Geachte Shirley, na een zondagje tv-kijken begon de maandag weer vroeg. De wekker ging al voor 4 uur, want niet alleen mochten we weer zand rijden vanaf de terp langs de Houterweg bij Hem, ook kregen we nog een bijrijder mee. Een mogelijk nieuwe collega, die eens ging kijken of ie het werk wel leuk zou vinden. Maar dat betekende dus ook dat we het goede voorbeeld moesten geven en op tijd onder de kraan moesten staan. Terwijl ik op de automatische piloot de kleppen opengooide, achteruit reed, de machinist een goejemogguh wenste en de telefoon voor het Logistiek Zonder Papier aanzette, keek de bijrijder zijn ogen uit. Zoveel knopjes op het dashboard, en welke moet je nou wel en niet gebruiken? Na het ontbijt gingen we de weg op richting de Rijweg, aan de andere kant van Hoorn. Een mooi ritje want zo kreeg de bijrijder een leuk overzicht van Westfriesland. En dat rustgevende uitzicht over de groene landerijen had ie wel nodig, want bij het lossen waren er nog veel meer knopjes nodig. Zwaailampen, praten met de machinist, liftas omhoog, sperren erin draaien, versnelling in Neutraal zetten, PTO inschakelen, hendeltje omhalen, gas geven, kleppen een stukje open, telefoon pakken om de rit te registeren en het aantal kuubs in te voeren *smiley met opengesperde ogen* ja we zijn natuurlijk al een tijdje onderweg samen, dus voor mij gaat het haast zonder na te denken, maar toen de bijrijder na de koffie op de luchtgeveerde troon kroop, bleek wel dat het niet iets is wat je in een paar ritjes leert. Ondanks de piekspanningen bij het laden en lossen, verliep de dag vlotjes. Nadat we nog even in het werkvak bij de Markerwaardweg hadden rondgeneusd, keerden we huiswaarts met 10 rij-uren op de klok. Een mooie dag om de week mee te beginnen.
Dinsdag stonden we weer op tijd bij de kraan langs de Houterweg, en mochten we zand rijden naar de fietsbrug, wat wederom een dagje Ronde Van Hoorn betekende *smiley die in z’n handen wrijft* en na het eerste rondje kregen we versterking van weer een nieuwe bijrijder. Een fijne jonge snaak die we al vaker over het werk hadden zien struinen, en die nu op zijn vrije dag eens kwam kijken hoe het werk was veranderd. Lekker babbelen over de gang van zaken, en over auto’s, want onderweg kwamen we de Alfa Romeo Stelvio tegen op het Circuit Van Hoorn. Door de zwarte kleur viel ie niet meteen op, maar gelukkig zat er en zilver- en roodkleurig Q4 embleempje op de dikke kont geplakt. De dubbele uitlaat is trouwens wel een dubbele afknapper, in de dikke ronde pijpen zie je de dunne uitblaastuutjes duidelijk zitten *smiley die aan z’n kin krabt* ik dacht dat de Q4 de dikke uitvoering was, maar blijkbaar valt dat dus wel mee. Nadat de bijrijder weer was uitgestapt om in andere werkvakken een babbeltje te gaan maken, hoorde ik op de radio dat het aantal oude diesels flink aan het slinken is. Vooral in grote steden die milieuzones hebben ingevoerd, is het aantal ‘vervuilende’ dieselauto’s flink afgenomen. Terwijl er in de gemeentehuizen high fives werden uitgedeeld, kwam er nog wel een regeltje in het bericht achteraan: de luchtkwaliteit in die milieuzones is namelijk niet verbeterd. Komt erop neer: er is voor 1,5 miljoen aan camera’s en borden geplaatst, voor 4,5 miljoen aan subsidies uitgedeeld, en de bewoners hoesten nog steeds donkere brokjes op. Maar goed, na 9 rondjes schoongebrand roet te hebben uitgestoten, mochten wij weer naar huis toe komen.
Woensdag, jawel, de kraan stond er nog steeds, boven op de berg zand langs de Houterweg. De berg begon inmiddels wel danig te slinken, maar er lag nog genoeg voor ons en de 14 andere 10x8en om de dag vol te maken. Terwijl het stort veranderde van werkvak fietsbrug naar werkvak Rijweg, hoorden we op de radio dat mensen die overwerken, gelukkig getrouwd zijn of flexwerken zich minder vaak ziek melden. Nou lijkt het me vrij logisch dat mensen die gelukkig getrouwd zijn zich minder ziek melden, want die zitten lekker in hun vel en krijgen gezonder te eten. Maar overwerken en flexwerken *smiley die achter z’n oor krabt* volgens mij melden die zich juist minder ziek omdat ze in een afhankelijkheids-positie zitten. Flexwerkers zijn makkelijk te vervangen en degenen die overwerken doen dat of omdat ze het geld nodig hebben, of om punten te scoren bij de baas (of omdat ze vrachtwagenchauffeur zijn en hun auto niet na 8 diensturen in de berm kunnen parkeren). In de horeca word het minst ziek gemeld, wat mijn idee bevestigd. Jongeren melden zich niet te vaak ziek omdat hun baan dan aan een ander word gegeven. Of ze ruilen diensten waardoor de ziekmelding niet word gemaakt. Bij de politie en brandweer word het meest ziek gemeld, maar dat is op zich niet vreemd als je een beroep hebt dat lichamelijk en geestelijk nogal zwaar is, en waarin je ook niet goed kunt functioneren als je niet in goede conditie bent. Laatst las ik een artikel over waarom mannen geen zonnebrandcreme smeren: mannen zijn stoer en sterk, die smeren niet, die eten niet gezond, die melden zich niet ziek. Dat geld voor zowel ‘stoere’ beroepen zoals bouwvakkers, als voor ‘softie’ beroepen zoals kantoorwerk, want daar heerst dan juist weer een duidelijke hiërarchie (voor meer informatie: zie de Apenheul). Niemand wil onderdoen voor zijn mannelijke collega’s, dus meld je je niet ziek, en ga je niet naar de dokter als er geen bloed of bot te zien is. Maar in dat artikel werd ook gezegd dat het bij andere ‘stoere’ beroepen, zoals de brandweer en de landmacht, juist word afgekeurd wanneer je met blessures door blijft lopen. Iemand uit een brandend huis redden met verzwikte enkels en gekneusde polsen? Geen denken aan! Ondertussen zijn leidinggevenden in alle anderen beroepen druk bezig met zoeken naar gelukkig getrouwde flexwerkers die graag overwerken, om optimaal gebruik te maken van hun FTE’s.
En ja ondertussen hadden we al 8 vrachten gekiept, en brachten we de laatste naar het werkvak bij de Markerwaardweg, maar er was nog een berichtje dat ik niet kon laten liggen: Volvo, het merk dat heeft gezegd dat niemand meer mag doodgaan in of in de directe omgeving van een nieuwe Volvo, heeft nu ook laten weten na 2020 alleen nog maar electrische auto’s te produceren. Ja vol-electrisch en hybride dan. Zo te zien hebben de Chinezen (Volvo is een aantal jaren geleden door Ford verkocht aan het Chinese Geely) het licht gezien, ondanks de dikke laag smog boven hun land, en willen ze nu echt serieuze stappen gaan zetten in de aandrijf-transitie. Wat ze trouwens niet hebben gezien in China, zijn kangoeroes. In de Volvo zitten diverse veiligheidssystemen, die ervoor zorgen dat de auto uit zichzelf afremt als er een ander voertuig te dicht voor rijd (leuk om mee te spelen in de file *smiley die in z’n handen wrijft* ) of wanneer er een voetganger oversteekt. Als uitbreiding daarop herkennen de auto’s tegenwoordig ook dieren, dus je kunt met een gerust hart je hond voorop laten lopen bij het oversteken. Tot er, ongetwijfeld ergens in Australië, iemand werd verrast toen de bolide niet uit zichzelf remde voor een overstekende kangoeroe. Het silhouet van de springende boksers word door de computer namelijk niet herkend als ‘persoon’ of ‘dier’ omdat er geen poten onder zitten. Ben je kangoeroe en wil je veilig oversteken, dan kun je dus beter even voorover bukken en op je pootjes de straat over kruipen.
Donderdag was alles weer anders, we mochten namelijk een stuk verder rijden over de werkweg, om bij de grote viaduct-constructie bij Hoogkarspel grond te gaan laden, wat we letterlijk onder de fietsbrug bij Hoorn moesten kiepen, om de zandlaag af te dekken tegen het stuiven en extra gewicht te maken voor het inklinken van de ondergrond. Het was een bewerkelijke dag voor de machinist, die in de gaten moest houden of er geen kleppen zouden sneuvelen aan de onderkant van het tijdelijke fietspad. Maar gelukkig lieten we hem al vroeg met rust, omdat we aan de rijtijd zaten. Even een beknopt lesje: 2 keer in de week mag je 10 uur rijden, en dan nog 3 dagen van maximaal 9 uur. Ja dan heb je ook nog weekendwerk, maar dat laten we voor het gemak even buiten beschouwing. Er is ook nog een tweewekelijkse maximale rijtijd, maar omdat dat zou betekenen dat iedereen de tweede vrijdag een halve dag of helemaal niet zou werken, laten de planners dat liever buiten beschouwing. Maar goed, 2 dagen dus van 10 uur. Als je trouwens 1 minuut over de 9 rij-uren heen gaat, telt de computer dat ook als een dag van 10 uur. Wil je 10 uur rijden, moet je trouwens ook 1,5 uur rusten. Na elke 4,5 uur rijden moet je 3 kwartier stil staan, maar die 3 kwartier mag je ook verdelen in 1 kwartier en een half uur (niet andersom) en die mag je ook tussendoor ergens maken, als je maar niet meer dan 4,5 uur achter elkaar door rijd. Daarom beginnen we de dag met rusten (1 kwartier), daarna de ochtendschaft (halfuur) en tussen de middag de tweede schaft (3 kwartier), zodat we zoveel mogelijk in de pas blijven met de machinisten die genoeg hebben aan 2 halfuurtjes. Op een dag met 9 rij-uren heb je genoeg aan 1 keer die 3 kwartier, maar omdat de machinisten in de war raken wanneer we onze pauze-tijden veranderen, maken we evengoed 1,5 uur rust. Komt erop neer: donderdag stonden we al om 15:45 stil, met nog een beetje rijtijd over maar niet genoeg om nog een achtste rondje te kunnen doen. Omdat ik niet gewend ben zo vroeg thuis te zijn, begon ik eerst met een koud biertje en een sudoku. Daarna koken, op het gemakje eten, en jawel hoor, toen ik de tuin in wilde duiken om het konijnenhok nog even op te knappen, begon het net te regenen *smiley die z’n neus tegen het raam drukt* de tuin zuchtte onder het verfrissende buitje, en ik zuchtte opgelucht toen het even later droog werd en ik alsnog naar buiten kon. Voordeel van die regen is trouwens wel dat de slakken tevoorschijn komen, dus kon ik mooi 3 handen vol van die vieze glibbers in de groene bak gooien.
Om vrijdag helemaal uitgerust de deur weer uit te lopen. Onderweg naar jou toe zag ik iets door het struikgewas ruisen, een waggelende cavia met een spitse neus die iets te lang bij de accupuncturist op tafel had gelegen *smiley met hartvormige ogen* het egeltje liep voor me uit over de stoep en kroop verderop het gras in, wat leuk om te zien, meestal liggen ze plat op het asfalt. Wat eten ze eigenlijk? Slakken toch *smiley met het schaamrood op de kaken* heb ik gistermiddag gewoon z’n eten weggegooid! Gelukkig werden we snel afgeleid op het werk, want de machinist van de hele grote kraan was een dagje vrij, en dus konden we laden bij 2 gewoon grote kranen. Eindelijk eens rustig de administratie doen en een boekie lezen *smiley die zich uitrekt* heerlijk als je zo kan werken. Wederom reden we weer grond naar de fietsbrug, en na een paar rondjes zag ik iets wits voorbij schieten. Je weet hoe ik denk over wit: dat is voorbehouden aan bedrijfsauto’s en Aziatische sportwagens *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* en laat dit nou net 1 van de waanzinnigste Aziatische sportwagens zijn! Vlak voor ons reed een Lexus LFA de Westfrisiaweg op. Helaas moesten wij afslaan het werkvak in, want ik had graag nog een tijdje achter die strakke kont aangereden om iets op te vangen van het heerlijke geluid. Ondertussen werd niet alleen ik maar ook het klimaat om de auto heen steeds broeieriger. Toen we bij de zevende vracht stonden te twijfelen of we nog terug zouden komen, kleurde de lucht in de spiegels onheilspellend donker. Vrijmisp (VRIJdag MIddag SPits) met een wolkbreuk? Nee hoor, dit werd ons laatste rondje. Helaas zette het buitje niet erg door, in tegenstelling tot de planner, die vond dat we nog wel genoeg rijtijd over hadden om nog even een vrachtje zand naar Andijk te brengen, waarna we snel doorreden naar de zaak om een plotseling opgedoken luchtlekkage op te laten lossen en te genieten van een kouwe kletser in de kantine met zowel arko als airco *smiley met een witte snor* en pas weer naar buiten komen wanneer het was afgekoeld, zodat ik zonder te zweten bij Wingman achter op de fiets mee kon liften naar de snacketaria.
En toen was het zomaar alweer zaterdag. Even geen Hoogvliegersdag voor Wingman, maar een dagje bankhangen en bijkomen van de werkweek.
Gelukkig hadden we zaterdag uitgeslapen, want zondag werden we al vroeg wakker gebeld door Vader, of we zin hadden in een rondje toeren met de brommer. Even over 9 stonden we naast het bed, en half 11 zaten we bij Oom aan de koffie en thee. Een bakkie met een koekje erbij en daarna ging het richting Ouwekerk aan de Amstel. Via boerenweggetjes en fietspaden toerden we naar Kamerik *smiley die achter z’n oor krabt* nog nooit van gehoord, maar gelukkig hadden ze daar een oud centrum waar we langs de gracht genoten van een verkoelend frisdrankje met hamburgers en tosti, om daarna via via weer terug te toeren naar Vaders huis. De navigatie raakte een beetje in de war van de oude wegen die er niet meer waren, en met een klein stukje snelweg tussendoor reden we mooi binnendoor terug naar Café Mama. Onderweg had Vader lekker naar de radio zitten luisteren, dan kan gewoon op zo’n Goldwing, en hij wist te vertellen dat Max Verstappen, voor het oog van honderden fans die waren afgereisd naar het Spielberg Circuit in Oostenrijk, was uitgevallen na een tikje van achter en daaropvolgend een kapotte koppeling. Wij konden gelukkig wel ons rondje terug naar huis afmaken zonder problemen, en zo genieten we van de laatste zonnestralen op deze zonnigdag. Nog even een koud pilsje en dan lekker het bedje opzoeken, want morgenochtend beginnen wij ook weer vroeg in de grondrace. Weltrusten snoes, tot morgen *smiley die nog een flesje opentrekt*
