Geachte Shirley, het was voor mij een uitermate chillaxed weekend, zonder Sinterklaas verplichtingen, aangezien er in de familiale kringen te weinig gelovers meer zijn. En voor jou was het ook een weekend lang uitrusten, want we hebben in december nog geen grammetje zout hoeven strooien. Dat het grote Sinterklaasfeest voorbij was, merkten we maandagochtend meteen alweer, toen we onderweg naar Harns lekker konden meezingen met Wham’s Last Christmas. We zouden gaan saneren, ergens langs de N31, dus ik had m’n boekje al meegenomen. De uitvoerder stelde me wel een beetje teleur toen hij zei dat het maar om een klein hoekje zou gaan, hoogstwaarschijnlijk slechts een paar kuub. Uiteindelijk wisten ze daar nog een groot gedeelte van de ochtend mee te vullen, en net na de schaft stonden we met het schaamrood op de bumper op het stort in Ljouwert. Een dikke 8 ton vieze grond had jij in je rugzakje zitten. Snel kiepen en weer terug naar Harns, zodat we ons daar nog een beetje nuttig konden maken. En dat lukte verbazingwekkend goed, want op het werk kwamen we een bekende fotograaf tegen. Na wat geharrewar met een heftruck en wat onhandig achteruit rijden, stond de fotograaf dan eindelijk een stukje op het werk, om ons in pixels vast te leggen. Terwijl de collega’s met trailers om de fotograaf heen draaiden, liet de uitvoerder mij nog wat puin en grondjes wegrijden. Ach ja, Fryslân, het land waar waarschuwingsborden langs de kant van de weg staan, om automobilisten te waarschuwen voor verkeerslichten *smiley met opengesperde ogen* alles lijkt hier wel wat gemoedelijker te gaan, zelfs de uitvoerder zegt na zijn punt van opbouwende feedback “Ik ben niet boos hoor!” *smiley met een dromerige blik*
En dat bleek wel, want tiisdei mocht ik werom komen in Harns. Eerst even carpoolen mei de collega’s, en dan wer an ut saneren. Noflik, als ut net sa gean als juster. Yne verte hoorde ik nog iets op’e radio, dat de A7 vanaf Purmerend en aansluitend daarop de A8 niet meer werden genoemd in de filemeldingen. Een tijdje geleden was de spitsstrook langs de A7, vanaf de aansluiting met de A8 tot aan Purmerend, al open. Bij grote drukte was er evengoed nog wel wat filevorming, maar over het algemeen reed het lekker door. Na de opening van de nieuwe Coentunnel werd het wel wat drukker op de A8 zelf. Kwam het verkeer eerst via 2 maal 2 banen van beide kanten van de A10, nu komt het via 2 tunnelbuizen en 4 rijstroken aan de ene kant en nog eens 2 rijstroken aan de andere kant van de A10 af. Die 6 rijbanen moeten vervolgens in een zeer korte tijd invoegen naar 4 rijbanen, die vlak daarna ook weer splitsen in verschillende snelwegen, wat een hoop geslinger en oponthoud tot gevolg heeft. Een paar weken terug zagen we al dat daar een een extra spitsstrookje naast was geplakt, die helemaal doorliep tot aan de al bestaande spitsstrook die op de A7 begon. Hopelijk bied dat wat soelaas. Maar wat we ook zagen, was de spitsstrook aan de andere kant van de A7, vanaf de scherpe bocht bij de oprit van Purmerend, helemaal doorlopend langs de A8 tot aan de ingang van de Coentunnel. En nu hoorden we dus op het nieuws dat die spitsstrook open is gegaan, en dat er vervolgens geen filemeldingen meer zijn tijdens de dagelijkse forenzenuittocht. Hoezee voor meer asfalt *smileys die proosten* Terwijl ondertussen de sinne omheag kwam, en oer ut dashboard hinne de cabine in scheen, zakten langzaam mijn oogjes dicht. Ik kon er net langer weerstand aan bieden, en zakte ik weg yn’e hazenslaapje. Die na een klein halfuurtje ruw werd verstoord door een uitvoerder die op jouw deur stond te kloppen, “Ik heb slecht nieuws voor je, we zijn klaar met saneren, je mag weer op pad.” En daar gean we wer, richting Ljouwert. Ditmaal mei bijna een hele vracht, ut geat al better. En ook dizze dei hield de uitvoerder ons wer bezig mei wat grond omrijden en een vrachtje zand helje om ut gat fan’e sanering wer dicht te gooien. En ook dizze dei mocht jij wer naast je zusjes bliuwen stean op’e logeeradres, terwijl ik mei de collega’s samen de sneldyk overried.
Woansdei doken we yn’e zandrace. Met in totaal zo’n 11 auto’s rieden we zand naar diverse plaatsen op het werk dat N31 heet. Ik kreeg 2 inhuurauto’s mee, die ik de weg moest wijzen. Gelukkig was die ene daar al een pear kear geweest, en kon hij me redelijk utleazen wer wie mochten storten. Pal langs de N31, op een stortje dat precies grut genoeg was foar ien auto en ien shovel. En dus moesten we guod contact halden mei die oare chauffeurs, zodat we net op’e weg hoefden te wachten en sa de hele boel zouden blokkeren. Het liep eigenlijk best lekker, tot plotseling het zand op was bij de loswal, en we naar een ander adres moesten, in Frjentsjer, wer we foarige wike ek weest waren. Door het slechte weer fan de leste tiid konden de zandboten net sa goed laden en wer bij de loswallen komen, dus was de voorraad nogal beperkt. En dat bleek ek wol, want na een rondje of 5 was het zand ek bij het noodadres op. Nei huus ta dan? Nee, er werd ergens achter op’e industrieterrein nog een bult zand gevonden, en dus konden we mooi de dei volmaatsjen. Ja een bytsje rommelig was ut wol, mei al die verschillende laadlocaties, maar dat past ek wol wer bij het thema fan dit project: un rommeltsje, mei we komen er wol! Ter afsluiting fan’e dei konden wij nog een vrachtje bollenzand laden foar Slootdorp NH, en dus vlogen we samen de dyk wer oer, de ondergaande sinne tegemoet. Nouja, ‘vliegen’ is meskien wat oerdreven, 2 keer hebben we moeten wachten voor een opengaande brug, alsof de Friezen er alles aan deden om ons in hun Heitelân te houden.
Maar het mocht niet baten, donderdag bleven we in Noord Holland. Van de ene zonnige plek naar de andere, want we mochten nu sportveldenzand rijden van Schagen naar het pittoreske Bergen. Via een smal weggetje naar een nog smaller weggetje, waar we achteruit langs de kleedkamers over de platenbaan het voetbalveld op reden. Mooie ritjes om lekker van het uitzicht te genieten en naar de radio te luisteren. Niet alleen werd er nagepraat over het belastingplan, wat voor de meeste mensen met een inkomen tussen de 35.000 en 105.000 euro goed nieuws betekende, ook hoorde ik dat er voor mensen met een MBO opleiding weinig toekomst ligt in de zorgsector. Als werkende dan, want een nieuwsbulletin verderop werd er gewaarschuwd voor een ware tsunami aan hart- en vaatziekten, omdat veel mensen teveel ongezond eten, teveel roken en teveel zitten. Dan lijkt het me wel tijd worden voor een gecombineerde oplossing: mensen attenderen op manieren voor een gezondere levensstijl, en ondertussen meer mensen opleiden voor een baan in de zorgsector. Wie waarschijnlijk ook een beetje last van hun hart hadden, waren de bestuursleden van de Volkswagengroep. Nu rommelt het daar al een tijdje, maar vandaag werd bekend gemaakt dat de mensen hebben bekend te weten van de zogenaamde ‘sjoemelsoftware’. Hoe zeggen ze dat, hoogmoed komt voor de val? In hun honger naar het wereldleiderschap en de aanwezigheid in alle segmenten van de markt, zijn ze iets te ver gegaan. In plaats van producten goed uit te ontwikkelen, zijn ze computermatig aan het valsspelen gegaan. Niet iets wat in dank word afgenomen, maar hoeveel van hun marktaandeel dit precies gaat kosten, dat zullen we pas in de loop van de tijd merken. Ondertussen kregen wij te horen dat het tweede bootje met sportveldenzand niet in Schagen maar in Alkmaar zou gaan lossen, waardoor het rondje flink werd ingekort. Lekker cruisen over de ring van Alkmaar, en laverend tussen de kleine villa’s en het weidelandschap van Bergen, brachten we onze vrachtjes weg. Ja wat is het dan heerlijk om met zo’n grote auto op pad te zijn *smiley met een zonnebril op* *smiley die met een tevreden grijns zit weg te dromen*
Vrijdag mochten we weer naar Bergen toe. Dit keer niet om iets te brengen, maar om iets op te halen. In een andere hoek dan waar we gisteren bezig waren, konden we een kelder uitgraven voor een nieuwbouwplan. 2 Appartementencomplexen worden daar gebouwd, en wat is een appartementencomplex tegenwoordig nou nog zonder parkeerkelder? Tenminste, ik denk dat het voor de auto’s is, want verder is er maar weinig plek om al die bolides om het gebouw heen te parkeren. Het stopzandachtige spul reden we naar Heiloo toe, waar ook nieuwbouw gaande is. Geen flats, maar huizen in rijtjes. Een paar rijtjes staan al, en om de wegen tussen de volgende rijtjes aan te kunnen leggen, was er nog wat zand nodig. Het eerste rondje was nog wel wat spannend. Omdat er aan de andere kant van het werk een grote trailer wat betonplaten stond te lossen, moesten we beginnen in de natgeregende zandbaan die de machinist eigenlijk voor het laatst had willen bewaren. Slingerend door de diepe sporen stuurde ik jou met samengeknepen billetjes naar achteren toe. In het donker, met regen op de spiegels, terwijl jij van links naar rechts helde, kreeg ik bijna last van een deja-vu. Gelukkig wist de machinist ons er goed doorheen te praten, en zonder kleerscheuren konden we weer op pad om het volgende vrachtje te gaan halen. Toen het eenmaal licht was geworden, en er geen regen meer in de zandbaan viel, zagen we dat deze uit de kunst werden gladgestreken. De machinist verdeelde de auto’s handig over 3 verschillende pootjes en een paar zijstraatjes, en zo konden we op het gemakkie een end weg storten. Tussen de middag had de uitvoerder nog een fijne verrassing voor ons: een lekker bakkie patat *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* met het buikkie vol keerden we die middag huiswaarts, heerlijk na zo’n productieve dag.
Zaterdag begon ook productief. Oma heeft alle jaren de kerstboom in de huiskamer staan, maar het opzetten van het hele apparaat is nogal een karweitje. En daarom is ze zo blij met al die kleinkinderen, want dan zijn er altijd wel een paar die haar willen helpen. En zo stond ik samen met m’n nichtje bij oma op de vliering, op zoek naar alle dozen en tasjes met de boom, slingers, ballen, lichtjes en andere versieringen. De vliering die jaren geleden ‘ons’ domein was geweest, regelmatig zaten de kleinkinderen daar op zondag te spelen, en veranderde de ruimte in een kantoor (compleet met telefoons met draaiknoppen) met bedrijfskantine (met wat oude pannetjes en een verdwaalde koffiemolen). Maar nu was er geen tijd om stukjes te typen op de zelfgemaakte laptop, de gezellige Kerstspulletjes moesten allemaal de trap af worden gesjouwd, en op de juiste plaats in de huiskamer worden gehangen. Na een ochtendje studderen, thee met gebak en een broodje met gebakken ei, was oma helemaal tevreden over het resultaat, en kon ik naar de volgende afspraak. Moeders wilde namelijk een keer met het hele gezin naar de musical, en dus gingen wij, mensen van het platteland, met lichte spanning richting de grote stad. De stad Utrecht, want The Bodyguard speelt alleen daaro. Na het vinden van een parkeerplaats, en de ingang van het theater, bleek dat we eigenlijk nog best wel op tijd waren. Dus even een rondje door het plaatselijke winkelcentrum gebanjerd, stiekem nog wat sjoppen en daarna op het gemakkie een leuk restaurant gezocht, zoals het echte provinciaaltjes betaamt een lekker stuk vlees naar binnen gewerkt, met een ijssie toe, en dan naar de zaal toe. Tja de musical zelf kan ik kort over zijn: waanzinnig! Erg creatief wat ze met het decor allemaal hebben gedaan, er worden leuke nummers gezongen (wel wat veel, volgens de mannen), de aankleding van de dames is ook in orde (volgens de mannen), er zit een liefdesverhaal in, maar ook wat spanning en sensatie, wat (onbedoelde) humor, en ja, uiteindelijk loopt alles goed af.
En met die gedachte kropen we zondagochtend vroeg, na een lange reis terug naar huis, weer in bed. Om nu, na het uitslapen, rustig wakker te kunnen worden, en ons op te maken voor het volgende feestje *smiley met slagroom op z’n neus* Fijne zonnigdag allemaal, geniet van de momenten samen, dan komen de goede grappen vanzelf wel *smiley die knipoogt*
