Geachte Shirley, , na een druk weekend mochten we ons maandag melden bij de loswal in Beverwijk. We zouden samen met 2 collega’s zand gaan rijden naar een werk in Heemstede. Een mooi ritje, weinig last van de file voor de tunnel. Dacht ik, want de planner herinnerde me eraan dat ik over Heemskerk zat te praten, Heemstede ligt nog even verderop *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* eerst even je topografische kennis afstoffen voordat je wat roept. Gelukkig viel het nog enigszins mee met de file, maar ik vond het wel frappant dat er ook vanaf de andere kant, terug naar Beverwijk toe, zo langzaam werd gereden. Wat ook niet meehelpt is dat het een nogal diepe en steile tunnel is. Naar beneden heel fijn, want we tikten zonder enige de moeite de 100 aan. Als er tenminste geen auto’s voor ons zouden rijden, die zich overdreven netjes aan de maximumsnelheid hielden en dan ook nog eens vergaten gas bij te geven naar boven toe. Helaas voor de vrachtwagens achter ons zakte de snelheid al gauw tot onder de 50. Na 3 rondjes begon de ochtendspits aardig op te lossen, en dat gold ook voor het zand bij de loswal, en dus weken we voor de rest van de dag uit naar Amsterdam. Op de radio hoorde ik dat er een man in Friesland zijn geld terug kreeg, omdat de Nissan Leaf die hij had gekocht, de beloofde actieradius niet haalde. Blijkbaar had de dealer hem voorgespiegeld dat de NEDC-gegevens op de website op de weg ook echt haalbaar zijn. Andere Leafrijders hoeven volgens de Nissandealer nu niet in de pen te kruipen, want de gegevens op internet blijven staan, maar als het goed is vertelt elke verkoper netjes dat de actieradius nogal kan afwijken wanneer je lange stukken met hogere snelheid rijd, of wanneer je met 4 personen en bagage reist. Wil je weten hoe ver zo’n auto nou echt komt? Bel dan gewoon eens met een Amsterdams taxibedrijf, die hebben genoeg van die electrische auto’s rijden. Ondertussen verstookten wij nog wat diesel toen we als afsluiter een vrachtje gralux naar Hoorn mochten brengen, om daarna huiswaarts te keren.
Om dinsdag weer de heel andere kant op te gaan. We mochten weer een dagje naar Harlingen, en dat kwam goed uit, want de pomp op de zaak was afgesloten wegens onderhoud, en het einde van jouw actieradius begon al in zicht te komen, dus eerst even wat vloeistof aanvullen tussen de hopen zand en schelpen, en daarna weer een stukje terug naar het werkvak aan de Kimswerderweg. Halvers onder het viaduct was nog wat klei gevonden, en dat mochten we afvoeren naar depot Oostpoort. Een mooi ritje via de lange en omslachtige route, maar dat was dit keer niet onze grootste uitdaging. In het hoekje bij de mobiele kraan stond namelijk ook nog een grote kraan. Waar wij spul uit de grond haalden, daar stopte hij lange stukken damwand in de grond. Ja moet ook gebeuren, alleen jammer dat er gistermiddag laat nog even snel wat besloten dat ze ons in de weg zouden gaan staan *smiley die staat te stampvoeten* met een beetje improvisatie en hulp van de verkeersregelaar wisten we toch elke keer weer bij de kraan en van het werk af te komen. Gelukkig zijn ze in Friesland niet zo moeilijk, op een enkeling na bleef iedereen netjes wachten tot we achteruit of tegen het verkeer in de oprit af waren gereden. Het was wel weer leuk om tussen de Friezen te werken, dat was alweer eventjes geleden voor ons. Veel collega’s klagen nog wel eens dat ze er geen barst van verstaan, tussen al dat afgekeurde dialect wat in de keet word geknauwd *smiley die nog een Beerenburg inschenkt* maar dit keer waren de rollen omgekeerd. Er waren ook wat Brabanders aan de gang, en daar verstonden de Friezen dan weer weinig van. Hilariteit alom. Als afsluiter mochten we nog een vrachtje bollenzand de dijk over slepen, waarbij we nog 1 keer voor de brug mochten wachten. Even genieten van het uitzicht, jammer dat het door de mist maar zo beperkt was.
Woensdag werd het zomaar even spannend, we hadden weer een bijrijder *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* dit keer alleen geen fijne jonge snaak, maar een iets minder jonge dame. We mochten voor directiechauffeur spelen, en aangezien 1/3e deel van de directie vrouw is, moest het wel een keer gaan gebeuren dat de dames samen op stap zouden gaan. De planner had voor ons een rondje Noord Holland uitgestippeld. Natuurlijk niet de hele dag hetzelfde rondje, dat zou maar saai zijn. Na het inladen van alle tassen, koelboxen en PBM’s op de zaak reden we naar Schagen, waar we een vrachtje zand laadden voor Egmond. Het altijd zonnige Egmond aan de Hoef, maar op het vroege tijdstip nog wat donker en in mist gehuld. Daarna weer terug naar Schagen, via de sportieve bochten van de N241, waar we er pas laat achterkwamen dat de weg die ochtend, na ons eerste ritje, was omgelegd. We reden niet meer via de tijdelijke weg, maar gingen plotseling via het nieuwe gedeelte en een nieuwe rotonde richting het werkvak, waar we een stukje van de oude weg moesten frezen. De directrice was al eerder met chauffeurs meegereden, maar dit was haar eerste keer onder de frees, jammer dat het te mistig was om te zien wat we precies deden. Via Amsterdam en Heerhugowaard vervolgden we onze weg weer terug naar boven, terwijl we lekker over het werk en vrouwendingen babbelden. Nu had ik al eens gezegd dat ik me misschien ook maar een pad naar de bordroem moest gaan banen, maar met de verhalen die ik hoorde, is daar een grote streep doorheen gezet. Lange dagen, tot wel 18 uur, de directie werkt nog meer dan de chauffeurs *smiley met opengesperde ogen* dan kan ze wel zeggen dat het heel dynamisch is en dat ze er veel positieve energie uithaalt, maar mijn voorkeur gaat dan toch liever richting het on-feministische deeltijdwerken. Sorry dames, jullie mogen de BH’s blussen en weer van de barricades afstappen, het is me duidelijk waarom het voornamelijk oude grijze mannen zijn die volgens de statistieken de bordroems en bestuursraden bezetten: mensen op leeftijd hebben minder slaap nodig, en mannen zijn gek genoeg om de weg naar de top als een wedstrijd te zien. En met die conclusie is mijn respect voor vrouwen op hogere functies alleen maar meer gegroeid. Na de lunch op de zaak, gezellig tussen de monteurs, ging zij weer richting haar bordroem en wij weer terug naar Schagen voor een laatste vrachtje freesasfalt. Het was een mooie dag, ondanks het sombere weer, maar als je goed kijkt, heeft zelfs de mist zijn bekoringen.
Donderdag mochten we gelukkig wel weer in een herhalingsrondje. Het geplande nieuwbouwtje in Heerhugowaard, waarvoor we 2 weken terug nog zand uit Schagen vandaan haalden, had nu nog wat zand nodig wat we in Alkmaar konden halen. Het rondje van iets meer dan een uur werd daarmee ingekort tot amper een halfuur, het ging zelfs zo snel dat we nog voor de lunch naar een ander werk werden gedirigeerd door de planner. In Den Helder moest een bootje met schelpen leeggereden worden, en onderweg daar naartoe hoorden we op de radio dat na de Bovag, de RAI en de ANWB nu ook een groot leasebedrijf een rapportje heeft opgesteld over de kilometerheffing. Volgens hun is het vrij simpel: mensen die veel rijden betalen meer, mensen die in de spits rijden betalen meer, en mensen die een onzuinige auto rijden betalen meer *smiley die wit wegtrekt* die eerste 2 zijn goed, want dat is alleen maar gunstig voor mij. Maar onzuinige auto’s ook aanpakken? Word dat niet al gedaan bij de pomp? Ik heb zo’n vaag vermoeden dat ‘ouder’ in hetzelfde rijtje als ‘onzuinig’ komt te staan, en dat is geen mooi vooruitzicht voor mijn bijna-klassieke Kadett en alle andere oude(re) auto’s, die voornamelijk buiten de spits hun beperkte kilometers maken. Het enige goede nieuws hierover is dat de politiek er nog niet klaar voor is. Ondertussen waren wij wel helemaal klaar voor het stoeien met schelpen. Op een gronddepot moet de natuur weer een beetje teruggebracht worden, en hoe kan dat nou stijlvoller dan met een mooie schelpenvloer? Omdat de boot nog niet leeg was, mochten we daarna nog een vrachtje naar de loswal in Schagen slepen. Hadden we het net nog over de kilometerheffing? Het lijkt wel alsof er een grotere dreiging aan zit te komen *smiley die zich om een hoekje verstopt* de Belgen zijn in aantocht! Na een mislukte overname van het Nederlandse postbedrijf, probeert België nu ons grootste krantenbedrijf over te nemen, om daarmee stukje bij beetje binnen te dringen in de bloedvaten van onze maatschappij. Zij het op een ietwat ouderwetse manier, want post en gedrukte kranten raken bij ons langzaam uit de gratie, maar in België zijn ze nog van het niveau dat een troubadour de krant staat te zingen midden op het dorpsplein en de postbode wekelijks een zakje met geld komt brengen wanneer je een uitkering hebt *smiley die grinnikt in z’n knuistje* dat tweede is trouwens geen grapje. Na de Duitsers, de Russen, diverse virussen en een overspoeling op de markt door Chinezen, moeten we nu dus onze Oosterburen vrezen. We zijn gewaarschuwd!
Vrijdag mochten we weer naar Harlingen toe. Wederom klei rijden naar Oostpoort, nu niet onder het viaduct bij de Kimswerderweg vandaan, maar uit de tunnelbak vandaan die richting Oosterparkweg gaat. Het was nog even onduidelijk waar we precies moesten wezen, maar na een halfuurtje waren de uitvoerder en de machinist het eens, en kon ik mijn boekie nog wat langer op het stuur laten liggen, want de 2 collega’s waren voor mij met laden. Een heerlijk rustig dagje werd het, met bijna meer leestijd dan rijtijd. Wel was het nog even spannend toen we bij de kraan onder in het gat stonden, en de machinist zei dat het schafttijd was *smiley die verdwaasd om zich heen kijkt* helemaal terugwandelen via de platenbaan, en dan boven nog een heel stuk naar de keet lopen? Nee we konden vast wel een stukje afsnijden *smiley met zwarte vegen op z’n gezicht* als een ware Rambo baanden we ons een weg door de prut en over smalle loopplankjes naar de stevig vastgebonden ladder toe. Waarschijnlijk zag het er iets minder sexy uit dan bij die gespierde kerel met z’n gescheurde shirt, want ik liep daar in de verplichte veiligheidsjas, met een helm op, lunchtrommel onder de arm, theebeker in de jaszak verstopt, te wiebelen door de prut heen. Maar het was wel een goede oefening voor het Adonisprogramma *smiley die met z’n spierballen rolt* alleen koos ik voor de terugweg wel voor de langere weg, want met een beker thee in de hand een ladder afklimmen is niet erg VCA-verantwoord. Om ons die dag toch nog een beetje een nuttig gevoel te geven, had de planner nog een vrachtje bollenzand voor ons geregeld. En daarmee begon het weekend *pauze voor dramatisch effect* nog niet.
Want zaterdag mochten we ook weer aantreden *smiley die rood aanloopt* om 4:30 dit keer. Nee dat is geen spelfout. Ik liep me er al een paar dagen over op te vreten. Welke idioot wil er nou op zo’n tijdstip zijn zand hebben? Terwijl de stamgasten net uit de kroeg vandaan rolden, gingen wij op pad. Een paar jaar geleden was ik naar een praatavond geweest over ‘vrouwen in transport’, waar de spreekster van die avond vrolijk opmerkte dat het chauffeursberoep zo enorm flexibel is *smiley die aan z’n kin krabt* het waren voornamelijk kantoorvrouwen die daar aandachtig zaten te luisteren. Bij een ‘flexibel beroep’ dacht ik die ochtend vooral aan een pop aan touwtjes, die beweegt zoals de planner dat wil. Tandarts? Huisarts? Fysiotherapie? Sociaal leven? Het liefst zo min mogelijk, want dat is nogal lastig in te plannen. Kan de planner ook niks aan doen, want die probeert zoveel mogelijk klanten te vriend te houden. Alleen ging het nu wel erg ver. Half 5 in de nacht zand laden, in de hoop op een stevige werkdag had ik mijn rugzak al volgepropt met extra fruithapjes-voor-onderweg, want het zou wel heel erg zijn als we dan al met de middag klaar zouden zijn *smiley die paars aanloopt* de aantallen kuubs op de bonnen voorspelden weinig goeds, en ik was me aan het klaar maken om de uitvoerder te kielhalen onder de keet door, als hij ons in de vroege middag alweer weg zou sturen *smiley die zit te schuimbekken in z’n tuigje* maar het werd alleen maar erger! Niet alleen hadden ze die vriendelijk lachende uitvoerder op dat werk gezet, waar ik maar lastig tegen kan vloeken, ze hadden in de ochtend al genoeg zand *smiley in een witte bloes met lange mouwen* om 11 uur zette ik jou aan de kant en beende ik woest terug naar huis. “Maar dan heb je nog wat aan je dag” hoorde ik van alle kanten. Nou weet je wat! Ik heb lekker die hele dag niks gedaan! De wasmachine volgepropt, en daarna lekker op de bank gelegen met een boekie en een potje nagellak. Geen boodschappen gedaan, geen ramen gelapt, geen bijkeuken opgeruimd, geen stof gezogen, geen aanrecht geboend en al helemaal geen plee geschrobd. Dat zal ze leren met hun “dan heb je nog wat aan je dag” *smiley die staat te stampvoeten* lekker puh!
Nadat Wingman thuis was gekomen van een dagje vrachtwagens kijken in de Brabanthallen, had ie een lekkere pizza voor me meegenomen. En na nog een paar uurtjes samen voor de tv hangen was mijn woede al wat verdampt. Nee ik hoef niet perse alle dagen 18 uur te werken, dat ga ik nooit volhouden, maar op zulke vreemde tijden beginnen voor slechts een paar uurtjes werk is dan wel weer het andere uiterste.
Gelukkig konden we nog 1 dagje van het weekend genieten, eerst lekker uitslapen en daarna met de familie bij Nichtje haar verjaardag vieren. De tafel stond vol cadeau’s, en ze was zo te zien erg blij met de lego-boerderij, de leesboeken en het mooie Oostenrijkse dirndl-jurkje. Na een middag vol hapjes en lekkers keerde iedereen weer huiswaarts. Wingman en ik doken samen nog even de keuken in om wat noedels met snijbonen en sambaleieren te maken *smiley die diep zucht* ken je die filmpjes van Tinie en Lau die al vloekend en tierend de kerstboom optuigen? Nou dat dus, maar dan in een klein keukentje, onder het geratel van een keukenmachine en het doorlopend gepiep van het ene of het andere kookwekkertje. Gelukkig smaakte het goed. Nu nog even de bloeddruk laten zakken voor de tv, en dan kom ik morgen jou weer opzoeken snoes, om helemaal tot rust te komen.
