Geachte Shirley, na een weekendje toeren door de Eifel en de Ardennen was het wennen om weer thuis te zijn. Het viel dinsdag ochtend dan ook niet mee, toen de wekker ging terwijl het nog donker was buiten. In tegenstelling tot de uitgebreide buffets die we de afgelopen dagen hadden gehad, moest ik nu zelf m’n eitjes bakken. En een lunchadres stond ook niet in het routeboek, zodoende kwam ik weer met een tas vol etenswaren naar jou toe gefietst. Door de ochtendkou, want april doet wat ie wil, en dat is een nachtje vorst geven na een paar zonnige dagen. Vandaag ging de bijrijder ook weer mee, en zo gingen we met z’n drietjes op pad, eerst zand rijden van Diemen naar Almere, maar halverwege de dag mochten we de barre strijders in de zwarte meuk gaan helpen. De boot was er te laat, hoorde ik. Of eigenlijk op tijd, alleen in de verkeerde haven, dus waren ze wat later begonnen dan eigenlijk de bedoeling was. Er werd al gezegd dat het zo laat zou worden, dat er eten geregeld moest worden. Tussen alle paniek over het nachtwerk door, konden we mooi een beetje naar het nieuws luisteren. Een heel weekend is alles langs ons heen gegaan, in de auto hebben we bijna alleen maar Simply Red zitten luisteren, maar nu hoorden we wat er in de rest van de wereld was gebeurd. Koningsdag is relatief rustig verlopen, zo’n 2 miljoen mensen hebben het hele gebeuren op tv gezien. En er was een aardbeving in Nepal. Zaterdag was dat gebeurd, maar de naschokken dreunden nog steeds door. Bijna elk uur werden de getallen bijgesteld, over het aantal doden en het aantal vermisten. En dan hebben ze nog niet eens alle gebieden kunnen bereiken. De wereld is klein, wat er aan de andere kant van die immense bol gebeurt, is binnen de kortste keren ook bij ons te zien. Via de diverse media komen beelden en berichten binnen van de ellende die mensen daar over zich heen krijgen. Stiekem verlangde ik terug naar het weekend, zonder nieuws, zonder nare foto’s, waar de wereld nog mooi en zonnig was.
Woensdag mocht de bijrijder weer een dagje met ons mee. En het werd een hele wereldreis, want we mochten laden in Kudelstaart, om korrel en zand naar een werk in Hoofddorp te brengen. Via buitenom en binnendoor wegen vonden we uiteindelijk de snelste route weer terug naar het depot in Kudelstaart. Daar kwamen we nog een andere Miss Truckrace Battle tegen, wat is het chauffeurswereldje dan weer klein, ondanks dat we allebei totaal andere spullen vervoeren. Terwijl de bijrijder wat zat na te denken over de interessante vragen die hij kon stellen om zijn stage nog wat leerzamer te maken, luisterder ik lekker wat naar de radio. Waar ik nogal wat conflicterende berichten tegenkwam. Het schijnt dat er elk jaar zo’n 2300 kinderen in het ziekenhuis terecht komen, omdat ze met hun beentjes tussen de spaken van de fiets terecht zijn gekomen. Ongeveer 1/3e daarvan loopt daarbij botbreuken op. Vaders en moeders schijnen nog wel eens nalatig te zijn met het monteren van spaakbeschermers, wanneer ze een kinderzitje op de fiets zetten. Of ze hebben een tweedehands zitje van marktplaats, waar nog geen beenbeschermers op zitten. Erg gevaarlijk dus, dat fietsen met kinderen erbij. De kinderen dan maar in de auto meeslepen? Nee dat schijnt dan ook weer niet helemaal goed te zijn. Een hoogleraar waarschuwt voor de langetermijn-kosten voor zogenaamde ‘achterbankkinderen’. Kinderen die overal naartoe worden gesleept, van school naar sportclub naar leuke uitjes, en daarbij niet echt leren wat tegenvallers en teleurstellingen zijn. Waardoor ze later, na hun studie, vreselijk in de war raken van alle teleurstellingen die ze dan opeens tegenkomen in het echte leven. De kosten voor medische en psychische zorgen gaan danig oplopen. Tja wat moet je dan nog met je kinderen? Van de auto raken ze in een burnout, van het fietsen krijgen ze botbreuken. Dan maar wandelen, door de regen en met tegenwind, zodat ze wat eelt op hun ziel krijgen.
De donderdag begon heerlijk, voor het eerst kon ik naar het werk fietsen, zonder dat de lichten aan hoefden. De stageloper mocht met iemand anders meerijden, en zo gingen we samen op pad richting Alkmaar, om zand te brengen naar een werk in Heerhugowaard, bij die leuke uitvoerder met die vrolijke hond. Enthousiast blaffend kwam ie naar me toe gerend, waarna hij kwispelend tegen me opsprong. Terwijl ie me in m’n gezicht probeerde te likken, gooide z’n hond een steen op m’n voet, als teken dat ie die wilde apporteren *smiley die staat te springen in z’n tuigje* altijd leuk om zo op een werk te worden begroet! Helaas mochten we de dag daar niet vol maken, en gingen we daarna de klus in. Zo mochten we ook de mensen in de buurt van Hoorn nog even gek maken. Zand laden bij de loswal, aan de ene kant van Hoorn, en lossen in de nieuwbouw bij Zwaag, aan de andere kant van Hoorn. Het gebeurt nog wel eens dat de buurtbewoners dan boos gaan opbellen naar de uitvoerder van het werk, omdat er rode auto’s door de straat heen denderen. En er was nog wel afgesproken dat de auto’s van het werk aan de Westfrisiaweg niet door de dorpjes zouden rijden! *smiley die wild met z’n vuisten staat te zwaaien* Maar wij reden natuurlijk helemaal niet naar dat werk *smiley die z’n tong uitsteekt* Lekker puh! En met die fijne gedachte in het achterhoofd reden we weer op huis aan, luid meelallend met de radio, wat is dat toch heerlijk als je het een paar dagen niet heb kunnen doen.
Konden we gister nog door het licht fietsen, de vrijdag begon wat vroeger. Bij een langzaam opkomend zonnetje reden we richting Amsterdam, om een bootje leeg te rijden. Heerlijk rustig, boekie op het stuur, beetje kijken naar de vos die aan de andere kant van de haven op ganzen aan het jagen was. En ondertussen wat naar de radio luisteren.
Vrijdag is Peter Heerschopdag. Hij kan het zo mooi vertellen, eigenlijk hoef ik geeneens meer naar de nieuwsberichten te luisteren, als ik hem heb gehoord. En hij plaatst alles dan weer even in het juiste perspectief: terwijl in Amerika 2 mannen mekaar helemaal aan poeier gaan slaan voor 300 miljoen dollar aan prijzengeld, liggen in Nepal nog steeds mensen onder het puin. En de mensen die het hebben overleefd vechten ook met elkaar, maar dan voor water en wat te eten. Is het oneerlijk verdeeld in de wereld? *smiley die aan z’n kin krabt* ik weet het niet… Je zou je bijna gaan schamen om het dan nog over simpel lokaal nieuws te hebben, zoals de milieuzone die is ingesteld in de stad Utrecht. Dieselauto’s van voor 2001 en benzineauto’s van voor 1992 krijgen daar nu een bekeuring als ze de stad inrijden. Goed voor het milieu? Ik betwijfel het. Goed voor de winkeliers? Ik weet wel zeker van niet. Maar ach, het is 1 mei, zo zonnig dat ik al de hele dag met de zonnebril op in de auto zit, en we mogen zand brengen naar tuincentra en hoveniers, het teken dat de lente nu echt is begonnen. Tot je de weersvoorspellingen hoort: nachtvorst in het hele land *smiley met een muts op* Nouja dan maar een paar biertjes drinken met de collega’s, dan heb je niet zoveel last van de kou als je naar huis toe fietst.
Zaterdag begon met een droge smoel. Vreemd, ik heb gister toch genoeg gedronken, maar nu alweer dorst. Nog even snel een extra glas water, en dan naar de therapeut toe, lekker een uurtje alles van me af praten, de frustaties over de gordijnen die nog niet hangen, en de stress en drukte die je van zo’n verhuizing hebt, om daarna lekker ontspannen wat te gaan shoppen, beetje in de tuin klooien, je kent het wel. Maar niet te lang, want ’s middags mocht ik nog even aan het werk. Het is al een tijd geleden, maar nu moest het toch maar weer eens gebeuren: koeien melken. Hoewel de koeien zelf niet veel veranderen, is er bij het spoelen van de apparaten wel het een en ander veranderd. Gelukkig konden we de avond afsluiten met een pasgeboren kalfje *smiley met een verliefde blik* zo lief! En dan had mama ook nog eens lekker gekookt, leek het toch nog een beetje op vakantie.
En dat vakantiegevoel bleef ook zondag nog hangen. Oma had alle kinderen en kleinkinderen uitgenodigd voor een brunch. En zo zaten we daar vanochtend, met de hele groep, aan mooi gedekte tafels, met bubbels en thee en sju de rans, en een heel uitgebreid buffet. Brood met kaas, vlees en vis en de nodige zoetigheid, het was een heerlijke ochtend. Lekker bijkletsen met iedereen, lekker snaaien, een heerlijke ochtend. Zoals gewoonlijk kon ik weer rollend naar de auto. Gelukkig mag ik straks weer even koeien melken, om wat calorietjes te verbranden. Maar ik ben bang dat ik nog wel een hele week koeien moet melken om de calorieën van deze ochend allemaal te kunnen verbranden.
Ja snoes, koeienlucht, je bent het niet erg gewend, het is iets anders dan de lucht van de remmen of de koppeling, maar je zal het morgenochtend wel weer ruiken, als we samen op pad gaan. Fijne zondag, en tot morgen.
