Geachte Shirley, ken je dat gevoel? De warme rillingen die door je lijf lopen, de weke knieën, de klamme handjes, de knoop in de maag. Ja, het moment dat je Die Ene treft. Dat je mond droog word, je niks meer weet te zeggen. Wauw. Met de vocalen van Simply Red op de achtergrond, dreef ik de hele middag op een roze wolk. Een wolk waar een bult teringherrie uitkomt, en die je aan het stuur voelt trekken als je het gas intrapt *smiley met hartvormige ogen* ja wat is de Kadett toch een heerlijke auto, zoals ze tegen me mompelt, pruttelt en brult. Jammer dat ik zo vaak met jou op pad moet, anders had ik wel wat meer kilometers met haar kunnen maken. Gelukkig was de knoop ik me maag ’s avonds weer verdwenen, want ik werd mee uit eten genomen. Gezellig naar Angelo’s in Egmond aan Zee, waar mijn bestelling wat onduidelijkheid veroorzaakte (sinds wanneer is salade geen hoofdgerecht, welke memo heb ik gemist?), heerlijk gesmuld van de gebakken banaan, en mekaar daarna weer netjes terug gerold naar auto. Die avond viel ik met een grote glimlach op m’n gezicht in slaap, wat een heerlijk weekend.
Waar de zondag nog een heerlijke nazomerse dag was, daar begon op maandag de herfst. Regen en wat wind, maar gelukkig was het in Hoorn droog. We moesten namelijk zelf laden onder de trechter, en dan is het wel fijn als het niet naar binnen regent. Het eerste vrachtje was beginnersgeluk, daarna werden het vooral kamelenvrachten. Dat zelf laden en ondertussen omschakelen van voor- naar achteruit blijft lastig voor mij. Het rondje zelf was wel leuk. Mooi in de zandrace, beetje off road rijden, en vooral veel om ons heen kijken. Vlakbij de loswal zit een Mercedes dealer, daar komen we elk rondje langs, en wat is het dan heerlijk om naar binnen te kunnen gluren, naar al die mooi gepoetste sterren, en die waanzinnige knalrode SLS AMG, die ze hebben aangekleed als rally auto, met nummers op de flanken en gele strepen die de lange neus nog meer benadrukken. Wauw wat een bak. En wat is het heerlijk kijken, als je weet dat je thuis nog iets veel mooiers heb te staan.
Dinsdag reden we het pad af, zo rond kwart voor 6, en we hadden meteen de eerste paar oogjes al in de schijnwerpers. Ja ik heb de onderzoeken ook voorbij zien komen, dat hardlopen je leven met een paar jaar verlengt. Maar wanneer word nou dat onderzoek naar buiten gebracht, waaruit blijkt dat ’s ochtends vroeg hardlopen, in het donker, zonder verlichting, op een slecht verlicht boerenweggetje, je leven drastisch zou kunnen inkorten? *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* malloten… Blijkbaar was ik hier zo van geschrokken, dat de rest van de dag ook een zooitje werd. Alle beginnerstrucs heb ik uit de kast gehaald: bijna een zakbaken omver rijden, slordig laden, midden in de zandbaan kiepen, of juist aan de buitenkant, waar eigenlijk niks meer nodig was, de pallet aanrijden die naast de trechter ligt, het was een zooitje. Een zooitje wat lekker lang duurde, het begon zowat alweer te schemeren toen we op huis aan gingen. Snel eten, en daarna weer op pad voor de strooicursus. Nog een keertje oefenen. En het ging inderdaad al een stuk beter. We hadden nu nog maar 20 minuten nodig om de klep eruit te halen, en daarna stond de strooier, die eigenlijk niet van jou is, er ook snel op. Nog even stoeien met de sneeuwschuif, bakkie thee, en weer naar huis.
Woensdag ochtend heb je meteen aan het morning-after-strooien kunnen wennen. Korte nachtjes is het risico van een koude winter. En dat we dan op pad gaan in de mist, maakt het er mischien ook niet makkelijker op. In ieder geval niet voor de mensen die bij Rottepolderplein tegelijk probeerden in en uit te voegen. Poeh die kettingbotsing konden we nog net ontwijken *smiley met opengesperde ogen* wakker! Maar het was wel een mooi dagje. Puin laden in Amsterdam, dat storten in Haarlem, waar we meteen korrel konden opladen voor hetzelfde werk in Amsterdam. Hyper efficient bezig, zo maken we optimaal gebruik van jouw capaciteiten. Net zoals ik wat efficienter gebruik wil maken van jouw bekerhouder. Dat er in de zee een eiland van plastic afval ronddrijft, dat net zo groot is als Frankrijk, ja dat is nog ver van me bed. Maar dat er na een sportieve stuurmanouvre een stapel plastic bekertjes door de cabine heenrolt, dat word ik toch wel een beetje zat. Dus heb ik vanaf vandaag een eigen beker mee. Wat trouwens ook wel lekker is als je een BVO’tje mee heb, dan hoef ik niet meer met m’n tere klauwtjes dat hete plastic bekertje vast te houden, om vervolgens de thee over m’n vingers te morsen. Gelukkig hadden we genoeg afleiding onderweg. Na 2 rondjes over de snelweg, waarvan 1 keer bijna achter op een kettingbotsing geklapt, en 1 keer een tijd in de file te hebben gestaan voor de afrit, vond ik het welletjes, mooi binnendoor rijden. En toen m’n zusje ook nog eens een rondje mee ging, was het feest compleet. Lekker samen naar mensen roepen (ow staat het raam nog open?), glimmend rode meubels en waanzinnige trouwjurken bekijken, wat een feest. Ja het was weer een mooi lang dagje, en wat hebben we ervan genoten.
Net zoals ik donderdag weer wilde genieten van de zandrace bij Hoorn. We weten inmiddels de weg een beetje, ik begin een beetje te snappen hoe het werkt met de PDK bak in manual-offroad-stand, de sperren ingeschakeld, wat kan er nu nog mis gaan? Nou… Ik weet niet of je dat wel eens heb gehoord van NASCAR racers, of de Indy 500, of hoe heet dat waarbij ze in Amerika op grote ovale stukken asfalt racen? Er komt een moment dat de motor op de ideale temperatuur is, de staat van de banden en het wegdek perfect op mekaar aansluiten, de stand van de zon en de maan precies goed is, en dan schiet je zomaar een aantal plekken vooruit in het rijtje. Als ik het goed heb begrepen, noemen ze dat ‘in the zone’. De fans smullen ervan. Als tegenhanger heb je ook ‘out the zone’. En dat had jij vandaag een beetje. Sterker nog, jij was zoooo *smiley die z’n handen uit elkaar houd* ver out the zone, dat ik in het stratenboek een paar hoofdstukken verder moest bladeren om je weer te vinden. Kwam het door de mist, dat je de shovel niet kon zien? Vind je het eng om volgas met je neus vooruit het zand in te duiken? Ik snap het niet snoesie. Gelukkig wist de machinist ons weer een beetje op te peppen. Gedeelde smart is halve smart, gedeelde vreugd is dubbele vreugd. Tja de tegelwijsheden vliegen de hele dag door over de bak hiero. Gelukkig konden we nog even een klein stukje van de wereld redden. Toen ik de kantine in liep om een bakkie te gaan doen, zat er een vogeltje binnen, maar gelukkig hebben we die op vakkundige wijze weer naar buiten kunnen helpen. Heb je dat ook wel eens, dat je iets aan het doen bent, en dat je denkt “als er nu iemand binnenkomt, heb ik wel wat uit te leggen”? Nouja, dat moesten we dus ook even aan die collega uitleggen, die binnenkwam op het moment dat ik naast de kachel zat gehurkt, en 2 andere collega’s op me afliepen terwijl ze “Pak em! Pak em!” riepen *smiley die achter z’n oor krabt* het is niet wat je denkt hoor.
Vrijdag ging de zandrace al beter, deze dag begon zonder mist, en hoewel we nog niet in the zone zaten, gaat het wel al wat beter. In de zandbaan dan. Op de weg blijft het lastig, met al die verkeerslichten. Een constante bron van ergernis. En dan durven ze ook nog een bordje op te hangen met “groene golf bij 70 km/h”. Nou ik heb een hoop Golfjes zien rijden, maar die ene groene golf is toch lastig te vinden. ’s Ochtends gaat het nog wel, dan blijven de lichten wat langer op groen, omdat er minder verkeer uit de zijwegen komt, maar daarna is het toch vooral een kwestie van veel optrekken en veel afremmen. Hopelijk is de gemeente Hoorn niet bezig met het verbeteren van de luchtkwaliteit, anders zouden we met 13 vrachtwagens die er zo’n 26 keer per dag langs rijden de uitslag nog wel eens negatief kunnen beinvloeden. En ’s middags hadden we al helemaal geen last meer van de verkeerslichten. Toen werd het zo druk met automobilisten die op weg waren naar het weekend, dat we elk licht tegen hadden. Ondanks alles waren we toch op tijd klaar. Konden we onderweg naar huis, mooi in het zonnetje, nog wat naar de radio luisteren. Er was een Nederlander te gast bij Wilfred Genee, die kwam vertellen over zijn baan als assistent bondscoach van het voetbalteam van Sierra Leone. Er werden wat grapjes gemaakt over Ebola, er werd serieus gepraat over Ebola, en er werd gevraagd naar zijn reden, waarom hij naar Afrika is gegaan. Hij vertelde dat hij had gehoord dat het de hel op aarde was, de slechtste plek waar je zou kunnen wonen. Nieuwsgierig als hij was, ging hij daar kijken. En inderdaad, het is de hel op aarde. Kinderen van basisschool leeftijd werken zich daar kapot in de diamantmijnen. Waar wij in Europa de edelstenen zien als ultieme luxe en geluk, waar wij elkaar ringen met diamanten om de vingers schuiven op de mooiste dag van ons leven, daar staan kinderen aan de andere kant van de wereld zich letterlijk dood te werken om die diamanten op te graven. Een heftig onderwerp voor de vrijdag middag, waarop de meeste mensen toch vrolijk naar huis (en hun kinderen) toe gaan. Gelukkig werd het verhaal onderbroken door de reclame. Wist je dat 1 op de 8 werknemers last heeft van werkstress? *smiley die het stuur een kopstoot geeft* Serieus? Heeft er niemand aan gedacht dat 10 uur op een dag werken, in een slecht geventileerd kantoor, op een krakkemikkige bureaustoel, mischien wel net zo stressvol kan zijn als op je 7de tot aan je magere knietjes in de narigheid te moeten staan om glimmende stenen op te graven voor chagrijnige mensen, die je soms geeneens te eten geven omdat je niet genoeg heb gegraven? Poeh jeetje, werkstress, ja, lastig hoor.
Gelukkig was er vrijdag avond een goede film (goed als in ‘veel simpele grappen over stereotypes waarover iedereen bevooroordeeld is’) op tv, en kon ik zaterdag toch nog een beetje blij opstaan. Terwijl jij lekker staat uit te rusten tegen de dakgoot, ga ik weer op pad, naar de therapeut, voor een heerlijke relaxmassage. Ja dat heb ik na al die werkstress *smiley die een bordje SARCASME omhoog houd* wel verdiend. Heerlijk los gekneed, lekker bijgepraat, en helemaal Zen ben ik daarna nog even gaan sjoppen. In een winkelcentrum. Waar ik eigenlijk de weg niet weet. Gelukkig heb ik toch alle boodschappen bij elkaar kunnen vinden, en kon ik de rest van de middag lekker op de bank hangen met een kopje thee en wat leesvoer. En ’s avonds verder chillaxen, mama had gekookt, en er waren 2 films met Angelina Jolie op tv. Waarvan 1 met Gerard Butler. Met borsthaar. Ik weet niet meer precies waar het over ging, maar dat Schotse accent van hem is wel geweldig *smiley die zit te kwijlen in z’n tuigje*
En nu is het alweer zondag. Na de herfst van afgelopen week, lijkt het nu wel weer nazomer. Dit zou zomaar eens de laatste geschikte motortoerdag kunnen, dus ik denk dat ik daar wel even gebruik van moet maken.
Fijne zonnigdag allemaal, sta af en toe even stil bij de minder mooie dingen, maar vergeet niet te genieten. De wereld is narigheid, maar tussen die narigheid is er ook veel moois te zien.
