas en chips werden opgemaakt terwijl de jongens tegen de meiden streden en de zondag al om een hoekje kwam kijken.
De laatste ochtend konden we op zich gewoon uitslapen, want volgens het Hemelvaart-arrangement mochten we tot maandag blijven staan. Geen tijdsdruk om voor 11:00 het veldje te verlaten, toch hing er wat onrust in de lucht. Na het ontbijt werd er weer afgewassen door een klein groepje, terwijl anderen alvast begonnen op te ruimen. Terwijl er zo nu en dan nog een buitje overkwam, werd het bestek, de spelletjes en de laatste etenswaren verdeeld. We hadden heel sfeervol al die dagen onder de bomen gezeten, nu lagen alle daken vol met fliebertjes van diezelfde bomen. Als een soort confetti bleef het rondhangen, er was niet tegenop te vegen.
Tussendoor hadden Oom en Tante, die toch geen voortent hoefden af te breken, nog een bakkie koffie en restjes sju de rans tevoorschijn gehaald, maar na opvouwen en opruimen van de laatste onderdelen, was het echt tijd om afscheid te gaan nemen. Met tegenzin waren we naar de camping gegaan, want vanwege corona zou er toch niks te doen zijn. Het was dan toch wel weer gezellig zo met z’n allen, en uiteindelijk is de vakantie voorbij gevlogen, ondanks dat we maar 1 echt uitje hadden. Gelukkig hebben we de herinneringen en wijze lessen nog. Zo zegt Oom al 5 jaar lang dat ie nog nooit van Skipbo heeft gehoord en moeten we elk jaar opnieuw de regels uitleggen, maar wint hij wel steevast het eerste rondje. En blijkbaar hebben vrouwen zowel een portemonnee als geld in hun handtas, denken niet alle getrouwde mannen aan andere vrouwen (waarschijnlijk omdat ze homo zijn), is lippenstift geen toiletartikel terwijl bodylotion dat wel is, en staat een pijpbeurt niet in de top 5 van kado’s die mannen het liefst krijgen *smiley die achter z’n oor krabt* we hebben dankzij dat ene bordspelletje toch weer een hoop geleerd. En gelachen.
Eenmaal thuis begon het hele ritueel met alle handige klepjes en deurtjes weer opnieuw. Alle vakjes en bakjes moesten uitgeruimd worden, die hele vijf en een halve meter aan stalend witte luxe moest gewassen worden, en daarna vonden Wingman en ik het welletjes, en kropen we op de bank met een restje ijsthee en een vergeten zak chips. De zonnebril werd netjes in de verzameling zonnebrillen-die-ik-even-snel-heb-gekocht-omdat-ik-em-was-vergeten gestopt, ik heb er toch 2 dagen plezier van gehad.
Maandag ging Wingman alweer te werk, en mocht ik nog een dagje uitslapen. Daar stond wel tegenover dat ik dan de LZV, met behoud van de borg, terug moest rijden naar het verhuurbedrijf *smiley die aan het stuur knaagt* wat is een dorpsweggetje met tegenliggers dan opeens angstaanjagend krap! Gelukkig kwam ik zonder een kras of deuk bij het terrein aan, en na het melden van de vochtig ingepakte voortent kon ons tiny house worden afgekoppeld en was mijn werk gedaan. Nu weer terug naar het gewone leven, vanavond op tijd te bed, hopelijk ook op tijd in slaap vallen, en morgen weer voor de baas aan de gang met een grote auto.
 verboden de Pyramide te betreden){kind=link}