Geachte Shirley, week 37 2015 (met de neus tussen de boeken)


MAN TGS 2nd gen
Geachte Shirley, omdat we de afgelopen week niet veel kilometers samen hebben gemaakt, dacht ik dat het misschien wel leuk zou zijn om het eens over een andere hobby te hebben, namelijk boekie lezen. Het gebeurt met enige regelmaat, dat ik tijdens het wachten even een tijdschrift op je stuur leg, maar ook thuis probeer ik de nodige hoofdstukken weg te werken. Daarom deze week een paar leestips.

Zondag beginnen we met een spannend boek, in het zonnetje in de tuin, of lekker gestrekt op de bank, want dit verhaal wil je in 1 keer uitlezen: De waarheid en andere leugens, van Sascha Arango. Een man, schrijver van beroep, is getrouwd en woont samen met zijn vrouw in een rustieke boerderette. Ondertussen heeft hij een affaire met een lekker jong ding dat bij de uitgeverij werkt. Tot zover weinig nieuws. Maar dan komt zij met het verhaal dat ze zwanger is van hem. Moet hij het aan zijn vrouw vertellen, en met zijn minnares verder gaan? Of is er een andere oplossing? Hoofdstuk na hoofdstuk word je meegesleept in een verhaal, waarin de hoofdpersoon de waarheid op intrigerende wijze naar zijn eigen hand weet te zetten. Tot de aandacht van de politie word getrokken. Zou hij hen ook om te tuin kunnen leiden?

Maandag is, net als 1 januari, de dag waarop we zeggen dat we het vanaf nu echt anders gaan doen. Stoppen met roken en die slechte relatie, en beginnen met gezond eten en sporten. Ja, dat zeiden we vorige keer ook, maar nu gaan we het echt echt echt doen! Roos Vonk beschrijft in haar boek Je bent wat je doet, waarom het ook dit keer niet gaat lukken. Alle instinkertjes weet zij feilloos op te noemen. Ze legt uit waarom het niet lukt om gedrag te veranderen of voor langere tijd vast te houden. Waarom je juist niet naar je ‘onderbuikgevoel’ moet luisteren, en juist wel met je verstand moet gaan handelen, nadat je tot 10 hebt geteld. Een erg leuk boek voor mensen die vol goede voornemens zitten, maar die het nog steeds niet is gelukt om 10 kilo af te vallen, een marathon te lopen en afscheid te nemen van die man/vrouw. In duidelijke taal zet zij ingewikkelde psychologische fenomen uiteen. Dus zet er een voornemen bij op dat lijstje: dit boek lezen! En nee, een goed voornemen hoeft niet te wachten tot 1 januari.

Dinsdag gaat het euforische gevoel van een overwonnen maandag over in het deprimerende besef dat het nog lang geen weekend is. Daarom vandaag een boek met de titel Verloren maandag, wat is geschreven door Valerie Eykdom. Het verhaal word verteld door een jonge vrouw, die van saai uitzendbaantje naar naamloze bedgenoot naar het volgende saaie baantje dwarrelt. Tja, dan moet je jezelf toch een beetje zien te vermaken. En dat doet ze dan ook. Ze heeft het mindfucken van collega’s tot een kunst verheven. Een erg vermakelijk boek met een ietwat sneue ondertoon. Dat ze wat extra pittigheid op de pizza van een collega smeert, is lachen. Maar wanneer ze de Kerst alleen doorbrengt, krijg je toch een beetje medelijden met haar. Gelukkig loopt het verhaal met een lach af. Voor de lezer dan…

Woensdag is de dag om de week en taboes te doorbreken. Sex, euthanasie, het homohuwelijk, over alles moet tegenwoordig gepraat kunnen worden. Maar er is iets wat we vaker doen dan bonkeren, dood gaan of trouwen met iemand van hetzelfde geslacht, en dat is poepen. Het begon met een boek van Midas Dekkers: De kleine verlossing – Of de lust van het ontlasten. Ik had al eerder wat van hem gelezen, en daarom was ik ook benieuwd naar zijn nieuwste boek, ook al ging dat over poepen. En het blijkt nog best interessant te zijn ook. Midas is zelf ook nieuwsgierig. Boeken en tv programma’s worden gevuld met eten en hoe we het klaar moeten maken, maar niemand besteed aandacht aan wat er daarna met het eten gebeurd, wanneer het is verwerkt door het lichaam. Midas Dekkers vertelt wat over de geschiedenis van het toilet, en wat er in je lichaam gebeurt. Met een simpel taalgebruik en een sarcastische ondertoon beschrijft hij wat er in jouw lijf gebeurd. En hij geeft ook nog eens tips welke ingrediënten te eten om stinkende scheten te maken *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* als dat geen gezellige Kerst word!
En ja, als je dan een boek over kakken hebt gelezen, dan is de schaamtegrens weer een heel eind opgeschoven. Daarom stond ik erg nieuwsgierig het boek De grote boodschap, gezondheid en hygiëne, en waarom de nood zo hoog is van Rose George af te rekenen. Wat zou er nog meer te vertellen zijn over ontlasting? Nou, heel veel! Wist je dat er meer dan 2 miljard mensen zijn die geen wc hebben? Nee, geen emmer in een hokje, geeneens een gat in de grond. Ze poepen op straat, of in een plastic zakje. Of langs een rivier, waar een stuk verderop kleding word gewassen, en kinderen spelen. In Amerikaanse steden is, in navolging van Londen, een riool aangelegd. Heel netjes allemaal, alleen stroomt alles over wanneer het hard regent, en weten ze niet wat te doen met het slib uit de afvalwateringzuivering. Nee geen biologie dit keer, maar een inkijk in verschillende culturen. Rose George is de hele wereld over gereisd, om de diverse opvattingen over sanitatie naast elkaar te leggen. Van het superhygiënische Japan (ik wil ook een douchetoilet!) naar India, waar mensen uit de laagste kasten zijn veroordeeld tot een leven lang andermans beer op te ruimen. Een boek wat je ogen opent. Om je eerlijk te zeggen heb ik me geschaamd, dat ik na het lezen van dit boek heb gezeurd over de dixies-zonder-wcpapier. Er zijn landen waar ze geeneens dixies hebben. Daar gaan meer kinderen dood aan diarree (opgelopen door water dat is besmet met, jawel, poep) dan aan HIV. Terwijl de beroemde Hollywoodsterren zich op de foto laten zetten, te midden van Aidsweesjes, sterven de kinderen buiten het zicht van de camera aan zoiets simpels als diarree, om de doodeenvoudige reden dat ontlasting en schoon drinkwater niet gescheiden kunnen worden. Misschien dat we daar eens geld voor vrij moeten maken, wanneer we iets overmaken naar het goede doel.

Na de dikke pillen van de woensdag, is het donderdag tijd voor iets luchtigers. Sterker nog, in dit boek staan zelfs foto’s! Spyker, een dollemansrit, geschreven door Maarten van der Pas en Robert van den Oever, is een boek over het begin van het moderne Spyker (het automerk was voor de Tweede Wereldoorlog al actief, maar is in die tijd ook failliet gegaan) tot het jaar 2009. Maar in die paar jaar gebeurde er al genoeg. Nee geen moorden of westernverhalen, maar afgezien daarvan wel een spannend jongensboek. Het gedeelte over de aandelen is allemaal abracadabra voor mij, maar het is fascinerend om te lezen hoe Victor Muller op miraculeuze wijze alles en iedereen naar zijn hand weet te zetten. En dan niet alleen goedgelovige, bevriende mannen die aandeelhouders worden, maar ook de banken, waarvan je zou verwachten dat die wel serieus naar de cijfers zouden kijken. Blijkbaar kan het zo makkelijk zijn als je een vlotte babbel hebt. Klopt het toch wat m’n oma zei: brutale mensen hebben de halve wereld.

Op vrijdag worden de grappen op het werk meestal wat losser, wat schunniger. En wat past er dan beter bij zo’n vunzige vrijdag, dan de autobiografie van Bobbi Eden. Om je eerlijk te zeggen, het idee wat ik over Bobbi had, was altijd een beetje dubbel. Van de ene kant vind ik haar een heldin, van de andere kant is het een blonde porno actrice (licht denigrerende ondertoon). En dat dubbelzijdige beeld blijft helemaal overeind bij het lezen van haar boek. Haar schrijfstijl is verre van literair, ze schrijft zoals een blondje zou schrijven. Maar juist daarom leest het zo lekker weg. Geen lange zinnen, geen moeilijke woorden. En het vakjargon dat ze gebruikt, dat legt ze ook in duidelijke bewoordingen uit. Maar tegelijkertijd is het een ideaal boek voor feministen. De porno industrie is de enige sector waarin vrouwen meer verdienen dan mannen, waarin de vrouwen de regels kunnen bepalen, waarin alles gebeurt zoals zij het willen. Natuurlijk zijn er mannen die de grens opzoeken, en er moedwillig overheen gaan, zoals haar exvriend deed, en een enkele regisseur. Maar het is ook een mooie geschiedenisles, zij het van een zeer korte geschiedenis. Toen zij begon moest je nog naar een winkel om videobanden te kopen. De films waren nog echt films, compleet met visagisten en stylisten (en doktoren). Ze maakte de opkomst mee van internet. Weet je nog, toen dat nog via de telefoonlijn ging, en heel duur was. Ze werd een grote ster, en verdiende grof geld. Maar de tijden zijn veranderd, internet gaat via de lucht, en kost bijna niks meer. Mensen (vooral mannen) kijken geen hele films meer, maar korte stukjes. Dankzij haar bekende naam heeft ze nu nog genoeg inkomen uit de porno, maar voor meiden die nu willen beginnen is het erg lastig om zo’n grote ster te kunnen worden, zonder dat je zelf met een grote ster eindigt *smiley die gniffelt in z’n knuistje*

En dan voor de laatste dag, een boek wat nog op m’n verlanglijstje staat: Baas van de snelweg. Geschreven door een aantal mannen die al jaren actief zijn in de auto business, en dan vooral het schrijven over de auto business. Baas van de snelweg gaat over de tijd dat de pliesie nog met Porsches mocht rijden. Omdat de personenauto’s steeds sneller werden, was het belangrijk dat de politie ook snellere auto’s kreeg. Daarom werd er een apart team opgericht, dat met de bekende Porsche Targa’s reed. In de tijd dat mensen nog ontzag hadden voor de politie. Mensen vroegen niet waarom ze in zulke dure auto’s reden, mensen schrokken er ook daadwerkelijk van wanneer zo’n auto naast je stopte, en je door het open dak werd aangesproken door een agent. Was het dan alleen maar kommer en kwel op de weg? Nee, met de opkomst van ‘de snelweg’, kwamen ook ‘de files’. Matrixborden waren er nog niet, en daarom was het belangrijk dat de agenten, wanneer er een ongeluk was gebeurd, razendsnel achteruit over de vluchtstrook konden rijden, om achterkomend verkeer te waarschuwen. De Porsche was daar de ideale auto voor, met een motor achterin, en zonder dak, zodat de bijrijder op z’n stoel kon staan, en zo rijdende voort het verkeer aanwijzingen kon geven. Het is een groot boek, vol met mooie foto’s en interviews met mannen die toentertijd de snelwegen bewaakten, maar daarom niet erg geschikt om je in tasje te proppen en mee te nemen naar het strand. Dat word weer een dagje lekker op de bank liggen (of tuinstoel) en genieten van de mooie verhalen over vroeger, toen alles nog beter was.

Ja dit is een iets ander verhaal dan wat ik normaal gesproken typ, hopelijk heb je er evengoed van genoten. Laat me weten wat je ervan vond, wie weet ben ik te verleiden om nog eens zo’n speciale thema-aflevering te doen.

No Responses

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *