Geachte Shirley, na de vakantie begon de maandag voor mij rustig. Nog 1 dagje uitslapen, dat kadootje had ik voor mezelf geregeld. Na een weekend camperen weet je nooit hoe je thuis komt, hoe verregend alles is, nu kon ik mooi de ‘napret’ waar Oma het over had over 2 dagen uitsmeren. Stiekem miste ik het wel hoor, gezellig met z’n allen ontbijten, daarna met de kinderen de kippies voeren. Vlak naast het veldje was een soort kinderboerderijtje, en na 1 dag wisten de kaalgeplukte hennen al dat er wat te halen viel als ons groepje aan kwam lopen. Neefje voorop, die wist de weg, het jongste Nichtje die nog niet zo snel liep maar wel continu grroohhh grroohhh geluiden maakte, om het varken te lokken. Daarna zaten we dan als een soort boeddhisten naar de zon toegekeerd met een (puzzel)boekje op schoot, en vervolgens de activiteit. Ik zal je eerlijk zeggen, de enige activiteit waarvan ikzelf echt onder de indruk was die maandag, was dat ik de zolder op ging om een klapbedje te pakken, zodat ik in de tuin nog wat kleur-zonder-strepen kon pakken en ondertussen een boek over een Duits meisje uit kon lezen *smiley die zich nog eens uitrekt* terwijl je ligt te zweten in de luwte van je eigen tuin, lezen over Joden die zijn gevlucht naar Cuba, dat maakt wel dat je nog meer reden hebt om je gelukkig te voelen op zo’n dag, dat je leven zo heerlijk ongecompliceerd kan zijn.
Dinsdag mocht ik wel weer met jou op pad. Het was nog steeds warm, maar de planner had ons ook weer nodig. We mochten zand rijden vanaf de Vlothaven naar een nieuwbouwplannetje bij Zwaanshoek, dat is om de hoek bij Hoofddorp. We zijn daar ook een tijdje bezig geweest voor een ander bedrijf, dat leidingen in de grond liet verdwijnen. Het rijd niet lekker daaro, ik heb altijd het gevoel dat we omrijden. Of we nu via de A10-A4 en N201 gaan, A5-A9 en Driemerenweg, of A10-A4-A9-Driemerenweg. Je rijd er nooit rechtstreeks heen, in mijn beleving. Maar het is natuurlijk wel handig dat je in geval van ochtendspits, wat er nogal vaak is rond Amsterdam, een andere route kunt pakken. Het liep zo vlot die ochtend, dat het zand in Amsterdam op raakte, waardoor we naar Beverwijk moesten uitwijken. Simpel, A22-A9-Driemerenweg, alle andere opties zijn een stuk langer. Tijdens dat mooie toeren hoorde ik dat Mickey Mouse 90 jaar geleden voor het eerst in een film verscheen. Voor iemand van 90 ziet hij er nog goed uit, maar je weet: blacks don’t crack. Mag ik dat zeggen? Ik heb die opmerking gelezen in een interview met Sylvana Simons, als zij het zegt, dan is het zeker niet racistisch. Mickey Mouse dus, wist je trouwens dat ie in Italië ‘Topolino’ word genoemd? Dat hebben we vorige week geleerd tijdens Party&Co. Ons team twijfelde over het juiste antwoord, en Zwager probeerde te helpen door te zeggen dat de Fiat 500 ook zo word genoemd *smiley die zo hard denkt dat het bijna zeer doet* misschien kwam het door de blue&up, maar ik dacht dat het steigerende olifantje van Lancia, het logo dat een knipoog moet zijn naar het steigerende paardje van Ferrari en waarmee de sportieve uitvoeringen worden aangeduid, Topolino werd genoemd. En dat de 500 ‘sikkiezento’ werd genoemd. Nouja, weer iets rechtgezet dus, Topolino betekent zowel Mickey Mouse als Fiat 500.
Woensdag begon de dag voor mij een stuk vroeger dan voor jou. Samen met een andere chauffeur carpoolden we met de loswalmedewerkers naar Amsterdam. Maar die beginnen even voor 6 uur al met koffie zetten, terwijl wij pas om half 7 hoefden te laden voor Zwaanshoek. Na 2 bakkies thee en een filemomentje onder de trechter gingen we op pad. Het was Woensdag Gehaktdag in Den Haag, of zoals het officieel heet ‘verantwoordingsdag’. Op Prinsjesdag word vooruitgekeken naar het volgende jaar, op deze dag worden de berekeningen getoond van wat er vorig jaar is uitgespookt, wat dat heeft gekost, en wat dat heeft opgeleverd. En daarover moeten de desbetreffende ministers dan verantwoording afleggen. Op de weg leek het ook wel een soort gehaktdag, met diverse lekkere hapjes die zich maar op 1 manier laten verantwoorden: met emotie. We troffen een Land Rover Range Rover Evoque cabrio, lange naam voor een zwarte damesauto, een Aston Martin DB11 in het grijs, een Ford Mustang van het vorige type in het groengrijs, een Peugeot 206 CC met zonder neus die file veroorzaakte op de A9, een oudere Mustang in het rood en zonder dak, een Cadillac BLS station. Nee niet een erg opvallende auto, maar door de lage verkoopcijfers wel een grijze raaf op het Nederlandse wegennet. Een BMW 6 cabrio, helaas ook zwart. Een Opel Corsa in opvallend onopvallend matgroen. Een Mustang fastback met rode laklaag en witte strepen, die met een leeftijd van ongeveer 50 jaar nu van d’r pensioen geniet op een camping in de Amsterdamse Westpoort. Een klein Aziatisch karretje waarvan iets van ‘Fugo’ me bijstaat, noemen ze dat niet een keicar? Het lijkt een beetje op de oldtimer-uitvoering van de Daihatsu Copen, in sjiek mintgroen met een wit dak. Een Volkswagen T2 hippiebus, welkome afwisseling nadat we op de camping bijna zijn doodgegooid met T3’s. Een verzameling Land Rover Defenders en Range Rovers van het eerste type, die langs de route staan geparkeerd. Vlak daarnaast staat een Rover 200 cabrio, in stylish British Racing Green met een beige kap, te koop. En bij een autobedrijf daarnaast nog een zwarte Lexus RC. Onderweg troffen we nog een zwarte Jaguar F-Type, die net voor het verkeerslicht nog snel even de kap open deed. Een Ferrari Straciatella, in het rood natuurlijk. Daarna nog zo’n klassieke Fugo *smiley die aan z’n kin krabt* tijd om googel eens te raadplegen. Was daar niet eens zo’n replica-autootje van gemaakt ofzo? Volgens googel ben ik 2 keer een Nissan Figaro (was ik niet ver weg, met die Fugo) tegengekomen. Wikipedia zegt dat er 14.000 van zijn gemaakt, en 2 daarvan reden dus op een woensdagochtend rond in Noord Holland *smiley die achter z’n oor krabt* was er een meeting in de buurt, of is dit echt heel toevallig? Hoewel het wat frisser was dan gisteren, kwamen we evengoed veel cabrio’s tegen met het dak open. De blauwe Opel Astra had het dak dicht gelaten, maar de klassieke Peugeot in Frans rood (bordeaux), had de kap wel omlaag. Natuurlijk kwamen we rondom Amsterdam ook veel nieuwe Topolino’s tegen, de Fiat 500 zie je bijna vaker dan hectometerpaaltjes wanneer je rondom een hippe stad rijd. Zwart en wit, maar gelukkig ook in mintgroen en babyblauw, als E, de electrische uitvoering die alleen in Amerika word verkocht, en als Abarth, met een 595 sticker op de kont. Van een totaal andere orde was de Infiniti QX 56. Laat je niet foppen door een getalletje dat een stuk kleiner is dan wat er op een 500 Abarth staat, als die Infiniti vol gas gaat, verdwijnen er Fiatjes in het luchtfilter. Het is het luxemerk van Nissan dat voet aan de grond wilde zetten in Amerika, en dat red je niet zonder een auto die minstens even groot is als een Cadillac Escalade. Amerika is inmiddels al een tijdje in de pocket, Infiniti probeert nu ook Europa voor zich te winnen, maar dan met wat kleinere modellen. We bleven nog even in Amerikaanse sferen met een typische gele taxi van Ford, en de dag werd afgesloten met 1 van de mooiste auto’s ooit gemaakt: een Opel Kadett E, die in matzwart voor ons uitreed toen we de laatste vracht zand wegbrachten.
Donderdag begon met een kleine strubbeling. Wingman en ik waren gisteren wat later op bed gegaan, omdat we bij Vader en Moeder hadden helpen grassen. Voordat al het gemaaide gras weer het land op zou waaien, moest er plastic over de kuil heen. Later die nacht werd ik zwetend wakker toen ik zag hoe leerlingmonteurs mijn Kadett als proefobject hadden gebruikt, en de hele auto overhoop hadden gehaald. Gelukkig had de planner een klus dichtbij geregeld. Om 6:15 mochten we korrel laden bij Garbage City Middenmeer. Normaal gesproken beginnen ze daar pas om 7:00, maar speciaal voor het windmolenparkwerk werd de boel nu wat eerder opgestart. De 5 chauffeurs, machinist en meneer van de weegbrug waren mooi op tijd, maar toen we naar de hoofdkeet reden, waar we ons eerst moesten melden van de planner, bleek dat niet iedereen dat was. We hadden ons een vorige keer al ingeschreven, iedereen had ondertussen 5 mailtjes gehad van het systeem dat we weer waren uitgeschreven, en nu had de planner dus gezegd dat we eerst maar naar de hoofdkeet moesten gaan om ons weer opnieuw in te schrijven. Er was daar 1 iemand aanwezig, die de lichten en het kapotte koffiezetapparaat opstartte, en die vertelde ons dat als we een pasje hadden, we ons niet meer hoefden te melden. Met een ‘godverdee’ draaide ik me om en stampte ik via de klapdeuren (altijd leuk, voor extra dramatisch effect) weer naar buiten. Eerst stonden de collega’s voor het hek in Middenmeer te wachten, daarna voor het hek in Wieringerwerf, en nu moesten we dus weer terug naar Middenmeer waar we moesten kiepen. Een uur eerder begonnen en meteen 3 kwartier weggegooid. Waarom gaat het altijd zo? Waarom niet op de normale tijd beginnen en een uur langer doorgaan? Dan is iedereen aanwezig, hoef je niet te wachten op de mevrouw die bij de hoofdkeet zit en verstand van computers heeft maar pas om 7:00 begint, loopt het allemaal een stuk beter en heb je meer aan de namiddag omdat je geen uur eerder je bed in hoeft *smiley die in een hoekje zit te mokken* en dan hoor je ook nog eens op het nieuws dat het MKB (midden en klein bedrijf) wil dat de overheid regelt dat mensen meer gaan werken *smiley die zit te tandenknarsen in z’n tuigje* laten ze eerst eens dat kantoorpersoneel een schop onder hun reet geven! Na een paar uurtjes en wat gemene grappen tussen de collega’s, zakte de heftigheid van mijn ochtendhumeur wat weg. Zonder gekheid, we komen mensen tekort in best veel sectoren, als de mensen die er al werken gewoon wat meer uren maken, dan is een gedeelte van het probleem toch al opgelost? Zo makkelijk dacht het MKB. En volgens andere berichten zijn er ook veel deeltijdwerkers die graag meer uren willen maken, maar dat niet altijd kunnen om vage redenen. Iets met ‘kinderen in de opvang die te duur is’ en ‘werken in de zorg waar je niet te veel diensten mag draaien als je van nacht- naar dagdienst gaat’ en ‘ik heb het er eigenlijk nog nooit met m’n baas over gehad’. Op de achtergrond hoor ik nu vele wenkbrauwen van chauffeurs omhoog schieten. Meer uren maken? Misschien dat ze dan eerst het belastingtarief eens aan moeten passen, zodat je aan een overuur wat meer verdient dan slechts een gewoon uurtarief+1 euro.
Vrijdag mochten we ons weer melden in Middenmeer, en weer gingen we korrel rijden naar een andere uithoek van Middenmeer, waar een rijtje windmolens moet verschijnen. Dit keer zonder het onzinritje naar de hoofdkeet, gelukkig. Wie daar misschien nog wel voor de deur stond te wachten, was de verkeersregelaar, want die stond niet bij de inrit om fietsers voor ons tegen te houden. Al na 2 rondjes was het voor ons klaar, de planner miste een auto op het werk in Hoorn, en dus mochten we naar HN80 om te laden voor het nieuwe industrieterrein Zevenhuis. De route die we vorige keer hadden uitgevogeld moesten we laten schieten. De Strip was afgesloten, precies dat stukje bij de vliegende zeilboot, en dus reden we eerst maar eens via de A7, waarna we de andere chauffeurs op het werk tegenkwamen, die ons de nieuwe binnendoorroute uitlegden. Via het kruispunt op de Westfrisiaweg, 1 van de laatste kruispunten waar nog verkeerslichten staan, reden we Hoorn in, rotonde links rotonde rechts en dan kwamen we zo weer langs het bekende tankstation waarna we bij het discutabele hotel van Hoorn de doorgaande provinciale weg op konden rijden. Een nogal bewerkelijk rondje, met 2 rotondes waar fietsers in de dode hoek voorrang hebben. En verderop was het nogal druk omdat iedereen die naar het industrieterrein of de Bangert Oosterpolder moest, daar ergens een alternatieve route moest zoeken. Ondertussen zagen we hoe langs afrit De Strip werd gewerkt, de kraan die de bermen aan het opknappen was, de strepentrekkers die ’s middags aan de gang gingen, als ze tenminste niet werden gestoord door verdwaalde automobilisten die hun bolide halvers op de rotonde parkeerden om de kaart te bekijken of de weg te vragen. Bij het voorlaatste rondje zagen we de auto’s al over het werk rijden, de borden en hekken waren verdwenen *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* en zo reden we het laatste rondje een stuk vlotter dan verwacht over het nieuwe asfalt. Geen vreemde hobbels meer, niet meer slingeren tussen de schildjes en automobilisten die in de war raken van al die witte en gele strepen op de weg, gewoon een knap stuk asfalt met verse strepen erop. Weer een stukje van dat Westfrisiaproject wat is afgerond *smileys die confetti strooien*
Zaterdag was het voor mij weekend, maar Wingman mocht nog een dagje vroeg uit de veren. Kon ik ondertussen op het gemakkie uitslapen, boodschappen doen, wassie draaien en wat in de tuin studderen. Bij de A.C.Tion had ik kittige tuinhekjes van 10 centimeter hoog gekocht, maar eenmaal thuis schaamde ik me een beetje voor die onzinnige, goedkope en wereldvervuilende aankoop *smiley met het schaamrood op de kaken* de enige manier waarop je aankopen voor mannen kunt verbergen, is door het pontificaal in de woonkamer/kledingkast/tuin uit te stallen en er verder geen aandacht aan te schenken. Zelfs als ze hun nek erover breken, gaan ze ervan uit dat het er al een tijdje stond. Dus dook ik de voortuin in om wat stenen te verwijderen en de plantenborder uit te breiden. Helaas kwam Wingman thuis voor de hekjes op hun plek stonden, en was ik zo stom om tegen hem te praten, anders had hij onderweg van de oprit naar de voordeur waarschijnlijk niet eens gezien dat er iemand achter de groene bak op z’n knietjes de tuin aan het verramperen was. Mannen *smiley die met z’n ogen rolt* soms moet je even weten hoe je ermee om moet gaan. En dat bleek die avond ook wel weer, want samen met Vriendin ging ik naar de film. Eerst even eten in de stad, aan een rustig tafeltje achterin het volle restaurant, waar we naast een vrijgezellenfeest bleken te zitten. Maar dat hadden we pas door toen ons hoofdgerecht kwam. Niemand droeg een konijnenpak, en hoewel er genoeg werd gedronken zou het ook nog een bedrijfsuitje kunnen zijn. Tot de mannen zich omdraaiden en ons met dubbele tong vroegen waar ze goed konden jagen. En dat ons eten er wel lekker uitzag. En waar ze goed konden jagen. En dat wij er ook goed uitzagen. En waar ze ons die avond nog in de kroeg tegen zouden komen. Het toetje, ook een proeverijtje van de chef, werd vlot naar binnen gewerkt. Vooral ook omdat er een paar zaten te spinzen, en we niet goed konden zien of ze nu naar ons of naar ons bord keken. Gelukkig hadden we al kaartjes voor die bioscoop dus helaas helaas *smiley die op stiletto’s wegvlucht* moesten we de mannen verlaten. Precies op tijd stapten we de zaal in voor I Feel Pretty, met Amy Schumer. Top wijf, zoek haar voor de grap eens op, de Amerikaanse en wat jongere uitvoering van Brigitte Kaandorp. Vol zelfspot en schijnbaar zonder schaamte snijd ze ietwat gevoelige onderwerpen aan. Maar ze acteert dus ook, en zoals het een goede Amerikaanse film betaamt, stevenden we af op een dikke, vette moraal. Vrouwen voel je zelfverzekerd, ook al zie je eruit al een stevig Joods grietje dat iets te korte rokjes draagt. Of als je moet wegduiken voor aanvallende meeuwen. Je kracht zit van binnen en in het snelle opstaan voordat iemand het heeft gezien *smiley die knipoogt*
Zondag konden Wingman en ik samen uitslapen. Terwijl hij de bank bewaakte, deed ik de laatste boodschappen die ik gisteren was vergeten. Daarna werden de motoren nagekeken, maar zoals je weet heeft een Honda niet veel meer nodig dan een beetje kettingspray, een schop tegen de banden en voor de gein nog eens een blik werpen op het oliepeil. Wingman ging een stapje verder en poetste zijn tweewieler ook nog even, ik pakte wat zon op het klapbedje met een boek erbij, en voor we er erg in hadden, liep de zondag alweer op z’n end. Zodrekt nog even Onze Boerderij kijken, waarin Yvon Jaspers op zoek gaat naar het boerenleven zonder alles door een roze bril te bekijken, en dan wens ik jullie na deze sluikreclame alvast een fijne avond *smiley die een kushandje doet*
