Geachte Shirley, maandag stond jij nog steeds in de stelling in de garage, en dus reed ik verder met een andere auto. Eerst met de Skoda Fabia RS naar Harlingen toe, en daarna met een tweelingzusje van jou. Op de bon stond dat we zand zouden afvoeren van het stuk N31 dat we vorige week hadden gefreesd, naar het depot met de weegbrug. Dus eerst even leeg inwegen. Bleek dat het kenteken van mijn tijdelijke auto en de auto van een collega er niet in stonden, dus belden we de planner op. Al met al was het vlot geregeld en konden we naar het laadadres rijden, waar we te horen kregen dat we geen zand of grond zouden afvoeren, maar het freesasfalt wat daar nog in het depotje lag *smiley die z’n hoofd op het stuur laat zakken* lopen we ons daar dan voor te haasten? De rest van de dag verliep rustig, het was een rondje zonder al te veel omrijden, aangezien we naar het depot op industrieterrein Oostpoort reden. Ja er was nog wel wat op de radio over de Olympische Spelen, de eerste medailles voor Nederland waren al binnengehaald, maar dat nieuws werd nogal overschaduwd door een ongelukje bij het fietsen. Iets wat ik voorlopig nog niet zou gaan doen, want nadat we de bult freesasfalt netjes voor 4 uur hadden weggereden, mocht ik de leenauto weer mee terug nemen de dijk over. Met een vrachtje schelpen in de rugzak, die eerst nog even in een vakantiepark ergens in Julianadorp gekiept mocht worden. Tussen de wandelende Duitsers en kindjes die met natte haren uit het zwembad vandaan kwamen, gooide ik de bak achterover, waarna ik met uitzicht op gezellige vakantiebungalows weer richting de zaak ging.
Om daar vandaan dinsdag te vertrekken met, jawel, weer een andere leenauto. Blijkbaar zijn ze zo gek op jou in de garage, dat je nog een dagje mocht blijven. En aangezien de chauffeur van de leenauto van gisteren weer terug was van vakantie, deed ik dus even een kleine stoelendans. Alhoewel dat nog niet zo makkelijk ging. Dit was wederom een tweelingzusje van jou, maar de vaste chauffeur heeft duidelijk wat langere benen dan ik, want de onderste trede is niet verlaagd, waardoor ik met een soort van yoga-houding moest instappen. Om vervolgens weer de dijk over te vliegen. Ditmaal wel om het zand van de N31 weg te rijden. Niet naar het depot met de weegbrug, maar naar het gat wat ze aan het graven zijn voor het viaduct *smiley die aan z’n kin krabt* dus eerst gaan ze het uitgraven, om er vervolgens weer een laagje zand in te smeren. Nouja zo blijven die jongens een beetje bezig. En ik ook. Hoewel de auto’s aan de buitenkant nagenoeg hetzelfde zijn, op een al dan niet verlaagde instap na, zijn er binnenin toch wel een paar kleine verschillen merkbaar. De auto van gisteren leek wel wat ‘losser’ in het sturen, waar de auto van vandaag ietwat ‘hoekig’ over de vele verkantingen van de deels oude, deels nieuwe N31 stuurt. Dat de bak begint te ruizen wanneer je de zwaailampen aanzet, komt het comfort niet echt ten goede. En ook lijkt de automaat wel ietsie langzamer te reageren op de draaiknop, zeker wanneer je de motor net hebt gestart. Tijdens het overpeinzen werd mijn aandacht getrokken door iets wat vele malen interessanter is dan een vrachtwagen *smiley met opengesperde ogen* op een rotonde zag ik nog net een Land Rover Range Rover Evoque cabriolet voorbij schieten *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* jawel! Een knaloranje cabrio-uitvoering van de dames-uitvoering van de meest luxueze terreinwagen uit het Land Rover firmament. Het stemt mij erg gelukkig dat er blijkbaar nog steeds fabrikanten zijn die zeggen “Tja, verkoop zal niet heel erg hoog zijn, in de niche van die niche, maar ach, waarom ook niet?”. Meestal word er eerst gekeken of er wel iets verdiend kan worden, en word een concept-model zo bijgeschaafd dat het bij aankomst in de showroom geruisloos opgaat in de grijze massa. Maar bij Land Rover hebben ze dus gewoon een cabrio-terreinwagen op de markt gebracht. Met het pretgehalte van de Suzuki X-90, in de lijn der verwachting na modellen als de Ssang Yong Actyon en BMW X6 en X4, maar wel met LaRo-waardige terreinvaardigheden. Deze auto staat met stip bovenaan mijn verlanglijst *smiley die druk zit te schrijven* zeker in zo’n blitse kleur als het oranje van dit model.
Woensdag was het dan zover, eindelijk mochten we weer samen op pad *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* alle spulletjes uit de tas vandaan en weer op hun vaste plek, de stoel weer in de juiste rallyhouding en daar gingen we dan, met piepende bandjes de dijk over. Je zal wel geschrokken zijn toen je de toestand in Harlingen zag, maar ik was blij dat de waarschuwing over je versleten koppelingsplaten eindelijk uit het dashboard was verdwenen. En de nieuwe platen werden meteen goed ingewerkt, want we gingen weer verder met het zand van de oude N31 wegrijden. Het zand onder dat talud is gortdroog, waardoor er met een vrachtwagen bijna geen doorkomen aan is. Maar om goed bij de kraan te kunnen komen, moesten we eigenlijk naast platenbaan rijden. Natuurlijk zouden ze ook de platenbaan kunnen omleggen, maar dat zou te makkelijk zijn *smiley die achter z’n oor krabt* en voor de machinisten op het stort was het inmiddels ook geen verrassing meer dat we niet echt achteraan konden komen in de zandbaan. Gelukkig werd er ook die dag weer gelachen op het werk, want tijdens de schaft werd de uitvoerder gebeld door de breggewipper (dat is een Friese brugwachter) dat ie geen stromend water meer had *smiley die grinnikt in z’n knuistje* waarop wij zeiden dat dat niet zo’n probleem is, want alle boten waarvoor de brug open moet, hebben een motor. Maar het bleek iets serieuzer te zijn. Niet alleen was er geen stromend water in het hokje naast de brug, ook was er een stroomkabeltje gesneuveld, want vanaf de Kimswerderse kant deden de signaleringslichten voor de brug het niet meer, waardoor er af en toe wat mensen werden verrast door auto’s die plotseling stil stonden. Zonder al te veel paniek en gek genoeg ook zonder blikschade in de file, wisten we de dag weer vol te krijgen. Waarna jij lekker mocht blijven logeren tussen je vrienden in Harlingen, en ik met de collega’s mee terug toerde de dijk weer over.
Donderdag begon anders dan anders. Waar ik normaal gesproken na het tsjilpen van de wekker m’n bedje uitrol om met frisse tegenzin aan het ochtendritueel te beginnen, daar had ik er nu wat meer moeite mee. Mijn kleren kreeg ik amper aan, daarna was het vooroverhangen op de wc, gevolgd door over het aanrecht leunen, waarna ik met moeite de trap weer op strompelde. Rechtop staan om de haren te kammen lukte ook niet, waarna ik weer terugkroop het bed in. De steken in m’n buik werden niet minder, na even gewoeld te hebben bleef ik zo stil mogelijk liggen om uiteindelijk toch weer weg te zakken in een rare slaap. Na een paar uurtjes werd ik wakker en voelde het iets beter dan daarvoor, maar was ik nog niet helemaal toppiejoppie. Met lichte tegenzin werkte ik mezelf naar beneden, om op het gemakkie een ontbijtje naar binnen te werken. Bij het lezen van een boekie en drinken van wat kopjes thee begon ik weer wat op te knappen. Waarna ik me schuldig begon te voelen, omdat ik de planner nu ’s ochtends vroeg had wakker gemaakt voor iets wat met een paar uurtjes wel weer over zou zijn. Mijn schuldgevoel probeerde ik weg te werken met het draaien van een wassie en het aanslingeren van de stofzuiger. Maar halverwege het huis begon ik daar alweer spijt van te krijgen. Ik was ziek *smiley die staat te stampvoeten* waarom zou ik dan niet lekker op de bank gaan liggen met thee en een boekie? Ik had mezelf voorgenomen om niet zo’n zeurende huisvrouw te worden, dus dit ‘kado’-dagje zou ik lekker aan mezelf gaan besteden *smiley die z’n tong uitsteekt* lekker puh. Misschien was het dan niet zo handig van mij om vervolgens een boek te gaan lezen over slachtoffers van loverboys. Wat die meiden hadden meegemaakt was vele malen erger dan mijn buikpijntje, dus was het tijd om mezelf een schop onder m’n kont te geven en wat lekkers te gaan koken voor Wingman, die de hele dag had lopen te zwoegen.
Om vrijdag weer aan het werk te gaan. De collega’s vertelden honderduit over hoe het gisteren allemaal in het honderd was gelopen, omdat ik er niet bij was, en die verhalen deden me goed. De vervangende chauffeur had jou netjes achtergelaten, dus kon ik eigenlijk gewoon doorgaan waar we woensdag waren gestopt. Wederom zand en af en toe een beetje grond afvoeren vanaf de oude N31, net voorbij de afrit bij de supermarkt, en dat weer kiepen in het depot op het industrieterrein achter de Maccetaria. Woensdag waren de signaleringslichten van de brug gesneuveld, maar dat probleem was nu opgelost door op laatste oprit voor de brug een tekstkar te plaatsen met de waarschuwing dat die lichten het niet deden. Omdat de ruimte nogal beperkt is langs de weg, stond die kar wel op de oprit geparkeerd, en omdat het opritje begint met een scherpe bocht, is het zeker voor de volgeladen trailers nogal een uitdaging om op tempo in te voegen *smiley die achter z’n oor krabt* nouja uitdaging, eigenlijk gewoon onmogelijk. En nu was de ruimte nog wat meer beperkt, waardoor ook auto’s soms in de problemen kwamen met invoegen. Het is overduidelijk een werk met uitdagingen, niet alleen voor het werkvolk maar zeker ook voor de passanten. Gelukkig werd in de loop van de dag de verbinding met de lichten weer hersteld, en meteen werden ze weer volop gebruikt. Er was zoveel vaarverkeer onderweg dat het nog wel eens gebeurde dat je de slagbomen 2 keer omlaag zag gaan. Voordeel voor mij was dat ik op die manier lekker uitgerust het weekend in kon gaan.
Want zaterdag was het alweer vroeg dag. Mijn brommer moest voor onderhoud naar de garage, en omdat mijn vaste garage nogal klein is, was het idee om de brommer ’s ochtends te brengen, en ’s middags op te halen. Terwijl Wingman en ik genoten van een middagtukje, waren de mannen bij Lemstra druk aan het sleutelen. Een kleine garage, met 2 motorbruggen erin, de ene muur vol met krantenartikelen en foto’s van de racecarrière van de eigenaar, de andere muur vol met gereedschap. En daarboven een klein bordje met de veelzeggende tekst “This is Honda-land, on a silent night you can hear the BMW’s falling apart” *smiley die grijnst* en dat je bij binnenkomst ’s ochtends word getrakteerd op een stukje versgebakken appeltaart is dan ook mooi meegenomen. Alleen al daarom zou ik eigenlijk vaker moeten rijden, zodat ik wat vaker langs kan gaan voor een onderhoudje. Nadat mijn allroadmachine klaar was, mocht Wingmans speeltje nog even op de brug. Met 2 verse achterbanden rolden we niet veel later de straat uit, om via een toeristische route, langs dijkjes met woonboten en dorpjes met kerken weer naar huis te rijden.
Om zondag weer actief aan de gang te gaan. Boodschapjes doen, kaas en komkommer snijden en richting Uitgeest, om een middagje te gaan varen met het hele gezin. Opa, Oma, kinderen, aanhang en kleinkind werden in een sloepje geladen en daar ging het stel dan, in het zonnetje over het Alkmaardermeer om de adelaar langs de Zaan eens van de andere kant te kunnen bekijken. Rozig van het zonnetje en de bries die we de hele dag op de toet hadden, meerden we weer aan in de nieuwerwetse haven, waarna de reis naar Opa en Oma ging, om daar met z’n allen pannenkoeken te gaan eten *smiley die over z’n buik wrijft* het was een mooie dag die ze ons allen niet meer afpakken, en een mooie herinnering om straks mee in slaap te vallen *smiley die een kushandje doet* slaap lekker allemaal.
