Beste Babette, maandag begon met file. Eerst op de A7 richting Amsterdam, vervolgens voor het spoor in de Westpoort, omdat er midden in de spitstijd een trein met 243 wagons even moest rangeren, en daarna konden we ook nog eens in de rusthouding voor de weegbrug *smiley die zich nog eens uitrekt* al was die laatste file wel korter dan de rij voor de weegbrug bij de oudijzerboer die daar ook in die hoek zit. De planner had een paar mooie ritjes voor ons geregeld dit keer *smiley die in z’n handen wrijft* laden bij een steentjesverwerkingsbedrijf en daarna lossen bij een betonboer die even verderop in de straat zit. Eerst 500 ton graniet (grind, zeg maar) naar de ene betonboer, daarna op afroep nog wat graniet en betonzand naar de andere. We reden tussen de grote shovels en collega’s die microzand stonden te laden. Ik had verwacht dat het allemaal wat langer zou duren en had een extra boekie meegenomen, maar daar kwamen we amper aan toe.
Zelfs het nieuws hebben we weinig gehoord, zo druk was het. Toch was er wel iets dat mijn aandacht trok, er werd verteld dat de BBC een verhaal op de website heeft staan over de bosbranden in Australië. Inmiddels is 2,5 keer de oppervlakte van Nederland afgebrand, veel huizen en nog meer dieren zijn verbrand, duizenden mensen geëvacueerd, het lijkt wel oorlog daaro. Vroeger was het echter ook een land met een wat droge en hoge temperatuur, en kwamen er ook nog wel eens wat branden voor. De Aboriginals, de mensen die er woonden voordat het door de Europeanen werd gekoloniseerd, hadden een goede manier gevonden om de branden onder controle te houden. Met het wegjagen van Aboriginals en het ver-westeren van het land, zijn die technieken helaas in de vergetelheid geraakt. Nu gaan er dus weer stemmen op om het op de ouderwetse manier te doen. Het schijnt een mooi verhaal te zijn in de categorie ‘vroeger was alles beter’.
Datzelfde geldt trouwens ook voor de Duitse auto-industrie. Duizenden banen dreigen te verdwijnen *smiley met opengesperde ogen* omdat er geen verbrandingsmotoren meer in elkaar gezet hoeven te worden, aangezien steeds meer mensen een electrische auto gaan rijden. Zo’n bericht waarbij ik achter m’n oor ga krabben, want hoeven electromotoren dan niet in elkaar gezet te worden? Groeien de accu’s zo kant en klaar aan bomen? En dan nog, mensen met een beetje technische kennis kunnen zonder veel moeite door Duitsland geëxporteerd worden naar Nederland, want daar komen we veel van dat soort praktisch geleerden tekort.
De dag liep lekker door, niet alleen qua snelheid, ook de eindtijd werkte goed mee. Na 4 uur nog laden en lossen was geen probleem, waardoor we totaal 33 vrachten op de teller konden zetten. Jij ging daarna in rusthouding bij de loswal in Amsterdam, ik toerde allenig in de carpoolauto terug naar de zaak. Waar de lange werkdag nog een voordeeltje had *smiley die een kushandje doet* Wingman was namelijk net wat eerder op de zaak, en mocht dus koken. En dat smaakte verdomde goed!
Dinsdag carpoolde ik met 2 collega’s weer terug naar Amsterdam. Ondanks de regen konden we zonder file bij de loswal komen, waarna iedereen een auto pakte en een kant heen vloog. Wij mochten samen met een collega verder gaan met laden bij de granietboer en lossen bij de betonboer. Op de radio hoorde ik wat filemeldingen. Er scheen gister weer een flinke spits geweest te zijn, waar wij dus niks van hadden gemerkt aangezien we tijdens het werk de straat niet eens uit kwamen. Ook vandaag liep het totaal aantal kilometers van langzaam rijdend blik op tot boven de 900 *smiley met opengesperde ogen* was er weer een boerenprotest gaande? Nee hoor, beetje schemerdonker, beetje regen en opvallend veel linkerbanen die waren afgezet na een ongeluk. Ik bedoel er verder niks mee, het viel me alleen op.
Samen met een collega sleepten we weer honderden tonnen grind naar de buren, tot de collega afzwaaide omdat ie een andere klus had gekregen, en wij het alleen mochten afmaken. Na 23 vrachten waren alle voorraadvakken vol en mochten we basalt laden, ook een soort grind, voor Alkmaar. Het was helemaal even wennen aan die lange afstand.
Op de radio werd verteld over het Nederlandse Damen Shipyards, dat een klus voor de Duitse marine heeft binnengesleept. Daarmee zijn de Duitse botenbouwers gepasseerd door hun eigen defensie, wat op zich een beetje vreemd leek, aangezien Duitsers bekend staan om hun Kroentligkeit. Mensen die wat verder in de materie waren gedoken, vertelden dat bij de vorige oorlogsboten, die wel waren gebouwd door Duitse bedrijven, er nogal wat vertraging was geweest, om nog maar te zwijgen van de overschrijding van het budget. Iets wat niet echt Kroentligkeit-fahig is, en wat de Nederlanders beter onder controle lijken te hebben. Daar komt bij dat Damen beloofde om de boot te gaan bouwen bij een zusterbedrijf in Hamburg en veel apparatuur van Duitse toeleveranciers te gaan verbruiken, wat dan weer veel werkplekken op gaat leveren *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* goed nieuws dus gisteren dat veel mensen hun baan kwijtraken in de auto-industrie, die kunnen zo omgeschoold worden naar de boten-industrie. Het moet alleen nog even goedgekeurd worden door de Duitse overheid, maar dat zal allemaal wel goed komen.
Ondertussen waren we aangekomen in Alkmaar, bij een oprit voor een woonhuis waar een flitsend gele Tesla stond te glimmen in een waterig zonnetje. Even de rest van de oprit volstorten met het sjieke basalt, daarna konden we door naar Schagen, laden voor Middenmeer, en dat was dan echt het laatste vrachtje van de dag.
Woensdag, tegen de tradities in, mochten we ook weer aan het werk. Om kwart over 7, half 8 laden in de Amsterdamse Westpoort. Na alle drukke ochtendspitsen van de afgelopen dagen, dacht ik dat het wel handig zou zijn om dan al om 6 uur weg te rijden. Zonder noemenswaardige vertraging reden we naar Amsterdam *smiley die met z’n ogen rolt* en waren we bij het steentjesverwerkingsbedrijf ook nog eens direct aan de beurt. Vervolgens liepen we het wel op, want ondanks al mijn pogingen tot treuzelen, konden we daarna 3 kwartier wachten tot de werkvergunning er was. We mochten namelijk weer een dagje tussen de olietanks rondtoeren. Eerst wat vrachten steenslag (ander woord voor grind) binnen de poort rijden. Daarna op het terrein zelf een bult zand heen en weer rijden *smiley die zich uitrekt* eindelijk eens tijd om een boekie te lezen.
Vervolgens konden we ons nog even bij een ander olietankbedrijf melden, waar hetzelfde bedrijf bezig was met het opknappen van de tanks. Of eigenlijk de ondergrond waar de tanks op staan. Daar waren we gek genoeg heel snel binnen, ondanks dat ik er al ruim een jaar niet meer ben geweest. Bij de andere beveiliging moest er eerst 10 minuten van alles ingetikt worden in de computer, terwijl ik zeker wist dat ik de avond ervoor nog een filmpje had gekeken en vragen had beantwoord. Nu was het even zoeken naar de naam (ondanks het internationale karakter, waren er toch een hoop mensen die met dezelfde oudhollandsche achternaam in de computer stonden) en we konden zo naar binnen. Zo moeilijk hoeft het dus niet te zijn. Even een vrachtje asfaltbrokken opladen terwijl het pittig begon te regenen, dat afvoeren naar de naastgelegen asbaltboer, en we konden weer terug naar de loswal om te gaan carpoolen.
Donderdag waren we ook weer voor de drukte uit naar Amsterdam. Of het door het ontbreken van de file kwam, of de vlotte rijstijl van de collega, ik weet het niet, maar we waren een halfuur te vroeg op het werk. Waar we dankzij een gedetailleerde omschrijving foutloos heen waren gereden. Na 2 kwartiertjes te hebben gemaakt reden we naar het losadres, geheel probleemloos *smiley die zich nog eens uitrekt* de narigheid begon daarna pas *smiley die in z’n handen wrijft* de hele dag zouden we over de A10 rijden, van de S107 naar de S114 bij IJburg, waar we dan de stad indoken via de brug, omdat de Pietheintunnel verboden is voor vrachtwagens. Niet alleen kunnen Nederlanders slecht invoegen, de weefvakken (waarbij je zowel kunt in- als uitvoegen) zijn echt de hel voor automobilisten. Of beter gezegd: de hel voor de doorstroming. Dat er nog een rijbaan was afgesloten omdat de meneer van Rijkswaterstaat de achterlichten aan de kant moest vegen na een kopstaartbotsing, hielp ook niet erg mee. Waren we dan weer geladen, dan reden we de A10 op in de bocht waarna de A4 erbij komt. Op zich niks aan de hand, in de A10 zit daar een scherpe bocht omhoog, waardoor het verkeer (vooral geladen vrachtwagens) er wat rustiger rijden. Op de A4 rijd het verkeer wat harder, aan de linkerkant komen er dan rijbanen bij, en als iedereen lekker z’n snelheid aanhoud, komt er vanzelf ruimte voor de vrachtwagens en ander langzaam verkeer om naar rechts te gaan *smiley die aan het stuur knaagt* als er tenminste geen gekkies op de linkerbaan zitten die panisch worden als ze iemand rechts moeten inhalen, wat betekent dat er mensen op de linkerbaan van een snelweg gaan afremmen voor een vrachtwagen die met amper 60 km/h op de toegevoegde linkerbaan rijd en totaal geen intentie heeft om naar rechts te gaan. Ik weet niet hoe andere chauffeurs dat ervaren, maar ik blijf liever even op links rijden en snelheid maken, dan dat ik direct het stuur naar rechts trek.
Totale paniek dus, maar na 3 vrachten was de spits voorbij en konden we gewoon doorrijden *smiley die met z’n ogen rolt* dat ging welgeteld 1 rondje goed, daarna was er elk rondje wel ergens een vertraging. Of reden mensen 75 op de rijstrook links van de spitsstrook *smiley die aan het stuur knaagt* je mag daar 100! En er hangen groene pijlen boven de rijbaan, dan mag je over die doorgetrokken witte streep heen! Zomaar stond er dan ineens ook weer file en zagen we de pijlenwagen net voor ons wegrijden. Volgens de collega moesten de mannen van wegbeheer even een nieuw bord neerzetten, dat het vorige rondje door iemand was platgereden, omdat de bestuurder niet kon kiezen tussen uitvoegen of doorrijden. Kort gezegd: het was een Daapse Donderdag.
Is er dan echt helemaal niks leuks in Amsterdam? Jawel, we zagen een Porsche Macan in turquoise, een Maserati Ghibli in matgroen. Elk rondje reden we sowieso langs de BMW- en Lexusdealer, en ook langs de Van Mosselgroep waar een Alfa Romeo 4C buiten stond geparkeerd. Dan was er nog een Mitusbishi Lancer Evo 6 die voorbij brulde. Een Alfa Romeo 156 Crosswagon, een station die wat hoger op de 4 aangedreven wielen staat. Veel Porsche 911’s, waaronder een oranjerode en een Targa *smiley die kucht* ik dacht dat die in beperkte oplage werd gebouwd, maar bij navraag bleek ik dat verkeerd te hebben onthouden. Een Subaru BRZ, Bentley Continental GT cabrio, Aston Martin Rapide op een aanhanger, een XF Superspace. En nee, dat is niet een DAF, maar een Jaguar XF station. Een Alfa Romeo Stelvio en een BMW 6-serie in het wit, wat bij beiden afbreuk doet aan de mooie lijnen. Een Zero motor, dat is zo’n electrische. Een paar Biro’s, dat zijn die glazen brommobielen waarmee je word doodgegooid in het hippe gedeelte van de stad. Niet 1 maar 2 Lada Niva’s, een Renault Twizy en een kerel van 60 op een skateboard. En dan ben ik waarschijnlijk nog een paar dingen vergeten op te schrijven.
Vrijdag mocht ik uitslapen, omdat die dag was geruild met de woensdag. Op het gemakkie douchen, haren alvast een beetje in de krul, basislaagje make up aanbrengen en naar de zaak voor de medische keuring. Ik heb nog een hart en een hartslag, wel jammer dat ik weer een paar kilo ben aangekomen *smiley die wit wegtrekt* ik schurk al tegen de magische grens van 70 kilo aan, een waarschuwing dat ik er weer even om moet denken. Daarna terug naar huis, waar Wingman inmiddels boven een tukkie lag te doen, dus mocht ik van mezelf rustig op de bank lunchen terwijl de wasmachine stond te draaien. Daarna de was ophangen, tas inpakken en afdalen naar het zuiden. We zouden naar Vrienden van een Bepaald Biermerk gaan en mochten bij Zusje en Zwager blijven logeren. Het idee was om daar rond 4 uur, half 5 te zijn. 5 Minuten over 2 reden we van huis weg, we maakten nog een klein uitstapje naar Vriendin waar we een doos spulletjes op moesten halen, maar dat lag slechts 5 minuten van de route af *smiley die met z’n ogen rolt* uiteindelijk was het half 6 eer we bij Zusje de straat in reden. In de auto en in de file had me alvast maar opgetut terwijl Wingman aan het stuur zat te knagen. Wat een narigheid. Ik dacht dat Amsterdam erg was, maar rondom Rotterdam is het ook een grote teringbende.
Even snel omkleden, wat drinken, in de taxibus die Vriend en Vriendin hadden geregeld, en daarna volgas naar de ghetto waar een Surinaamse broodjestent zat. Als je dan toch zo ver afdaalt naar het zuiden, dan kun je jezelf ook net zo goed meteen helemaal onderdompelen in die multiculturele maatschappij. Nog naboerend van de pittige saus weer de bus in en op naar Ahoy!
Het was even zoeken naar de juiste tribune, maar we hadden een mooie plek, waarbij we tegen de achterkant van het ronde podium aankeken. De zaal was weer net iets anders ingedeeld dan vorig jaar, Zusje en Zwager waren er 10 jaar terug eens geweest, toen het nog gezellig en kleinschalig was, nu keken ze net als Vriend en Vriendin hun ogen uit. Wat een enorme mensenmassa, en wat een grote artiesten stonden er alleen al in het voorprogramma. Het ging van nieuwerwetse rappers naar oudhollandsche bandjes, van het podium vlak voor ons naar het ronde podium in het midden van de bar, die dan weer in het midden van de zaal stond, naar de 4 podia die aan de andere kant waren opgestapeld. Iedereen zong natuurlijk mee met Krezip, we genoten van het foute uurtje met Hollandse hits, we werden blij verrast door de snoeiharde gitaren en de teksten van Nirvana en hoe heet dat andere bandje ook alweer? Dankzij de vele optredens van André Hazes bleven we goed gehydrateerd en voor we er erg in hadden, was de show alweer voorbij. We gingen van de toilettenfile naar de garderobefile, wandelend naar de auto, stapvoets in de rij naar de uitgang en daarna nog een afzakkertje halen bij de Maccetaria. Om die vervolgens weg te spoelen met een afzakkertje bij Vriend en Vriendin op de bank.
Zaterdag uitslapen, natuurlijk. Daarna geen Van der Valk ontbijt met gesneden fruit, yoghurt en pannenkoekjes, maar wel broodjes uit de oven en een ruime keuze aan beleg. Samen met Zusje en Zwager nog een tijdje zitten napraten over het feest en vooral ook voorpraten voor het volgende feest, want we moeten nog even op motorvakantie later dit jaar. Daarna de nette kleren weer aan want andere Zwager vierde die dag zijn verjaardag, dus reden we daar nog even langs, onderweg naar huis. Taart, hapjes, soep, broodje met een dikke laag kruidenboter omdat Nichtje zo lekker aan het smeren was, toen we de buik vol hadden gingen we maar weer eens op huis aan.
En dan is het zondag *smiley die zich nog eens uitrekt* en omdat het niet overal word gewaardeerd als ik zeg dat we gaan bankhangen, maak ik er nu een iets langer verhaal van. Het begint namelijk met het aanzetten van de waterkoker. Dan kaarsjes aansteken in de hoop iets op de gasrekening te besparen. Vervolgens de was sorteren en als de waterkoker klaar is, de wasmachine aanzetten. Wingman ligt al die tijd nog rustig op bed, want ik ga vervolgens mijn stukje typen. De wasmachine is dan meestal klaar als ik zo ongeveer in het weekend zit wat de verhaallijn betreft, dus zodra het typen klaar is, kan ik die gaan ophangen. Voor Wingman is dat een teken dat hij naar beneden mag komen.
Dit keer bleef hij echter wat langer liggen, waardoor ik rustig nog even over veesboek kon struinen. Er waren 2 vechtende buurkatten in de tuin voor nodig om iedereen wakker en uit bed te krijgen. Terwijl ik de vaatwasser leeghaalde, vroeg Wingman waarom ik geen eieren had gehaald, waarna hij maar een pak vruchtensap en een sigaartje pakte als ontbijt. Het was nog geen 1 uur, ochtend dus, wat het een luxe gevoel gaf want dan kan je het brunch noemen. Mijn brunch bestond uit een schaaltje met appel en peer. Wat we de rest van de dag gaan doen, geen flauw idee, maar ik ben bang dat ik er niet onderuit kom om het ‘bankhangen’ te noemen. Iedereen een fijne zonnigdag gewenst, die in tegenstelling tot de flinke hagelbui van gisteren ook echt zonnig is.
 wat doe je tijdens het bankhangen?){kind=link}